Het geboorteverhaal van Joek | 08-09-2020
Op 13 mei kreeg ik een berichtje van Ramona. Ik ken haar al jaren! Ze woont bij mijn ouders in de straat en heeft mij meerdere keren gefotografeerd. Ze vroeg of ik in augustus tijd had, ze wilde graag door mij gefotografeerd worden. En dat had ik nog, het leek mij leuk! En toen vertelde ze me, dat het in augustus moet omdat ze dan uitgerekend is! Ze is op dat moment 24 weken in verwachting en wil graag foto's van de bevalling. Ik vond het geweldig dat ze mij hiervoor benaderde want ik kon altijd heel goed met haar overweg en we hadden ook wel een soort van vriendschap opgebouwd in de afgelopen jaren, ook al zag ik haar nu wat minder. Ze wist al zeker dat ze mij erbij wilde hebben.
Ze kende mij, dat voelt vertrouwd. Ik ben serieus wanneer het moet maar altijd met een vleugje humor wanneer het kan! Geen twijfel bij haar, wat vond ik dit leuk! We spraken af een datum te prikken voor het 'kennismakingsgesprek' al was dit natuurlijk geen kennismaking meer. Maar het is altijd goed om je vragen te kunnen stellen en wensen en verwachtingen te bespreken. Ze wist al wel dat ze graag thuis in bad wilde gaan bevallen, maar omdat ze iets ouder is was dat nog wel afwachten of dit door kon gaan. We spraken af dat ik de 19e langs kwam, ik keek er naar uit haar weer te zien!
Die dag bespraken we het één en het ander en werd het officieel. Superleuk dat ze mij als geboortefotograaf bij haar bevalling wilde hebben. We spraken ook af dat ik haar zwangerschapsreportage zou doen, en ook daar keek ik alweer erg naar uit! Deze planden we in op 18 juli. Het was een prachtige, warme zomeravond tijdens het gouden uurtje. Haar partner Mark en hond Mus kwamen ook mee. De foto's werden prachtig en als je dan hoort dat ze na het zien van de foto's nog trotser is op haar buik, dan doet mij dat ook heel goed! De tijd daarna houden we regelmatig contact.
Op 28 juli blijkt na de controle dat hun kindje nog steeds in stuit ligt. Ze gaan een versie inplannen, maar als dat niet lukt dan wordt het waarschijnlijk een keizersnede. Helaas bericht Ramona mij late dat het na 2 pogingen niet gelukt is om hun kindje te draaien. Het zal dus waarschijnlijk een keizersnede worden. De tijd verstrijkt en 31 augustus, op haar uitgerekende datum krijgt ze te horen dat het kindje nog altijd in stuit ligt, maar wel op zo'n manier dat ze op de natuurlijke wijze zou kunnen bevallen. Mocht de bevalling zichzelf de komende week niet aandienen dan zal ze over een week moeten kiezen of ze een natuurlijke stuitbevalling wil of een keizersnede. Op dat moment beveelt het ziekenhuis een keizersnede aan omdat ze nog geen weeën heeft en een inleiding ook lang kan duren. Ramona vindt de keuze moeilijk. In de daaropvolgende week hebben we het er nog eens over maar ze is er nog niet uit. De afspraak een week later op 7 september volgt. Ze bericht me na de tijd.
"Oh my god, ik heb al 4 cm ontsluiting en ik ben gestript! Het was allemaal erg gunstig. Mocht er niks doorzetten dan moet ik morgen om half 7 bellen of er plek is op de verloskamers. Zo ja, dan moet ik er om half 8 zijn!" Dat is geweldig nieuws! In spanning wacht ik af en zet de wekker voor de volgende ochtend om half 7. Maar om 06:14 word ik gebeld. Het is Ramona! "Ohhhh Jalees, mijn vliezen zijn gebroken!! We rijden nu naar het MST!" Omdat ik weet dat het met gebroken vliezen erg snel kan gaan en ze de dag ervoor al 4 cm ontsluiting had besluit ik niet te wachten tot ze daar zijn. Ik kleed me aan en spring op de fiets naar het ziekenhuis. Om 06:38 loop ik naar binnen richting de verloskamers. Ik dacht nog misschien ben ik er wel eerder! Ik meld me bij de balie en word naar de kamer gebracht.
