Geboorteverhaal Davinia - Badbevalling Enschede

Door Jaleesa Koelen op maart 28, 2020

Het geboorteverhaal van Davinia | 10-03-2020

Op 26 oktober bel ik aan bij Monique en Daniel. We hebben via Facebook contact gehad en Monique zou heel graag de geboorte van haar tweede kindje vast willen laten leggen. Daarom kom ik langs voor een kennismakingsgesprek. Daniel heeft al een dochter en samen hebben ze nog een meisje. We hebben een fijn en gezellig gesprek en ze laten mij dan ook direct weten dat ze mij er bij willen hebben!

Het is zaterdagavond 15 februari wanneer ik om 19:15 mijn telefoon hoor gaan. Een appje... Ik kijk en zie Monique staan. 'Volgens mij begint er wat te rommelen..' Gelijk sta ik op scherp. Ik kijk naar mijn cameratas, die staat al klaar. Omdat ik de dag erna ook een shoot heb. De stand-by periode gaat pas over 9 dagen in. Maar geen enkele bevalling laat zich plannen! Ze stapt niet veel later onder de douche maar het zakt niet weg. Ze laat me weten dat ze de verloskundige maar eens gaat bellen en gespannen wacht ik af. De verloskundige geeft aan dat ze het een uurtje aan moet kijken. Om 21:19 ontvang ik bericht dat het weer afgezwakt is. Maar het blijft altijd spannend! Telefoon op luid en naast mijn bed. Om 22:43 laat Monique me weten dat de verloskundige toch onderweg is. Het lijkt dubbel zo hard terug te zijn gekomen. Ze heeft 1 cm ontsluiting en vertrekt toch weer naar het ziekenhuis. De nacht gaat voorbij en 's ochtends blijkt dat het niet heeft doorgezet en ze naar huis mocht.

Op 22 februari vertelt Monique dat ze de dag er op een afspraak in het ziekenhuis heeft. De week ervoor bleek dat haar dochter een sterrenkijker is. Er wordt besproken wanneer ze ingeleid zal worden. Het rommelt regelmatig maar zet niet door. De dag er op blijkt dat ze haar toch niet gaan inleiden omdat het nog goed gaat met de kleine. Een kleine week later op 28 februari begint het weer flink te rommelen. Na contact met het ziekenhuis blijkt dat ze helemaal vol zitten op dit moment. Ik wacht rustig af en ga slapen maar ook deze nacht gaat weer voorbij. Op 2 maart moet ze weer naar de gynaecoloog en wordt ze gestript. Die avond begint het weer een rommelen en het lijkt er op dat het strippen zijn werk gedaan heeft. Ze gaat nog eerst even eten en dan naar het ziekenhuis, haha. Om 20:31 krijg ik een foto, ze hangt aan de CTG. Nu wordt het spannend! Om 22:06 appt ze dat ze weer thuis is, met 2 cm ontsluiting. Op 6 maart wordt ze 's ochtends voor de 2e keer gestript. Om 21:29 heeft ze elk half uur een wee. Zou het nu gaan doorzetten? Monique zelf denk dat het deze nacht zal gaan gebeuren. Om 22:12 zijn de weeën er om de 20 minuten. Ze gaat nog even wat eten (haha) en dan proberen te slapen. Licht gespannen ga ik de nacht in, maar ik slaap op zich altijd prima. Telefoon staat op luid en ik slaap licht dus weet zeker dat ik het hoor. Toch gaat ook deze nacht weer rustig voorbij...

En dan is het maandag 9 maart. Mijn agenda maakt een geluidje. *Uitgerekende datum Monique*. Vlak daarna krijg ik een appje van haar: "Het is vandaag mijn uitgerekende datum!!" Het lijkt nog redelijk rustig te zijn en we bespreken kort hoe we het aankomende woensdag zullen doen. Dan wordt ze namelijk ingeleid, tenzij het kindje zich eerder meld. De dag gaat rustig voorbij totdat ik vroeg in de avond/ laat in de middag weer een appje krijg. "We gaan zo toch maar naar het ziekenhuis, ik heb nu weeën om de 2 minuten!" Dit klinkt serieus en het lijkt nu dan toch echt te gaan beginnen. In het ziekenhuis aangekomen moet ze eerst aan de CTG. De weeën blijven en ze gaat naar verloskamer nummer 9. We houden contact en ik verwacht dat de baby de aankomende nacht geboren zal worden. Om 22:14 ontvang ik een foto van het bevalbad, deze staat ook al klaar in de kamer.

