Het geboorteverhaal van Jip | 08-12-2021
Op 16 oktober krijg ik via Instagram een berichtje van Margo. Of ik nog plek heb begin/half december. Vaak zit ik zo kort van tevoren al vol, maar er was een plekje vrijgekomen. Hiervoor had ik ook een oproepje geplaatst, ik wilde dat plekje namelijk eventueel ook wel opvullen met een portfolioreportage. Ik vroeg haar of ze daar gebruik van wilde maken. Dat zou ze wel willen, maar of ik het niet erg vond dat het om twee vrouwen ging... Twee mama's? Dat stond nog op mijn bucketlist! Superleuk dus!! We planden gauw een kennismakingsgesprek in. Het bleek erg goed te klikken en we hadden een fijn en gezellig gesprek waarin direct duidelijk werd dat ze mij er graag bij wilden hebben. Yes! We houden dan contact via Whatsapp en ik krijg regelmatig filmpjes van een bewegende buik met een zeer drukke baby aan boord!
Op 7 december krijg ik een appje van Margo. Ze heeft om 17:00 's avonds weer een controle bij de verloskundige en wordt wellicht gestript. Ze is er met 38+2 wel klaar meer, het eind wordt steeds zwaarder. Even later krijg ik dan ook een bevestigend appje dat ze gestript is en 2 cm ontsluiting heeft. Spannend! Het rommelt wat die avond en ook Sabrina appt me nog eventjes. Ik ga slapen in de veronderstelling dat het door gaat zetten maar word gewoon de volgende ochtend in alle rust wakker. Ik app Margo en vraag hoe het daar gaat. Het rommelt opnieuw, nadat de nacht vrij rustig verlopen was. Om 11:50 gaat mijn telefoon. Ik loop op dat moment terug vanaf de winkel naar huis samen met Eowyn en doordat ik handschoenen aan heb duurt het even voordat ik op kan pakken. Ze heeft de verloskundige gebeld en zij komt die kant op. Ik bedank haar voor de update en we houden nauw contact. Myrthe van Vivre is even later langs geweest en ze is opnieuw gestript. Ze heeft dan 3 centimeter ontsluiting. Ik verwacht na een uur opnieuw een update maar hoor niet gelijk iets rond die tijd. Ik stuur even een appje en Margo verteld me dat ze rond 14 uur weer contact met haar heeft. Ik wacht dat dus even in alle rust af, maar we besluiten al wel vast om ons avondeten klaar te maken. Pizza it is!
Dan rond 14 uur krijg ik inderdaad weer een appje, Myrthe is al in het MST en ze gaat kijken of er nog een kamer vrij is. Er is gelukkig nog 1 kamer vrij en ze kunnen dan ook direct komen, gelukkig maar. Anders hadden ze naar het ZGT gemoeten. Ik speel nog wat met de kindjes en verzamel wat koeken en fruit.… Dan om 15:28 gaat mijn telefoon, het is Sabrina dus ik weet dat het zo ver is! Margo zit op 6 cm dus ik kan die kant op komen. Ik maak me even klaar en kleed me om om vervolgens direct op de fiets te stappen. Ondanks dat ik weet dat ze niet binnen nu en één minuut bevalt race ik die kant op. Bezweet stap ik het ziekenhuis in richting de verloskamers, nummer 3 had Sabrina gezegd. Ik meld me even en loop dan naar binnen.
Margo ligt lachend op bed. Af en toe kijkt ze op haar telefoon. Sabrina zit in de stoel, Margo oogt nog vrij relaxed. Ik pak mijn spullen uit en denk bij mezelf... "6 cm ontsluiting toch?" Ik vraag het nog maar eens na, ik had het toch goed gehoord. Ze ziet er zo kalm uit! Het bad in de kamer loopt vol. Ze had me al geappt dat ze misschien wel in het bad wil bevallen, iets wat ik enkel toe kan juichen. Niet lang nadat ik er ben geeft Margo aan wel graag in het bad te willen. Ze zegt gelijk al dat het water vrij warm is, maar zegt het wel prettig te vinden. Het onderdrukt het rauwe randje van de weeën. Ze lacht veel en Sabrina komt na een tijdje ook even bij haar zitten. Niet omdat ze de ondersteuning op dat moment nodig heeft, maar even voor de foto haha! Ik moet er stiekem wel een beetje om lachen, maar zie ook twee mama's die ontzettend gek zijn op elkaar!
Na ongeveer 45 minuten in het bad te hebben gezeten wil ze eruit. Haar hoofd is rood en ze heeft het heel erg warm. Sabrina helpt haar en droogt haar af. Margo gaat op bed liggen en zegt eigenlijk direct al: "Ik ga niet terug dat bad in, en ik beval gewoon op bed!". Eigenlijk vooral voor Sabrina, maar wanneer zij aangeeft dat ze moet doen wat goed voelt wil ze toch niet opnieuw het bad in. Er wordt dan rond 17:00 ook gecheckt of de ontsluiting gevorderd is, en ja hoor! Margo heeft 7/8 cm ontsluiting!! Het kindje heeft een vrij snelle hartslag maar het is bekend dat hij een druktemaker is. Het zou ook kunnen komen doordat Margo oververhit is geraakt in het warme water. Het is toch iets wat even in de gaten moet worden gehouden. Haar temperatuur wordt ook gecheckt, ze heeft lichte verhoging. Sabrina wil nu echt graag cola dus gaat snel naar beneden om dit te halen. Om het kindje goed in de gaten te kunnen houden wordt er een CTG gemaakt, van ongeveer 30-45 minuten. Om 18:00 wordt er toch nog even een echo gemaakt om te kijken hoe het er van binnen aan toe gaat. Vooral voor de zekerheid. Margo's temperatuur is iets gestegen. Alles ziet er goed uit, het kindje heeft nog steeds een vrij hoge hartslag maar niet zorgelijk. Ook de ontsluiting wordt gecheckt, dit is nog ongeveer hetzelfde ondanks de weeën die wel steeds wat krachtiger worden.
Omdat de ontsluiting niet verder vordert en de vliezen nog niet gebroken zijn wordt besloten om deze om 18:43 te breken. Daarna gaat het vrij snel. Margo kan de weeën niet meer verbloemen. Af en toe komt er een oerkracht uit Margo, maar het gaat alsnog heel erg rustig en kalm. De handen van Sabrina zijn haar steun en toeverlaat, ik zie dat haar duim langzaam paars verkleurd. Sabrina grapt erover. "Kiek dan, mijn duim wordt helemaal paars!!!" Margo ligt nog steeds op haar zij, dit ligt voor haar het prettigst. Maar omdat ze steeds meer mee begint te persen is het beter voor haar om op de rug te draaien zodat haar benen open kunnen vallen om ruimte te maken. Dit is voor haar erg pijnlijk, maar het kindje zakt dieper en dieper. Uiteindelijk lukt het haar met de hulp van Marjo om op de rug te draaien.
Ik vraag Marjo aan welke kant het gezichtje straks geboren wordt, dan kan ik daar rekening mee houden. Marjo verteld me dat het gezichtje waarschijnlijk naar links draait dus ik neem plaats aan die kant. Na een paar keer meepersen wordt het hoofdje al zichtbaar. Wat een haartjes!!! Ik sta klaar wanneer ik de magische woorden hoor: "Na de volgende wee wordt het kindje geboren!". Margo perst en daar komt het koppie, de navelstreng wordt er gauw afgehaald en dan zie ik het gezichtje toch de andere kant op draaien (zo eigenwijs hè). Dus ik ren er omheen terwijl ik foto's maak en weet toch prachtige beelden te schieten. Gelukkig!! Hij huilt al terwijl hij geboren wordt, wat prachtig. Om 19:15 wordt Jip geboren! Sabrina pakt hem aan, Margo geeft aan dat ze dit niet durft. Ze legt hem bij haar op de borst. Ik zie twee trotse mama's die eindelijk hun kereltje kunnen bewonderen. Sabrina was zo benieuwd hoe hij eruit zag! Het is een mooi mannetje met een flinke bos haar. Ik kijk naar de navelstreng en zie dat daar een flinke knoop in zit. Marjo verteld dat ze nu wel kan zeggen dat dit anders af had kunnen lopen, het komt niet vaak voor. Gelukkig is alles goed gegaan, de knoop zat niet strak. Margo heeft het echt fantastisch gedaan! Ze wilde heel graag een halve lotusbevalling dus de navelstreng wordt nog niet doorgeknipt. Zij en Sabrina voelen beide aan de navelstreng die nog klopt. Even later wordt dan ook de placenta geboren. Er zitten wat witte stukken op. Marjo verteld dat dit kalk is en dat je zo kunt zien dat de placenta al aan het opraken was. Dit had Margo bij haar dochters ook. De placenta wordt nagekeken en daarna omhoog gehouden zodat Margo en Sabrina hem ook kunnen bekijken. Daarna wordt hij naast Jip gelegd zodat ik een mooie foto van bovenaf kan maken. De navelstreng in een hartje gevormd met de knoop onderaan. Daarna wordt Jip gauw bij Margo gelegd, lekker warm. Terwijl zij van Jip genieten worden vrienden en familie ingelicht en gefacetimed. Hun oudste dochter is nog wakker en kan haar broertje op deze manier al even bekijken. Wat een mooi trots koppie!
