Het geboorteverhaal van Vanessa | 29-09-2021
In maart 2020, enkele dagen voor de eerste lockdown, legde ik mijn allereerste badbevalling vast. Hier in het ziekenhuis van Enschede zag ik hoe Monique in alle rust hun mooie meisje Davinia op de wereld zette. Zij waren naderhand zo blij met alle prachtige beelden dat ze me al zei: "Mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dan wil jou er sowieso weer bij hebben!!" Een mooier compliment kan je niet krijgen! En dan begin 2021 krijg ik ineens een appje van Monique. Een foto van een positieve test. Als de zwangerschap goed verloopt dan wil ze mij er graag bij hebben, ze is uitgerekend voor 9 oktober! Top, helemaal leuk!! Vanaf dat moment hebben we weer iets vaker contact.
Op 10 juni appt ze me dat ze ook graag een zwangerschaps- en kraamreportage bij mij af wil nemen. We plannen deze in voor eind augustus. Ze geeft daarna aan dat haar baarmoedermond al week is en hoopt dat ze niet veel te vroeg zal bevallen. We hebben het over allerlei mindere situaties zoals naar Zwolle moeten bij het (veel) te vroeg bevallen. Ze wil deze keer heel graag thuis in bad bevallen, dus dan moet hun ukkie wel tot minimaal 37 weken blijven zitten! We houden contact tot aan de geplande zwangerschapsreportage. Deze moeten we door omstandigheden een keertje verzetten en Monique geeft dan opnieuw aan dat ze hoopt dat ze het red. Ze heeft weer veel voorweeën. Uiteindelijk blijft het rustig en de zwangerschapsreportage vindt plaats op 5 september. Een dag later ontvang ik weer een screenshot van de weeën app. Ze komen ongeveer om de 5 minuten en houden 40-50 seconden aan. Spannend! Even later komt toch de verloskundige haar kant op, zij vertelt Daan dat ze denkt dat Monique sowieso niet de 40 weken zal halen. Hopelijk blijft ze nog even zitten, een thuisbevalling is nog altijd de wens!
Het zakt daarna weer af totdat ik een paar dagen later op 11 september weer een appje krijg. Monique heeft opnieuw harde buiken, en ze zijn pijnlijk. Ook dit zakt na een tijdje weer af. Op 14 september heeft ze een afspraak bij de VK om te checken of de vliezen niet gebroken zijn, ze blijken gelukkig nog intact. Dan een week later op 21 september een nieuwe update. Hun meisje blijkt dwars te liggen. Kak! Daar had ik niet op gerekend. Ze gaan haar die week nog proberen te draaien, als het niet lukt of als het ukkie er slecht op reageert zetten de de bevalling gelijk op in gang. In het ziekenhuis dus. Mocht het goed gaan en het draaien lukken dan mag ze naar huis. Monique maakt het altijd wel spannend! Het kan zelfs nog een keizersnede worden. Ik zie de thuisbevalling in bad in het water vallen en begin alvast te duimen! Op 24 september is het zo ver, ze gaan een poging doen tot draaien. Ik wens haar nog even succes, ze ligt op dat moment nog aan de CTG. Gespannen wacht ik af, mijn tas staat klaar. 20 minuten later een appje.... Ze ligt weer goed. Ik app blij terug dat ze nu wel moet blijven liggen en vraag of het een vervelend gevoel was. "Ze was zelf terug gaan liggen!" Haha, nouja zeg! Wat een eigenwijsje! Maar, goed nieuws! Die avond weer harde buiken maar het blijft rustig.