Om 23:22 ontvang ik weer een appje. Haar vliezen zijn gebroken. De ontsluiting is nog niet gevorderd en ze zit nog op 3 cm. We overleggen even, ik weet uit een vorige bevalling hoe snel het na gebroken vliezen kan gaan.. Ik besluit nog even in bed te blijven liggen en Monique zal mij appen bij verandering. Maar nog geen 10 minuten later appt ze alweer dat de weeën nu toch wel heftiger worden. "Misschien kan je beter toch al komen, voor ik straks met een uurtje al klaar ben". We nemen geen risico en ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen. Ik stap uit bed, kleed me aan en vertrek naar het ziekenhuis. Om 00:05, nog geen 20 minuten later, loop ik het ziekenhuis in. Het blijft altijd een beetje gek om daar midden in de nacht rond te lopen, helemaal alleen. Onderweg naar de verloskamers kwam ik niemand tegen. Via een appje las ik dat Monique ondertussen al in bad lag. Ik begroet het personeel op de afdeling en zie dan Daniel een kamer uitlopen. Samen lopen we naar binnen en ik zie dat Monique al echt aan het focussen is om de weeën op te vangen. Het is erg donker in de kamer. De lichten zijn gedimd, enkel een sfeerlichtje helemaal in de hoek van de kamer is aan en Monique heeft haar eigen muziek op staan. Niet de meest ideale lichtomstandigheden, maar dat is ook weer een leuke uitdaging! Ik hang mijn jas op en pak gelijk mijn camera. Monique voelt zich niet lekker en wil even op bed liggen. Ze heeft flinke weeën maar gefocust en kalm puft ze deze heel goed weg.

Niet heel lang daarna besluiten ze om toch alvast weer even te kijken hoe het met de ontsluiting zit. We denken het even niet goed gehoord te hebben. Ze zit opeens al op 7cm! Het is maar goed dat ze zo op haar gevoel af is gegaan en gevraagd heeft of ik toch al kon komen. Vanaf dat moment gaat het in een stroomversnelling. Monique geeft aan wat tegen de pijn te willen en de verpleegkundige gaat overleggen. Bij terugkomst op de kamer wordt besloten dat ze eerst nog even terug in bad gaat, omdat dat vaak ook erg verlichtend kan werken. Ik vind het zo knap hoe rustig en kalm ze blijft. Daniel blijft continu naast of achter haar en houdt haar handen stevig vast. Af en toe een grapje, dan weer bemoedigende woorden. "Je bent er bijna Monique!"

En dat is niks teveel gezegd. Terwijl Monique een prettige houding probeert te vinden en rustig de tijd neemt komt de ontmoeting met hun dochter steeds dichterbij. De actieve weeën maken plaats voor persweeën. Het personeel zet een spotlight aan zodat ook zij goed in de gaten kunnen houden wat er gebeurt. Meer licht is altijd prettig, maar zo'n spotlight juist helemaal niet! Bepaalde delen in foto's die misschien het ene moment net buiten het licht en dan weer in het licht vallen zijn dan al snel overbelicht. Uit de badkamer heb ik een krukje tevoorschijn getoverd, want ik ben niet zo lang. Dan is een opstapje wel heel fijn! Tussendoor meet ik verschillende keren het licht en speel in op deze snel wisselende lichtomstandigheden. Dan draait ze van haar rug weer andersom en gaat op haar knieën zitten. Op het moment dat ze eigenlijk denkt dat het niet gaat lukken komt er langzaam een klein koppie vol haar tevoorschijn. Enkele seconden later komt de rest van haar lichaam ook tevoorschijn en wordt ze in de handen van Monique uit het water gehaald. Ze heeft de navelstreng om haar nekje, maar deze wordt er snel afgehaald. Davinia is geboren! 01:21 staat er op de klok en uit haar telefoon klinkt het nummer Paradise van Coldplay. Hoe toepasselijk! Daniel komt er achter zitten, bekijkt hun prachtige dochter en kust Monique. "Goed gedaan!" hoor ik hem zeggen. Wat een prachtig moment. De navelstreng wordt niet direct doorgeknipt, ze laten deze nog enkele minuten uitkloppen. Daarna is het de taak van Daniel om te knippen, en terwijl er gewacht wordt op de placenta kan Monique heerlijk in het warme water blijven liggen met Davinia dicht bij. Ze doet steeds haar oogjes even open en blaast kleine belletjes. Wanneer ik probeer een mooie foto te maken met de oogjes open kijkt Davinia mij aan en werpt me een fantastische boze blik toe! Ik moet ervan grinniken achter mijn camera. Wat bijzonder om weer een geboorte mee te mogen maken. En wat heeft Monique het geweldig goed gedaan, helemaal op eigen kracht en zo kalm!