Na het bellen en FaceTimen mag Sabrina de navelstreng doorknippen. De placenta wordt nog even goed nagekeken en dan zien we dat Jip begint te zoeken. Lidwien, de verpleegkundige van het ziekenhuis helpt bij het aanleggen. Hij begint gelijk te drinken. Het is en blijft altijd een vertederend beeld. Nadat hij gedronken heeft is het tijd voor de controles. Margo kan dan ook even beschuit met muisjes en wat boterhammen eten. Jip wordt gewogen en gemeten, hij weeg 3945 gram en is 53 centimeter lang. Een flinke baby! Wat vooral opvalt is zijn ontzettend bos haar, prachtig! Hij komt glansrijk door de keuring en Sabrina mag hem aankleden. Daarna wordt hij weer lekker bij Margo neergelegd. De laatste foto's door mij worden gemaakt, wat details van onder andere zijn superlange wimpers, wauw!
Daarna is het voor mij tijd om afscheid te nemen. Ik pak mijn spullen in waarna ik door een verlaten ziekenhuis richting de uitgang loop, op zoek naar mijn fiets.
Lieve Margo en Sabrina, bedankt voor jullie vertrouwens in mij. Ik wens jullie samen met Jip en jullie prachtige dochters Puck en Beau alle liefde, geluk en gezondheid toe. Geniet lekker met elkaar!
Liefs,
Jaleesa
Het geboorteverhaal van Vanessa | 29-09-2021
In maart 2020, enkele dagen voor de eerste lockdown, legde ik mijn allereerste badbevalling vast. Hier in het ziekenhuis van Enschede zag ik hoe Monique in alle rust hun mooie meisje Davinia op de wereld zette. Zij waren naderhand zo blij met alle prachtige beelden dat ze me al zei: "Mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dan wil jou er sowieso weer bij hebben!!" Een mooier compliment kan je niet krijgen! En dan begin 2021 krijg ik ineens een appje van Monique. Een foto van een positieve test. Als de zwangerschap goed verloopt dan wil ze mij er graag bij hebben, ze is uitgerekend voor 9 oktober! Top, helemaal leuk!! Vanaf dat moment hebben we weer iets vaker contact.
Op 10 juni appt ze me dat ze ook graag een zwangerschaps- en kraamreportage bij mij af wil nemen. We plannen deze in voor eind augustus. Ze geeft daarna aan dat haar baarmoedermond al week is en hoopt dat ze niet veel te vroeg zal bevallen. We hebben het over allerlei mindere situaties zoals naar Zwolle moeten bij het (veel) te vroeg bevallen. Ze wil deze keer heel graag thuis in bad bevallen, dus dan moet hun ukkie wel tot minimaal 37 weken blijven zitten! We houden contact tot aan de geplande zwangerschapsreportage. Deze moeten we door omstandigheden een keertje verzetten en Monique geeft dan opnieuw aan dat ze hoopt dat ze het red. Ze heeft weer veel voorweeën. Uiteindelijk blijft het rustig en de zwangerschapsreportage vindt plaats op 5 september. Een dag later ontvang ik weer een screenshot van de weeën app. Ze komen ongeveer om de 5 minuten en houden 40-50 seconden aan. Spannend! Even later komt toch de verloskundige haar kant op, zij vertelt Daan dat ze denkt dat Monique sowieso niet de 40 weken zal halen. Hopelijk blijft ze nog even zitten, een thuisbevalling is nog altijd de wens!
Het zakt daarna weer af totdat ik een paar dagen later op 11 september weer een appje krijg. Monique heeft opnieuw harde buiken, en ze zijn pijnlijk. Ook dit zakt na een tijdje weer af. Op 14 september heeft ze een afspraak bij de VK om te checken of de vliezen niet gebroken zijn, ze blijken gelukkig nog intact. Dan een week later op 21 september een nieuwe update. Hun meisje blijkt dwars te liggen. Kak! Daar had ik niet op gerekend. Ze gaan haar die week nog proberen te draaien, als het niet lukt of als het ukkie er slecht op reageert zetten de de bevalling gelijk op in gang. In het ziekenhuis dus. Mocht het goed gaan en het draaien lukken dan mag ze naar huis. Monique maakt het altijd wel spannend! Het kan zelfs nog een keizersnede worden. Ik zie de thuisbevalling in bad in het water vallen en begin alvast te duimen! Op 24 september is het zo ver, ze gaan een poging doen tot draaien. Ik wens haar nog even succes, ze ligt op dat moment nog aan de CTG. Gespannen wacht ik af, mijn tas staat klaar. 20 minuten later een appje.... Ze ligt weer goed. Ik app blij terug dat ze nu wel moet blijven liggen en vraag of het een vervelend gevoel was. "Ze was zelf terug gaan liggen!" Haha, nouja zeg! Wat een eigenwijsje! Maar, goed nieuws! Die avond weer harde buiken maar het blijft rustig.
Op 27 september appt ze me dat ze gestript is. Ik snap er helemaal niks van!! Hier wist ik niks van, ik wist niet eens dat ze een afspraak had😋 gelukkig had ik die dag niks gepland. Ze krijgt ook weer pijnlijke harde buiken, eigenlijk komen en gaan ze de hele dag door. Ook de volgende dag rommelt het nog maar er gebeuren geen hele gekke dingen. Die nacht van 28 op 29 september gaat om 05:02 de telefoon. Ik krijg een appje van Monique! De kleine gaat vandaag sowieso geboren worden! Ze heeft 3 centimeter en als ze op 4 centimeter zit gaan ze haar vliezen breken. Ze wachten dan wel totdat ik er ben, omdat het de vorige keer heel snel ging na het breken van de vliezen.
Om 07:41 zit ik net beneden klaar voor het ontbijt als mijn telefoon gaat. Monique belt me, ze heeft 4 cm ontsluiting en ze willen straks de vliezen breken. Het bad loopt ondertussen ook vol. Ik zeg haar dat ik nog even ga ontbijten en mijn koffie op drink en dan die kant op kom. Als ik dan rond half 9 bij Monique en Daniël aan bel doet Monique zelf open. Het gaat nog goed, ze heeft wel weeën maar het is nog rustig. Het bad loopt nog vol en Monique klimt de tafel op. Naast de verloskundige en Daan is ook Nathalie aanwezig, zij is een soort van pleegoma voor de kinderen. De verloskundige gaat gelijk haar vliezen breken, ze heeft veel vruchtwater! Daarna stapt ze het bad in. We kletsen een beetje en ze lacht veel. Het lijkt niet alsof ik met iemand zit te kletsen waarvan de bevalling al is begonnen. De verloskundige vraagt Monique om aan te geven wanneer ze weeën heeft omdat ze het goed weet te verbloemen. Op die manier krijgt ze wat beter inzicht in de frequentie. Tussen het kletsen door komt er af en toe vanuit Monique heel stoïcijns: "Oja, ik heb nu een wee..." Niet dat iemand het merkt, haha! Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren. Of hoe kort, want de vorige keer ging ineens ook heel snel!