Op 27 september appt ze me dat ze gestript is. Ik snap er helemaal niks van!! Hier wist ik niks van, ik wist niet eens dat ze een afspraak had😋 gelukkig had ik die dag niks gepland. Ze krijgt ook weer pijnlijke harde buiken, eigenlijk komen en gaan ze de hele dag door. Ook de volgende dag rommelt het nog maar er gebeuren geen hele gekke dingen. Die nacht van 28 op 29 september gaat om 05:02 de telefoon. Ik krijg een appje van Monique! De kleine gaat vandaag sowieso geboren worden! Ze heeft 3 centimeter en als ze op 4 centimeter zit gaan ze haar vliezen breken. Ze wachten dan wel totdat ik er ben, omdat het de vorige keer heel snel ging na het breken van de vliezen.
Om 07:41 zit ik net beneden klaar voor het ontbijt als mijn telefoon gaat. Monique belt me, ze heeft 4 cm ontsluiting en ze willen straks de vliezen breken. Het bad loopt ondertussen ook vol. Ik zeg haar dat ik nog even ga ontbijten en mijn koffie op drink en dan die kant op kom. Als ik dan rond half 9 bij Monique en Daniël aan bel doet Monique zelf open. Het gaat nog goed, ze heeft wel weeën maar het is nog rustig. Het bad loopt nog vol en Monique klimt de tafel op. Naast de verloskundige en Daan is ook Nathalie aanwezig, zij is een soort van pleegoma voor de kinderen. De verloskundige gaat gelijk haar vliezen breken, ze heeft veel vruchtwater! Daarna stapt ze het bad in. We kletsen een beetje en ze lacht veel. Het lijkt niet alsof ik met iemand zit te kletsen waarvan de bevalling al is begonnen. De verloskundige vraagt Monique om aan te geven wanneer ze weeën heeft omdat ze het goed weet te verbloemen. Op die manier krijgt ze wat beter inzicht in de frequentie. Tussen het kletsen door komt er af en toe vanuit Monique heel stoïcijns: "Oja, ik heb nu een wee..." Niet dat iemand het merkt, haha! Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren. Of hoe kort, want de vorige keer ging ineens ook heel snel!
Na een tijdje moet ze even naar het toilet en wanneer ze terugkomt en in bad zit worden de weeën wat heftiger. We beginnen nu te zien wanneer ze weeën heeft. Ze vangt de weeën heel goed en gefocust op, net als de vorige keer. Het is fantastisch om te zien hoe ze dit doet! Nathalie zorgt ervoor dat Monique goed en regelmatig blijf drinken. Eigenlijk gaat het vanaf dan ineens vrij snel. De lichten zijn nu gedimd en de weeën volgen elkaar sneller op en worden krachtiger. Monique blijft kalm en gefocust terwijl er om haar heen gegrapt wordt. Daan steekt de gek met haar aan, en ook Nathalie maakt grapjes. Stiekem moet ik lachen om het geluid van haar telefoon als ze een appje oid krijgt. Dan klinkt er iets van een (kanon)schot, haha! Monique wisselt regelmatig van houding, ze doet dit puur op gevoel. Tussen de weeën door neemt ze telkens heel goed haar rust en weet ze te ontspannen. Ze houdt Daans hand stevig vast terwijl de weeën krachtiger worden. Het hoofd van Monique wordt sinds de weeën erger worden ook steeds roder. Ik zie aan alles dat het niet lang meer gaat duren. We hebben afgesproken dat ik de lamp weer aan doe als het bijna zo ver is. Ze perst voorzichtig mee en dan is daar al heel snel een stukje van het hoofdje vol met haartjes! Ze wil doorgaan terwijl Aniek zegt dat ze rustig aan moet doen.. "Dat gaat niet!" zegt Monique. Na nog een keer persen is het hoofdje er bijna helemaal en na een derde keer staat het hoofdje volledig. Monique heeft de wens om haar kindje zelf aan te pakken. Aniek Peerik helpt nog een klein beetje en dan pakt Monique haar dochter vast. Ze houdt haar nog even onder water om haar vervolgens heel rustig omhoog te halen. Om 11:18 wordt thuis, in bad en in alle rust, Vanessa geboren. Wat een prachtig mooi meisje, zo rustig, zo kalm, zo zen!!
