Het geboorteverhaal van Jip | 08-12-2021

Op 16 oktober krijg ik via Instagram een berichtje van Margo. Of ik nog plek heb begin/half december. Vaak zit ik zo kort van tevoren al vol, maar er was een plekje vrijgekomen. Hiervoor had ik ook een oproepje geplaatst, ik wilde dat plekje namelijk eventueel ook wel opvullen met een portfolioreportage. Ik vroeg haar of ze daar gebruik van wilde maken. Dat zou ze wel willen, maar of ik het niet erg vond dat het om twee vrouwen ging... Twee mama's? Dat stond nog op mijn bucketlist! Superleuk dus!! We planden gauw een kennismakingsgesprek in. Het bleek erg goed te klikken en we hadden een fijn en gezellig gesprek waarin direct duidelijk werd dat ze mij er graag bij wilden hebben. Yes! We houden dan contact via Whatsapp en ik krijg regelmatig filmpjes van een bewegende buik met een zeer drukke baby aan boord!

Op 7 december krijg ik een appje van Margo. Ze heeft om 17:00 's avonds weer een controle bij de verloskundige en wordt wellicht gestript. Ze is er met 38+2 wel klaar meer, het eind wordt steeds zwaarder. Even later krijg ik dan ook een bevestigend appje dat ze gestript is en 2 cm ontsluiting heeft. Spannend! Het rommelt wat die avond en ook Sabrina appt me nog eventjes. Ik ga slapen in de veronderstelling dat het door gaat zetten maar word gewoon de volgende ochtend in alle rust wakker. Ik app Margo en vraag hoe het daar gaat. Het rommelt opnieuw, nadat de nacht vrij rustig verlopen was. Om 11:50 gaat mijn telefoon. Ik loop op dat moment terug vanaf de winkel naar huis samen met Eowyn en doordat ik handschoenen aan heb duurt het even voordat ik op kan pakken. Ze heeft de verloskundige gebeld en zij komt die kant op. Ik bedank haar voor de update en we houden nauw contact. Myrthe van Vivre is even later langs geweest en ze is opnieuw gestript. Ze heeft dan 3 centimeter ontsluiting. Ik verwacht na een uur opnieuw een update maar hoor niet gelijk iets rond die tijd. Ik stuur even een appje en Margo verteld me dat ze rond 14 uur weer contact met haar heeft. Ik wacht dat dus even in alle rust af, maar we besluiten al wel vast om ons avondeten klaar te maken. Pizza it is!

Dan rond 14 uur krijg ik inderdaad weer een appje, Myrthe is al in het MST en ze gaat kijken of er nog een kamer vrij is. Er is gelukkig nog 1 kamer vrij en ze kunnen dan ook direct komen, gelukkig maar. Anders hadden ze naar het ZGT gemoeten. Ik speel nog wat met de kindjes en verzamel wat koeken en fruit.… Dan om 15:28 gaat mijn telefoon, het is Sabrina dus ik weet dat het zo ver is! Margo zit op 6 cm dus ik kan die kant op komen. Ik maak me even klaar en kleed me om om vervolgens direct op de fiets te stappen. Ondanks dat ik weet dat ze niet binnen nu en één minuut bevalt race ik die kant op. Bezweet stap ik het ziekenhuis in richting de verloskamers, nummer 3 had Sabrina gezegd. Ik meld me even en loop dan naar binnen.

Margo ligt lachend op bed. Af en toe kijkt ze op haar telefoon. Sabrina zit in de stoel, Margo oogt nog vrij relaxed. Ik pak mijn spullen uit en denk bij mezelf... "6 cm ontsluiting toch?" Ik vraag het nog maar eens na, ik had het toch goed gehoord. Ze ziet er zo kalm uit! Het bad in de kamer loopt vol. Ze had me al geappt dat ze misschien wel in het bad wil bevallen, iets wat ik enkel toe kan juichen. Niet lang nadat ik er ben geeft Margo aan wel graag in het bad te willen. Ze zegt gelijk al dat het water vrij warm is, maar zegt het wel prettig te vinden. Het onderdrukt het rauwe randje van de weeën. Ze lacht veel en Sabrina komt na een tijdje ook even bij haar zitten. Niet omdat ze de ondersteuning op dat moment nodig heeft, maar even voor de foto haha! Ik moet er stiekem wel een beetje om lachen, maar zie ook twee mama's die ontzettend gek zijn op elkaar!

Na ongeveer 45 minuten in het bad te hebben gezeten wil ze eruit. Haar hoofd is rood en ze heeft het heel erg warm. Sabrina helpt haar en droogt haar af. Margo gaat op bed liggen en zegt eigenlijk direct al: "Ik ga niet terug dat bad in, en ik beval gewoon op bed!". Eigenlijk vooral voor Sabrina, maar wanneer zij aangeeft dat ze moet doen wat goed voelt wil ze toch niet opnieuw het bad in. Er wordt dan rond 17:00 ook gecheckt of de ontsluiting gevorderd is, en ja hoor! Margo heeft 7/8 cm ontsluiting!! Het kindje heeft een vrij snelle hartslag maar het is bekend dat hij een druktemaker is. Het zou ook kunnen komen doordat Margo oververhit is geraakt in het warme water. Het is toch iets wat even in de gaten moet worden gehouden. Haar temperatuur wordt ook gecheckt, ze heeft lichte verhoging. Sabrina wil nu echt graag cola dus gaat snel naar beneden om dit te halen. Om het kindje goed in de gaten te kunnen houden wordt er een CTG gemaakt, van ongeveer 30-45 minuten. Om 18:00 wordt er toch nog even een echo gemaakt om te kijken hoe het er van binnen aan toe gaat. Vooral voor de zekerheid. Margo's temperatuur is iets gestegen. Alles ziet er goed uit, het kindje heeft nog steeds een vrij hoge hartslag maar niet zorgelijk. Ook de ontsluiting wordt gecheckt, dit is nog ongeveer hetzelfde ondanks de weeën die wel steeds wat krachtiger worden.

Omdat de ontsluiting niet verder vordert en de vliezen nog niet gebroken zijn wordt besloten om deze om 18:43 te breken. Daarna gaat het vrij snel. Margo kan de weeën niet meer verbloemen. Af en toe komt er een oerkracht uit Margo, maar het gaat alsnog heel erg rustig en kalm. De handen van Sabrina zijn haar steun en toeverlaat, ik zie dat haar duim langzaam paars verkleurd. Sabrina grapt erover. "Kiek dan, mijn duim wordt helemaal paars!!!" Margo ligt nog steeds op haar zij, dit ligt voor haar het prettigst. Maar omdat ze steeds meer mee begint te persen is het beter voor haar om op de rug te draaien zodat haar benen open kunnen vallen om ruimte te maken. Dit is voor haar erg pijnlijk, maar het kindje zakt dieper en dieper. Uiteindelijk lukt het haar met de hulp van Marjo om op de rug te draaien.

Ik vraag Marjo aan welke kant het gezichtje straks geboren wordt, dan kan ik daar rekening mee houden. Marjo verteld me dat het gezichtje waarschijnlijk naar links draait dus ik neem plaats aan die kant. Na een paar keer meepersen wordt het hoofdje al zichtbaar. Wat een haartjes!!! Ik sta klaar wanneer ik de magische woorden hoor: "Na de volgende wee wordt het kindje geboren!". Margo perst en daar komt het koppie, de navelstreng wordt er gauw afgehaald en dan zie ik het gezichtje toch de andere kant op draaien (zo eigenwijs hè). Dus ik ren er omheen terwijl ik foto's maak en weet toch prachtige beelden te schieten. Gelukkig!! Hij huilt al terwijl hij geboren wordt, wat prachtig. Om 19:15 wordt Jip geboren! Sabrina pakt hem aan, Margo geeft aan dat ze dit niet durft. Ze legt hem bij haar op de borst. Ik zie twee trotse mama's die eindelijk hun kereltje kunnen bewonderen. Sabrina was zo benieuwd hoe hij eruit zag! Het is een mooi mannetje met een flinke bos haar. Ik kijk naar de navelstreng en zie dat daar een flinke knoop in zit. Marjo verteld dat ze nu wel kan zeggen dat dit anders af had kunnen lopen, het komt niet vaak voor. Gelukkig is alles goed gegaan, de knoop zat niet strak. Margo heeft het echt fantastisch gedaan! Ze wilde heel graag een halve lotusbevalling dus de navelstreng wordt nog niet doorgeknipt. Zij en Sabrina voelen beide aan de navelstreng die nog klopt. Even later wordt dan ook de placenta geboren. Er zitten wat witte stukken op. Marjo verteld dat dit kalk is en dat je zo kunt zien dat de placenta al aan het opraken was. Dit had Margo bij haar dochters ook. De placenta wordt nagekeken en daarna omhoog gehouden zodat Margo en Sabrina hem ook kunnen bekijken. Daarna wordt hij naast Jip gelegd zodat ik een mooie foto van bovenaf kan maken. De navelstreng in een hartje gevormd met de knoop onderaan. Daarna wordt Jip gauw bij Margo gelegd, lekker warm. Terwijl zij van Jip genieten worden vrienden en familie ingelicht en gefacetimed. Hun oudste dochter is nog wakker en kan haar broertje op deze manier al even bekijken. Wat een mooi trots koppie!

Na het bellen en FaceTimen mag Sabrina de navelstreng doorknippen. De placenta wordt nog even goed nagekeken en dan zien we dat Jip begint te zoeken. Lidwien, de verpleegkundige van het ziekenhuis helpt bij het aanleggen. Hij begint gelijk te drinken. Het is en blijft altijd een vertederend beeld. Nadat hij gedronken heeft is het tijd voor de controles. Margo kan dan ook even beschuit met muisjes en wat boterhammen eten. Jip wordt gewogen en gemeten, hij weeg 3945 gram en is 53 centimeter lang. Een flinke baby! Wat vooral opvalt is zijn ontzettend bos haar, prachtig! Hij komt glansrijk door de keuring en Sabrina mag hem aankleden. Daarna wordt hij weer lekker bij Margo neergelegd. De laatste foto's door mij worden gemaakt, wat details van onder andere zijn superlange wimpers, wauw!

Daarna is het voor mij tijd om afscheid te nemen. Ik pak mijn spullen in waarna ik door een verlaten ziekenhuis richting de uitgang loop, op zoek naar mijn fiets.

Lieve Margo en Sabrina, bedankt voor jullie vertrouwens in mij. Ik wens jullie samen met Jip en jullie prachtige dochters Puck en Beau alle liefde, geluk en gezondheid toe. Geniet lekker met elkaar!

Liefs,

Jaleesa

Het geboorteverhaal van Vanessa | 29-09-2021

In maart 2020, enkele dagen voor de eerste lockdown, legde ik mijn allereerste badbevalling vast. Hier in het ziekenhuis van Enschede zag ik hoe Monique in alle rust hun mooie meisje Davinia op de wereld zette. Zij waren naderhand zo blij met alle prachtige beelden dat ze me al zei: "Mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dan wil jou er sowieso weer bij hebben!!" Een mooier compliment kan je niet krijgen! En dan begin 2021 krijg ik ineens een appje van Monique. Een foto van een positieve test. Als de zwangerschap goed verloopt dan wil ze mij er graag bij hebben, ze is uitgerekend voor 9 oktober! Top, helemaal leuk!! Vanaf dat moment hebben we weer iets vaker contact.

Op 10 juni appt ze me dat ze ook graag een zwangerschaps- en kraamreportage bij mij af wil nemen. We plannen deze in voor eind augustus. Ze geeft daarna aan dat haar baarmoedermond al week is en hoopt dat ze niet veel te vroeg zal bevallen. We hebben het over allerlei mindere situaties zoals naar Zwolle moeten bij het (veel) te vroeg bevallen. Ze wil deze keer heel graag thuis in bad bevallen, dus dan moet hun ukkie wel tot minimaal 37 weken blijven zitten! We houden contact tot aan de geplande zwangerschapsreportage. Deze moeten we door omstandigheden een keertje verzetten en Monique geeft dan opnieuw aan dat ze hoopt dat ze het red. Ze heeft weer veel voorweeën. Uiteindelijk blijft het rustig en de zwangerschapsreportage vindt plaats op 5 september. Een dag later ontvang ik weer een screenshot van de weeën app. Ze komen ongeveer om de 5 minuten en houden 40-50 seconden aan. Spannend! Even later komt toch de verloskundige haar kant op, zij vertelt Daan dat ze denkt dat Monique sowieso niet de 40 weken zal halen. Hopelijk blijft ze nog even zitten, een thuisbevalling is nog altijd de wens!

Het zakt daarna weer af totdat ik een paar dagen later op 11 september weer een appje krijg. Monique heeft opnieuw harde buiken, en ze zijn pijnlijk. Ook dit zakt na een tijdje weer af. Op 14 september heeft ze een afspraak bij de VK om te checken of de vliezen niet gebroken zijn, ze blijken gelukkig nog intact. Dan een week later op 21 september een nieuwe update. Hun meisje blijkt dwars te liggen. Kak! Daar had ik niet op gerekend. Ze gaan haar die week nog proberen te draaien, als het niet lukt of als het ukkie er slecht op reageert zetten de de bevalling gelijk op in gang. In het ziekenhuis dus. Mocht het goed gaan en het draaien lukken dan mag ze naar huis. Monique maakt het altijd wel spannend! Het kan zelfs nog een keizersnede worden. Ik zie de thuisbevalling in bad in het water vallen en begin alvast te duimen! Op 24 september is het zo ver, ze gaan een poging doen tot draaien. Ik wens haar nog even succes, ze ligt op dat moment nog aan de CTG. Gespannen wacht ik af, mijn tas staat klaar. 20 minuten later een appje.... Ze ligt weer goed. Ik app blij terug dat ze nu wel moet blijven liggen en vraag of het een vervelend gevoel was. "Ze was zelf terug gaan liggen!" Haha, nouja zeg! Wat een eigenwijsje! Maar, goed nieuws! Die avond weer harde buiken maar het blijft rustig.

Op 27 september appt ze me dat ze gestript is. Ik snap er helemaal niks van!! Hier wist ik niks van, ik wist niet eens dat ze een afspraak had😋 gelukkig had ik die dag niks gepland. Ze krijgt ook weer pijnlijke harde buiken, eigenlijk komen en gaan ze de hele dag door. Ook de volgende dag rommelt het nog maar er gebeuren geen hele gekke dingen. Die nacht van 28 op 29 september gaat om 05:02 de telefoon. Ik krijg een appje van Monique! De kleine gaat vandaag sowieso geboren worden! Ze heeft 3 centimeter en als ze op 4 centimeter zit gaan ze haar vliezen breken. Ze wachten dan wel totdat ik er ben, omdat het de vorige keer heel snel ging na het breken van de vliezen.

Om 07:41 zit ik net beneden klaar voor het ontbijt als mijn telefoon gaat. Monique belt me, ze heeft 4 cm ontsluiting en ze willen straks de vliezen breken. Het bad loopt ondertussen ook vol. Ik zeg haar dat ik nog even ga ontbijten en mijn koffie op drink en dan die kant op kom. Als ik dan rond half 9 bij Monique en Daniël aan bel doet Monique zelf open. Het gaat nog goed, ze heeft wel weeën maar het is nog rustig. Het bad loopt nog vol en Monique klimt de tafel op. Naast de verloskundige en Daan is ook Nathalie aanwezig, zij is een soort van pleegoma voor de kinderen. De verloskundige gaat gelijk haar vliezen breken, ze heeft veel vruchtwater! Daarna stapt ze het bad in. We kletsen een beetje en ze lacht veel. Het lijkt niet alsof ik met iemand zit te kletsen waarvan de bevalling al is begonnen. De verloskundige vraagt Monique om aan te geven wanneer ze weeën heeft omdat ze het goed weet te verbloemen. Op die manier krijgt ze wat beter inzicht in de frequentie. Tussen het kletsen door komt er af en toe vanuit Monique heel stoïcijns: "Oja, ik heb nu een wee..." Niet dat iemand het merkt, haha! Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren. Of hoe kort, want de vorige keer ging ineens ook heel snel!

Na een tijdje moet ze even naar het toilet en wanneer ze terugkomt en in bad zit worden de weeën wat heftiger. We beginnen nu te zien wanneer ze weeën heeft. Ze vangt de weeën heel goed en gefocust op, net als de vorige keer. Het is fantastisch om te zien hoe ze dit doet! Nathalie zorgt ervoor dat Monique goed en regelmatig blijf drinken. Eigenlijk gaat het vanaf dan ineens vrij snel. De lichten zijn nu gedimd en de weeën volgen elkaar sneller op en worden krachtiger. Monique blijft kalm en gefocust terwijl er om haar heen gegrapt wordt. Daan steekt de gek met haar aan, en ook Nathalie maakt grapjes. Stiekem moet ik lachen om het geluid van haar telefoon als ze een appje oid krijgt. Dan klinkt er iets van een (kanon)schot, haha! Monique wisselt regelmatig van houding, ze doet dit puur op gevoel. Tussen de weeën door neemt ze telkens heel goed haar rust en weet ze te ontspannen. Ze houdt Daans hand stevig vast terwijl de weeën krachtiger worden. Het hoofd van Monique wordt sinds de weeën erger worden ook steeds roder. Ik zie aan alles dat het niet lang meer gaat duren. We hebben afgesproken dat ik de lamp weer aan doe als het bijna zo ver is. Ze perst voorzichtig mee en dan is daar al heel snel een stukje van het hoofdje vol met haartjes! Ze wil doorgaan terwijl Aniek zegt dat ze rustig aan moet doen.. "Dat gaat niet!" zegt Monique. Na nog een keer persen is het hoofdje er bijna helemaal en na een derde keer staat het hoofdje volledig. Monique heeft de wens om haar kindje zelf aan te pakken. Aniek Peerik helpt nog een klein beetje en dan pakt Monique haar dochter vast. Ze houdt haar nog even onder water om haar vervolgens heel rustig omhoog te halen. Om 11:18 wordt thuis, in bad en in alle rust, Vanessa geboren. Wat een prachtig mooi meisje, zo rustig, zo kalm, zo zen!!