Na een tijdje moet ze even naar het toilet en wanneer ze terugkomt en in bad zit worden de weeën wat heftiger. We beginnen nu te zien wanneer ze weeën heeft. Ze vangt de weeën heel goed en gefocust op, net als de vorige keer. Het is fantastisch om te zien hoe ze dit doet! Nathalie zorgt ervoor dat Monique goed en regelmatig blijf drinken. Eigenlijk gaat het vanaf dan ineens vrij snel. De lichten zijn nu gedimd en de weeën volgen elkaar sneller op en worden krachtiger. Monique blijft kalm en gefocust terwijl er om haar heen gegrapt wordt. Daan steekt de gek met haar aan, en ook Nathalie maakt grapjes. Stiekem moet ik lachen om het geluid van haar telefoon als ze een appje oid krijgt. Dan klinkt er iets van een (kanon)schot, haha! Monique wisselt regelmatig van houding, ze doet dit puur op gevoel. Tussen de weeën door neemt ze telkens heel goed haar rust en weet ze te ontspannen. Ze houdt Daans hand stevig vast terwijl de weeën krachtiger worden. Het hoofd van Monique wordt sinds de weeën erger worden ook steeds roder. Ik zie aan alles dat het niet lang meer gaat duren. We hebben afgesproken dat ik de lamp weer aan doe als het bijna zo ver is. Ze perst voorzichtig mee en dan is daar al heel snel een stukje van het hoofdje vol met haartjes! Ze wil doorgaan terwijl Aniek zegt dat ze rustig aan moet doen.. "Dat gaat niet!" zegt Monique. Na nog een keer persen is het hoofdje er bijna helemaal en na een derde keer staat het hoofdje volledig. Monique heeft de wens om haar kindje zelf aan te pakken. Aniek Peerik helpt nog een klein beetje en dan pakt Monique haar dochter vast. Ze houdt haar nog even onder water om haar vervolgens heel rustig omhoog te halen. Om 11:18 wordt thuis, in bad en in alle rust, Vanessa geboren. Wat een prachtig mooi meisje, zo rustig, zo kalm, zo zen!!
Ze is eigenlijk een beetje te rustig, dus Aniek stimuleert haar om te huilen. Even later gebeurd dit dan ook, maar niet overdreven. Een mooi klein huiltje, en toen weer zen. Er worden familie/vrienden gebeld via FaceTime. Monique zit er mooi en trots bij, wat heeft ze dit weer geweldig gedaan! Na een tijdje heerlijk samen gelegen te hebben wordt ook de placenta geboren en in een kom gelegd zodat ze nog niet gelijk het bad uit hoeven. De kom dobbert in het water, Vanessa bij Monique in de armen. Wat een prachtig plaatje. Ik klim op mijn krukje want ik wil een foto van bovenaf maken. De bank staat ernaast en vraag of ik daar op mag gaan staan, dan wordt het een nog mooier plaatje! Dat is OK en ik schiet mooie beelden van bovenaf in het bad. Nathalie kan haar ogen net als Monique bijna niet van Vanessa afhouden. Vanessa doet af en toe de oogjes al heel mooi open en kijkt in het rond. Aan de muur boven het bad hangt ook een foto die ik maakte van haar zus, Davinia. Wat lijken ze op elkaar!!
Het water begint ondertussen af te koelen en het is tijd om uit het bad te komen. De kraamzorg houdt de teil vast, Aniek neemt Vanessa over. Terwijl zij dan de eerste controles krijgt springt Monique snel even onder de douche. Ik blijf bij Vanessa zodat ik alles kan blijven vastleggen waar Monique nu niet bij is. Als eerste maken we een mooie foto waarbij Vanessa en de placenta nog aan elkaar verbonden zijn, dit wilde Monique heel graag en het is ook een prachtig beeld! Daan mag dan de navelstreng doorknippen. Nadat de Cordring erom zit wordt ze in een doek gewikkeld en mag ze lekker met Daan en Nathalie knuffelen. Ondertussen is Monique er ook weer en dan wordt Vanessa gewogen en gemeten. Vanessa weegt precies 3 kilo en is 49 cm lang. Dan houdt Aniek Vanessa ook nog even in de foetushouding. Zo mooi om te zien hoe ze in de buik heeft gezeten. Ze blijkt bij het temperaturen een vrij lage temperatuur te hebben dus ze krijgt snel haar eerste pakje aan met een dik jasje. Tussendoor worden er beschuitjes met roze muisjes gegeten. Monique gaat op de bank zitten en legt Vanessa aan, ze begint gelijk te drinken. Daan haalt Davinia op dus ik wacht nog even om die eerste ontmoeting ook vast te kunnen leggen. Wanneer ze binnen komen en Daan met haar op de arm naar het wiegje loopt wijst Davinia omlaag en kijkt haar zusje aan. Daarna wil ze al snel naar Monique om te knuffelen op de bank. Ze wijst naar haar buik. "Ja, de baby is er nu uit hè?" zegt Monique, maar ze is nog te jong om het echt goed te begrijpen.
De kraamzorg gaat Vanessa nog een keer temperaturen omdat deze zo laag was. Hopelijk heeft het warm aankleden er verandering in gebracht! Davinia kijkt nog even mee.. De temperatuur ligt iets hoger maar mag nog wel wat stijgen. Ze wordt weer lekker terug in het wiegje gelegd en voor mij is het dan tijd om afscheid te nemen. Over een niet al te lange tijd zal ik ze terug zien voor de kraamreportage. Maar alles op z'n tijd, eerst even lekker genieten samen!
Lieve Monique en Daan, opnieuw bedankt voor jullie vertrouwen in mij! Het was een eer om ook deze geboorte vast te mogen leggen voor jullie. Een groter compliment kan je als fotograaf niet krijgen! Ik wens jullie samen met Vanessa en haar grote zussen Davinia, Shaylee en Savanna heel veel liefde, geluk en gezondheid toe!
Veel liefs,
Jaleesa
Het geboorteverhaal van J | 19-09-2021
De ouders hebben aangegeven dat de namen niet voluit gebruikt mogen worden en enkel een kleine selectie van beelden waarop zij onherkenbaar staan gedeeld mogen worden. Uiteraard wordt deze wens altijd gerespecteerd!
Op 12 juli krijg ik een enthousiast appje van M. Ze is op dat moment 7 maanden zwanger van haar eerste kindje en ze denken na om de geboorte vast te laten leggen door een fotograaf. We maakten een afspraak voor een kennismakingsgesprek en op 18 juli kwam ik bij ze langs! We hadden een fijne klik en al op de terugweg lieten ze me weten dat ze er wel uit waren. Ze wilden mij graag bij de bevalling van hun kindje hebben!!
Op het moment dat ik stand-by stond bleef het rustig bij M. Dit terwijl het bij mijn andere klant begon te rommelen. Een maand later uitgerekend, maar een bevalling laat zich niet plannen. Uiteindelijk ging dat gerommel voorbij en passeerde M. de 40 weken. Alles bleef rustig en ook in de week die erop volgde gebeurde er niks. Ze zou met 41 weken weer een controle hebben. Alles zag er prima uit! Voldoende vruchtwater, het kindje deed het goed en M. ook! Ze besloten daarom ook om de natuur zijn gang te laten gaan. Iets wat ze graag wilde. In de nacht die daarop volgde hoorde ik opeens om 03:51 mijn telefoon gaan. Ik pakte half slapend op, en zag al dat het W. was die me belde. Binnen no-time voelde ik de adrenaline stromen, maar het was enkel nog het begin. Om het kwartier een wee. Ze twijfelden of ze al wel moesten bellen, maar zoals ik altijd zeg.. Liever een keer teveel dan te laat!