Ze is eigenlijk een beetje te rustig, dus Aniek stimuleert haar om te huilen. Even later gebeurd dit dan ook, maar niet overdreven. Een mooi klein huiltje, en toen weer zen. Er worden familie/vrienden gebeld via FaceTime. Monique zit er mooi en trots bij, wat heeft ze dit weer geweldig gedaan! Na een tijdje heerlijk samen gelegen te hebben wordt ook de placenta geboren en in een kom gelegd zodat ze nog niet gelijk het bad uit hoeven. De kom dobbert in het water, Vanessa bij Monique in de armen. Wat een prachtig plaatje. Ik klim op mijn krukje want ik wil een foto van bovenaf maken. De bank staat ernaast en vraag of ik daar op mag gaan staan, dan wordt het een nog mooier plaatje! Dat is OK en ik schiet mooie beelden van bovenaf in het bad. Nathalie kan haar ogen net als Monique bijna niet van Vanessa afhouden. Vanessa doet af en toe de oogjes al heel mooi open en kijkt in het rond. Aan de muur boven het bad hangt ook een foto die ik maakte van haar zus, Davinia. Wat lijken ze op elkaar!!
Het water begint ondertussen af te koelen en het is tijd om uit het bad te komen. De kraamzorg houdt de teil vast, Aniek neemt Vanessa over. Terwijl zij dan de eerste controles krijgt springt Monique snel even onder de douche. Ik blijf bij Vanessa zodat ik alles kan blijven vastleggen waar Monique nu niet bij is. Als eerste maken we een mooie foto waarbij Vanessa en de placenta nog aan elkaar verbonden zijn, dit wilde Monique heel graag en het is ook een prachtig beeld! Daan mag dan de navelstreng doorknippen. Nadat de Cordring erom zit wordt ze in een doek gewikkeld en mag ze lekker met Daan en Nathalie knuffelen. Ondertussen is Monique er ook weer en dan wordt Vanessa gewogen en gemeten. Vanessa weegt precies 3 kilo en is 49 cm lang. Dan houdt Aniek Vanessa ook nog even in de foetushouding. Zo mooi om te zien hoe ze in de buik heeft gezeten. Ze blijkt bij het temperaturen een vrij lage temperatuur te hebben dus ze krijgt snel haar eerste pakje aan met een dik jasje. Tussendoor worden er beschuitjes met roze muisjes gegeten. Monique gaat op de bank zitten en legt Vanessa aan, ze begint gelijk te drinken. Daan haalt Davinia op dus ik wacht nog even om die eerste ontmoeting ook vast te kunnen leggen. Wanneer ze binnen komen en Daan met haar op de arm naar het wiegje loopt wijst Davinia omlaag en kijkt haar zusje aan. Daarna wil ze al snel naar Monique om te knuffelen op de bank. Ze wijst naar haar buik. "Ja, de baby is er nu uit hè?" zegt Monique, maar ze is nog te jong om het echt goed te begrijpen.
De kraamzorg gaat Vanessa nog een keer temperaturen omdat deze zo laag was. Hopelijk heeft het warm aankleden er verandering in gebracht! Davinia kijkt nog even mee.. De temperatuur ligt iets hoger maar mag nog wel wat stijgen. Ze wordt weer lekker terug in het wiegje gelegd en voor mij is het dan tijd om afscheid te nemen. Over een niet al te lange tijd zal ik ze terug zien voor de kraamreportage. Maar alles op z'n tijd, eerst even lekker genieten samen!
Lieve Monique en Daan, opnieuw bedankt voor jullie vertrouwen in mij! Het was een eer om ook deze geboorte vast te mogen leggen voor jullie. Een groter compliment kan je als fotograaf niet krijgen! Ik wens jullie samen met Vanessa en haar grote zussen Davinia, Shaylee en Savanna heel veel liefde, geluk en gezondheid toe!
Veel liefs,
Jaleesa
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design