Ze is eigenlijk een beetje te rustig, dus Aniek stimuleert haar om te huilen. Even later gebeurd dit dan ook, maar niet overdreven. Een mooi klein huiltje, en toen weer zen. Er worden familie/vrienden gebeld via FaceTime. Monique zit er mooi en trots bij, wat heeft ze dit weer geweldig gedaan! Na een tijdje heerlijk samen gelegen te hebben wordt ook de placenta geboren en in een kom gelegd zodat ze nog niet gelijk het bad uit hoeven. De kom dobbert in het water, Vanessa bij Monique in de armen. Wat een prachtig plaatje. Ik klim op mijn krukje want ik wil een foto van bovenaf maken. De bank staat ernaast en vraag of ik daar op mag gaan staan, dan wordt het een nog mooier plaatje! Dat is OK en ik schiet mooie beelden van bovenaf in het bad. Nathalie kan haar ogen net als Monique bijna niet van Vanessa afhouden. Vanessa doet af en toe de oogjes al heel mooi open en kijkt in het rond. Aan de muur boven het bad hangt ook een foto die ik maakte van haar zus, Davinia. Wat lijken ze op elkaar!!

Het water begint ondertussen af te koelen en het is tijd om uit het bad te komen. De kraamzorg houdt de teil vast, Aniek neemt Vanessa over. Terwijl zij dan de eerste controles krijgt springt Monique snel even onder de douche. Ik blijf bij Vanessa zodat ik alles kan blijven vastleggen waar Monique nu niet bij is. Als eerste maken we een mooie foto waarbij Vanessa en de placenta nog aan elkaar verbonden zijn, dit wilde Monique heel graag en het is ook een prachtig beeld! Daan mag dan de navelstreng doorknippen. Nadat de Cordring erom zit wordt ze in een doek gewikkeld en mag ze lekker met Daan en Nathalie knuffelen. Ondertussen is Monique er ook weer en dan wordt Vanessa gewogen en gemeten. Vanessa weegt precies 3 kilo en is 49 cm lang. Dan houdt Aniek Vanessa ook nog even in de foetushouding. Zo mooi om te zien hoe ze in de buik heeft gezeten. Ze blijkt bij het temperaturen een vrij lage temperatuur te hebben dus ze krijgt snel haar eerste pakje aan met een dik jasje. Tussendoor worden er beschuitjes met roze muisjes gegeten. Monique gaat op de bank zitten en legt Vanessa aan, ze begint gelijk te drinken. Daan haalt Davinia op dus ik wacht nog even om die eerste ontmoeting ook vast te kunnen leggen. Wanneer ze binnen komen en Daan met haar op de arm naar het wiegje loopt wijst Davinia omlaag en kijkt haar zusje aan. Daarna wil ze al snel naar Monique om te knuffelen op de bank. Ze wijst naar haar buik. "Ja, de baby is er nu uit hè?" zegt Monique, maar ze is nog te jong om het echt goed te begrijpen.

De kraamzorg gaat Vanessa nog een keer temperaturen omdat deze zo laag was. Hopelijk heeft het warm aankleden er verandering in gebracht! Davinia kijkt nog even mee.. De temperatuur ligt iets hoger maar mag nog wel wat stijgen. Ze wordt weer lekker terug in het wiegje gelegd en voor mij is het dan tijd om afscheid te nemen. Over een niet al te lange tijd zal ik ze terug zien voor de kraamreportage. Maar alles op z'n tijd, eerst even lekker genieten samen!

Lieve Monique en Daan, opnieuw bedankt voor jullie vertrouwen in mij! Het was een eer om ook deze geboorte vast te mogen leggen voor jullie. Een groter compliment kan je als fotograaf niet krijgen! Ik wens jullie samen met Vanessa en haar grote zussen Davinia, Shaylee en Savanna heel veel liefde, geluk en gezondheid toe!

Veel liefs,

Jaleesa

Het geboorteverhaal van J | 19-09-2021

De ouders hebben aangegeven dat de namen niet voluit gebruikt mogen worden en enkel een kleine selectie van beelden waarop zij onherkenbaar staan gedeeld mogen worden. Uiteraard wordt deze wens altijd gerespecteerd!

Op 12 juli krijg ik een enthousiast appje van M. Ze is op dat moment 7 maanden zwanger van haar eerste kindje en ze denken na om de geboorte vast te laten leggen door een fotograaf. We maakten een afspraak voor een kennismakingsgesprek en op 18 juli kwam ik bij ze langs! We hadden een fijne klik en al op de terugweg lieten ze me weten dat ze er wel uit waren. Ze wilden mij graag bij de bevalling van hun kindje hebben!!

Op het moment dat ik stand-by stond bleef het rustig bij M. Dit terwijl het bij mijn andere klant begon te rommelen. Een maand later uitgerekend, maar een bevalling laat zich niet plannen. Uiteindelijk ging dat gerommel voorbij en passeerde M. de 40 weken. Alles bleef rustig en ook in de week die erop volgde gebeurde er niks. Ze zou met 41 weken weer een controle hebben. Alles zag er prima uit! Voldoende vruchtwater, het kindje deed het goed en M. ook! Ze besloten daarom ook om de natuur zijn gang te laten gaan. Iets wat ze graag wilde. In de nacht die daarop volgde hoorde ik opeens om 03:51 mijn telefoon gaan. Ik pakte half slapend op, en zag al dat het W. was die me belde. Binnen no-time voelde ik de adrenaline stromen, maar het was enkel nog het begin. Om het kwartier een wee. Ze twijfelden of ze al wel moesten bellen, maar zoals ik altijd zeg.. Liever een keer teveel dan te laat!

Ik probeer mijn slaap dan nog even te pakken, W. zal me op de hoogte houden als het doorzet. Twee dagen ervoor is onze kat overleden en daardoor ben ik eigenlijk direct weer afgedwaald in mijn gedachten. Toch lukt het me om nog even te slapen totdat ik rond 6 uur een appje krijg. "De bevalling zet door, de verloskundige komt over een uur!". Helemaal top, ik vraag W. om de bevindingen te delen nadat er een controle geweest is. Om 07:49 gaat mijn telefoon weer, het is Lisanne van Verloskundigenpraktijk Suus. Ze heeft net inwendig onderzoek verricht en er is 3 cm. ontsluiting. M. doet het geweldig maar vindt het best pittig. Ze weet niet zo goed welke houding wel en niet prettig voelt, ze wil vooral graag wandelen en legt denk ik ondertussen een kleine marathon binnenshuis af. Ik geef aan dat ze me opnieuw kunnen bellen wanneer de vliezen breken, ze 4-5 cm ontsluiting heeft, het ineens heel snel lijkt te gaan of wanneer ze graag willen dat ik erbij ben. Uiteindelijk word ik dan om 10:37 weer gebeld door Lisanne. M. is net het bad in gegaan en zit nu op zo'n 5 cm. Mooi volgens het boekje dus! Ik overleg even en Lisanne ook met hen en we besluiten dat ik rustig mijn spullen bij elkaar zoek en dan die kan op kom. Ik leg mijn kindjes nog even aan, maak me klaar en vertrek. Voor de zekerheid maar over de snelweg. Iets voor 11:30 kom ik aan.

Een uurtje later wordt er weer gekeken hoe ver ze is. Ze zit dan op een goede 7 cm. Het gaat nog altijd volgens het boekje! De weeën worden wel echt pittiger en M. heeft soms moeite met het opvangen, maar ze doet het echt fantastisch. Dat komt mede door de geweldige steun van W. Ik zie op een afstandje een prachtig en mooi team dat geweldig samenwerkt. Ze puft ze goed en gefocust weg. Bij het onderzoek bleek dat vooral aan de rechterkant wat ruimte gekweekt mag worden en ze daarom moet proberen om naar rechts te wiebelen en in het bad op rechts te steunen. Soms komt M. even uit bad als ze naar de wc moet. Er staat muziek op waar ze lekker op kan bewegen. Ze zingt en ze danst met W. En dan komt er een nummer voorbij uit haar playlist, er wordt een moeder geboren van Madelijne Kool. Er wordt hier gezongen over het feit dat als je een kindje krijgt je ook als moeder geboren wordt, zo mooi en treffend. Lisanne is pas moeder geworden en ook ik ben pas voor de tweede keer bevallen. De tranen rollen dan ook niet alleen bij M. maar ook bij ons! De kraamzorg is ondertussen ook gebeld en niet veel later komt ze binnen. Ik herken haar! Yvonne kwam bij de geboorte van Avan ook bij mij. Avan was toen al geboren, dat ging zo snel! Leuk om haar weer tegen te komen!

Er hangt een hele ontspannen en gemoedelijke sfeer. Ook al worden de weeën steeds zwaarder. Het kindje blijft het geweldig doen! Rond kwart voor 3 wordt er opnieuw gekeken hoever de ontsluiting is gevorderd. De vliezen zijn nog altijd niet gebroken. Helaas blijkt dat de ontsluiting niet echt gevorderd is. Na overleg wordt besloten de vliezen te breken. Lisanne legt vooraf al uit dat de kans erin zit dat het kindje in het vruchtwater gepoept heeft omdat ze al 41+1 is. Als dat zo is moeten we naar het ziekenhuis ondanks dat alles goed gaat. Dat zou ook betekenen dat de navelstreng niet doorgebrand kan worden, iets wat ze heel graag wilde doen nadat ze mijn ervaring hier over hoorde. De vliezen worden gebroken en tot ieders opluchting is er niet in het vruchtwater gepoept!! We mogen thuisblijven!! Daarna wordt ze gelijk gekatheriseerd omdat plassen al een tijd niet lukt. Een lege blaas zorgt er ook voor dat het straks mogelijk wat beter en sneller gaat. Daarna stapt M. weer het bad in. Al gauw komen de weeën terug. Ze zijn nu sneller en krachtiger. 

Rond 16:20 zit M. op 9,5 cm. en is ze er bijna! De weeën lijken nu ook steeds meer op persweeën. De kraamzorg, verloskundige en W. zitten bij haar en zuchten mee. M. vindt dit superfijn, het geeft haar kracht en het laatste zetje dat ze nodig heeft. Want ze begint moe te worden, niet gek natuurlijk... Na een tijd in bad gezeten te hebben vindt Lisanne dat ze actief mee mag gaan persen. Ze vraagt Lisanne dan ter bevestiging of deze persfase ook nog 1 uur kan duren, en wanneer Lisanne dit bevestigt zakt de moed haar in haar schoenen. Ze kan haast niet meer voor haar gevoel en wil dat het voorbij is. Maar we willen allemaal gaan voor de gewenste thuisbevalling. Yvonne telt steeds af van 10 tot 0 om M. goed en lang genoeg mee te laten persen. W. houdt haar vast, telt mee en moedigt haar aan. Omdat ze beter haar ogen open kan houden tijdens het persen zet W. één van de kaartjes met daarop de tekst "Supermom" in het zicht van M., dan kan ze zich hier op focussen. M. is tussendoor rustig en kalm.. Te kalm. Ze zegt ook nog nooit zo rustig te zijn geweest. Na een minuut of 45 tot 1 uur wil Lisanne toch graag mee voelen bij de weeën en tijdens het persen, dus M. moet weer richting keukentafel. Ik ga dan even naar het toilet en als ik terug kom hoor ik al wat ik niet wilde horen. Waarschijnlijk moeten we toch naar het ziekenhuis. M. perst nog een aantal keer mee maar er lijkt te weinig vordering in te komen en het kindje ligt nog erg hoog. Als we zo door gaan raakt M. uitgeput. Ze moet echt even schakelen maar het blijkt al snel niet anders te kunnen. De spullen worden ingepakt en in drie auto's rijden we dan richting het ZGT. Hier kom ik nog maar net aan, mijn tank was bijna leeg en had de route naar het ZGT niet ingecalculeerd, haha. Gelukkig zit de Shell ernaast, voor de terugweg. First things first.

We gaan met een vaartje door de gangen richting de verloskamers. Nummer 4, daar mogen we naar binnen. M. zit hier niet op haar plaats. Ik zie dat ze moeite heeft met het feit dat we naar het ziekenhuis moesten. W. en Lisanne spreken haar toe. Alles wat gedaan gaat worden zal stap voor stap en in alle rust uitgelegd worden. Ze zal zich er aan moeten toegeven. Het verplegend personeel komt binnen en er worden wat standaard dingen aan haar uitgelegd. Ze krijgt een band om haar buik om de baby en de weeën te monitoren. Het geluid van het mooie kloppende hartje galmt door de kamer. Lisanne vraagt of ze het geluid aan of uit wil, M. geeft aan dat het wel uit mag. Ik houd me eerst redelijk afzijdig, maar maak tussendoor natuurlijk wel foto's. Er wordt gecontroleerd hoe het kindje ligt, volgens de verloskundige van het ziekenhuis lijkt het ukkie wat lager te liggen dan dat Lisanne thuis had gevoeld. Om het zeker te weten voelt Lisanne ook en het kindje ligt inderdaad al iets lager. Dat is gunstig!! Ik hoor ze nog wel praten over mogelijke opties. Van een vacuümpomp tot aan een keizersnede. Alles is nu nog mogelijk. Ik voel dat ik zelf eigenlijk moet kolven, dat heb ik de hele dag al uitgesteld. Omdat het zou kunnen zijn dat het nog een tijd gaat duren ga ik in de kamer zelf even kolven. Gelukkig is dit geen probleem. Na een tijdje wordt overlegd dat ze een half uur mee mag gaan persen. Om alles op alles te zetten om een keizersnede te voorkomen. Het is bijzonder om te zien hoeveel kracht M. nog over heeft, na zo'n lange dag.. W. blijft haar bemoedigend toespreken en aanmoedigen. "Kom op M.!!!! Je kunt dit!!"

Ik vind het zelf ook spannend en leef met ze mee, ook omdat ik weet hoe graag M. die thuisbevalling in bad gewild had. Bloemen in het water, de navelstreng doorbranden... Ze pakt mijn hand en ik zie wat teleurstelling in haar ogen maar vertel haar hoe geweldig ze het doet en dat het niet lang meer zal duren. Er wordt na iets meer dan een half
uurtje gecheckt en een keizersnede is definitief van de baan! Dat is geweldig nieuws. Ze moet nog wel even door blijven gaan zodat het eventueel met de vacuümpomp lukt, maar daarna gaat het opeens toch nog best snel. Opeens hoor ik Lisanne tijdens het persen zeggen dat er haartjes te zien zijn, en ook W. ziet het. Ik maak een foto om het
aan M. te kunnen laten zien. Hopelijk geeft dit haar het laatste zetje en de kracht om nog door te zetten.. We zien dat ze uitgeput raakt. Ze weet niet eens precies wat en hoe ze het moet zien op mijn scherm maar in een oerdrift gaat ze er voor. Het kindje komt eraan! W. moedigt haar aan en zet het nummer "Er wordt straks een moeder geboren" weer op. Nog een aantal keer persen en daar wordt na een knip het hoofdje geboren, helaas het gezichtje naar de andere kant, maar ik weet een toffe foto te maken. De verloskundige haalt het kindje er iets verder uit en houdt hem rechtop zodat M. en W. het gezichtje goed kunnen zien. M. reikt uit en dan ligt daar een klein prupke op haar borst! Het is een jongetje!! Om 20:45 wordt J. geboren. Wat een strijd. Geen keizersnede, geen vacuümpomp, enkel een knip. Wat een mooi kereltje. Met zijn kleine handje houdt hij de vinger van W. vast, wat een kracht zit er al in! Terwijl ze met z'n drieën genieten maak ik prachtige beelden. De placenta is nog niet geboren maar de navelstreng is al uitgeklopt. Voor mijn gevoel wel vrij snel maar hij mag doorgeknipt worden, natuurlijk krijgt W. deze taak!

Daarna is het wachten op de placenta. Met wat hulp wordt ook deze geboren en nagekeken, dat ziet er goed uit. De verloskundige laat hem aan de ouders zien met de uitleg erbij. Helaas blijkt daarna wel dat M. er iets minder goed vanaf gekomen is. Er zit iets van een scheurtje wat dieper van binnen, er komt een gynaecoloog meekijken. Het blijkt
na enig overleg dat het beter is dat dit op de OK gefixt zal worden. Nu M. nog in de kamer is wordt J. vast gewogen. Hij weeg 4060 gram, precies evenveel als mijn zoontje, wat toevallig! Een mooie flinke kerel dus! J. mag dan lekker huid op huid bij W. en ik neem afscheid van M. Ik zal haar niet weer terugzien die dag. J. krijgt na lekker geknuffeld te hebben zijn eerste flesje van W. Hij drinkt het supergoed leeg! Na het flesje brengt W. hem naar Lisanne, zij zal de eerste controles doen. Het blijkt dan dat J. ook al heeft gepoept, ook dat werkt dus prima! Lisanne houdt J. nadat hij schoongemaakt is even prachtig in de foetushouding, één van mijn favoriete momenten om een foto van te maken! De hoofdomtrek en lengte worden gemeten, hij is 56 cm. lang. Het was W. eerst nog niet eens opgevallen tot Lisanne zegt: "Oh eh W., je hebt allemaal meconium op je broek...". Hij zit er helemaal onder, oeps! Terwijl W. het wat schoon probeert te maken maak ik wat detailfoto's en Lisanne zet J. nog even mooi rechtop, ook hier kan ik hele mooie foto's maken! Wat een knap kereltje is het toch!! Daarna is het tijd om weer met W. te knuffelen, lekker huid op huid. Ik maak de laatste beelden en pak mijn spullen dan in. Wanneer ook Lisanne klaar is nemen we afscheid van W. en lopen we gezamenlijk richting de parkeerplaats. Blij dat ik het tankstation om de hoek haal gooi ik de tank vol, en moe maar heel voldaan rij ik richting Enschede.

Lieve M. en W., geniet van jullie prachtige kereltje! Met veel bewondering heb ik naar jullie gekeken. M. met een onuitputtelijke kracht, en W. die haar maar moed blijft inspreken, haar kalm en rustig houdt daar waar nodig en motiveert en aanmoedigt als het er op aan komt. Een geweldig team! Dankjewel voor jullie vertrouwen in mij en
veel liefde, geluk en gezondheid gewenst!!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal van Mae | 26-07-2021

Op 28 januari 2021 neemt Ilse contact met mijn op. Ze is zwanger van hun 4e kindje en zou de bevalling heel graag vast willen laten leggen door een geboortefotograaf. We plannen een kennismakingsgesprek in en 17 februari kom ik langs.

We hebben gelijk een leuke klik, en nemen samen mijn vragenlijst door die ik als leidraad gebruik tijdens een gesprek. Tussendoor praten we over vanalles en nog wat. Ze hebben al twee dochters en een zoon en wil net als de vorige keer nu ook graag thuis bevallen. Al tijdens het gesprek wordt bevestigd dat ze mij er graag bij zouden willen hebben als fotograaf. Niet veel later ontvang ik een update waarbij Ilse me vertelt dat ze weer een meisje krijgen, superleuk! We houden contact.