Ik probeer mijn slaap dan nog even te pakken, W. zal me op de hoogte houden als het doorzet. Twee dagen ervoor is onze kat overleden en daardoor ben ik eigenlijk direct weer afgedwaald in mijn gedachten. Toch lukt het me om nog even te slapen totdat ik rond 6 uur een appje krijg. "De bevalling zet door, de verloskundige komt over een uur!". Helemaal top, ik vraag W. om de bevindingen te delen nadat er een controle geweest is. Om 07:49 gaat mijn telefoon weer, het is Lisanne van Verloskundigenpraktijk Suus. Ze heeft net inwendig onderzoek verricht en er is 3 cm. ontsluiting. M. doet het geweldig maar vindt het best pittig. Ze weet niet zo goed welke houding wel en niet prettig voelt, ze wil vooral graag wandelen en legt denk ik ondertussen een kleine marathon binnenshuis af. Ik geef aan dat ze me opnieuw kunnen bellen wanneer de vliezen breken, ze 4-5 cm ontsluiting heeft, het ineens heel snel lijkt te gaan of wanneer ze graag willen dat ik erbij ben. Uiteindelijk word ik dan om 10:37 weer gebeld door Lisanne. M. is net het bad in gegaan en zit nu op zo'n 5 cm. Mooi volgens het boekje dus! Ik overleg even en Lisanne ook met hen en we besluiten dat ik rustig mijn spullen bij elkaar zoek en dan die kan op kom. Ik leg mijn kindjes nog even aan, maak me klaar en vertrek. Voor de zekerheid maar over de snelweg. Iets voor 11:30 kom ik aan.
Een uurtje later wordt er weer gekeken hoe ver ze is. Ze zit dan op een goede 7 cm. Het gaat nog altijd volgens het boekje! De weeën worden wel echt pittiger en M. heeft soms moeite met het opvangen, maar ze doet het echt fantastisch. Dat komt mede door de geweldige steun van W. Ik zie op een afstandje een prachtig en mooi team dat geweldig samenwerkt. Ze puft ze goed en gefocust weg. Bij het onderzoek bleek dat vooral aan de rechterkant wat ruimte gekweekt mag worden en ze daarom moet proberen om naar rechts te wiebelen en in het bad op rechts te steunen. Soms komt M. even uit bad als ze naar de wc moet. Er staat muziek op waar ze lekker op kan bewegen. Ze zingt en ze danst met W. En dan komt er een nummer voorbij uit haar playlist, er wordt een moeder geboren van Madelijne Kool. Er wordt hier gezongen over het feit dat als je een kindje krijgt je ook als moeder geboren wordt, zo mooi en treffend. Lisanne is pas moeder geworden en ook ik ben pas voor de tweede keer bevallen. De tranen rollen dan ook niet alleen bij M. maar ook bij ons! De kraamzorg is ondertussen ook gebeld en niet veel later komt ze binnen. Ik herken haar! Yvonne kwam bij de geboorte van Avan ook bij mij. Avan was toen al geboren, dat ging zo snel! Leuk om haar weer tegen te komen!
Er hangt een hele ontspannen en gemoedelijke sfeer. Ook al worden de weeën steeds zwaarder. Het kindje blijft het geweldig doen! Rond kwart voor 3 wordt er opnieuw gekeken hoever de ontsluiting is gevorderd. De vliezen zijn nog altijd niet gebroken. Helaas blijkt dat de ontsluiting niet echt gevorderd is. Na overleg wordt besloten de vliezen te breken. Lisanne legt vooraf al uit dat de kans erin zit dat het kindje in het vruchtwater gepoept heeft omdat ze al 41+1 is. Als dat zo is moeten we naar het ziekenhuis ondanks dat alles goed gaat. Dat zou ook betekenen dat de navelstreng niet doorgebrand kan worden, iets wat ze heel graag wilde doen nadat ze mijn ervaring hier over hoorde. De vliezen worden gebroken en tot ieders opluchting is er niet in het vruchtwater gepoept!! We mogen thuisblijven!! Daarna wordt ze gelijk gekatheriseerd omdat plassen al een tijd niet lukt. Een lege blaas zorgt er ook voor dat het straks mogelijk wat beter en sneller gaat. Daarna stapt M. weer het bad in. Al gauw komen de weeën terug. Ze zijn nu sneller en krachtiger.
Rond 16:20 zit M. op 9,5 cm. en is ze er bijna! De weeën lijken nu ook steeds meer op persweeën. De kraamzorg, verloskundige en W. zitten bij haar en zuchten mee. M. vindt dit superfijn, het geeft haar kracht en het laatste zetje dat ze nodig heeft. Want ze begint moe te worden, niet gek natuurlijk... Na een tijd in bad gezeten te hebben vindt Lisanne dat ze actief mee mag gaan persen. Ze vraagt Lisanne dan ter bevestiging of deze persfase ook nog 1 uur kan duren, en wanneer Lisanne dit bevestigt zakt de moed haar in haar schoenen. Ze kan haast niet meer voor haar gevoel en wil dat het voorbij is. Maar we willen allemaal gaan voor de gewenste thuisbevalling. Yvonne telt steeds af van 10 tot 0 om M. goed en lang genoeg mee te laten persen. W. houdt haar vast, telt mee en moedigt haar aan. Omdat ze beter haar ogen open kan houden tijdens het persen zet W. één van de kaartjes met daarop de tekst "Supermom" in het zicht van M., dan kan ze zich hier op focussen. M. is tussendoor rustig en kalm.. Te kalm. Ze zegt ook nog nooit zo rustig te zijn geweest. Na een minuut of 45 tot 1 uur wil Lisanne toch graag mee voelen bij de weeën en tijdens het persen, dus M. moet weer richting keukentafel. Ik ga dan even naar het toilet en als ik terug kom hoor ik al wat ik niet wilde horen. Waarschijnlijk moeten we toch naar het ziekenhuis. M. perst nog een aantal keer mee maar er lijkt te weinig vordering in te komen en het kindje ligt nog erg hoog. Als we zo door gaan raakt M. uitgeput. Ze moet echt even schakelen maar het blijkt al snel niet anders te kunnen. De spullen worden ingepakt en in drie auto's rijden we dan richting het ZGT. Hier kom ik nog maar net aan, mijn tank was bijna leeg en had de route naar het ZGT niet ingecalculeerd, haha. Gelukkig zit de Shell ernaast, voor de terugweg. First things first.
We gaan met een vaartje door de gangen richting de verloskamers. Nummer 4, daar mogen we naar binnen. M. zit hier niet op haar plaats. Ik zie dat ze moeite heeft met het feit dat we naar het ziekenhuis moesten. W. en Lisanne spreken haar toe. Alles wat gedaan gaat worden zal stap voor stap en in alle rust uitgelegd worden. Ze zal zich er aan moeten toegeven. Het verplegend personeel komt binnen en er worden wat standaard dingen aan haar uitgelegd. Ze krijgt een band om haar buik om de baby en de weeën te monitoren. Het geluid van het mooie kloppende hartje galmt door de kamer. Lisanne vraagt of ze het geluid aan of uit wil, M. geeft aan dat het wel uit mag. Ik houd me eerst redelijk afzijdig, maar maak tussendoor natuurlijk wel foto's. Er wordt gecontroleerd hoe het kindje ligt, volgens de verloskundige van het ziekenhuis lijkt het ukkie wat lager te liggen dan dat Lisanne thuis had gevoeld. Om het zeker te weten voelt Lisanne ook en het kindje ligt inderdaad al iets lager. Dat is gunstig!! Ik hoor ze nog wel praten over mogelijke opties. Van een vacuümpomp tot aan een keizersnede. Alles is nu nog mogelijk. Ik voel dat ik zelf eigenlijk moet kolven, dat heb ik de hele dag al uitgesteld. Omdat het zou kunnen zijn dat het nog een tijd gaat duren ga ik in de kamer zelf even kolven. Gelukkig is dit geen probleem. Na een tijdje wordt overlegd dat ze een half uur mee mag gaan persen. Om alles op alles te zetten om een keizersnede te voorkomen. Het is bijzonder om te zien hoeveel kracht M. nog over heeft, na zo'n lange dag.. W. blijft haar bemoedigend toespreken en aanmoedigen. "Kom op M.!!!! Je kunt dit!!"