Ze hebben flink door gereden, ze waren er al een minuut of 10. Mark vertelt dat hij in een ware overlevingsmodus Ramona zo snel mogelijk op de juiste plek wilde hebben. En dat is hem gelukt! Ramona heeft wat weeën maar het is nog vrij rustig. Ze hangt aan de CTG en is blij dat ik er ben! De eerste tijd kletsen we over vanalles en nog wat. Zo vertelt Ramona dat ze graag nare filmpjes kijkt en we lachen wat af. Even later moet ze naar het toilet en bij terugkomst weet ze zich even een tijdje geen houding te vinden. Ze zit even op het bed en Mark helpt en ondersteunt haar continu daar waar het nodig is. Ze besluit dan toch weer te gaan liggen omdat het opvangen van de weeën het haar op die manier het beste afgaat.
Rond 9 uur wordt er gekeken of de ontsluiting al gevorderd is. Ze blijkt dan al op 8 cm te zitten! Tot haar eigen verbazing. Tot op dat moment valt het best mee en lukt het opvangen van de weeën, die wel wat intenser worden, redelijk. Maar hoe dichter ze bij het eind komt, hoe spannender ze het vindt. Logisch ook! Mark en het personeel stellen haar telkens gerust. Soms wordt het Ramona even teveel maar Mark zorgt er voor dat ze kan blijven relativeren. En na elke peptalk verschijnt er weer een lach op Ramona's gezicht. "Ik kan dit!"
De weeën nemen in intensiteit toe, Ramona verkondigt dat ze niet nog een wee wil en ziet het niet meer zo zitten. Dit herhaalt zich verschillende keren waarbij ze soms lichtelijk in paniek raakt. De angst voor vanalles en nog wat neemt het dan over. Mark zit continu naast haar en weet op deze momenten zo op haar in te praten dat ze steeds snel weer kalmeert. Hij vertelt haar dan in alle rust wat het plan is, wat de verpleging gaat doen en wat zij samen gaan doen. En dat het gaat lukken! Ze herhaalt deze mantra's dan, 'het gaat lukken', in alle rust en met een lach op haar gezicht. Heel bijzonder om deze geweldige samenwerking tussen Mark en Ramona te zien! Mark houdt bijna continu haar hand vast, waar op een gegeven moment haar nagels in staan. Aan de zijkant van zijn hand zit nog wat verf. De laatste hand was de dag ervoor nog gelegd aan de babykamer.
Op een gegeven moment merkt de verpleging ook dat Ramona de weeën niet meer kan wegzuchten. Ze leggen haar uit dat het het beste is met een stuitbevalling om het zo lang mogelijk vol te houden zodat het persen zo kort mogelijk duurt. Maar Ramona zit op haar max. Er wordt gekeken hoeveel ontsluiting er is op dat moment en ze blijkt op 10 cm te zitten. Ze krijgt dan een go om mee te gaan persen bij elke wee. 3 keer en dan bijkomen. Het eerste stukje gaat vrij snel, na een aantal keren heel goed mee te persen zijn daar de billetjes opeens zichtbaar. Ook voor mij een bijzonder moment. Daar waar je normaal als eerst een koppie al dan niet met haartjes ziet, zijn daar nu opeens een paar billetjes! Mark moedigt haar aan, het is heel zwaar voor Ramona. Meerdere keren neemt de angst dat dit haar niet gaat lukken het over. De gynaecoloog geeft dan ook aan dat als zij er geen vertrouwen in hadden gehad we al lang op de OK zouden zijn geweest.