Vlak nadat ik zelf ben bevallen stuurt Ilse mij een berichtje of ik misschien hun zwangerschapsshoot zou willen en kunnen doen, of dat het voor mij daarvoor nog te vroeg is. Ondanks dat ik zelf nog verlof heb plannen we deze in, ik voel me goed en doe dit heel graag voor ze! Samen met Peter en haar kindjes spreken we af op het Buurserzand. Zij op de ene parkeerplaats, ik op de andere.. Oeps! Ik besluit naar hen te rijden maar daar aangekomen bleek het aan mijn kant toch een stuk mooier te zijn. We rijden weer terug en we hebben geluk dat er koeien zijn. Ze begroeten ons en we hebben samen een ontzettende gezellige en af en toe hilarische shoot.

De weken erna hebben we wat regelmatiger contact. Ilse is 25 juli uitgerekend. Haar andere kindjes kwamen ook na en vlak voor de uitgerekende datum. Ik ben benieuwd of dit meisje ook zo lang blijft zitten! De uitgerekende datum komt dichterbij en bij Ilse blijft het voor alsnog rustig. Van haar mag het kindje echt wel komen, ze slaapt al dagen slecht. Op 40+1 heeft ze weer een controle bij de verloskundige. Na inwendig onderzoek blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben en kan ze gestript worden. Iets wat ze graag wil, omdat het steeds zwaarder voor haar wordt. Rond 09:00 wordt ze gestript en om 11:41 kreeg ik een appje van haar. Ze vertelt dat ze gestript is en wel wat buikkrampen heeft, maar nog niet regelmatig. Ik wacht geduldig af. Haar vorige bevallingen gingen supersnel, dus ik zorg ervoor dat ik klaar zit om te vertrekken en ga niet meer van huis.

Om 14:05 hoor ik mijn telefoon weer. De weeën worden nu regelmatiger, de verloskundige komt zo ook langs. Er zit 4-5 minuten tussen de weeën en ze zit even lekker in bad. Ik besluit om maar alvast wat te eten, wie weet gaat het zo erg snel. Om 15:04 belt Peter, de verloskundige is er en Ilse zit nu op 4-5 cm ontsluiting. Ze willen nog even afwachten tot de volgende controle en nemen dan weer contact op. Iets voor 16 uur krijg ik een appje van Peter dat ze over een half uur alles klaar gaan leggen om de vliezen te breken. Ik vraag hem om mij op de hoogte te houden wat er na het breken van de vriezen gebeurd aangezien Ilse heeft aangegeven dat ik over ongeveer 3 kwartier tot een uur wel kan komen. Mocht het toch sneller gaan of willen ze liever dat ik later kom dan hoor ik dat graag. Het is aan hen om te beslissen wanneer ik aanwezig ben. Vanaf dan hoor ik even niks en dus besluit ik rond 16:45 in de auto te stappen en die kant op te rijden. Ik app Peter dat ik eraan kom en krijg een appje terug dat het kindje er niet goed voor ligt. Ze gaan nog 45 minuten wachten en dan opnieuw voelen. Mocht er niks veranderd zijn dan moeten ze naar het ziekenhuis. Ik zet mijn auto aan de kant en probeer Peter te bellen. Hij pakt niet op dus ik app hem met de vraag of ze willen dat ik nog even wacht. Ik ben er al bijna maar het is maar een klein stukje rijden dus ik kan zo omdraaien. Peter appt terug dat ik misschien beter over een uurtje kan komen dus ik draai weer om en rijd terug naar huis. Ik vraag Peter welk ziekenhuis ze heen moeten als dit nodig is. Ik weet namelijk niet hoe de situatie is het ZGT nu is en of ik daar welkom ben. In het MST mag ik sowieso mee. Hij geeft aan dat het in dat geval het MST wordt. Rustig wacht ik tot het volgende appje.

Het blijft wat langer stil. Ik krijg een vermoeden dat dit is omdat ze de spullen pakken voor het ziekenhuis. Dan om 18:05 krijg ik een appje: "We zijn onderweg naar het MST". Ik vraag of ze willen dat ik gelijk kom, maar ze willen nog even wachten tot de volgende check. Ze gaan in het ziekenhuis dmv het aannemen van verschillende houdingen nog 45 minuten proberen om het kindje wat te laten draaien. Ik laat na een tijdje nogmaals weten dat het aan hen is om te beslissen wanneer ik kom. En dat ik tot hun beschikking sta, ook deze fase van de bevalling hoort er natuurlijk gewoon bij. Dan laat Peter weten dat Ilse het toch goed vindt wanneer ik vast kom. Ik spring op de fiets en iets over half 8 loop ik verloskamer 1.03 binnen nadat ik mij even bij de balie heb gemeld. De verloskundige die er de hele dag bij was heeft net de dient overgedragen aan Anne. Zij zit samen met Peter en Ilse in de ruimte. "Dit was niet de afspraak!" zeg ik lachend terwijl ik mijn tas neer zet. We hadden allemaal verwacht dat dit kindje er juist heel snel zou zijn. Op dat moment ligt het kindje nog altijd "fout fout", een natuurlijke bevalling zal op deze manier niet lukken waarschijnlijk. Ik ben in de veronderstelling dat ze een sterrenkijker is maar ze blijkt in aangezichtsligging te liggen, met het gezichtje naar beneden. Anne zei al, als het lukt om zo te bevallen dan is dat wel fantastisch voor de foto's!

Ilse moet naar het toilet. Ik hou even wat afstand en praat met Anne. Er komt een verloskundige binnen die mij vertelt dat zij in de 25 jaar dat ze er werkt nog nooit een aangezichtsligging gezien heeft. Ze hoopt dit vanavond mee te mogen maken maar haar dienst duurt tot 22 uur. Het wordt spannend of dit gaat lukken. Dan gebaart ze me dat ik eens bij het toilet moet kijken. Ilse wordt prachtig ondersteunt door Peter, ik maak foto's. Na een tijdje komt ze weer op bed te liggen. Anne gaat weer even meevoelen om te kijken hoe het kindje nu ligt. Ze blijkt bijna voldoende bijgedraaid te zijn om natuurlijk te kunnen bevallen. De ontsluiting zit op 7-8 cm. dus Ilse is er nog niet. Ik zie dat dit haar wel even zwaar valt. Wanneer je gewend bent om zo snel te bevallen dan is dit wel een ander verhaal! Ze wil eigenlijk graag onder de douche en de verloskundige van het MST vraagt of ze ook behoefte heeft aan de bekende 'skippybal'. Deze wordt even later de kamer ingerold. Anne vraagt of Ilse op de bal onder de douche wil. Dat blijkt een prima plan te zijn, de komende tijd wordt dit haar plekje. Het warme water van de douche ontspant en Peter wijkt niet van haar zijde. Ilse draait wat aan de douchekop en opeens spuit het water alle kanten op. Peter besluit dat hij beter zijn shirt uit kan doen en ondersteunt Ilse terwijl de weeën krachtiger worden. Het is een prachtig gezicht en tegelijkertijd voel ik met haar mee. Ondertussen begin ik vast aan het schrijven van dit geboorteverhaal. De zon gaat langzaam onder en het einde van de dienst van de verloskundige uit het ziekenhuis komt in zicht. Anne luistert naar het hartje terwijl Ilse nog onder de douche zit, alles klinkt perfect!

Na een tijd komt ze weer terug op bed, altijd volledig ondersteund door Peter. Hoe zou het kindje nu liggen en is er sprake van volledige ontsluiting? Anne controleert en om 22:35 blijkt Ilse inderdaad volledige ontsluiting te hebben. Het kindje is ook weer verder bijgedraaid en niks lijkt een natuurlijke bevalling in de weg te staan, al moet ze nog wel iets verder zakken. Terwijl Ilse op bed ligt lijken de weeën wat weegt te zakken. Ze is erg moe en zou het liefste willen slapen. Ook rilt ze heel erg en heeft ze koude voeten. Peter trekt haar warme sokken aan. Ze moet nog weer even naar het toilet en net sokken in haar sandalen maakt ze grappen over hier mooi dit eruit ziet. Ik maak een foto van dit fashionable moment, iets grappigs maar ook zo veelzeggend. Moet de voeten van Peter en Anne aan beide zijden die haar ondersteunen in de weg naar het toilet. Hier kijken de weeën weer sterker te worden en eenmaal terug op de kamer gaat ze nog even op de bal zitten. Ze kan bijna niet meer. Dan bedenk ik me dat ik Dextro in de tas heb en bied hen er één aan. Na enige tijd wil ze toch weer op bed liggen en trekt de deken ver over zich heen. Ze is moe en heeft het koud, even lijkt het weer af te zwakken, de stilte voor de storm. Als ze wat persdrang voelt mag ze mee drukken van Anne, voorzichtig en op gevoel. Een andere verloskundige van het ziekenhuis is ondertussen ook in de kamer en zet verschillende dingen vast klaar. Ilse draait op haar rug en perst voorzichtig mee. Dan plots breken haar vliezen, het vruchtwater is wat groenig. Eerst schrikt Ilse daarvan maar beseft zich dan dat ze toch al in het ziekenhuis zijn. Terwijl Anne eigenlijk nog een verloskundige van het ziekenhuis erbij wil halen zegt ze: "laat maar, ik zie het kindje al!". Ik kijk en ja hoor, in plaats van een koppie met wat haar zie ik een klein neusje en mondje. Ik kan het perfect zien en maak prachtige foto's van dit moment. Ilse is super gefocust en kalm. Met haar hand voelt ze mee. Heel rustig komt het gezichtje steeds verder tevoorschijn. Dan wordt al snel het hoofdje geboren. Nog een laatste keer persen en daar wordt om 22:57 hun prachtige dochter Mae geboren!

Ze wordt bij Ilse op de borst gelegd en Peter kijkt vol trots naar Ilse en hun prachtige dochter. Anne zet haar rechtop in een zittende houding. Het is inderdaad een meisje en zo kan Ilse haar ook even goed bekijken! Wat een mooi gezicht. Ze wilde graag een halve lotusbevalling dus voor nu is het wachten op de placenta en bijkomen en genieten. Terwijl ze samen prachtige eerste momenten beleven, knuffelen en hun dochter bekijken maak ik foto's. Het duurt niet heel lang voor de placenta ook geboren wordt. Deze wordt nadat hij is nagekeken en getoond op een matje geplaatst en naast Ilse neergelegd omdat Mae nog op haar buik ligt. Ik loop naar de andere kant en zie de beentjes van Mae naar beneden hangen met tussendoor de navelstreng. Een prachtig beeld waar ik een mooie detailfoto van maak. We overleggen dan samen met Anne hoe we de foto gaan maken. Ze willen heel graag een foto waarop duidelijk te zien is dat Mae nog verbonden is aan de placenta. We besluiten om dit op het ziekenhuisbed te doen en Anne legt wat matjes neer. Terwijl Peter de placenta tilt pakt Anne Mae en legt haar voorzichtig neer, de placenta naast haar. Ik pak het krukje en klim erop zodat ik van bovenaf een foto kan nemen. Maak daarna nog wat extra foto's en dan kan Mae snel weer terug naar Ilse. Ze was al wat aan het zoeken dus ze willen zo ook kijken of ze wil aanhappen. Maar eerst de taak aan Peter om dan nu echt de navelstreng door te knippen.

Dan is het tijd voor de controles en mag Peter haar aankleden. Alles ziet er helemaal top uit en Mae wordt goedgekeurd! Mae weegt 3975 gram en is 52 centimeter lang. Peter kleedt haar rustig aan, ik zie de trots in zijn ogen. Deze eerste uren na de geboorte zijn altijd zo magisch wanneer alles goed en rustig verloopt. Genieten! Ondertussen leg ik nog steeds elke handeling en daarna ook elke knuffel en kus vast. Er wordt dan verteld dat er toch wat minder nieuws is. Omdat Mae in het vruchtwater gepoept heeft moeten ze nog eventjes blijven, waarschijnlijk mogen ze in de ochtend al wel naar huis. Mae wordt weer bij Ilse gelegd. Ze wordt voorzichtig aangelegd maar ze hapt al gelijk goed aan. Ook het drinken gaat haar prima af, een natuurtalent! Iets wat ik best vaak zie en waar ik me over blijf verbazen, hoe mooi werkt ons lichaam?! Ik maak van de eerste momenten borstvoeding een aantal mooie beelden vanuit verschillende hoeken en ga dan eventjes zitten. Ik laat Ilse wat beelden zien, ze is ook benieuwd naar de uitdrijving. Er is een foto waarbij ze met haar vinger precies in het oogje 'prikt'. Eerder die avond vertelde ze dat dit de verloskundige ook was gebeurd tijdens een controle thuis, dat ze dit nu zelf ook had gedaan was stiekem wel erg grappig.

Terwijl moeder en dochter daar lekker liggen ploft ook Peter neer in de stoel. Hij appt wat familieleden om ze op de hoogte te brengen. Anne komt binnen en vraagt of ik de beelden van de uitdrijving aan de andere dames op de afdeling mag laten zien, ook zij zijn erg benieuwd! Ilse vindt het geen probleem, met trots laat ik de beelden zien. Daarna loop ik terug naar de kamer en neem ik afscheid. Zij houden me op de hoogte hoe laat ze naar huis mogen, ik kom dan namelijk terug om de eerste ontmoeting met de zussen en broer thuis vast te leggen. Moe maar voldaan loop ik in de stilte van de nacht naar mijn fiets en vertrek naar huis.

De volgende ochtend zit ik rond 08:40 in de auto onderweg naar Hengelo. Wanneer ik de straat in rij zie ik ze de auto uitstappen. Ik parkeer en fotografeer de eerste ontmoeting met de meer dan trotse broer en zussen! Ze kijken glunderend naar Mae. Ook opa is er nog even, hij heeft op de kids gepast maar moet snel door naar een afspraak. Terwijl iedereen lekker op de bank zit om Mae om de beurt vast te houden en te knuffelen maak ik foto's. Als laatste een foto van de vier kinderen samen, voor op het geboortekaartje! Deze foto stuur ik enkele uren later al naar ze toe. Een paar dagen later zie ik het resultaat en hebben ook zij de eerste beelden van de bevalling teruggekeken. De uitdrijving was de meest bijzondere die ik heb meegemaakt en is dus ook superzeldzaam. Wat een geluk dat ik hierbij mocht zijn!

Lieve Ilse en Peter, dankjewel voor jullie vertrouwen in mij. Met veel liefde heb ik je zwangerschap en bevalling vastgelegd en kijk uit naar de babyreportage. Veel geluk en gezondheid toegewenst, geniet met z'n zessen en tot snel!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal van Y. | 15-06-2021

De ouders hebben aangegeven dat de namen niet voluit gebruikt mogen worden en enkel een kleine selectie van beelden waarop zij onherkenbaar staan gedeeld mogen worden. Uiteraard wordt deze wens altijd gerespecteerd!

Op 22 maart sprak ik E. en R. voor het eerst in reallife. We hadden al contact gehad via de mail, waarin R. vertelde dat ze op zoek waren naar een geboortefotograaf, en mijn beelden ze heel erg aanspraken. We besloten om middels videobellen kennis te maken! R. werkt zelf op de OK in het ziekenhuis in Hardenberg, een plek waar we eventueel ook altijd terecht zouden kunnen komen aangezien je nooit weet hoe een bevalling loopt. E. is op 14 juni uitgerekend, zo'n 2 maanden na mijn uitgerekende datum. Bij Eowyn was ik ook heel snel fit, maar mocht dit nu niet zo zijn dan zou ik uiteraard zorgen dat er een back-up fotograaf paraat staat. Direct na het gesprek lieten ze al weten dat ze de klik met mij voelden en mij graag wilden boeken! Hartstikke leuk, want die klik voelde ik zelf ook!

Iets meer dan een week na ons gesprek beviel ik zelf van ons tweede kindje. We hielden daarna natuurlijk ook contact, mijn herstel verliep op mijn stuitje na gelukkig heel erg goed. Op 14 mei kreeg ik een appje van E., het kindje ligt nog altijd in stuit en ze gaan een versie proberen. Anders is de mogelijkheid er dat het een geplande keizersnede zal gaan worden. Helaas is de versie niet gelukt, maar wie weet draait het kindje nog vanzelf. Op 21 mei krijg ik opnieuw een appje. Ze willen een natuurlijke bevalling de kans geven mits het spontaan zal beginnen in deze laatste weken. Anders zal op 14 juni, de uitgerekende datum, de keizersnede plaatsvinden. Zoals het er naar uit zag mocht ik daarbij gewoon aanwezig zijn, maar dit moest nog officieel gevraagd worden. Op de verloskamers was een derde persoon helaas nog niet welkom. Het wordt dus even spannend! Ik hoop voor hen uiteraard op een natuurlijke bevalling, maar zou het ook erg jammer vinden wanneer ik er dan niet bij mag zijn.

Op 28 mei is er weer een kleine update. De datum voor de keizersnede is gewijzigd en staat nu op 15 juni gepland. Omdat ik ervaring heb met het fotograferen van keizersnedes heb ik officieel toestemming gekregen om op de OK te mogen fotograferen! Dat is geweldig nieuws! Verder is alles nog rustig. Helaas nog geen veranderingen in het beleid m.b.t. mijn aanwezigheid op de verloskamers, totdat.... Ik op 8 juni een vrolijk appje krijg! Op de verloskamers is ook weer een extra persoon welkom! Yes!! We spreken in ieder geval vast af dat ik, indien het een keizersnede wordt, vlak nadat zij zich moeten melden om 07:45 ook vast aanwezig zal zijn. Mocht ze ineens eerder aan de beurt zijn, dan ben ik er in ieder geval!

In die laatste week hadden we iets vaker contact, maar het bleef rustig. Het kleintje zat wel goed bij E. Superspannend ook, want ze weten nog steeds niet of het een jongetje of een meisje is! De nacht ging, zoals ik al wel een beetje verwacht had, rustig voorbij en 's morgens kreeg ik een appje van R. Het contact mocht die ochtend wel via hem verlopen, het zou opvallen als E. dan al online zou zijn. Niemand weet dat de geplande keizersnede die dag uitgevoerd zal worden en ze willen geen argwaan wekken. Aangezien ze door familieleden goed in de gaten worden gehouden moeten ze overal aan denken! Iets later dan gepland (iets met een afslag missen omdat er een steentje in mijn voorruit getikt is) rijd ik de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Het is zo rond 08:15 als ik R. een appje stuurt. Hij vraagt of hij me op moet halen in de hal, dat is altijd wel fijn want dan hoef ik niet te zoeken. Ik neem plaats op een bankje en kijk ernaar uit om weer een geboorte vast te mogen leggen, de eerste na mijn eigen bevalling! Al snel hoor ik een "Hey!" en daar is R. al. Samen lopen we naar de afdeling waar E. ontspannen op bed ligt.