Ik vind het zelf ook spannend en leef met ze mee, ook omdat ik weet hoe graag M. die thuisbevalling in bad gewild had. Bloemen in het water, de navelstreng doorbranden... Ze pakt mijn hand en ik zie wat teleurstelling in haar ogen maar vertel haar hoe geweldig ze het doet en dat het niet lang meer zal duren. Er wordt na iets meer dan een half
uurtje gecheckt en een keizersnede is definitief van de baan! Dat is geweldig nieuws. Ze moet nog wel even door blijven gaan zodat het eventueel met de vacuümpomp lukt, maar daarna gaat het opeens toch nog best snel. Opeens hoor ik Lisanne tijdens het persen zeggen dat er haartjes te zien zijn, en ook W. ziet het. Ik maak een foto om het
aan M. te kunnen laten zien. Hopelijk geeft dit haar het laatste zetje en de kracht om nog door te zetten.. We zien dat ze uitgeput raakt. Ze weet niet eens precies wat en hoe ze het moet zien op mijn scherm maar in een oerdrift gaat ze er voor. Het kindje komt eraan! W. moedigt haar aan en zet het nummer "Er wordt straks een moeder geboren" weer op. Nog een aantal keer persen en daar wordt na een knip het hoofdje geboren, helaas het gezichtje naar de andere kant, maar ik weet een toffe foto te maken. De verloskundige haalt het kindje er iets verder uit en houdt hem rechtop zodat M. en W. het gezichtje goed kunnen zien. M. reikt uit en dan ligt daar een klein prupke op haar borst! Het is een jongetje!! Om 20:45 wordt J. geboren. Wat een strijd. Geen keizersnede, geen vacuümpomp, enkel een knip. Wat een mooi kereltje. Met zijn kleine handje houdt hij de vinger van W. vast, wat een kracht zit er al in! Terwijl ze met z'n drieën genieten maak ik prachtige beelden. De placenta is nog niet geboren maar de navelstreng is al uitgeklopt. Voor mijn gevoel wel vrij snel maar hij mag doorgeknipt worden, natuurlijk krijgt W. deze taak!
Daarna is het wachten op de placenta. Met wat hulp wordt ook deze geboren en nagekeken, dat ziet er goed uit. De verloskundige laat hem aan de ouders zien met de uitleg erbij. Helaas blijkt daarna wel dat M. er iets minder goed vanaf gekomen is. Er zit iets van een scheurtje wat dieper van binnen, er komt een gynaecoloog meekijken. Het blijkt
na enig overleg dat het beter is dat dit op de OK gefixt zal worden. Nu M. nog in de kamer is wordt J. vast gewogen. Hij weeg 4060 gram, precies evenveel als mijn zoontje, wat toevallig! Een mooie flinke kerel dus! J. mag dan lekker huid op huid bij W. en ik neem afscheid van M. Ik zal haar niet weer terugzien die dag. J. krijgt na lekker geknuffeld te hebben zijn eerste flesje van W. Hij drinkt het supergoed leeg! Na het flesje brengt W. hem naar Lisanne, zij zal de eerste controles doen. Het blijkt dan dat J. ook al heeft gepoept, ook dat werkt dus prima! Lisanne houdt J. nadat hij schoongemaakt is even prachtig in de foetushouding, één van mijn favoriete momenten om een foto van te maken! De hoofdomtrek en lengte worden gemeten, hij is 56 cm. lang. Het was W. eerst nog niet eens opgevallen tot Lisanne zegt: "Oh eh W., je hebt allemaal meconium op je broek...". Hij zit er helemaal onder, oeps! Terwijl W. het wat schoon probeert te maken maak ik wat detailfoto's en Lisanne zet J. nog even mooi rechtop, ook hier kan ik hele mooie foto's maken! Wat een knap kereltje is het toch!! Daarna is het tijd om weer met W. te knuffelen, lekker huid op huid. Ik maak de laatste beelden en pak mijn spullen dan in. Wanneer ook Lisanne klaar is nemen we afscheid van W. en lopen we gezamenlijk richting de parkeerplaats. Blij dat ik het tankstation om de hoek haal gooi ik de tank vol, en moe maar heel voldaan rij ik richting Enschede.
Lieve M. en W., geniet van jullie prachtige kereltje! Met veel bewondering heb ik naar jullie gekeken. M. met een onuitputtelijke kracht, en W. die haar maar moed blijft inspreken, haar kalm en rustig houdt daar waar nodig en motiveert en aanmoedigt als het er op aan komt. Een geweldig team! Dankjewel voor jullie vertrouwen in mij en
veel liefde, geluk en gezondheid gewenst!!
Liefs Jaleesa
Het geboorteverhaal van Mae | 26-07-2021
Op 28 januari 2021 neemt Ilse contact met mijn op. Ze is zwanger van hun 4e kindje en zou de bevalling heel graag vast willen laten leggen door een geboortefotograaf. We plannen een kennismakingsgesprek in en 17 februari kom ik langs.
We hebben gelijk een leuke klik, en nemen samen mijn vragenlijst door die ik als leidraad gebruik tijdens een gesprek. Tussendoor praten we over vanalles en nog wat. Ze hebben al twee dochters en een zoon en wil net als de vorige keer nu ook graag thuis bevallen. Al tijdens het gesprek wordt bevestigd dat ze mij er graag bij zouden willen hebben als fotograaf. Niet veel later ontvang ik een update waarbij Ilse me vertelt dat ze weer een meisje krijgen, superleuk! We houden contact.
Vlak nadat ik zelf ben bevallen stuurt Ilse mij een berichtje of ik misschien hun zwangerschapsshoot zou willen en kunnen doen, of dat het voor mij daarvoor nog te vroeg is. Ondanks dat ik zelf nog verlof heb plannen we deze in, ik voel me goed en doe dit heel graag voor ze! Samen met Peter en haar kindjes spreken we af op het Buurserzand. Zij op de ene parkeerplaats, ik op de andere.. Oeps! Ik besluit naar hen te rijden maar daar aangekomen bleek het aan mijn kant toch een stuk mooier te zijn. We rijden weer terug en we hebben geluk dat er koeien zijn. Ze begroeten ons en we hebben samen een ontzettende gezellige en af en toe hilarische shoot.
De weken erna hebben we wat regelmatiger contact. Ilse is 25 juli uitgerekend. Haar andere kindjes kwamen ook na en vlak voor de uitgerekende datum. Ik ben benieuwd of dit meisje ook zo lang blijft zitten! De uitgerekende datum komt dichterbij en bij Ilse blijft het voor alsnog rustig. Van haar mag het kindje echt wel komen, ze slaapt al dagen slecht. Op 40+1 heeft ze weer een controle bij de verloskundige. Na inwendig onderzoek blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben en kan ze gestript worden. Iets wat ze graag wil, omdat het steeds zwaarder voor haar wordt. Rond 09:00 wordt ze gestript en om 11:41 kreeg ik een appje van haar. Ze vertelt dat ze gestript is en wel wat buikkrampen heeft, maar nog niet regelmatig. Ik wacht geduldig af. Haar vorige bevallingen gingen supersnel, dus ik zorg ervoor dat ik klaar zit om te vertrekken en ga niet meer van huis.
Om 14:05 hoor ik mijn telefoon weer. De weeën worden nu regelmatiger, de verloskundige komt zo ook langs. Er zit 4-5 minuten tussen de weeën en ze zit even lekker in bad. Ik besluit om maar alvast wat te eten, wie weet gaat het zo erg snel. Om 15:04 belt Peter, de verloskundige is er en Ilse zit nu op 4-5 cm ontsluiting. Ze willen nog even afwachten tot de volgende controle en nemen dan weer contact op. Iets voor 16 uur krijg ik een appje van Peter dat ze over een half uur alles klaar gaan leggen om de vliezen te breken. Ik vraag hem om mij op de hoogte te houden wat er na het breken van de vriezen gebeurd aangezien Ilse heeft aangegeven dat ik over ongeveer 3 kwartier tot een uur wel kan komen. Mocht het toch sneller gaan of willen ze liever dat ik later kom dan hoor ik dat graag. Het is aan hen om te beslissen wanneer ik aanwezig ben. Vanaf dan hoor ik even niks en dus besluit ik rond 16:45 in de auto te stappen en die kant op te rijden. Ik app Peter dat ik eraan kom en krijg een appje terug dat het kindje er niet goed voor ligt. Ze gaan nog 45 minuten wachten en dan opnieuw voelen. Mocht er niks veranderd zijn dan moeten ze naar het ziekenhuis. Ik zet mijn auto aan de kant en probeer Peter te bellen. Hij pakt niet op dus ik app hem met de vraag of ze willen dat ik nog even wacht. Ik ben er al bijna maar het is maar een klein stukje rijden dus ik kan zo omdraaien. Peter appt terug dat ik misschien beter over een uurtje kan komen dus ik draai weer om en rijd terug naar huis. Ik vraag Peter welk ziekenhuis ze heen moeten als dit nodig is. Ik weet namelijk niet hoe de situatie is het ZGT nu is en of ik daar welkom ben. In het MST mag ik sowieso mee. Hij geeft aan dat het in dat geval het MST wordt. Rustig wacht ik tot het volgende appje.