Dit geeft haar vertrouwen en ook Mark blijft rustig en kalm op haar in praten en moedigt haar aan. Het gaat niet makkelijk maar beetje bij beetje is er steeds meer van de billen zichtbaar. Om het haar wat makkelijker te maken wordt ze ingeknipt. Dit zorgt ervoor dat er wat ruimte vrijkomt en nu duurt het niet heel lang meer. Een aantal flinke persweeën later steken niet alleen de billen, maar ook een deel van het bovenlichaam er al uit. De handjes, voetjes en het hoofdje moeten nog geboren worden. Ramona denkt vaker dan eens dat het niet gaat lukken maar ze is er bijna! Dan zie ik de voetjes verschijnen, de hakjes zetten af om zichzelf er verder uit te duwen. In één keer komen Dara dan de beentjes en vlak erna ook de armen. Alleen het hoofdje, wat normaal als eerste geboren wordt, moet nu nog geboren worden. Wat een bijzondere aanblik is dit, natuurlijk maak ik van elke stapje foto's zodat dit hele proces er duidelijk op staat. Met wat hulp van de verpleegkundigen wordt dan uiteindelijk het hoofdje geboren, ondanks de snelle sluitertijd gaat dit met zo'n noodvaart dat het hoofdje op beeld volop in beweging is.
Eindelijk is het dan zo ver, en wordt om 12:05 Joek geboren. Wat ontzettend bijzonder en wat heeft Ramona dit geweldig gedaan! Natuurlijk met een geweldige partner aan haar zij! Wat een topteam! Joek wordt snel bij haar gelegd en Ramona en Mark kunnen eindelijk hun zoon eens goed bekijken. In alle consternatie denk ik er ook nog aan om het eerst huiltje te filmen, dat wilde ik in de slideshow plaatsen. Ik fotografeer de eerste momenten samen, Mark die iedereen inclusief mij bedankt dat we er waren. En ik denk opnieuw, wat is dit bijzonder!
Dan als het ergste voor Ramona achter de rug lijkt te zijn moet ze nog gehecht worden. Joek gelukkig dichtbij haar zijn handje verstrengeld in haar krullen en Mark zoals altijd aan haar zijde. Familie en vrienden worden ondertussen ingelicht. Na het hechten lijkt Joek te zoeken en proberen ze hem aan te leggen bij Ramona. Hij probeert gelijk al bij haar te drinken! Wat goed! De placenta wordt dan ook geboren en terwijl Ramona en Mark uitleg krijgen van hoe het zat maak ik er enkele foto's van. Dan is het tijd voor de eerste controles, Joek slaagt glansrijk! Mark kijkt mee vanaf de zijlijn en het is duidelijk dat Joek in stuit heeft gelegen. Zijn beetjes gaan regelmatig weer de licht in, terug in die houding! De foetushouding is ook heel anders dan normaal, grappig hoe dubbelgevouwen hij heeft gezeten.
Joek wordt gemeten (54 cm lang) en gewogen (3260 gram). Daarna mag hij snel weer terug naar Ramona en mogen haar ouders die al vanaf 9 uur 's morgens in de hal hebben zitten wachten, even langs komen! Zij zijn ook voor het eerst opa en oma geworden en wanneer ze binnenkomen is dit een emotioneel moment. Zo prachtig om te zien, blijdschap bij mama, tranen van geluk bij papa, een high five van Mark! En ik mag dit vanaf een afstandje vastleggen.
Door Corona mogen ze maar even blijven, wanneer ze willen vertrekken wordt er net beschuit met muisjes binnengebracht. Ook voor de kersverse opa en oma! Zo kan dit eerste bezoekje toch nog net wat langer duren. Wanneer zij dan afscheid nemen blijf ik nog even omdat jong aangekleed moet worden. Dit gaat Mark doen en hij vindt dit in het begin maar lastig! Hij denkt dat het hem niet lukt en we drukken op de bel voor hulp. Maar wanneer de verpleegkundige binnenkomt is Mark al bijna klaar. Het is altijd even wennen, zo'n klein en flexibel hummeltje. Maar zijn eerste pakje staat hem geweldig! Ik maak nog enkele foto's en dan is het voor mij ook tijd om afscheid te nemen.
Ramona en Mark, bedankt dat ik bij deze bijzondere gebeurtenis aanwezig mocht zijn. Ik wens jullie samen alle liefde, geluk en gezondheid toe❤
Liefs Jaleesa
Bekijk de slideshow hieronder!
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design