De klik die er via het videobellen ook was is er nog steeds. De sfeer is gemoedelijk en ontspannen ook al neemt de spanning m.b.t. de geboorte lichtelijk toe bij E. en R. Gezonde spanning weliswaar, want is het een jongetje of een meisje? Hoe zou het kindje eruit zien, veel of weinig haar en hoeveel zal het kindje wegen? Ze hebben de vorige
avond foto's van hun eigen babyfoto's gemaakt, zodat ze gelijk kunnen vergelijken. In het wiegje ligt een mooi setje eerste kleertjes klaar. Licht beige met terracotta, geschikt voor zowel een jongetje als een meisje. Ik start gelijk met documenteren en tussendoor praten we over vanalles en nog wat. Er wordt een echo gemaakt om te checken of het
kindje nog steeds in stuit ligt. Eigenlijk niet nodig want het koppie is heel duidelijk te voelen bovenin de buik. Zo duidelijk had ik het nog niet eerder gevoeld! En inderdaad, het kindje ligt nog precies hetzelfde. E. en R. kijken niet mee, voor de zekerheid. Straks is het geslacht ineens duidelijk zichtbaar, dat zou jammer zijn na het zolang vol te hebben gehouden! Het wordt dus een geplande keizersnede en deze staat gepland rond 10:00.

Omdat R. in dit ziekenhuis op de OK werkt wordt hij voorzien van wat inside information vanaf de operatiekamer. De operatie die ervoor plaatsvindt is een lastige en diezelfde operatie liep die keer ervoor 3 uur uit. Ook deze keer blijkt het lastig te gaan, 10 uur gaan we in ieder geval niet redden. E. en R. vertellen me over de achterdochtigheid en naïviteit van familieleden over de naderende bevalling en alle voorzorgsmaatregelen die genomen moesten worden. Het is gezellig en een lactatiekundige komt ook nog even langs om te vertellen over borstvoeding. Iets wat E. graag wil proberen. Dan rond 10:15 worden we ineens toch al op de hoogte gebracht dat E. al klaargemaakt kan worden. Het uitlopen viel dus heel erg mee! Ik pak nog gauw even een suikerwafel. R. vindt dat een goed idee en ook hij haalt uit zijn tas een suikerwafel. Niet afgesproken, wel grappig! E. plast nog even en krijgt dan een operatiejasje aan en een prachtig mutsje op. Daarna vertrekken we naar de holding. R. en ik kleden ons ook om. Anders dan in het MST krijg ik hier niet een heel pak aan wat over de kleding gaat maar een shirt en een broek en natuurlijk de bekende klompen en mutsje. Een mondkapje dragen we al i.v.m. de Coronamaatregelen. Als we weer bij E. zijn duurt het wachten lang. Het is zo gek om te beseffen dat je weet dat binnen nu en een uur je kindje op je borst ligt!

Dan is het eindelijk tijd om te vertrekken. Anders dan ik gewend ben mag ik er de hele tijd, samen met R., bij zijn. Zo ook bij het klaarmaken en het zetten van de ruggenprik. Iets waar E. erg tegenop zag, maar achteraf gelukkig heel erg mee viel! Ik krijg een mooi plekje toegewezen direct aan het voeteneinde. Dan gaat de operatie al snel van start. Ik zie R. soms over het gordijn heen spieken. Nog even en dan is het zo ver! Ik heb vaker een keizersnede gezien dus ik ken het verloop wel. Dit is wel de eerste keer dat ik ga zien hoe een kindje dat in stuit ligt middels een keizersnede geboren gaat worden. De baarmoeder wordt geopend en ik sta gereed. Het gordijn gaat omlaag en ik zie E. en R. aan de andere kant. Opeens hoor ik al gehuil terwijl ik het kindje nog niet eens goed gezien heb. Twee billetjes komen tevoorschijn en achterstevoren floept daar heel snel, al huilend, hun kindje uit de buik. Ik klik door en hoor dan dat het een meisje is! Om 11:16 wordt hun mooie dochter Y. geboren. Ze wordt nadat de navelstreng doorgeknipt is naar een tafel gebracht waar ze nagekeken wordt. R. komt er snel bij staan. Vanaf de zijkant kan E. ook meekijken. Wat een mooi koppie en gelijk zo alert!

De placenta is er ondertussen ook. Deze wordt ook nagekeken. Ik was al haast vergeten dat er wat bijzonders aan de hand was met deze placenta. Een placenta bilobata, het is duidelijk te zien. Bij een placenta bilobata is de placenta verdeeld in twee delen die worden verbonden door vaten die door de vliezen lopen. Als de vaten laag of langs de baarmoedermond liggen kan bij het natuurlijk of kunstmatig breken van de vliezen een bloeding ontstaan die levensbedreigend is voor het kind. De controles van Y. zijn klaar. Alles is helemaal goed en R. mag haar naar E. brengen. Ik maak snel wat foto's van een meer dan trotse vader die tussendoor ook door zijn collega's gefeliciteerd wordt. Ze wordt dan heerlijk bij E. neergelegd en de eerste gezinsfoto's worden gemaakt. Heerlijk genieten met z'n drieën, zo onwerkelijk. Ineens zijn jullie ouders en ligt er daar een prachtig mooi hummeltje! Er wordt gevraagd of E. zelf ook de placenta wil zien. Er wordt uitgelegd hoe Y. erin zat en wat er te zien is. Nadat E. weer gehecht is mogen we samen terug naar de holding. We gaan daar eerst naar een aparte ruimte waar gordijnen voor de ramen kunnen. Y. is al een tijdje bezig met zoeken en ze wordt aangelegd. Het duurt niet lang of ze drinkt voor het eerst wat slokjes. Ik kan zelf nog herinneren hoe dat voelde die eerste keer, en de blikken van E. wanneer het gebeurd spreken boekdelen. Zoveel kracht in zo'n kleintje verwacht je niet!

Het is even echt genieten voor ze. Ik ga me weer omkleden want ik loop nog in de operatie outfit. En ook R. kleedt zich even later weer om. Er worden nog wat controles bij E. gedaan en als alles er goed uit ziet mogen we weer terug naar de kamer waar we die ochtend ook begonnen waren. Hier drinkt Y. gewoon nog weer verder, en we zien dan dat ze ook al heeft gepoept! Ook dat werkt 😉 Er komen beschuiten met roze muisjes de kamer binnen op een plank met daarop de tekst: "Hoera! Een meisje!". Voor R. en E. is er ook wat te eten. Ze zijn benieuwd hoe hun familie zal reageren als blijkt dat Y. er opeens al is. Ze bekijken en vergelijken hun babyfoto's. Het is duidelijk dat Y. de neus van papa heeft, dat was E. gelijk al opgevallen. Terwijl ze lekker eten bekijk ik de foto's die ik al gemaakt heb én ik laat er een aantal zien. Wat zitten er weer prachtige en bijzondere beelden bij!!

Na het eten, als ook Y. klaar is met drinken, wordt ze gewogen. 3655 gram weegt ze. R. maakt haar schoon, die meconium plakt gelijk ook overal. Daarna krijgt ze haar eerste kleertjes aan. Ik zie een trotse papa en als ik naar E. kijk een hele trots mama. Ze keek met een verterende blik toe hoe R. hun dochter verzorgt en aankleed. R. knuffelt nog even lekker met Y. terwijl E. nog wat eet. Het is voor hen zo tijd om de familie in te gaan lichten, haar ouders mogen om 6 uur langskomen en op dit moment weten ze nog van niks!

Ik pak mijn spullen dan in en neem afscheid zodat ze in alle rust de familie kunnen (video)bellen. R. loopt nog even met mij mee, hij wil ook beschuit met muisjes naar zijn collega's brengen. Terwijl hij boven blijft loop ik de trap af naar de uitgang van het ziekenhuis. Wat een voldaan gevoel. De eerste bevalling na zelf voor de tweede keer mama te zijn geworden. Wat was het weer mooi, ik ben dankbaar dat ik dit mag doen!

Lieve E. en R., bedankt voor het vertrouwen in mij. Geniet van jullie prachtige dochter en van elkaar! Heel veel geluk, gezondheid en liefde gewenst 💖

Liefs,

Jaleesa

Mijn eigen geboorteverhaal: Avan | 31-03-2021 | Enschede

Onder mijn verhaal lees je ook nog de ervaring van de verloskundige! Veel dank daarvoor!

Op 30 mei 2018 werden wij papa en mama van Eowyn. Voorafgaand aan de geboorte besloot ik dat ik er zo min mogelijk mensen bij wilde hebben, dus geen geboortefotograaf. Een grote fout, zo bleek later. Ik werd ingeleid in het ziekenhuis vanwege langdurig gebroken vliezen en dit eindigde in een traumatische bevalling waar ik niks meer van weet. Eowyn werd direct na de geboorte bij me weggehaald en tot op de dag van vandaag zit ik met vele vragen en lukt het me niet om dit te verwerken.

Gelukkig ging het na de bevalling snel goed met ons. Ik gaf haar borstvoeding en bleef dit veel langer doen dan ik van tevoren dacht. Hierdoor p bleef mijn cyclus uit. Na anderhalf jaar wilden we eigenlijk wel graag een tweede kindje erbij, maar dan is een cyclus wel essentieel. Ik wilde het echter niet ten koste laten gaan van de borstvoeding dus ik wachtte geduldig af. Na precies 25 maanden werd ik ineens weer ongesteld. De maand daarna waren we opnieuw zwanger! Het eerste wat ik toen regelde, nog voordat ik de verloskundige belde, was een geboortefotograaf. Ik hoefde niet lang na te denken wie ik bij mijn bevalling zou willen hebben. Christie kende ik van de rondleiding op de OK in het MST, zodat we daar als fotografen mochten fotograferen. Daarnaast kon ik bij haar terecht wanneer ik een back-up nodig had en haar bewerkingsstijl heeft overeenkomsten met die van mij. Ik hou van haar werk en stuurde haar een berichtje. Niet veel later kwam ze langs voor het kennismakingsgesprek. Best gek voor mij om nu aan de andere kant te zitten! Tim had ook gelijk een goed gevoel bij haar en zo boekten we haar als onze geboortefotograaf!

De zwangerschap
De zwangerschap verliep op zich prima. Wel ging het razendsnel voorbij. Mede doordat er continu een peuterpuber om me heen dartelde. Vanwege het Coronavirus moest ik bijna altijd alleen naar de controles, bij een echo mocht Tim mee maar die hadden we maar zelden.. Een kennis verhuurt een bevalbad en bij haar kon ik het bad ophalen. Ik wilde deze keer namelijk echt thuis bevallen en in bad. Met kerstlampjes. Ik zag het al helemaal voor mij. Ze had ook een fitnessbal waar ik de weken voor mijn bevalling standaard op zat als ik aan het werk was achter de computer. Omdat ik met 34 en 36 weken nog bevallingen, en even later ook nog twee kraamreportages, fotografeerde had ik genoeg te doen wat dat betreft. Ik vond het dan ook erg lastig dat ik richting het eind steeds vaker een stapje terug moest doen en in plaats van 's avonds werken al om 18 uur op bed lag. Maar hey, ik was de 38 weken al gepasseerd. Dat vergat ik soms! Met 38+2 verloor ik het eerste deel van de slijmprop. Later die avond een groter deel. Ik had die hele dag al ontzettende last van voorweeën. Die had ik al weken maar ze waren nu veel intenser en kwamen veel vaker voor. Ook mijn darmen waren zich aan het legen en voor de zekerheid appte ik Christie met deze updates. Wie weet is dit het begin! Ik bleef kleine delen de slijmprop verliezen en 's nachts rond half 5 lag ik een uur wakker van de voorweeën waarna ik toch in slaap viel. De dag erna was het ineens een stuk rustiger. Mijn buik hing zichtbaar lager en ik begreep hieruit dat de voorweeën en krampen die ik onderin voelde de dag ervoor moeten zijn geweest van het indalen. Dat werd tijd!

Op maandag 29 maart heb ik een afspraak bij de verloskundige. Eigenlijk ben ik er nog van overtuigd dat hij de 28e geboren zal worden maar die dag gaat in stilte voorbij. Bij de verloskundige wordt er geconstateerd dat hij inderdaad wat lager en vaster ligt maar ook dat mijn baarmoeder nog erg hoog zit. Sinds de nacht van zondag op maandag waggel ik heel erg en heb veel pijn in mijn bekken. De twee paracetamolletjes deden hun werk ook niet dus naast het bezoek aan de verloskundige nam ik die dag veel rust. Dinsdagochtend stap ik vrij gemakkelijk uit bed. Ik loop met gemak de trap af en snap er niks van. Het wordt vandaag rond de 20 graden en we besluiten aan het begin van de middag even lekker te gaan wandelen op het Buurserzand. Daarna boodschappen gedaan en de rest van de dag verliep rustig. De stilte voor de storm?

De bevalling begint
In de nacht van dinsdag op woensdag ligt Eowyn steeds erg dicht bij me. Normaal slaapt ze meer bij Tim de afgelopen weken maar ze kruipt nu steeds weer naar mij toe. Iets voor 05:00 vraag ik Tim haar bij hem neer te leggen zodat ik iets meer bewegingsruimte heb. Ik maak hierbij een soort draai met mijn onderlichaam en ik voel het nat worden. "Ok, ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken" zeg ik en ik loop naar de wc. Het maandverband is nat, maar vind ook opnieuw een groot deel van de slijmprop. Al bijna 6 dagen verlies ik delen van de slijmprop, dus dit is geen verrassing. Ik plas en ruik maar ben niet geheel overtuigd. Mijn slip is ook wat nat en het lijkt wel echt dun te zijn. Ik doe een schoon maandverband voor en ga maar weer liggen met de mededeling dat ik het ook allemaal niet weet.

Ik probeer te slapen, dat lijkt me slim. Helaas lukt dit niet echt meer. Af en toe voel ik iets lekken beneden en wanneer ik weer een draai maak komt er een klein golfje uit. Ik controleer nu verder niks want ik heb geen zin en behoefte om op te staan. Na een uur pak ik mijn tablet om te googlen over vruchtwater en om 06:13 time ik opeens mijn eerste 'wee'. Of iets wat ik als zodanig definieer. We zijn nu bijna een uur verder, iets over 07:00 en ik heb 5 'weeën' getimed. Gemiddeld duren ze tussen de 20-40 seconden en zijn heel mild. Ik ben benieuwd wat deze dag me brengt! Eowyn wordt wakker en ze is heel giegelig. Ik vertel Tim over de afgelopen uren en dan zegt Eowyn 'baby!' en legt haar handje op mijn buik. Ik vraag haar of de baby vandaag komt en ze antwoordt vastbesloten 'ja'.

Eowyn en Tim gaan zoals vaker vast naar beneden en ik blijf nog even liggen. Ondertussen time ik verder en krijg ik een aantal milde weeën vlak na elkaar. Ik moet naar het toilet en mijn darmen reinigen zich. Ik heb dan wel echt het idee dat de bevalling begonnen is. Daarom app ik mijn geboortefotograaf Christie met die mededeling. Ik leg nog wat dingen klaar, pak de slinger met geboorte affirmatiekaarten die ik mocht lenen van Marijke, zorg dat het bakje voor het doorbranden van de navelstreng met kaarsen klaarliggen en loop dan met de kaarten en yogabal naar beneden. Tim wil stokbrood kruidenboter in de oven doen maar ik heb geen zin om te eten. Ik voel dat ik ga bevallen. Ik wil ook geen koffie. Enkel een glas water. Ik ga op de bal zitten om wat weeën op te vangen. Ik besluit om niet langer te wachten en toch vast met de verloskundige te bellen. Het is Anne. "Ik heb nu een half uur lang om de 5 minuten een wee die tussen de 40-60 seconden duurt." Ze zegt dat ze eraan komt! Ik vraag haar of het slim is het bad klaar te zetten. Je kunt hem vast oppompen maar nog niet vullen, zegt Anne. Ik hang op en ga dan hangen over de bal. Eowyn loopt rond met haar camera en maakt foto's van mij. Even later lijkt het heel iets af te zakken. Anne belt me dan opnieuw. Er zijn gebroken vliezen tussendoor gekomen, of ze daar eerst langs kan. Ik vertel dat het wat lijkt te zakken en dat dat ok is. Ze zegt me nog dat, als het blijft zakken, ik even terug moet bellen. Misschien is het toch nog niet zo ver.. We hangen weer op en direct neemt het weer toe. Ik moet weer naar het toilet en Tim zet het bad verder op. Terwijl ik leegloop op de wc app ik Christie weer met de stand van zaken. Op het toilet krijg ik ineens veel zwaardere weeën. Deze voelen haast aan alsof ik al wil gaan persen. Zo werkt het niet denk ik.. Met moeite sta ik op en app ik Tim, vul het bad maar, niet wachten! Het gaat snel..

Het gaat snel
Wanneer ik beneden ben wil het niet gelijk lukken met de warmte van het water. De stress slaat bij Tim toe en mijn weeën worden heftiger. Christie vraagt of ze moet komen. Ik twijfel niet meer, kom maar! Het is kort over 10 wanneer ze appt dat ze in de auto stapt. Het vullen van het bad gaat langzaam, ik voel steeds meer druk en persdrang bij de weeën. Ik vraag Tim nog of een paracetamol zou helpen.. :p haha! Ondertussen belt Tim de verloskundige. Hij geeft aan dat het toch wel erg snel lijkt te gaan nu. Anne is al onderweg en hoort mij op de achtergrond. Er staat dan een laagje van ongeveer 20 cm in het bad en ik trek het niet meer. "Ik ga erin!!!" zeg ik. Tim kijkt snel naar de temperatuur, 37,5 graden, helemaal prima voor mij. Broek uit en laat me zo het bad in gaan. Wanneer mijn lichaam het warme water raakt voel ik een rust in mij en de pijn neemt gelijk wat af. Tim zet de muziek aan die ik zorgvuldig heb geselecteerd. De kerstlampjes op de achtergrond branden. De lampjes in het bad zijn uitgegaan maar het is een zonovergoten dag, dus dat geeft niet. Eowyn dartelt ondertussen door de kamer en vindt het allemaal reuze interessant. De bel gaat en Anne is er! De weeën nemen telkens toe en ineens ben ik bang dat Christie niet op tijd zal zijn, ik heb nu echte persdrang. Tim loopt net even de kamer uit wanneer mijn vliezen breken het is dan 10:30. Met een plop zie ik het vruchtwater het bad in schieten en overal drijven witte vlokken vernix.