Het blijft wat langer stil. Ik krijg een vermoeden dat dit is omdat ze de spullen pakken voor het ziekenhuis. Dan om 18:05 krijg ik een appje: "We zijn onderweg naar het MST". Ik vraag of ze willen dat ik gelijk kom, maar ze willen nog even wachten tot de volgende check. Ze gaan in het ziekenhuis dmv het aannemen van verschillende houdingen nog 45 minuten proberen om het kindje wat te laten draaien. Ik laat na een tijdje nogmaals weten dat het aan hen is om te beslissen wanneer ik kom. En dat ik tot hun beschikking sta, ook deze fase van de bevalling hoort er natuurlijk gewoon bij. Dan laat Peter weten dat Ilse het toch goed vindt wanneer ik vast kom. Ik spring op de fiets en iets over half 8 loop ik verloskamer 1.03 binnen nadat ik mij even bij de balie heb gemeld. De verloskundige die er de hele dag bij was heeft net de dient overgedragen aan Anne. Zij zit samen met Peter en Ilse in de ruimte. "Dit was niet de afspraak!" zeg ik lachend terwijl ik mijn tas neer zet. We hadden allemaal verwacht dat dit kindje er juist heel snel zou zijn. Op dat moment ligt het kindje nog altijd "fout fout", een natuurlijke bevalling zal op deze manier niet lukken waarschijnlijk. Ik ben in de veronderstelling dat ze een sterrenkijker is maar ze blijkt in aangezichtsligging te liggen, met het gezichtje naar beneden. Anne zei al, als het lukt om zo te bevallen dan is dat wel fantastisch voor de foto's!
Ilse moet naar het toilet. Ik hou even wat afstand en praat met Anne. Er komt een verloskundige binnen die mij vertelt dat zij in de 25 jaar dat ze er werkt nog nooit een aangezichtsligging gezien heeft. Ze hoopt dit vanavond mee te mogen maken maar haar dienst duurt tot 22 uur. Het wordt spannend of dit gaat lukken. Dan gebaart ze me dat ik eens bij het toilet moet kijken. Ilse wordt prachtig ondersteunt door Peter, ik maak foto's. Na een tijdje komt ze weer op bed te liggen. Anne gaat weer even meevoelen om te kijken hoe het kindje nu ligt. Ze blijkt bijna voldoende bijgedraaid te zijn om natuurlijk te kunnen bevallen. De ontsluiting zit op 7-8 cm. dus Ilse is er nog niet. Ik zie dat dit haar wel even zwaar valt. Wanneer je gewend bent om zo snel te bevallen dan is dit wel een ander verhaal! Ze wil eigenlijk graag onder de douche en de verloskundige van het MST vraagt of ze ook behoefte heeft aan de bekende 'skippybal'. Deze wordt even later de kamer ingerold. Anne vraagt of Ilse op de bal onder de douche wil. Dat blijkt een prima plan te zijn, de komende tijd wordt dit haar plekje. Het warme water van de douche ontspant en Peter wijkt niet van haar zijde. Ilse draait wat aan de douchekop en opeens spuit het water alle kanten op. Peter besluit dat hij beter zijn shirt uit kan doen en ondersteunt Ilse terwijl de weeën krachtiger worden. Het is een prachtig gezicht en tegelijkertijd voel ik met haar mee. Ondertussen begin ik vast aan het schrijven van dit geboorteverhaal. De zon gaat langzaam onder en het einde van de dienst van de verloskundige uit het ziekenhuis komt in zicht. Anne luistert naar het hartje terwijl Ilse nog onder de douche zit, alles klinkt perfect!
Na een tijd komt ze weer terug op bed, altijd volledig ondersteund door Peter. Hoe zou het kindje nu liggen en is er sprake van volledige ontsluiting? Anne controleert en om 22:35 blijkt Ilse inderdaad volledige ontsluiting te hebben. Het kindje is ook weer verder bijgedraaid en niks lijkt een natuurlijke bevalling in de weg te staan, al moet ze nog wel iets verder zakken. Terwijl Ilse op bed ligt lijken de weeën wat weegt te zakken. Ze is erg moe en zou het liefste willen slapen. Ook rilt ze heel erg en heeft ze koude voeten. Peter trekt haar warme sokken aan. Ze moet nog weer even naar het toilet en net sokken in haar sandalen maakt ze grappen over hier mooi dit eruit ziet. Ik maak een foto van dit fashionable moment, iets grappigs maar ook zo veelzeggend. Moet de voeten van Peter en Anne aan beide zijden die haar ondersteunen in de weg naar het toilet. Hier kijken de weeën weer sterker te worden en eenmaal terug op de kamer gaat ze nog even op de bal zitten. Ze kan bijna niet meer. Dan bedenk ik me dat ik Dextro in de tas heb en bied hen er één aan. Na enige tijd wil ze toch weer op bed liggen en trekt de deken ver over zich heen. Ze is moe en heeft het koud, even lijkt het weer af te zwakken, de stilte voor de storm. Als ze wat persdrang voelt mag ze mee drukken van Anne, voorzichtig en op gevoel. Een andere verloskundige van het ziekenhuis is ondertussen ook in de kamer en zet verschillende dingen vast klaar. Ilse draait op haar rug en perst voorzichtig mee. Dan plots breken haar vliezen, het vruchtwater is wat groenig. Eerst schrikt Ilse daarvan maar beseft zich dan dat ze toch al in het ziekenhuis zijn. Terwijl Anne eigenlijk nog een verloskundige van het ziekenhuis erbij wil halen zegt ze: "laat maar, ik zie het kindje al!". Ik kijk en ja hoor, in plaats van een koppie met wat haar zie ik een klein neusje en mondje. Ik kan het perfect zien en maak prachtige foto's van dit moment. Ilse is super gefocust en kalm. Met haar hand voelt ze mee. Heel rustig komt het gezichtje steeds verder tevoorschijn. Dan wordt al snel het hoofdje geboren. Nog een laatste keer persen en daar wordt om 22:57 hun prachtige dochter Mae geboren!
Ze wordt bij Ilse op de borst gelegd en Peter kijkt vol trots naar Ilse en hun prachtige dochter. Anne zet haar rechtop in een zittende houding. Het is inderdaad een meisje en zo kan Ilse haar ook even goed bekijken! Wat een mooi gezicht. Ze wilde graag een halve lotusbevalling dus voor nu is het wachten op de placenta en bijkomen en genieten. Terwijl ze samen prachtige eerste momenten beleven, knuffelen en hun dochter bekijken maak ik foto's. Het duurt niet heel lang voor de placenta ook geboren wordt. Deze wordt nadat hij is nagekeken en getoond op een matje geplaatst en naast Ilse neergelegd omdat Mae nog op haar buik ligt. Ik loop naar de andere kant en zie de beentjes van Mae naar beneden hangen met tussendoor de navelstreng. Een prachtig beeld waar ik een mooie detailfoto van maak. We overleggen dan samen met Anne hoe we de foto gaan maken. Ze willen heel graag een foto waarop duidelijk te zien is dat Mae nog verbonden is aan de placenta. We besluiten om dit op het ziekenhuisbed te doen en Anne legt wat matjes neer. Terwijl Peter de placenta tilt pakt Anne Mae en legt haar voorzichtig neer, de placenta naast haar. Ik pak het krukje en klim erop zodat ik van bovenaf een foto kan nemen. Maak daarna nog wat extra foto's en dan kan Mae snel weer terug naar Ilse. Ze was al wat aan het zoeken dus ze willen zo ook kijken of ze wil aanhappen. Maar eerst de taak aan Peter om dan nu echt de navelstreng door te knippen.