Monique wil, net als bij hun oudste dochter, ook Davinia graag borstvoeding geven. We zien haar al zoeken en Monique probeert haar aan te leggen. Dat is wel wat lastiger in het bad, want alles is nu nat en glibberig. Het lukt Davinia hierdoor niet goed om stevig aan te happen. Monique gaat daarom alvast uit bad en op bed liggen, en ik fotografeer hoe Davinia gewogen wordt. Ze weegt 3086 gram. Omdat ze echt honger lijkt te hebben wordt ze daarna als snel terug bij Monique gelegd. Op bed hapt ze gelijk goed aan! Terwijl Daniel wat telefoontjes pleegt worden 3 beschuitjes met roze muisjes de kamer in gebracht. Niet veel later wordt Davinia nog gemeten, ze is 50 centimeter, en krijgt dan haar eerste pakje aan. Davinia knuffelt eerst nog even met papa en wordt daarna weer bij Monique gelegd. We eten gezamenlijk beschuit met muisjes en overleggen hoe laat ik die middag bij hen zal zijn. 's middags komt haar oudere zusje namelijk thuis en deze eerste ontmoeting hoort bij de geboortereportage. Zij is er rond half 1 dus we spreken af dat ik rond 12:20 daar zal zijn. We nemen afscheid en rond 02:30 uur vertrek ik door de harde regen en wind op de fiets naar huis.

Een aantal uur later vertrek ik weer naar Monique en Daniel om de eerste ontmoeting met grote zus Shaylee ook vast te leggen. Ze is er nog niet wanneer ik aankom. Davinia doet het hartstikke goed en ligt met mama te knuffelen op de bank. De kraamzorg is ook aanwezig en samen wachten we tot Shaylee thuis komt. Even later hoor ik de kraamzorg zeggen: "volgens mij komt ze er aan! Op de fiets?" Ik kijk door het raam naar buiten en zie een nieuwsgierig koppie naar mij kijken. Ze zit bij Rowena achter op de fiets. Shaylee komt binnen en gaat gelijk bij haar zusje kijken. "Zusje!!" roept ze. Ze heeft nog iets moois gemaakt voor Monique die twee dagen eerder zelf jarig was. En ook voor Davinia heeft ze iets gemaakt. Shaylee kijkt met grote ogen naar haar zusje en Daniel legt haar op schoot. Voor haar is het natuurlijk ook erg bijzonder, opeens is ze een grote zus! Of zoals ze dat zelf zegt: "een grote meid". Dan wijst Monique naar een prachtige pop in de verpakking, dat cadeautje is voor Shaylee. Wat is ze er blij mee! Rowena wil Davinia natuurlijk ook graag vasthouden. Wat is ze toch een prachtig meisje! We sluiten daarna af met wat foto's samen op de bank. Net niet helemaal compleet, helaas is de andere dochter van Daniel op dit moment niet aanwezig. Dat is natuurlijk erg jammer, maar het is zoals het is. Davinia heeft een prachtig mooi plekje met twee liefdevolle ouders en twee fantastisch grote zussen!

Lieve Monique en Daniel, bedankt voor jullie vertrouwen in mij om deze bijzondere gebeurtenis voor jullie vast te mogen leggen. Dit heb ik met alle liefde gedaan en ik hoop dat jullie nog vaak terug zullen kijken naar de foto's en het album en nog lang van deze blijvende herinnering kunnen genieten!

Liefs Jaleesa

Bekijk de slideshow hieronder!

© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design