Tim komt terug en belt Christie op mijn verzoek om te vragen waar ze rijdt. Ze geeft aan dat het nog 5/6 minuten is. Ik denk nog, dat gaat net niet of net wel lukken! Anne maakt met de telefoon van Tim alvast even wat foto's, voor het geval dat. Ik lig dan nog heerlijk op mij zij in het water. Wanneer ik persweeën heb hoor ik oerkreten uit me komen. Gecontroleerd blijf ik doorademen maar het helpt ook wanneer ik deze kreten niet binnen probeer te houden. Dan hoor ik de bel en weet ik dat Christie er is. Ik kan me nu helemaal overgeven en dan begint het avontuur pas echt.. In mijn hand houd ik een kam waarin ik knijp. De pijnprikkels vanuit mijn hand komen eerder aan in mijn hersenen dan die van de persweeën waardoor ik deze wat beter op kan vangen. De weeën zijn krachtig en heftig maar tussendoor kan ik op adem komen en neem dan ook de tijd om diep in te ademen en de adem via mijn buik naar beneden zoveel mogelijk uit te blazen. Ik voel heel goed wat er daar beneden gebeurd en voel me sterker dan ooit. Bij de eerste keer dat ik op gevoel mee ga persen, zo rond 10:45, hoor ik Anne zeggen dat ze de haartjes al kan zien. Hij heeft dus haar, en ik vraag me af hoeveel haar het is. Volgens Eowyn zouden het er 4 zijn. Ik probeer me te focussen en luister ondertussen naar de muziek die op staat. Eowyn staat bij het bad, ik heb mijn ogen grotendeels dicht maar ik hoor haar wel. "Goed zo mama! De baby is er bijna!"

Elke keer dat ik voel dat ik moet persen pers ik een keer of 3, soms 4 mee. Tim zit achter mij, buiten het bad, en wanneer ik pers houd ik me telkens vast aan hem. Ik voel het hoofdje tussen mijn benen dieper zakken. Rond 11:00 ga ik actief meepersen. Anne zegt opeens dat ik kan voelen als ik wil, zijn hoofdje staat al. Ik voel voorzichtig met één hand tussen mijn benen, met de ander houd ik Tim nog vast zodat ik niet weg glij. Ik ben verbaasd, wat veel haar!!! Ik aai hem over zijn bolletje en denk, nog een paar keer. Dan is hij er! Ik adem diep in en zucht rustig naar beneden. Ik houd Tim vast en voel weer dat ik moet persen. Na wat oerkreten waarbij ik aan één van de geboorte affirmatiekaarten denk "een open mond is een open vagina" voel ik ineens een flinke knak waarbij mijn onderlichaam zich lijkt te verschuiven in mijn onderrug. Dat was mijn stuitje, zo blijkt later. Heel kort daarna voel ik nadat zijn hoofdje een paar keer wat terugzakte nu toch zijn hoofdje geboren worden. Heel duidelijk maakte ik het nu mee, the ring of fire! Ik voel de pijn maar tegelijkertijd ook de euforie dat ik al zo ver ben. Enkel het laatste stukje! Instinctief wil ik hem er gelijk uit drukken maar ik wacht op de volgende wee. "Pak hem zo maar!!" hoor ik Anne enthousiast zeggen. Ik maak me klaar, doe mijn handen naar beneden om hem aan te pakken en wil voor de laatste keer persen, maar... Hij komt niet. Ik pers flink mee.. "Het lukt me echt niet!" zeg ik... Ik krijg hem er niet uit? Dan zegt Anne dat ik me snel om moet draaien op handen en knieën, ze moet me even helpen. Avan zit vast met zijn schouder achter mijn schaambeen, zelf kan ik dit niet. Ik las later dat dit bij 0,5% van de bevallingen voorkomt en te maken kan hebben met een grote baby..

Anne helpt heel kort mee en zorgt dat zijn achterste schouder los komt. Zodra dat is gelukt duwt ze hem tussen mijn benen door en volautomatisch draai ik me om, pak hem direct vast en laat hem nog heel even zwemmen. Twee oogjes kijken me al aan, een bos haar... Ik neem het beeld in mij op en geniet van dit moment! Heel langzaam laat ik hem naar boven komen, zodra hij het wateroppervlak raakt reikt zijn handje omhoog. Ik duw mijn neus tegen zijn handje aan, dit beeld kreeg ik een dag later in een preview al van Christie toegestuurd! Tim geëmotioneerd achter mij, en Eowyn die meekijkt. Iets wat ik op dat moment niet wist! Wat bijzonder, onze zoon en broertje Avan. Hij is er!! Ik til hem uit het water en leg hem bij me neer. Wat is hij mooi, perfect.. Het is ons gelukt, ik ben intens gelukkig en direct verliefd. Eerst knuffelen we een tijdje, genieten van het moment. Ik trek mijn knieën op en leg hem er met zijn ruggetje tegenaan zodat we hem goed kunnen bekijken. Wanneer hij begint te zoeken leg ik hem aan en als een natuurtalent begint hij te drinken. Dat blijft zo bijzonder, dat het allemaal maar volautomatisch gaat en nog werkt ook! Ik kijk naar het water... Weinig bloedverlies! Ik pak de navelstreng om deze te bekijken en voelen, hij 'klopt'. Anne zegt dat de navelstreng om zijn beentje zat. Yvonne van de kraamzorg komt dan ook binnen, om te ondersteunen daar waar nodig. De bevalling ging te snel om daarbij aanwezig te zijn maar hulp is altijd prettig! Ze geniet van de aanblik van ons in het bad, helemaal zen.

Ik hoopte dat de placenta ook geboren zou kunnen worden in bad. Ik heb nog steeds praktisch geen bloedverlies dus ik mag nog lekker blijven zitten en knuffelen. Anne zegt dat ik ook zelf de placenta geboren mag laten worden. Echte naweeën heb ik (nog) niet maar de oxytocine doet zijn werk want wanneer ik even later probeer of ik met een beetje te persen de placenta kan laten komen wordt hij direct geboren. Hij blijft nog net even hangen en Anne zegt dan na een tijdje als hij er nog steeds niet helemaal geboren is dat ik mag kijken of ik hem aan kan pakken. Ik pak de placenta voorzichtig vast en dan kom hij los. Met mijn hand ondersteun ik dit bijzondere orgaan en haal hem naar boven om te kijken. Voorzichtig til ik hem uit het water en leg hem in een bakje zodat ook deze nog even bij ons in bad kan dobberen. Wat bijzonder dat ook deze handeling geheel aan mij toevertrouwd wordt!

Toch minder goed nieuws
Dan wordt het tijd om de opa's en oma's in te lichten. Zij wisten helemaal niet dat de bevalling begonnen was en reageren allen dan ook heel verbaasd en verrast wanneer ze mij zien liggen in het bad met Avan aan de borst. Na het heugelijke nieuws te hebben verteld is het voor ons tijd om uit het bad te komen. Tim pakt Avan aan en legt hem op de bank. Daar wordt hij getemperatuurd, en ondanks dat het water al wat afgekoeld was heb ik heb met mijn lichaam en borstvoeding goed op temperatuur weten te houden! 37 graden precies! Ik verzamel wat vernix wat in grote vlokken in het water ligt en laat dit trots aan Christie zien. Terwijl Avan lekker op de bank ligt met de placenta naast zich sta ik op om uit bad te gaan. Vrij soepel stap ik om 12:35 over de rand van het bad en ga op de bank liggen. Ook ik moet worden nagekeken want het zou kunnen dat er iets van een scheurtje zit en ik gehecht moet worden al verwacht ik dit niet. Ik heb nergens last van. Ik zie Anne kijken en de blik in haar ogen wat veranderen.. Ze zegt dat ze wat minder goed nieuws heeft. Ik zal gehecht moeten worden maar dit kan niet thuis. Misschien moet ik zelfs naar de OK. Eigenlijk snap ik er niks van, ik heb geen pijn. Toch lijkt de kringspier geraakt te zijn en om het zekere voor het onzekere te nemen kan ik beter naar het ziekenhuis. Ik heb mijn zusje en ouders gebeld om te komen omdat ik vervoer nodig heb naar het ziekenhuis. Mijn zusje kan Tim hier dan helpen en ik ga met mijn vader en Avan naar het ziekenhuis.

Het heeft niet direct haast en we kunnen voor vertrek nog eerst de navelstreng doorbranden! Avan wordt eerst nagekeken en gewogen. 4060 gram!! Dat verklaart wel een aantal dingen, wat een flinke baby! Anne had wel een grotere baby dan Eowyn verwacht maar hij was wel zwaarder dan gedacht. Zijn hoofdomtrek is 35 cm. en hij is 53 cm. lang. Toen werd het tijd om de navelstreng door te branden. Ik had een mooie ronde asbak klaargelegd die mijn moeder heeft gemaakt toen ze een jaar of 15/16 was. Daar legden we de navelstreng in. Avan aan de ene kant, de placenta aan de andere kant. Tim en ik staken beide een kaars aan en hielden deze onder de navelstreng. Eerder had ik al gelezen dat er een klein knalletje kan komen, dit is niet erg. Ik had dit voor de tijd ook al even benoemd maar het was toch even schrikken toen dat ook gebeurde. Eowyn keek rustig mee. Mijn ouders liepen net de kamer binnen toen we begonnen, en ook mijn zusje was vlak daarvoor binnengekomen. Het hele huis was in 1 klap vol, maar toch verstoorde dit de rust voor mij en Tim niet en konden we lekker in onze eigen bubbel op de bank de navelstreng doorbranden. Het duurde vrij lang ook al leek hij een tijdje elk moment door te kunnen gaan.. Avan lag heerlijk zen te slapen. Omdat hij toch niet helemaal doorging besloten we het laatste stukje te knippen, zodat Avan en ik samen naar het ziekenhuis konden.

Naar het ziekenhuis
Na dit prachtige ritueel heeft Tim hem in alle rust aangekleed. Ik heb ook snel wat aangetrokken en liep wat rond door de kamer. Ik voelde me goed en ondanks dat deze wending heel erg jammer was had ik er wel vrede mee. Wat dat betreft ben ik heel nuchter en wat moet, dat moet. Avan werd in de maxi cosi gezet en achterin de auto van mijn vader geplaatst. Ik nam afscheid van Tim die toch wel flink bezorgd was, van Christie die weer naar huis vertrok, en samen met mijn vader reden we achter Anne aan naar het ziekenhuis. Haar navigatie deed apart en met een flinke omweg kwamen bij het MST aan. Toen ik daar uit de auto stapte voelde ik mijn stuitje en een flinke pijnscheut. Ik vertelde dit Anne ook en ging daarna in een rolstoel zitten. Mijn vader nam Avan mee en we liepen naar de afdeling verloskunde. Daar werd door twee artsen bekeken wat de schade was. Helaas ging het inderdaad om een totaalruptuur. Ik moest naar de OK en in overleg besloot ik voor volledige narcose te gaan. Daarmee zou ik namelijk het snelst weer thuis zijn!

Ik werd gelukkig al snel opgehaald en naar de verkoeverkamer gereden. Daar kreeg in mijn infuus en werden wat vragen gesteld. Ik was vrolijk en opgewekt, stelde me aan iedereen voor en vertelde dat mijn kont kapot was. Ik kon er maar het beste van maken. Zodra de operatiekamer (nummer 8, kan niet misgaan!) klaar was konden we vertrekken. Ik kende de weg maar dan voornamelijk als geboortefotograaf bij keizersnedes, en nu lag ik zelf in een bed. We reden kamer 8 binnen, het was er erg koud. Ik moest van mijn bed op de operatietafel schuiven wat lastig ging met mijn rug. Daar kreeg ik wat extra dekens over. Toen iedereen zover was kreeg ik een kapje op en viel in een heerlijke slaap, waar ik toen ook best aan toe was! Zodra ik bij kwam lag ik alweer op de verkoeverkamer waar ik een waterijsje kreeg. Na ongeveer een half uurtje werd ik naar de moeder-kind afdeling gereden en daar in de kamer stond het bedje met Avan erin. Ze legden hem gelijk bij me zodat hij kon drinken. Hij had wel even gehuild maar zodra hij bij de secretaresse werd gezet was hij rustig geweest. Eenmaal aan de borst begon hij gelijk te drinken. Ik kreeg beschuit met muisjes, wat anders te eten en te drinken. Mijn vader was ondertussen al gebeld. Zodra ik had geplast en alles was goed kon ik weg.

Een van de artsen kwam me nog vertellen dat het goed was dat ik gehecht werd, het was echt wel helemaal door namelijk. Ik had verder nog steeds geen pijn. Na een minuut of 15 moest ik plassen, ook dit ging veel beter dan verwacht. Daarna heb ik geduldig gewacht tot mijn vader er weer was om ons thuis te brengen en nog voor 19:00 uur waren ik en Avan weer heerlijk thuis bij Tim en Eowyn.

De ervaring van de verloskundige: Anne
Het was een heel lekker weertje! De hele nacht geslapen (dat is natuurlijk nooit zeker als je dienst hebt) en mijn ontbijt met een kop koffie net op. Er werd gebeld; het was Jaleesa, sinds een half uur ww (dit is een medische afkorting voor weeën), ze kwamen om de 5 min. en duurden zo'n 40-50 sec. Omdat ze een 2e kindje verwachtte, is dit reden om een huisbezoek te doen om in te schatten hoe het gaat. Toen ik net in de auto wou stappen belde een andere zwangere: gebroken vliezen! Ik besloot om Jaleesa even weer te bellen of het goed was dat ik onderweg die dame nog even ging zien. Zij had nog geen ww. Dit was prima! De ww leken bij Jaleesa iets meer af te zakken. Misschien een valse start? Dit komt vaker voor. We spraken af dat Jaleesa mij zou bellen als het verder af ging zakken.

Ik hoorde niets, dus reed vanaf het consult gelijk naar Jaleesa. Onderweg belde Tim; het lijkt nu erg snel te gaan. Ik hoorde Jaleesa op de achtergrond. Als verloskundige herken je dit geluid eigenlijk direct: persdrang. Gelukkig was ik al in de buurt! 5 min. later stond ik al bij ze in de woonkamer. Vanuit mijn hectiek (een consult tussendoor, het verkeer in Enschede) stond ik ineens midden in een woonkamer vol rust en kalmte. Het bad was al voor een gedeelte gevuld, Jaleesa zat er al heerlijk ontspannen in. Ondertussen zuchtte ze de ww weg waar het kon, en duwde passief mee waar ze het niet kon houden. Op de achtergrond rustgevende muziek en er hingen kaarten met mooie krachtige teksten. Ook dochtertje Eowyn is erbij, dartelt een beetje rond en maakt prachtige foto's met haar eigen fototoestel. Van een afstand zie ik het prachtige gezin samen de ww opvangen. Jaleesa hield een kam vast, ik vroeg me af of ze haar haar nog wou kammen!? Dit leek me namelijk nu niet echt een prioriteit.. Maar ze vertelde me dat het knijpen in een kam de pijnprikkel wat verplaatst, waardoor ze de ww makkelijker kon hebben. Wat interessant! Zo leer je als verloskundige iedere bevalling nog weer bij.

Ik zette snel mijn spullen voor de eerste opvang klaar en belde de kraamzorg. Tijdens die bezigheid braken de vliezen. Je zag het bijna niet in het bevalwater, enkel wat witte vlokjes vernix (huidsmeer van de baby), dus de kleur was gelukkig helder. Het was zo bijzonder om te zien hoe Jaleesa helemaal in haar eigen kracht stond, en deed wat haar lichaam haar vertelde. Ze voelde de baby nog goed bewegen, dus wou liever niet dat ik naar het hartje ging luisteren. Voor mij als verloskundige best lastig, om zo met mijn handen op de rug te staan. Toch had ik het vertrouwen in Jaleesa, en zij in mij. Iets wat in mijn ogen heel belangrijk is tijdens een bevalling!

Om 11:00 begon Jaleesa wat actiever te persen. Voor mij een reden om toch even een paar keer het hartje te luisteren; telkens prima! De geboortefotograaf arriveerde ondertussen ook. Een kwartier later werd het hoofdje geboren, ik vertelde Jaleesa dat ze het kindje zelf zo kon pakken. Jaleesa gaf aan dat het hoofdje niet verder kwam. Duw maar eens flink mee vertelde ik haar, wou natuurlijk het liefst dat ik niet in hoefde te grijpen. 'Het lukt niet!' Misschien toch een beetje hulp nodig van mij. Ik probeerde het voorste schoudertje geboren te laten worden, maar deze zat inderdaad vast. Ik vroeg haar om op handen en knieën te gaan zitten, aan de kant van het staartbotje is namelijk meer ruimte om het (achterste) schoudertje geboren te laten worden. En dit ging inderdaad vrij gemakkelijk. Zoontje Avan werd geboren! Zo bijzonder hoe Jaleesa zo makkelijk weer omdraaide om naar haar zoon onder water te kijken. Wat een mooi moment! Hij keek ons aan en bewoog heel rustig. Jaleesa bracht hem rustig naar het wateroppervlak en stimuleerde hem om te huilen; puur instinct, ik verplaatste me weer naar de achtergrond. Jaleesa kon dit prima zelf, dat voelde ik.

Hij kleurde mooi bij en zette het op een krijsen. Ook voor mij als verloskundige altijd een opluchtend moment. De kraamverzorgende kwam ook net na de geboorte van Avan binnen. Een tijdje later lag hij al aan de borst; natuurtalent. Hierdoor komt natuurlijke oxytocine vrij en kneep de baarmoeder goed samen, waardoor de placenta ook geboren werd. Geheel door Jaleesa zelf 'eruit gehaald'. Ik kon eigenlijk na de geboorte van Avan mijn spullen wel pakken om naar huis te gaan, haha.

De tijd in bad was fijn, maar we wouden Avan niet teveel af laten koelen, dus besloten na een uur uit bad te gaan. Gelijk maar even kijken of ik Jaleesa moest hechten. Helaas bleek er sprake te zijn van een totaalruptuur. Dit is een ruptuur die wij als verloskundigen thuis niet kunnen hechten, dit moest waarschijnlijk op OK gebeuren. Er werd vervoer geregeld, wat een lieve mensen heeft ze om zich heen zeg.