Dan is het tijd voor de controles en mag Peter haar aankleden. Alles ziet er helemaal top uit en Mae wordt goedgekeurd! Mae weegt 3975 gram en is 52 centimeter lang. Peter kleedt haar rustig aan, ik zie de trots in zijn ogen. Deze eerste uren na de geboorte zijn altijd zo magisch wanneer alles goed en rustig verloopt. Genieten! Ondertussen leg ik nog steeds elke handeling en daarna ook elke knuffel en kus vast. Er wordt dan verteld dat er toch wat minder nieuws is. Omdat Mae in het vruchtwater gepoept heeft moeten ze nog eventjes blijven, waarschijnlijk mogen ze in de ochtend al wel naar huis. Mae wordt weer bij Ilse gelegd. Ze wordt voorzichtig aangelegd maar ze hapt al gelijk goed aan. Ook het drinken gaat haar prima af, een natuurtalent! Iets wat ik best vaak zie en waar ik me over blijf verbazen, hoe mooi werkt ons lichaam?! Ik maak van de eerste momenten borstvoeding een aantal mooie beelden vanuit verschillende hoeken en ga dan eventjes zitten. Ik laat Ilse wat beelden zien, ze is ook benieuwd naar de uitdrijving. Er is een foto waarbij ze met haar vinger precies in het oogje 'prikt'. Eerder die avond vertelde ze dat dit de verloskundige ook was gebeurd tijdens een controle thuis, dat ze dit nu zelf ook had gedaan was stiekem wel erg grappig.
Terwijl moeder en dochter daar lekker liggen ploft ook Peter neer in de stoel. Hij appt wat familieleden om ze op de hoogte te brengen. Anne komt binnen en vraagt of ik de beelden van de uitdrijving aan de andere dames op de afdeling mag laten zien, ook zij zijn erg benieuwd! Ilse vindt het geen probleem, met trots laat ik de beelden zien. Daarna loop ik terug naar de kamer en neem ik afscheid. Zij houden me op de hoogte hoe laat ze naar huis mogen, ik kom dan namelijk terug om de eerste ontmoeting met de zussen en broer thuis vast te leggen. Moe maar voldaan loop ik in de stilte van de nacht naar mijn fiets en vertrek naar huis.
De volgende ochtend zit ik rond 08:40 in de auto onderweg naar Hengelo. Wanneer ik de straat in rij zie ik ze de auto uitstappen. Ik parkeer en fotografeer de eerste ontmoeting met de meer dan trotse broer en zussen! Ze kijken glunderend naar Mae. Ook opa is er nog even, hij heeft op de kids gepast maar moet snel door naar een afspraak. Terwijl iedereen lekker op de bank zit om Mae om de beurt vast te houden en te knuffelen maak ik foto's. Als laatste een foto van de vier kinderen samen, voor op het geboortekaartje! Deze foto stuur ik enkele uren later al naar ze toe. Een paar dagen later zie ik het resultaat en hebben ook zij de eerste beelden van de bevalling teruggekeken. De uitdrijving was de meest bijzondere die ik heb meegemaakt en is dus ook superzeldzaam. Wat een geluk dat ik hierbij mocht zijn!
Lieve Ilse en Peter, dankjewel voor jullie vertrouwen in mij. Met veel liefde heb ik je zwangerschap en bevalling vastgelegd en kijk uit naar de babyreportage. Veel geluk en gezondheid toegewenst, geniet met z'n zessen en tot snel!
Liefs Jaleesa
Het geboorteverhaal van Y. | 15-06-2021
De ouders hebben aangegeven dat de namen niet voluit gebruikt mogen worden en enkel een kleine selectie van beelden waarop zij onherkenbaar staan gedeeld mogen worden. Uiteraard wordt deze wens altijd gerespecteerd!
Op 22 maart sprak ik E. en R. voor het eerst in reallife. We hadden al contact gehad via de mail, waarin R. vertelde dat ze op zoek waren naar een geboortefotograaf, en mijn beelden ze heel erg aanspraken. We besloten om middels videobellen kennis te maken! R. werkt zelf op de OK in het ziekenhuis in Hardenberg, een plek waar we eventueel ook altijd terecht zouden kunnen komen aangezien je nooit weet hoe een bevalling loopt. E. is op 14 juni uitgerekend, zo'n 2 maanden na mijn uitgerekende datum. Bij Eowyn was ik ook heel snel fit, maar mocht dit nu niet zo zijn dan zou ik uiteraard zorgen dat er een back-up fotograaf paraat staat. Direct na het gesprek lieten ze al weten dat ze de klik met mij voelden en mij graag wilden boeken! Hartstikke leuk, want die klik voelde ik zelf ook!
Iets meer dan een week na ons gesprek beviel ik zelf van ons tweede kindje. We hielden daarna natuurlijk ook contact, mijn herstel verliep op mijn stuitje na gelukkig heel erg goed. Op 14 mei kreeg ik een appje van E., het kindje ligt nog altijd in stuit en ze gaan een versie proberen. Anders is de mogelijkheid er dat het een geplande keizersnede zal gaan worden. Helaas is de versie niet gelukt, maar wie weet draait het kindje nog vanzelf. Op 21 mei krijg ik opnieuw een appje. Ze willen een natuurlijke bevalling de kans geven mits het spontaan zal beginnen in deze laatste weken. Anders zal op 14 juni, de uitgerekende datum, de keizersnede plaatsvinden. Zoals het er naar uit zag mocht ik daarbij gewoon aanwezig zijn, maar dit moest nog officieel gevraagd worden. Op de verloskamers was een derde persoon helaas nog niet welkom. Het wordt dus even spannend! Ik hoop voor hen uiteraard op een natuurlijke bevalling, maar zou het ook erg jammer vinden wanneer ik er dan niet bij mag zijn.
Op 28 mei is er weer een kleine update. De datum voor de keizersnede is gewijzigd en staat nu op 15 juni gepland. Omdat ik ervaring heb met het fotograferen van keizersnedes heb ik officieel toestemming gekregen om op de OK te mogen fotograferen! Dat is geweldig nieuws! Verder is alles nog rustig. Helaas nog geen veranderingen in het beleid m.b.t. mijn aanwezigheid op de verloskamers, totdat.... Ik op 8 juni een vrolijk appje krijg! Op de verloskamers is ook weer een extra persoon welkom! Yes!! We spreken in ieder geval vast af dat ik, indien het een keizersnede wordt, vlak nadat zij zich moeten melden om 07:45 ook vast aanwezig zal zijn. Mocht ze ineens eerder aan de beurt zijn, dan ben ik er in ieder geval!
In die laatste week hadden we iets vaker contact, maar het bleef rustig. Het kleintje zat wel goed bij E. Superspannend ook, want ze weten nog steeds niet of het een jongetje of een meisje is! De nacht ging, zoals ik al wel een beetje verwacht had, rustig voorbij en 's morgens kreeg ik een appje van R. Het contact mocht die ochtend wel via hem verlopen, het zou opvallen als E. dan al online zou zijn. Niemand weet dat de geplande keizersnede die dag uitgevoerd zal worden en ze willen geen argwaan wekken. Aangezien ze door familieleden goed in de gaten worden gehouden moeten ze overal aan denken! Iets later dan gepland (iets met een afslag missen omdat er een steentje in mijn voorruit getikt is) rijd ik de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Het is zo rond 08:15 als ik R. een appje stuurt. Hij vraagt of hij me op moet halen in de hal, dat is altijd wel fijn want dan hoef ik niet te zoeken. Ik neem plaats op een bankje en kijk ernaar uit om weer een geboorte vast te mogen leggen, de eerste na mijn eigen bevalling! Al snel hoor ik een "Hey!" en daar is R. al. Samen lopen we naar de afdeling waar E. ontspannen op bed ligt.
De klik die er via het videobellen ook was is er nog steeds. De sfeer is gemoedelijk en ontspannen ook al neemt de spanning m.b.t. de geboorte lichtelijk toe bij E. en R. Gezonde spanning weliswaar, want is het een jongetje of een meisje? Hoe zou het kindje eruit zien, veel of weinig haar en hoeveel zal het kindje wegen? Ze hebben de vorige
avond foto's van hun eigen babyfoto's gemaakt, zodat ze gelijk kunnen vergelijken. In het wiegje ligt een mooi setje eerste kleertjes klaar. Licht beige met terracotta, geschikt voor zowel een jongetje als een meisje. Ik start gelijk met documenteren en tussendoor praten we over vanalles en nog wat. Er wordt een echo gemaakt om te checken of het
kindje nog steeds in stuit ligt. Eigenlijk niet nodig want het koppie is heel duidelijk te voelen bovenin de buik. Zo duidelijk had ik het nog niet eerder gevoeld! En inderdaad, het kindje ligt nog precies hetzelfde. E. en R. kijken niet mee, voor de zekerheid. Straks is het geslacht ineens duidelijk zichtbaar, dat zou jammer zijn na het zolang vol te hebben gehouden! Het wordt dus een geplande keizersnede en deze staat gepland rond 10:00.
Omdat R. in dit ziekenhuis op de OK werkt wordt hij voorzien van wat inside information vanaf de operatiekamer. De operatie die ervoor plaatsvindt is een lastige en diezelfde operatie liep die keer ervoor 3 uur uit. Ook deze keer blijkt het lastig te gaan, 10 uur gaan we in ieder geval niet redden. E. en R. vertellen me over de achterdochtigheid en naïviteit van familieleden over de naderende bevalling en alle voorzorgsmaatregelen die genomen moesten worden. Het is gezellig en een lactatiekundige komt ook nog even langs om te vertellen over borstvoeding. Iets wat E. graag wil proberen. Dan rond 10:15 worden we ineens toch al op de hoogte gebracht dat E. al klaargemaakt kan worden. Het uitlopen viel dus heel erg mee! Ik pak nog gauw even een suikerwafel. R. vindt dat een goed idee en ook hij haalt uit zijn tas een suikerwafel. Niet afgesproken, wel grappig! E. plast nog even en krijgt dan een operatiejasje aan en een prachtig mutsje op. Daarna vertrekken we naar de holding. R. en ik kleden ons ook om. Anders dan in het MST krijg ik hier niet een heel pak aan wat over de kleding gaat maar een shirt en een broek en natuurlijk de bekende klompen en mutsje. Een mondkapje dragen we al i.v.m. de Coronamaatregelen. Als we weer bij E. zijn duurt het wachten lang. Het is zo gek om te beseffen dat je weet dat binnen nu en een uur je kindje op je borst ligt!
Dan is het eindelijk tijd om te vertrekken. Anders dan ik gewend ben mag ik er de hele tijd, samen met R., bij zijn. Zo ook bij het klaarmaken en het zetten van de ruggenprik. Iets waar E. erg tegenop zag, maar achteraf gelukkig heel erg mee viel! Ik krijg een mooi plekje toegewezen direct aan het voeteneinde. Dan gaat de operatie al snel van start. Ik zie R. soms over het gordijn heen spieken. Nog even en dan is het zo ver! Ik heb vaker een keizersnede gezien dus ik ken het verloop wel. Dit is wel de eerste keer dat ik ga zien hoe een kindje dat in stuit ligt middels een keizersnede geboren gaat worden. De baarmoeder wordt geopend en ik sta gereed. Het gordijn gaat omlaag en ik zie E. en R. aan de andere kant. Opeens hoor ik al gehuil terwijl ik het kindje nog niet eens goed gezien heb. Twee billetjes komen tevoorschijn en achterstevoren floept daar heel snel, al huilend, hun kindje uit de buik. Ik klik door en hoor dan dat het een meisje is! Om 11:16 wordt hun mooie dochter Y. geboren. Ze wordt nadat de navelstreng doorgeknipt is naar een tafel gebracht waar ze nagekeken wordt. R. komt er snel bij staan. Vanaf de zijkant kan E. ook meekijken. Wat een mooi koppie en gelijk zo alert!
De placenta is er ondertussen ook. Deze wordt ook nagekeken. Ik was al haast vergeten dat er wat bijzonders aan de hand was met deze placenta. Een placenta bilobata, het is duidelijk te zien. Bij een placenta bilobata is de placenta verdeeld in twee delen die worden verbonden door vaten die door de vliezen lopen. Als de vaten laag of langs de baarmoedermond liggen kan bij het natuurlijk of kunstmatig breken van de vliezen een bloeding ontstaan die levensbedreigend is voor het kind. De controles van Y. zijn klaar. Alles is helemaal goed en R. mag haar naar E. brengen. Ik maak snel wat foto's van een meer dan trotse vader die tussendoor ook door zijn collega's gefeliciteerd wordt. Ze wordt dan heerlijk bij E. neergelegd en de eerste gezinsfoto's worden gemaakt. Heerlijk genieten met z'n drieën, zo onwerkelijk. Ineens zijn jullie ouders en ligt er daar een prachtig mooi hummeltje! Er wordt gevraagd of E. zelf ook de placenta wil zien. Er wordt uitgelegd hoe Y. erin zat en wat er te zien is. Nadat E. weer gehecht is mogen we samen terug naar de holding. We gaan daar eerst naar een aparte ruimte waar gordijnen voor de ramen kunnen. Y. is al een tijdje bezig met zoeken en ze wordt aangelegd. Het duurt niet lang of ze drinkt voor het eerst wat slokjes. Ik kan zelf nog herinneren hoe dat voelde die eerste keer, en de blikken van E. wanneer het gebeurd spreken boekdelen. Zoveel kracht in zo'n kleintje verwacht je niet!
Het is even echt genieten voor ze. Ik ga me weer omkleden want ik loop nog in de operatie outfit. En ook R. kleedt zich even later weer om. Er worden nog wat controles bij E. gedaan en als alles er goed uit ziet mogen we weer terug naar de kamer waar we die ochtend ook begonnen waren. Hier drinkt Y. gewoon nog weer verder, en we zien dan dat ze ook al heeft gepoept! Ook dat werkt 😉 Er komen beschuiten met roze muisjes de kamer binnen op een plank met daarop de tekst: "Hoera! Een meisje!". Voor R. en E. is er ook wat te eten. Ze zijn benieuwd hoe hun familie zal reageren als blijkt dat Y. er opeens al is. Ze bekijken en vergelijken hun babyfoto's. Het is duidelijk dat Y. de neus van papa heeft, dat was E. gelijk al opgevallen. Terwijl ze lekker eten bekijk ik de foto's die ik al gemaakt heb én ik laat er een aantal zien. Wat zitten er weer prachtige en bijzondere beelden bij!!
Na het eten, als ook Y. klaar is met drinken, wordt ze gewogen. 3655 gram weegt ze. R. maakt haar schoon, die meconium plakt gelijk ook overal. Daarna krijgt ze haar eerste kleertjes aan. Ik zie een trotse papa en als ik naar E. kijk een hele trots mama. Ze keek met een verterende blik toe hoe R. hun dochter verzorgt en aankleed. R. knuffelt nog even lekker met Y. terwijl E. nog wat eet. Het is voor hen zo tijd om de familie in te gaan lichten, haar ouders mogen om 6 uur langskomen en op dit moment weten ze nog van niks!
Ik pak mijn spullen dan in en neem afscheid zodat ze in alle rust de familie kunnen (video)bellen. R. loopt nog even met mij mee, hij wil ook beschuit met muisjes naar zijn collega's brengen. Terwijl hij boven blijft loop ik de trap af naar de uitgang van het ziekenhuis. Wat een voldaan gevoel. De eerste bevalling na zelf voor de tweede keer mama te zijn geworden. Wat was het weer mooi, ik ben dankbaar dat ik dit mag doen!
Lieve E. en R., bedankt voor het vertrouwen in mij. Geniet van jullie prachtige dochter en van elkaar! Heel veel geluk, gezondheid en liefde gewenst 💖
Liefs,
Jaleesa