We moesten nog even wachten op het vervoer en keken ondertussen Avan na. Alles zag er goed uit! Ondertussen maakte Christie een foto (niet eens zo meegekregen), maar voor mij een super waardevolle foto! Tim en Jaleesa brandden de navelstreng door met kaarsen, iets wat nieuw voor mij was. Ben zelf een nuchter persoon dat denkt; 'knip die navelstreng toch door', maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het een erg mooi ritueel is. Of ik het zelf ooit zou doen? Ik denk het niet, haha. Het laatste stukje maar even afgeknipt, zodat ik er een cordring omheen kon doen, dit is een klein flexibel plastic ringetje, waarvoor de 'oude' navelklem langzaamaan plaats maakt. Met een grote omweg (ik heb een beroerd richtinggevoel en mijn Google Maps liet me een beeetje in de steek) reden we naar het ziekenhuis. Aldaar bleek inderdaad dat dit gehecht moest worden op de OK. We kletsen nog wat na over de mooie bevalling en hoe jammer het eigenlijk is dat we nu in het ziekenhuis zijn. Maar tot mijn verassing maakte Jaleesa hier eigenlijk ook een feestje van! Hoe positief kun je zijn!?

De gynaecoloog kwam al snel en ik liet haar daar in goede handen achter. Met een voldaan gevoel reed ik in het stralende weer (met een open dakkie) weer naar huis, een intens gelukkig gevoel!

Jaleesa en Tim, dank voor deze mooie ervaring en het wederzijdse vertrouwen, jullie zijn toppers!

Bekijk hieronder een deel van de reportage die Christie heeft gemaakt. De eerste twee (zwart-wit) foto's liggend in het bad zijn gemaakt door Anne. Ben je benieuwd naar wat er precies te zien is op de foto? Bekijk de bijschriften eronder op mijn aparte blog.

En bekijk hier het werk van Christie!

Het geboorteverhaal van Roos | 11-03-2021

Op 8 oktober 2020 kreeg ik van Laura een mail. Ze is zwanger van hun eerste kindje en zou heel graag een fotograaf bij haar bevalling willen hebben. We mailen even wat over en weer en besluiten in november een gesprek in te plannen. Ik weet op dat moment zelf ook dat ik heel pril zwanger ben en niet veel later dan haar uitgerekend zal zijn.

Laura en Dirk hebben in Borne een huis gekocht maar omdat ze nog vol in de verbouwing zitten geven ze aan dat ze het gesprek misschien liever middels videobellen willen voeren. Dat is natuurlijk geen enkel probleem. Na het gesprek werd al gauw duidelijk dat ze mij graag bij de bevalling aanwezig wilden hebben. Mocht ik tegen die tijd niet meer mobiel genoeg zijn dan zou een back-up het van mij overnemen.

De tijd verstreek en de tweede lockdown volgde. Omdat Laura sowieso in het ziekenhuis moest bevallen sloeg de onzekerheid toe. Rond december stond ik stand-by voor een andere bevalling in het MST maar met geen enkele mogelijkheid werd een geboortefotograaf toegelaten terwijl elke andere willekeurige derde persoon wel welkom was. Hiermee zonk mij de moed in de schoenen, al gaf het teamhoofd toen aan dat ze hoopten rond februari weer fotografen toe te kunnen gaan laten. Maar ook februari ging voorbij en fotografen waren niet welkom. Ineens werd duidelijk dat er toch een fotograaf in het MST bij een bevalling geweest was, en de VK van Laura vertelde haar nog een andere fotograaf in het MST gezien te hebben bij een bevalling. Hierop ben ik weer in gesprek geweest en eindelijk met succes. Op maandag 8 maart, 2 dagen voor de uitgerekende datum van Laura, werd bekend gemaakt dat fotografen weer welkom zijn. Op het randje dus! Ik, maar Laura helemaal, kon haar geluk niet op. Wat een opluchting!!

Op haar uitgerekende datum, 10 maart, werd Laura in het begin van de middag gestript. Daarmee heb je natuurlijk nooit zekerheid maar wie weet brengt het wat in gang! Later op de dag heeft ze even wat lichte kramp maar dit zet verder nog niet door. Wat volgde was een verschrikkelijke nacht met weeën om de 8 minuten en daarnaast overgeven. 's Morgens komt de verloskundige langs. Om 10:01 krijg ik terwijl ik wat last van voorweeën heb, toch nog vrij onverwacht, een appje van Dirk. Laura zit op 4/5 cm en ze vertrekken zo naar het MST. Ik sta perplex maar ben blij dat het strippen zijn werk gedaan heeft en de bevalling begonnen is. Ik kleed me snel aan, pak mijn tas die klaar staat en besluit ondanks de harde rukwinden en storm die voorspelt is op de fiets naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb wel eens betere ideeën gehad!

Enkele minuten nadat zij aan zijn gekomen loop ook ik rond 10:50 de verloskamer binnen. Esmee van verloskundigenpraktijk Suus is er ook om de bevalling te begeleiden. Laura zit nog net even op het toilet en even later loopt ze nog vrij relaxed naar het bed. De weeën zijn aanwezig maar het is nog goed te doen voor haar. Na ongeveer een half uur wordt de ontsluiting gecheckt. Ze is alweer een centimeter verder. Eigenlijk schrikt het resultaat haar een beetje af, al doet ze het supergoed! Dirk wijkt geen moment van haar zijde en houdt haar hand vast of streelt liefkozend over haar arm. Tijdens het toucheren breken haar vliezen en hoewel dit normaal goed nieuws met zich mee brengt zo tijdens de bevalling gaat het nu gepaard met wat minder goed nieuws. Esmee ziet dat hun kindje in het vruchtwater gepoept heeft. Dat betekent dat Laura officieel overgedragen wordt aan het ziekenhuis zodat het kindje goed in de gaten gehouden kan worden. Ze wordt aan de CTG gehangen en de hartslag van het kindje wordt op deze manier goed gevolgd.

Laura vindt het jammer dat het anders loopt maar pakt het nieuws goed op. De weeën worden wel steeds heftiger en soms is het moeilijk voor haar om ze rustig weg proberen te puffen. Af en toe neemt de paniek even de overhand. Maar samen met Esmee lukt het haar steeds snel om rustig en gefocust te blijven! Laura geeft aan persdrang te krijgen. Zo'n anderhalf uur nadat ik de verloskamer binnen stapte wordt er dan ook opnieuw gekeken hoe ver de ontsluiting vordert. Dat de weeën steeds sterker werden zorgen voor een geweldig resultaat. Laura blijkt al volledige ontsluiting te hebben! Het hoofdje van hun kindje ligt echter nog erg hoog waardoor er nog niet helemaal actief meegeperst mag worden, maar zo kan het persen al wel vast worden geoefend.

Daarna volgt er voor Laura een ontzettend zware periode. In verschillende houdingen mag ze gaan persen. Eerst voornamelijk om te oefenen maar later mag ze ook actief meepersen. Op haar ene zij, de andere, weer de rug.. Daarna wordt de baarkruk erbij gehaald en op het bed gezet, een spiegel eronder zorgt ervoor dat ze mee kan kijken. Laura geeft aan dat ze het idee heeft dat er geen schot in de zaak zit, ze is al 2 uur aan het persen en raakt uitgeput. Er wordt besloten een echo te maken om te kijken hoe hun kindje ligt. Ze blijkt een sterrenkijker te zijn, haar hoofdje staat zo ver achterover dat haar neusje richting de uitgang wijst. Dit is verre van ideaal. Ze mag nog even op armen en knieën zitten om te persen in de hoop dat deze houding ervoor zorgt dat ze vanzelf nog wat bij draait. Laura eindigt weer op de rug en de gynaecoloog komt meekijken en voelen hoe het kindje precies ligt. Daarna gaat hij in overleg. Er blijken nog twee opties te zijn. Het kindje vind het namelijk niet langer fijn meer en ook Laura is na zo'n 2,5 uur helemaal gesloopt. Ze willen naar de OK om te kijken of ze met de vacuümpomp geboren kan worden, lukt dit niet dan volgt er direct een keizersnede.

Het allereerste dat Laura vraagt is of ik er dan wel bij mag zijn. De gynaecoloog vraagt of ik bekend ben op de OK en een overeenkomst heb met het MST. Dat is het geval en dus krijg ik toestemming om erbij te zijn. Tot grote vreugde van Laura. Vanaf dan gaat het opeens heel erg snel. De kamer stroomt vol, Laura wordt de kamer uitgereden en Dirk en ik hobbelen er achteraan. Er wordt steeds meer en meer tempo gemaakt en wij hebben moeite om ze bij te houden. Aangekomen bij de OK worden Dirk en ik een andere ruimte in geleid waar we de bekende pakken en mutsjes op moeten zetten. Vanwege Corona dragen we allen al een mondkapje. Ik vraag me op dit moment wel even af of ik dit vol kan houden met mijn 36 weken zwangerschap.. Na een tijdje gewacht te hebben kunnen we eindelijk naar Laura. Helaas wordt mij direct de toegang geweigerd! Ik ben verbaasd en zeg dat ik zojuist toestemming had gekregen. Maar ik moest het enkel doen met een "dat gaan we nu echt niet doen". Teleurgesteld bleef ik achter. Niet veel later kwam Dirk terug samen met de gynaecoloog. Tranen stromen over zijn wangen. Het is niet gelukt met de vacuümpomp ven Laura wordt onder algehele narcose gebracht. Dirk mag er niet bij blijven. Ik vraag of ik dan nu wél mee mag maar de gynaecoloog geeft aan nu liever zo min mogelijk mensen erbij te hebben. Ik kijk langs hem heen en zie dat de ruimte met misschien wel meer dan 15 mensen ook wel erg vol is. Opnieuw teleurgesteld blijf ik achter met Dirk.

Hij is erg zenuwachtig over de afloop, vindt het verschrikkelijk voor Laura en ik vind het voor beide ontzettend sneu dat ik er uiteindelijk toch niet bij mag zijn. Met zijn telefoon worden nog wat foto's gemaakt van het moment van de geboorte. Mijn camera meegeven was in alle haast niet handig geweest, de kans dat zij met mijn geheel manueel ingestelde camera en back button focus, goede en scherpe foto's zouden kunnen maken was op dat moment minimaal. Dirk wordt overladen door emotie, de verpleegkundige die bij ons is stelt hem zoveel mogelijk gerust. Het feit dat Laura nu essentiële onderdelen mist van de geboorte en eerste momenten daarna maken hem het meest verdrietig. Ik vind het erg sneu voor ze en baal dat ik op het laatste moment alsnog geweigerd werd. Gelukkig gaat al heel snel de deur open en wordt het voor mij bekende 'bakje' met daarin een prachtig, klein meisje naar binnen gereden.

Ik start direct weer met fotograferen. Tranen stromen over Dirks wangen, wat is ze mooi! Ze wordt nog iets schoon gepoetst en daarna gelijk goed gecontroleerd door de kinderarts. Ik ben blij dat ik vanaf hier alles weer kan vastleggen en terwijl ik daarmee bezig ben valt het me op hoe ontzettend alert hun dochter is. Met grote open ogen kijkt ze me aan en volgt ze mijn camera. Het levert schitterende beelden op. Gelukkig is alles op en top in orde met haar. Terwijl ze wordt gewogen en gemeten wordt het geboortekaartje met alle gegevens ingevuld. Ze draagt de prachtige naam Roos en is geboren op 11 maart om 15:36 middels een spoedkeizersnede. Ze weegt 2995 gram en is 47 cm. Daarna wordt Roos in een doek gewikkeld en mag ze heerlijk met Dirk knuffelen. Hoewel het enigszins onwennig en onwerkelijk voelt voor hem, is het tegelijkertijd alsof het nooit anders was. Ik zie de meest trotse papa genieten van zijn dochter. De kleine bewegingen die ze maakt, de kleine geluidjes. "Wat is ze mooi! Oh wat schattig! Dat handje, dat mondje!" Het is prachtig en ontroerend om te zien en terwijl dit zoveel geluk met zich meebrengt denk ik ook aan Laura. Aan haar zware strijd die helaas helemaal anders liep dan ze hoopte.. Aan het feit dat ze de narcose in ging met het idee dat ik mee mocht om te blijven fotograferen.

Roos wordt na een tijdje in haar bedje gelegd en we lopen naar de verkoeverkamer om te kijken of Laura er al is en of ze wakker is. Daar moeten Dirk en ik nog een tijd wachten. Gelukkig mogen de pakken uit en mutsjes af. Met mijn 36 weken zwangerschap is het ook behoorlijk zwaar en ben blij dat ik even kan zitten tussendoor. Verpleegkundigen feliciteren Dirk en soms per ongeluk ook mij totdat ze mijn buik of camera zien. "Ooohhh jij moet nog!" We wachten geduldig en Dirk staat een paar keer op om te kijken of hij iets meer kan zien van wat er bij Laura gebeurd. Ze ligt helemaal achter in de hoek. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar dan krijgen we het verlossende woord. We mogen, samen met Roos, naar Laura. Ze is wakker maar nog wel onder invloed van de narcose en morfine. Laura heeft een ijsje in haar hand en is blij Dirk te zien. Roos wordt snel bij haar neergelegd. Ze kan haar hoofd niet goed optillen dus ik laat haar wat foto's op mijn camera zien van haar mooie gezichtje. Dan besluit ik om maar direct te vertellen dat mij de toegang tot de OK helaas toch geweigerd werd op het laatste moment, maar dat er met de telefoon van Dirk foto's zijn gemaakt die ik ga bewerken om mee te nemen in de reportage. Uiteraard teleurgesteld dat ik daar niet bij mocht zijn maar blij dat ik er direct na de tijd nog steeds bij was geniet ze van haar dochter in haar armen. Dirk naast haar. Wat een mooi gezin! Ze heeft nog wel veel pijn en is behoorlijk duf, ze vraagt of ik er straks nog ben. Ik ben zelf ook behoorlijk moe aan het worden door alle hectiek maar geef aan dat als het even wil ik er zeker nog zal zijn! Na een tijd bij haar te hebben gezeten worden Dirk, Roos en ik begeleid naar hun kamer op de moeder-kind afdeling.

Eenmaal aangekomen wordt Roos aangekleed in haar eerste kleertjes. Een flesje melk wordt in overleg gemaakt en door Dirk gegeven. Uiteraard volg ik elk moment met mijn camera en tussendoor praten we wat en krijg ik een kinderbueno. Heerlijk! Het duurt nog een tijdje en een broeder komt ondertussen uitleggen hoe de tablet met alle functies werkt. Dirk krijgt warm eten wat eigenlijk voor Laura bestemd was aangeboden en mijn maag begint te rammelen. Buiten wordt het schemerig en dan wordt Laura gelukkig de kamer in gereden. Roos wordt weer bij haar gelegd en na even heerlijk geknuffeld te hebben besluit ze snel te gaan videobellen met haar moeder. Ondanks de ellendige, lange dag en de pijn die ze voelt zie ik een stralende mama (en papa). Deze laatste momenten fotografeer ik nog en dan wordt het voor mij ook tijd om afscheid te nemen.

Deze laatste geboortereportage voor mijn verlof was zwaar en pittig maar ik ben zo blij en dankbaar dat ik dit voor ze heb kunnen en mogen doen! Ik zeg ze gedag en loop rustig naar mijn fiets. Buiten stormt het nog steeds en moe maar voldaan kom ik rond 18:45 weer thuis.

Lieve Laura en Dirk.. wat een bewondering heb ik voor jullie beide! Het was niet makkelijk maar het is jullie gelukt. Heel erg bedankt voor het vertrouwen in mij en ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe samen met jullie prachtige dochter Roos! Tot snel bij de kraamreportage.

Liefs Jaleesa

Lieve woorden van mama Laura
Ik ben zo ontzettend blij dat wij Jaleesa hebben geboekt voor de geboorte van onze dochter! Ik had het geluk dat in de week waarin ik moest bevallen de geboortefotograaf weer werd toegelaten in het ziekenhuis. We hebben goed contact gehad in de periode voorafgaand van de bevalling. Alles word goed besproken, ook dingen waar je zelf niet aan zou denken.

De investering is het meer dan dubbel waard! Zeker omdat mijn bevalling totaal niet ging zoals ik het had bedacht. Sterker nog ik had dit echt nodig voor traumaverwerking! Jaleesa is een lieve, leuke en gezellige meid. En toch heb je haar niet in de gaten tijdens de bevalling. Ik kan mijn dankbaarheid niet genoeg uitdrukken voor jou!❤

Bekijk de slideshow hieronder!

Het geboorteverhaal van Lune | 25-02-2021

Marijke benaderde mij halverwege haar zwangerschap dat ze graag een geboortefotograaf bij haar bevalling wilde hebben. We maakten een afspraak voor een kennismakingsgesprek en op 20 september 2020 ging ik bij ze langs. Ze is zwanger van hun tweede kindje en zou deze keer graag thuis en in bad willen bevallen. Iets wat ik ook heel graag nog eens vast zou willen leggen. Na het gesprek was het al duidelijk dat ze mij er graag bij zouden willen hebben! We hielden contact en toen ze 34 weken zwanger was ben ik nog langs geweest voor een zwangerschapsreportage. Bij haar eerste dochter beviel ze met 41 weken. Ze is 15 februari uitgerekend maar zei tijdens het gesprek al dat ik 21 of 22 februari in de agenda moest zetten!

Tussendoor hielden we contact en vroeg ze mij of ik misschien ook foto's van haar zwangerschap wilde maken. Op 3 januari 2021, toen Marijke 34 weken zwanger was, deed ik bij hen thuis de zwangerschapsreportage. Wat is ze toch prachtig zwanger! De tijd verstreek en ik kreeg een go om bij haar bevalling te mogen zijn en rustig wachtten we af. De uitgerekende datum ging voorbij en er was nog geen sprake van de aankomende bevalling. Het werd 21 februari, toen 22 februari en op wat lichte krampen na nog geen naderende bevalling. Op 24 februari in de ochtend stond er weer een afspraak bij de verloskundige waarbij ze ook gestript zou worden. Hopelijk zou dat de bevalling op gang brengen zodat ze niet met 42 weken zwangerschap naar het ziekenhuis zou moeten. Ik was zelf ook 34 weken zwanger en had die dag mijn eigen zwangerschapsreportage gepland staan. Marijke hield me goed op de hoogte van elke verandering, want mocht het bij haar beginnen dan zou ik die kant op gaan. 's Middags gingen ze nog even wandelen, met 18 graden was het heerlijk lenteweer, en een ijsje halen. Er veranderde niet heel erg veel op wat lichte krampen na. Ze appte me rond 21:30 dat ze maar ging slapen in de hoop dat ze me 's nachts wakker zouden moeten bellen. Ik grapte nog dat ik ging duimen maar dat het wakker bellen ook wel in de vroege ochtend mocht!

25 februari werd ik wakker met appjes van Marijke op mijn telefoon. Om 05:31 liet ze weten dat ze om de 8 minuten een wee had en even ging douchen. Een klein uurtje later om 06:23 ging het wel wat sneller, maar dit betekende de eerste keer niet direct dat het er echt aan zat te komen. De verloskundige zou wel even langs komen en wanneer het voorspoedig verloopt zou Maarten me bellen. Rond half 8 lag ik nog even wakker te worden totdat mijn telefoon ging, het was Maarten. "Het is zover, je kunt komen!" Ik vroeg wat de stand van zaken was en Marijke bleek 4/5 cm ontsluiting te hebben. Ik kleed me direct aan en zo'n 10 minuten later zat ik in de auto onderweg naar Borne. Toen ik de straat in reed en een parkeerplek zocht zag ik een vrouw een auto uitstappen. Ik dacht nog, zou dat de kraamzorg zijn? Ik pakte mijn tas uit de auto en liep snel maar het huis, de mevrouw die ik uit zag staooen stond inderdaad voor de deur. Het was Elvira van de kraamzorg, wat een timing!

Zodra ik naar binnen stapte kwam Maarten naar me toe. "Het gaat heel erg snel opeens". Ik besloot om in de gang mijn camera gelijk uit de tas te halen, schoenen uit, en liep door. Al strompelend zag ik hoe Marijke zich richting het bad bewoog. Ze werd er direct in geholpen terwijl ik mijn instellingen goed zette. Boven het bad hangen positieve en mooie geboorte affirmatiekaarten. Enkele warme, gele lampjes branden in de kamer. Marijke zit nu in alle rust in bad, helemaal in haar eigen bubbel. Af en toe neemt ze een andere houding aan. De verloskundige, Barbara, vraagt of ze naar het hartje mag luisteren. Alles klinkt goed en Marijke doet het fantastisch. Hondje Joris beweegt zich door het huis en Maarten besluit hem in een soort van bench te doen. Maar hij maakt zoveel lawaai dat Marijke aangeeft dat ze wil dat Joris wordt opgehaald. Terwijl Joris in de gang wacht, heeft ze iets minder last van zijn aanwezigheid. Hij lijkt aan te voelen dat er wat gaat gebeuren!

Maarten pakt een krukje zodat hij naast het bad kan zitten. Haar haren hangen op een gegeven moment in haar gezicht, hij strijkt ze liefdevol aan de kant. Niet heel veel later geeft Marijke aan dat ze moet gaan persen, ze voelt het hoofdje. Barbara laat het helemaal aan haar over, het is geweldig om te zien hoe Marijke vertrouwt op haar lichaam en binnen no-time, maar in alle rust en helemaal zen, hun prachtige dochter baart. Ze is er nu bijna, Marijke kan er zelf niet goed bij, maar Barbara begeleidt haar handen naar hun kindje zodat ze haar gelijk kan aanpakken en langzaam uit het water omhoog haalt. Ik zie een klein minihandje richting Maarten reiken en dan ligt ze daar ineens al. Nog geen 20 minuten na mijn aankomst ligt hun prachtige dochter Lune bij Marijke op de borst. Ze wordt geboren op 25 februari om 08:20.

Lune heeft nog best een laagje vernix (huidsmeer) op haar lichaampje voor de termijn van 41+3. Een paar witte billetjes steekt af op haar roze huid. Een doek wordt over haar neergelegd en ze probeert al snel aan te happen. Terwijl ik me om het bad manoeuvreer om vanuit wat verschillende hoeken mooie beelden te maken ligt Marijke helemaal zen, met Lune op haar borst en Maarten naast haar, heel ontspannen in het bad. Wat een droombevalling! Marijke verliest ondertussen wel wat bloed, ze gaat op haar knieën zitten in de hoop dat de placenta geboren wordt. Dit gebeurt niet dus het is beter om uit het bad te komen. Terwijl ze ondersteunt wordt en over de rand van het bad stapt wordt ineens toch de placenta geboren. Ze lopen langzaam naar de bank waar Marijke zich rustig setteld. De placenta wordt op een matje op de bank gelegd er Lune drinkt maar rustig door.

Elvira en Barbara zien hoe goed ze het met z'n allen doen en nemen even afstand zodat ze echt even kunnen genieten van dit moment. Maarten doet voorzichtig een strikmutsje op en de eerste familieleden worden op de hoogte gebracht van dit heugelijke nieuws middels videobellen. Daarna volgen de eerste controles die bij Marijke op de buik uitgevoerd kunnen worden. Alles ziet er op en top uit!

Na ongeveer anderhalf uur lijkt de navelstreng uitgeklopt te zijn. Maarten voelt geen hartslag meer pulseren en de navelstreng is slap en wit. Ik had Marijke vertelt over mijn eigen wens om de navelstreng door te branden. Dit sprak haar zo aan dat ook zij dit graag wilde doen. Het nummer van Carla Bruni "Lune" wordt opgezet (hoe toepasselijk!). Een schaal met aluminiumfolie om het kaarsenvet in op te vangen wordt onder de navelstreng gehouden, een aangestoken kaarsje en twee lange kaarsen werden klaargelegd. Nadat de beide kaarsen brandden begon het echte ritueel. Barbara filmde het met de telefoon van Maarten en ik maakte foto's tijdens dit bijzondere, verterende en liefdevolle moment. Nu klinkt het nummer Welkom van Stef Bos. Lune ligt heerlijk relaxt bij Marijke op de borst. We hadden al gelezen dat het een minuut of 10 kan duren voordat de navelstreng doorgebrand is. Maar het lijkt nog langer te duren, en als blijkt dat Lune weer heel graag aan de borst wil worden de kaarsen gedoofd en mag Maarten alsnog de navelstreng op een ander punt doorknippen. Richting de placenta en waar ze hem door wilden branden is de navelstreng slap en wit en volledig uitgeklopt. Maar iets hoger, dichterbij Lune zie je de blauwe bloedvaten nog lopen. Op het moment van knippen komt er dan ook nog een klein beetje bloed mee. Middels een cordring wordt de navelstreng afgeklemd.

Lune drinkt nu toch niet verder dus wordt er besloten om haar te wegen en meten. Elvira heeft een mooie weegzak mee, waar je doorheen kunt kijken! Niet alleen super voor de ouders om te zien, maar het levert ook mooie plaatjes op. 3800 gram weegt ze.. In overleg wordt ze zo goed mogelijk gemeten, vaak doen ze dit niet heel precies meer omdat er dan niet aan de beentjes getrokken hoeft te worden. Lune is met dit gewicht en 52,5 cm niet zo klein als dat ze direct na de geboorte leek. Een prachtige, mooie dame! Terwijl Marijke een beschuit met muisjes naar binnen werkt mag Lune heerlijk met Maarten knuffelen. Daarna wordt ze nog even bij Marijke gelegd om te kijken of ze nog wil drinken. Ondertussen zijn oma en grote zus Charlie ook onderweg. Maarten ziet ze door het raam aankomen en ik ga klaar zitten om de allereerste ontmoeting tussen de zussen vast te leggen. Charlie komt een beetje verlegen binnen en hoe goed ik me ook verdekt heb proberen op te stellen, ze houdt me nauwlettend in de gaten. Dan loot ze al snel naar de bank om haar zusje te bewonderen. Wat een lief en vertederend moment! Lune krijgt aaitjes en kusjes van haar trotse grote zus. Ze heeft lekkere aardbeien mee voor Marijke maar krijgt namens Lune ook zelf nog een cadeau! Het is een supermooie (poppen)draagzak. Wauw!!

Uiteindelijk is het tijd om Lune haar eerste pakje aan te doen, en blijkt dat de stoelgang goed werkt. Zwarte, kleverige poep zit aan de handdoek en Lune. Charlie vindt het maar zozo. Een mooie taak voor Maarten, die daarna ook voorzichtig en liefdevol haar kleertjes aandoet. Daar ligt ze dan op de bank, twee oogjes kijken mij aan. Wat een wondertje! Maarten pakt haar op en knuffelt met haar. Voor mij is het tijd om afscheid te nemen zodat dit mooie gezin heerlijk samen kan genieten van elkaar.

Lieve Marijke en Maarten, dankjewel voor jullie vertrouwen in mij en dat ik aanwezig mocht zijn bij jullie prachtige, magische bevalling! Heel veel geluk, gezondheid en liefde gewenst voor jullie vieren ❤

Liefs Jaleesa

Lieve woorden van mama Marijke
Wat ben ik Jaleesa dankbaar voor de prachtige foto's die ze heeft gemaakt van de bevalling van onze tweede dochter. Ze schiet pure, rauwe en intieme beelden en weet zich geruisloos te verplaatsen waardoor je als barende vrouw en partner nauwelijks opmerkt dat ze er is.

Ik contacteerde Jaleesa halverwege mijn zwangerschap. We hebben een prettig kennismakingsgesprek gevoerd en hebben haar daarna geboekt als geboortefotograaf. In de weken die verstreken hebben we regelmatig contact gehad en is ze ook bij ons thuis geweest voor een zwangerschapsshoot. Ook dit zijn hele mooie plaatjes geworden. Zowel ik als zwangere werd mooi vast gelegd, maar ook aan mijn partner en oudste dochter werd alle ruimte geboden om op de foto te komen. Zeker bij Charlie is dit een uitdaging; zij vind het maar niets om te poseren of überhaupt voor de camera te verschijnen. Door Jaleesa's geduld en makkelijke wijze van contact maken is hier echter op de gemaakte foto's niets van te zien en hebben ze een spontaan karakter behouden.

Voor de ochtend van de bevalling heb ik regelmatig appcontact gehad met Jaleesa. Toen mijn partner haar belde dat de bevalling bezig was is ze direct in de auto gesprongen. Heel fijn, want het ging iets sneller dan verwacht. Uiteindelijk was Jaleesa er precies op tijd: ik stapte in bad en 20 minuten later had ik mijn dochter in mijn armen. Van het opvangen van de weeën tot het doorbranden van de navelstreng, van de controles tot de kennismaking tussen de twee zusjes; alles heeft Jaleesa met liefde en zorgvuldigheid gedocumenteerd. Daarbij heeft ze constant onze privacy gerespecteerd en voelde ze precies aan hoe ze zich moest bewegen en opstellen. Zoals mijn vriend zei: "ze heeft blijkbaar haast in mijn nek lopen hijgen om bepaalde foto's te maken, maar ik heb er niets van gemerkt".

Ik kan iedereen aanraden om Jaleesa als geboortefotograaf te boeken. Je krijgt er een prachtig aandenken aan de geboorte voor terug. Pure foto's en als kers op de taart ook een geboorteverhaal (wat ook heel tof is omdat het een perspectief geeft naast het geboorteverhaal zoals ik het zelf had opgeschreven). Ik ben heel dankbaar en blij dat ik mijn bevalling op deze manier kan herbeleven en dat ik mijn dochters in de toekomst kan laten zien dat een bevalling weliswaar hard werken is, maar dat het vooral ook een hele mooie, bekrachtigende ervaring is waar je ook écht van kan genieten. Van mijn omgeving hoor ik overigens ook enorm positieve geluiden op de foto's: "wauw", "intiem", "mooi", "rauw" en "puur" zijn woorden die ik voorbij heb horen komen.

Om de cirkel rond te maken is Jaleesa ook bij ons thuis geweest voor een newbornshoot. Ook toen met veel geduld en rust, want de oudste zag het weer niet zitten. Ik ben er van overtuigt dat ook hier weer prachtige foto's uitkomen en kijk uit naar het resultaat.

Jaleesa, dank voor alles en ik hoop van harte dat je eenzelfde bevalling mag ervaren als die jij bij mij hebt vastgelegd.

Liefs Marijke

Bekijk de slideshow hieronder!

Het geboorteverhaal van Joek | 08-09-2020

Op 13 mei kreeg ik een berichtje van Ramona. Ik ken haar al jaren! Ze woont bij mijn ouders in de straat en heeft mij meerdere keren gefotografeerd. Ze vroeg of ik in augustus tijd had, ze wilde graag door mij gefotografeerd worden. En dat had ik nog, het leek mij leuk! En toen vertelde ze me, dat het in augustus moet omdat ze dan uitgerekend is! Ze is op dat moment 24 weken in verwachting en wil graag foto's van de bevalling. Ik vond het geweldig dat ze mij hiervoor benaderde want ik kon altijd heel goed met haar overweg en we hadden ook wel een soort van vriendschap opgebouwd in de afgelopen jaren, ook al zag ik haar nu wat minder. Ze wist al zeker dat ze mij erbij wilde hebben.

Ze kende mij, dat voelt vertrouwd. Ik ben serieus wanneer het moet maar altijd met een vleugje humor wanneer het kan! Geen twijfel bij haar, wat vond ik dit leuk! We spraken af een datum te prikken voor het 'kennismakingsgesprek' al was dit natuurlijk geen kennismaking meer. Maar het is altijd goed om je vragen te kunnen stellen en wensen en verwachtingen te bespreken. Ze wist al wel dat ze graag thuis in bad wilde gaan bevallen, maar omdat ze iets ouder is was dat nog wel afwachten of dit door kon gaan. We spraken af dat ik de 19e langs kwam, ik keek er naar uit haar weer te zien!

Die dag bespraken we het één en het ander en werd het officieel. Superleuk dat ze mij als geboortefotograaf bij haar bevalling wilde hebben. We spraken ook af dat ik haar zwangerschapsreportage zou doen, en ook daar keek ik alweer erg naar uit! Deze planden we in op 18 juli. Het was een prachtige, warme zomeravond tijdens het gouden uurtje. Haar partner Mark en hond Mus kwamen ook mee. De foto's werden prachtig en als je dan hoort dat ze na het zien van de foto's nog trotser is op haar buik, dan doet mij dat ook heel goed! De tijd daarna houden we regelmatig contact.

Op 28 juli blijkt na de controle dat hun kindje nog steeds in stuit ligt. Ze gaan een versie inplannen, maar als dat niet lukt dan wordt het waarschijnlijk een keizersnede. Helaas bericht Ramona mij late dat het na 2 pogingen niet gelukt is om hun kindje te draaien. Het zal dus waarschijnlijk een keizersnede worden. De tijd verstrijkt en 31 augustus, op haar uitgerekende datum krijgt ze te horen dat het kindje nog altijd in stuit ligt, maar wel op zo'n manier dat ze op de natuurlijke wijze zou kunnen bevallen. Mocht de bevalling zichzelf de komende week niet aandienen dan zal ze over een week moeten kiezen of ze een natuurlijke stuitbevalling wil of een keizersnede. Op dat moment beveelt het ziekenhuis een keizersnede aan omdat ze nog geen weeën heeft en een inleiding ook lang kan duren. Ramona vindt de keuze moeilijk. In de daaropvolgende week hebben we het er nog eens over maar ze is er nog niet uit. De afspraak een week later op 7 september volgt. Ze bericht me na de tijd.

"Oh my god, ik heb al 4 cm ontsluiting en ik ben gestript! Het was allemaal erg gunstig. Mocht er niks doorzetten dan moet ik morgen om half 7 bellen of er plek is op de verloskamers. Zo ja, dan moet ik er om half 8 zijn!" Dat is geweldig nieuws! In spanning wacht ik af en zet de wekker voor de volgende ochtend om half 7. Maar om 06:14 word ik gebeld. Het is Ramona! "Ohhhh Jalees, mijn vliezen zijn gebroken!! We rijden nu naar het MST!" Omdat ik weet dat het met gebroken vliezen erg snel kan gaan en ze de dag ervoor al 4 cm ontsluiting had besluit ik niet te wachten tot ze daar zijn. Ik kleed me aan en spring op de fiets naar het ziekenhuis. Om 06:38 loop ik naar binnen richting de verloskamers. Ik dacht nog misschien ben ik er wel eerder! Ik meld me bij de balie en word naar de kamer gebracht.

Ze hebben flink door gereden, ze waren er al een minuut of 10. Mark vertelt dat hij in een ware overlevingsmodus Ramona zo snel mogelijk op de juiste plek wilde hebben. En dat is hem gelukt! Ramona heeft wat weeën maar het is nog vrij rustig. Ze hangt aan de CTG en is blij dat ik er ben! De eerste tijd kletsen we over vanalles en nog wat. Zo vertelt Ramona dat ze graag nare filmpjes kijkt en we lachen wat af. Even later moet ze naar het toilet en bij terugkomst weet ze zich even een tijdje geen houding te vinden. Ze zit even op het bed en Mark helpt en ondersteunt haar continu daar waar het nodig is. Ze besluit dan toch weer te gaan liggen omdat het opvangen van de weeën het haar op die manier het beste afgaat.

Rond 9 uur wordt er gekeken of de ontsluiting al gevorderd is. Ze blijkt dan al op 8 cm te zitten! Tot haar eigen verbazing. Tot op dat moment valt het best mee en lukt het opvangen van de weeën, die wel wat intenser worden, redelijk. Maar hoe dichter ze bij het eind komt, hoe spannender ze het vindt. Logisch ook! Mark en het personeel stellen haar telkens gerust. Soms wordt het Ramona even teveel maar Mark zorgt er voor dat ze kan blijven relativeren. En na elke peptalk verschijnt er weer een lach op Ramona's gezicht. "Ik kan dit!"

De weeën nemen in intensiteit toe, Ramona verkondigt dat ze niet nog een wee wil en ziet het niet meer zo zitten. Dit herhaalt zich verschillende keren waarbij ze soms lichtelijk in paniek raakt. De angst voor vanalles en nog wat neemt het dan over. Mark zit continu naast haar en weet op deze momenten zo op haar in te praten dat ze steeds snel weer kalmeert. Hij vertelt haar dan in alle rust wat het plan is, wat de verpleging gaat doen en wat zij samen gaan doen. En dat het gaat lukken! Ze herhaalt deze mantra's dan, 'het gaat lukken', in alle rust en met een lach op haar gezicht. Heel bijzonder om deze geweldige samenwerking tussen Mark en Ramona te zien! Mark houdt bijna continu haar hand vast, waar op een gegeven moment haar nagels in staan. Aan de zijkant van zijn hand zit nog wat verf. De laatste hand was de dag ervoor nog gelegd aan de babykamer.

Op een gegeven moment merkt de verpleging ook dat Ramona de weeën niet meer kan wegzuchten. Ze leggen haar uit dat het het beste is met een stuitbevalling om het zo lang mogelijk vol te houden zodat het persen zo kort mogelijk duurt. Maar Ramona zit op haar max. Er wordt gekeken hoeveel ontsluiting er is op dat moment en ze blijkt op 10 cm te zitten. Ze krijgt dan een go om mee te gaan persen bij elke wee. 3 keer en dan bijkomen. Het eerste stukje gaat vrij snel, na een aantal keren heel goed mee te persen zijn daar de billetjes opeens zichtbaar. Ook voor mij een bijzonder moment. Daar waar je normaal als eerst een koppie al dan niet met haartjes ziet, zijn daar nu opeens een paar billetjes! Mark moedigt haar aan, het is heel zwaar voor Ramona. Meerdere keren neemt de angst dat dit haar niet gaat lukken het over. De gynaecoloog geeft dan ook aan dat als zij er geen vertrouwen in hadden gehad we al lang op de OK zouden zijn geweest.

Dit geeft haar vertrouwen en ook Mark blijft rustig en kalm op haar in praten en moedigt haar aan. Het gaat niet makkelijk maar beetje bij beetje is er steeds meer van de billen zichtbaar. Om het haar wat makkelijker te maken wordt ze ingeknipt. Dit zorgt ervoor dat er wat ruimte vrijkomt en nu duurt het niet heel lang meer. Een aantal flinke persweeën later steken niet alleen de billen, maar ook een deel van het bovenlichaam er al uit. De handjes, voetjes en het hoofdje moeten nog geboren worden. Ramona denkt vaker dan eens dat het niet gaat lukken maar ze is er bijna! Dan zie ik de voetjes verschijnen, de hakjes zetten af om zichzelf er verder uit te duwen. In één keer komen Dara dan de beentjes en vlak erna ook de armen. Alleen het hoofdje, wat normaal als eerste geboren wordt, moet nu nog geboren worden. Wat een bijzondere aanblik is dit, natuurlijk maak ik van elke stapje foto's zodat dit hele proces er duidelijk op staat. Met wat hulp van de verpleegkundigen wordt dan uiteindelijk het hoofdje geboren, ondanks de snelle sluitertijd gaat dit met zo'n noodvaart dat het hoofdje op beeld volop in beweging is.

Eindelijk is het dan zo ver, en wordt om 12:05 Joek geboren. Wat ontzettend bijzonder en wat heeft Ramona dit geweldig gedaan! Natuurlijk met een geweldige partner aan haar zij! Wat een topteam! Joek wordt snel bij haar gelegd en Ramona en Mark kunnen eindelijk hun zoon eens goed bekijken. In alle consternatie denk ik er ook nog aan om het eerst huiltje te filmen, dat wilde ik in de slideshow plaatsen. Ik fotografeer de eerste momenten samen, Mark die iedereen inclusief mij bedankt dat we er waren. En ik denk opnieuw, wat is dit bijzonder!

Dan als het ergste voor Ramona achter de rug lijkt te zijn moet ze nog gehecht worden. Joek gelukkig dichtbij haar zijn handje verstrengeld in haar krullen en Mark zoals altijd aan haar zijde. Familie en vrienden worden ondertussen ingelicht. Na het hechten lijkt Joek te zoeken en proberen ze hem aan te leggen bij Ramona. Hij probeert gelijk al bij haar te drinken! Wat goed! De placenta wordt dan ook geboren en terwijl Ramona en Mark uitleg krijgen van hoe het zat maak ik er enkele foto's van. Dan is het tijd voor de eerste controles, Joek slaagt glansrijk! Mark kijkt mee vanaf de zijlijn en het is duidelijk dat Joek in stuit heeft gelegen. Zijn beetjes gaan regelmatig weer de licht in, terug in die houding! De foetushouding is ook heel anders dan normaal, grappig hoe dubbelgevouwen hij heeft gezeten.

Joek wordt gemeten (54 cm lang) en gewogen (3260 gram). Daarna mag hij snel weer terug naar Ramona en mogen haar ouders die al vanaf 9 uur 's morgens in de hal hebben zitten wachten, even langs komen! Zij zijn ook voor het eerst opa en oma geworden en wanneer ze binnenkomen is dit een emotioneel moment. Zo prachtig om te zien, blijdschap bij mama, tranen van geluk bij papa, een high five van Mark! En ik mag dit vanaf een afstandje vastleggen.

Door Corona mogen ze maar even blijven, wanneer ze willen vertrekken wordt er net beschuit met muisjes binnengebracht. Ook voor de kersverse opa en oma! Zo kan dit eerste bezoekje toch nog net wat langer duren. Wanneer zij dan afscheid nemen blijf ik nog even omdat jong aangekleed moet worden. Dit gaat Mark doen en hij vindt dit in het begin maar lastig! Hij denkt dat het hem niet lukt en we drukken op de bel voor hulp. Maar wanneer de verpleegkundige binnenkomt is Mark al bijna klaar. Het is altijd even wennen, zo'n klein en flexibel hummeltje. Maar zijn eerste pakje staat hem geweldig! Ik maak nog enkele foto's en dan is het voor mij ook tijd om afscheid te nemen.

Ramona en Mark, bedankt dat ik bij deze bijzondere gebeurtenis aanwezig mocht zijn. Ik wens jullie samen alle liefde, geluk en gezondheid toe❤

Liefs Jaleesa

Bekijk de slideshow hieronder!

Het geboorteverhaal van Lotte | 15-07-2020

Het is 31 mei wanneer Claudia onder een oproep van mijn reageert. Ze heeft interesse in een geboortereportage en zou wel graag meer informatie willen. Ze vertelt dat ze graag thuis zou willen bevallen in bad met eventueel haar dochters daarbij aanwezig! Dat klinkt supermooi!! Later die week plannen we een telefonisch kennismakingsgesprek in.

Er was maar 1 kleine keerzijde. Haar uitgerekende datum lag heel dichtbij die van een andere klant van mij. Haar dochters werden beide na de 41 zwangerschap geboren en eigenlijk verwacht ze dit nu ook weer. Dus lichtelijk onder voorbehoud werd de reportage gepland, Claudia gaf aan geen back-up te willen. Dat is prima maar de kans bestaat dan dat ik bij mijn andere klant zou zijn wanneer haar bevalling begint. We houden goed contact en haar gevoel blijkt te kloppen.

Op 8 juli, een dag voor haar uitgerekende datum blijkt dat ze nog geen ontsluiting heeft. Haar kindje is al wel mooi ingedaald. We vinden het beide spannend worden, mijn andere klant die eerder dacht te gaan bevallen is ook nog niet bevallen. In spanning wachten we het af. Dan van 9 op 10 juli bevalt Saar, en kan ik Claudia gerust stellen. Op 12 juli laat ze weten dat ze wat vruchtwater verliest en een zere rug heeft, maar verder is het rustig. Ze ziet de foto van de halve lotusgeboorte die ik geplaatst heb voorbij komen. Ze heeft hier wel eens over nagedacht en denkt er nu ook weer over dat misschien wel te willen. Ze vindt het idee erg mooi. De 14e staat een nieuwe afspraak gepland en ze hoopt dat ze haar dan kunnen strippen. Niet alleen voor haarzelf maar ook voor Patrick. Hij wordt voor het eerst vader en is zo zenuwachtig dat hij er zelfs van moet overgeven. We grappen erover dat ik een hele reportage maak van Patrick die knock-out op de grond ligt door alle spanning. Tijdens het kennismakingsgesprek kwam dit ook al aan de orde, haha!

De volgende ochtend staat de afspraak maar echt strippen is niet gelukt. De baarmoedermond stond wel iets open dus ze hebben hun best gedaan. Afwachten maar weer! Donderdag moet ze terug en vrijdag wordt er een hartfilmpje gemaakt. Haar kindje is soms erg rustig. Wanneer ze haar later op de dag weer minder zou gaan voelen moet ze weer terug komen. Maar op het moment dat ik haar spreek is ze erg actief. Later die dag om 18:46 stuurt ze mij een bericht op Messenger. "Ik ben nu in het ziekenhuis, er wordt een hartfilmpje gemaakt want ze vertoont minder leven. Het vruchtwater zit op de grens dus er wordt met de gynaecoloog overlegd hoe nu verder." Op dat moment ben ik aan het wandelen in het park. Omdat ik niet reageer stuurt ze mij een appje met hetzelfde bericht. De kans dat ze thuis gaat bevallen in het bad wat al klaar staat lijkt verkeken. Ze besluiten een ballonnetje te plaatsen en later op de avond wordt duidelijk dat ze naar huis mag en de volgende ochtend rond 6 uur moet bellen om te overleggen wanneer ze kunnen komen. Die nacht blijft het rustig en rond 6 uur gaat dan ook mijn wekker. Ze moeten zich melden tussen 7 en half 8. We besluiten even af te wachten hoeveel ontsluiting er is en wanneer ze de vliezen willen breken, ondertussen is het ballonnetje er uit gevallen.

Om iets voor 8 laat ze weten dat ze een half uur aan de CTG gaat en dat ze daarna de vliezen zullen breken. ze heeft 3 cm. ontsluiting. Aangezien ik nog 1:15 moet rijden besluit ik me klaar te maken en gelijk te vertrekken! Iets over 8 rijd ik weg van huis en rond 09:15 kom ik aan op de parkeerplaats. Patrick loopt naar beneden om mij op te halen en samen lopen we naar de verloskamer. Claudia ligt superrelaxed en met een big smile op bed. De vliezen zijn gebroken maar ze voelt nog vrij weinig. Samen leggen ze vast de eerste kleertjes klaar voor hun meisje die ze die dag eindelijk zullen gaan ontmoeten. Er hangt een super fijne sfeer en we maken grapjes en praten over van alles en nog wat. Ze videobelt met haar dochters om ze op de hoogte te houden. Tussendoor komt de verloskundige een aantal keer langs om te kijken hoe het gaat en de weeënopwekkers te verhogen. De eerste uren strijken voorbij en ondanks dat je een ander beeld verwacht op het moment dat het al een aantal keer opgehoogd is ligt Claudia nog vrolijk te lachen in bed. De verpleegkundige zegt ook niet echt een vrouw te zien die aan het bevallen is. Toch laat de computer wel zien dat ze weeën heeft, maar deze weet ze wonderbaarlijk goed op te vangen. "Ik heb een hoge pijngrens" lacht ze. Ze hadden haar gezegd dat ze gebruik kon maken van een bad, wanneer deze niet bezet was, om de weeën in op te vangen. Alleen was het bad steeds bezet.. Daarnaast leek het ook nog niet echt nodig. Iets voor 12 uur krijgt Claudia het wat zwaarder. Ze is gefocust en vangt de weeën in haar eigen bubbel rustig op terwijl Patrick een boterhammetje op de achtergrond eet. Wanneer het nog wat pittiger voor haar wordt komt Patrick bij haar liggen, steunt haar door haar hand vast te houden en vanaf dat moment wijkt hij niet meer van haar zijde.

Ongeveer een half uur later wordt er gekeken hoeveel centimeter ontsluiting er is, Claudia heeft last van persdrang maar dan moet er wel voldoende ontsluiting zijn. Ze zit dan op ongeveer 5 cm. en mag dus nog niet persen. Uit ervaring weet ik hoe lastig dit is, want je lijkt dit niet tegen te kunnen houden. Dan gaat het opeens heel erg snel. Nog geen 20 minuten daarna is het hoofdje opeens al zichtbaar. Claudia doet het echt ontzettend goed! Ze is heel kalm en gefocust en binnen enkele minuten is daar hun prachtige, kleine, mooie dochter! Om 12:51 wordt Lotte geboren en bij Claudia op de borst gelegd. Tranen rollen over Patricks wangen... En hij staat nog altijd naast Claudia, in plaats van languit op de grond 😉 Samen hebben ze het geweldig gedaan. Het blijft zo bijzonder om de geboorte van een kindje bij te wonen, en om te zien hoeveel emotie er bij komt kijken. Ik kan nog net een traan onderdrukken, wat mooi! Niet veel later wordt ook de placenta geboren en laat de verloskundige hem zien. Omdat Claudia graag een halve lotus wilde knippen ze de navelstreng niet direct door. De placenta wordt op haar schoot gelegd en ik kan fantastisch mooie foto's maken. Lotte bij een intens gelukkige Claudia op de borst, nog verbonden met de placenta die op Claudia's schoot ligt. Wauw! Lotte lijkt al hongersignalen af te geven en is aan het zoeken. Ze leggen haar aan en alsof ze nooit anders gedaan heeft drinkt ze gelijk supergoed.

Claudia en ik worden dan getrakteert op een ijsje, waar we beide heel erg blij mee zijn! Na ongeveer 45 minuten is het aan Patrick om de navelstreng door te knippen. Daarna is het tijd voor de controles. Lotte weegt 2920 gram en daarom bestaat de kans dat ze een nachtje moeten blijven. Niet veel later wordt dat ook bevestigt. Lotte komt helemaal goed door alle eerste controles heen, en natuurlijk laten ze nog even zien hoe ze in de buik zat. De zogenaamde foetushouding. Prachtig om te zien! Daarna mag ze nog weer even bij Claudia drinken, ze lijkt nog steeds honger te hebben. Nadat ze verzadigd is wordt ze aangekleed en mag ze heerlijk met Patrick knuffelen. Zijn trotse blik zegt alles! Claudia loopt relaxed naar de badkamer om een douche te nemen. Als je haar ziet lopen zou je niet zeggen dat ze net een prachtige dochter op de wereld heeft gezet. Daarna vertrekken we naar de kraamafdeling. Claudia's vader, zijn partner en haar dochters komen gelijk naar het ziekenhuis. Iets voor half 4 lopen ze samen met Patrick de kamer in. Wat een mooie verbaasde snoetjes! Niet alleen richting hun zusje, maar er zit natuurlijk ook een vreemde mevrouw mét camera in de aanslag. Dat is maar een kort moment want daarna kunnen ze alleen nog maar naar hun zusje kijken, haar aaien over haar bolletje. Wat zijn deze dames trots! Ze hebben cadeautjes en tekeningen meegebracht en dit is voor mij het moment om afscheid te nemen.

Lieve Claudia en Patrick, bedankt voor jullie vertrouwen in mij om deze prachtige gebeurtenis vast te mogen leggen. Ik heb dit met alle liefde gedaan en ik hoop dat jullie nog vaak terug zullen kijken naar de foto's en het album. Lotte heeft twee fantastische grote zussen en ik wens jullie samen veel liefde, geluk en gezondheid toe!

Liefs Jaleesa

Lieve woorden van mama Claudia
Toen ik zwanger was van mijn derde kindje , zag ik op een moedergroep een advertentie over een "geboortefotograaf". Nooit van het bestaan van een "geboortefotograaf" afgeweten.. ik werd nieuwsgierig en ben even gaan neuzen op haar site. Wauw wat een prachtige foto's zeg , zo puur, vol liefde en emotie. En wat een geluk... het was ook nog eens binnen haar werkgebied. Maar goed ik heb een partner dus kon niet gelijk een berichtje doen. Eerst in overleg. Gelukkig stond mijn vriend hier ook helemaal achter.
Ondertussen wel balen dat ik dit niet eerder wist, want bij de andere twee heb ik helaas weinig herinnering en maar een aantal foto's, waarvan de eerste ook nog eens zijn "gecrasht".

De volgende stap, in contact komen met Jaleesa. Gelijk een heel ontspannend gesprek, vanwege  de afstand en corona hebben we dit via videobellen gedaan. Zowel mijn partner als ik hadden een fijn gevoel erbij. Het was nogal spannend gezien er nog een klant van haar rond dezelfde tijd als mijn uitgerekend was.
Zij verwachtte eerder te gaan bevallen en ik juist later. Dus als alles mee zou zitten en ging zoals gepland was er niks aan de hand.

Gelukkig was dit het geval. Ik heb week 40 gehaald en op een dag na week 41.
14 juli op controle. Het was vrij rustig in mijn buik , toch even afwachten wat de dag zou brengen. Het bleef rustiger dan anders.
Besloten om toch maar een hartfilmpje te laten maken, gezien bij mijn andere 2 dames ze met week 41 ook er klaar mee waren en ook dat beide een inleiding werd.
Dat had ik bij deze niet in de planning. Ik wou graag thuis bevallen, in bad, met mijn kinderen erbij. Het bad stond al opgepompt in de garage, klaar om zo hup de kamer in te gaan.
Maar eenmaal in het ziekenhuis bleek dit helaas weer bij een droom te blijven.
Ik werd ingeleid.  Er werd direct een ballon geplaatst. Ze was te rustig en ze vond het niet heel fijn meer.  Gelijk jaleesa maar ingelicht..
Afgesproken dat ze naar het ziekenhuis zou komen de volgende ochtend.
Eerst nog navraag gedaan of dit wel mocht, want op dat moment was het een beetje wisselend. Het ene ziekenhuis stond het wel toe, het andere niet. Gelukkig, toch nog goed nieuws! Ze was welkom.
De nacht ging voorbij en het bleef rustig.
Op het moment dat ik wist dat ze mijn vliezen gingen breken Jaleesa berichtje gedaan en die is gelijk! In de auto gesprongen.
We namen geen risico gezien de middelste er met een uur was vanaf moment van gebroken vliezen.
Jaleesa was perfect op tijd.
We hebben een poosje zitten kletsen en het was heerlijk ontspannen. Om 12 uur begon ik pas echt weeën te krijgen die ik echt voelde.
Vanaf dat moment niet meer gezellig gepraat maar ik had ook totaal niet door dat Jaleesa aanwezig was.
Om 12:51 is onze dochter Lotte geboren.
Ik wou graag een halve lotus geboorte nadat ik had gezien bij Jaleesa een paar dagen eerder.
Dus nog een poosje met de navelstreng vast met Lotte gelegen.
Ook hiervan heeft ze prachtige subtiele foto's gemaakt.
Ik heb mij geen moment ongemakkelijk gevoeld met Jaleesa in de buurt.
Ze is vliegensvlug en heeft alles op de foto gezet.
Vanaf de kleren klaarleggen tot aan het persen, geboren worden, ijsjes eten 😜 wegen en bezoek van trotse zussen en opa/oma aan toe!
Ik ben zo ontzettend dankbaar voor het vastleggen van dit levensveranderend moment. ❤

Nogmaals ontzettend bedankt Jaleesa!

Bekijk de slideshow hieronder!