Geboorteverhaal Sev - MST Enschede

Het geboorteverhaal van Sev | 22 juli 2022

Het is 31 maart wanneer Lotte op een oproepje van mij reageert mbt een geboortereportage tegen portfoliotarief. Ik heb die maand namelijk een plekje vrij en hoop deze zo in te vullen. Lotte en Tim zijn zwanger van hun eerste kindje, een jongetje. Ze zouden de bevalling wel graag vast willen laten leggen en dus spreken we af dat ik langs kom voor een kennismakingsgesprek.

Op 16 april ga ik bij ze langs. We hebben een prettig en leuk gesprek en het voelt allemaal goed! Ze willen mij er graag bij hebben, superleuk. In de maanden erna hebben we soms even kort contact maar dit wordt naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt natuurlijk steeds uitgebreider. Lotte stuurt mij een berichtje nadat ze met 38+4 bij de verloskundige is geweest. Ze vindt het ontzettend pittig, slaapt heel slecht en is er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Het kindje is nog helemaal niet ingedaald en ze spreken af dat als ze over een week nog niet bevallen is ze dan ervoor zou kunnen kiezen om te worden ingeleid. Enkele dagen later sta ik ook voor mijn volgende klant op wacht, altijd spannend! Het kindje bij Lotte blijft nog heerlijk zitten maar dan krijg ik op donderdag 21 juli in de ochtend een berichtje dat ze denkt dat haar vliezen gebroken zijn. Later blijkt dit inderdaad het geval te zijn. De verloskundige is langs geweest en het kindje is ondertussen goed ingedaald dus ze hoeft gelukkig niet te blijven liggen.

De dag kabbelt rustig voort. Wel wat krampen maar niet noemenswaardig. Mijn andere klant wordt die avond gestript dus ik vind het weer erg spannend worden allemaal. 'S avonds is de verloskundige weer langs geweest en ze gaf aan omdat het nog steeds vrij rustig is ze met twee paracetamolletjes op kan proberen te slapen. Mocht het die nacht niet doorzetten dan wordt ze de volgende ochtend om half 10 in het ziekenhuis verwacht. Ze gaan dan controles doen om te kijken of alles goed zit ivm het verhoogde risico op infectiegevaar bij gebroken vliezen. Als ze de keuze dan krijgt om af te wachten of de bevalling op te wekken kiest ze voor het laatste. De nacht gaat voorbij en ik word wakker in mijn eigen bed. Nog geen baby dus!

Rond half 11 app ik haar of er al iets duidelijk is. De CTG was goed maar het is nog even spannend of er ene plek is voor de inleiding. Vrij snel hoor ik dat er nog plek is dus ze wordt ingeleid. Fijn! Vandaag wordt er een kindje geboren. Later rond kwart over 11 is Lotte op verloskamer 1.06 aangekomen. Tim haalt de laatste spulletjes uit de auto. Voor mij is het nu gewoon maar afwachten, ik ben benieuwd! Rond 15:00 app ik Tim om te vragen hoe het gaat. Ze heeft dan een ruggenprik gehad en heeft op dat moment 2 cm ontsluiting, Lotte is in slaap gevallen. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze al wat verder zou zijn.. Ik blijf rustig afwachten en als ik om half 7 net met Eowyn op bed lig voor het slaapritueel krijg ik een appje. Lotte heeft 7 cm. Ik schrik er een beetje van en wil eigenlijk direct weg, ook al weet ik dat het nog uren kan duren.. Ik overleg even met mijn Tim wat slim is en omdat ik ook geen geboorte wil missen besluiten we de kindjes wakker te houden en kleed ik me aan om naar het ziekenhuis te fietsen. Het is warm en bezweet kom ik aan bij de fietsenstalling.

Iets voor 19:00 loop ik het ziekenhuis binnen. Ik loop naar de afdeling en laat het personeel even weten dat ik er ben. "Nu al?" reageren ze. Lotte zit op 7 cm, dat lijkt mij niet te vroeg... Ik loop hun kamer binnen en Lotte ligt vrij kalm op bed, Tim zit in de stoel en begint aan zijn tiende potje rummikub. We kletsen wat en ik maak de eerste beelden van deze reportage. Ik bedenk me dan dat ik me absoluut niet had hoeven te haasten en voel me een beetje schuldig richting het thuisfront dat we niet eerst de kindjes in slaap hebben gebracht. Maar goed, je weet het nooit met bevallingen en ik ben in ieder geval op tijd! Op een gegeven moment denk ik dat Lotte in slaap is gevallen, ze ligt rustig op bed met de ogen dicht. Muziek draait op de achtergrond. Maar dan praat ze tegen Tim, ze was toch nog wakker!

Rond 19:50 geeft Lotte opeens al aan veel druk te voelen. De weeën zijn krachtig maar ze zucht ze zo goed weg! Tim zorgt voor druk op haar onderrug wat haar verlichting biedt. Ze heeft last van haar stuitje en onderrug. De weeën volgen elkaar sneller op en zijn pittig. De ruggenprik werkt ondertussen ook al niet meer. Tim mag niet ophouden met het bieden van tegendruk, dit helpt haar zo goed. De weeën worden ondertussen echt krachtiger en het kost haar moeite deze op te blijven vangen. Rond 20:15 wordt er weer getoucheerd en Lotte blijkt inderdaad al op 9 cm te zitten. Wat geweldig, het eind komt in zicht. Nog heel even volhouden en dan kan je je kindje zo in je armen houden. Omdat ze warm aanvoelt wordt haar temperatuur gemeten, 38,1 gelukkig geen koorts maar eigenlijk een hele mooie temperatuur voor iemand die zo hard aan het werken is! Tim wijkt niet meer van haar zijde terwijl ze de weeën gefocust weg blijft zuchten.

Dan volgt er een langere periode waarin we vrijwel geen verpleegkundigen zien. Het is erg druk op de afdeling en er moet ook worden gegeten. Lotte krijgt steeds meer druk en ik bel toch maar op haar verzoek. Er komt dan even iemand binnen die meekijkt en aangeeft dat de verloskundige snel komt. Dan vertrekt ze weer. Een tijdje later gebeurd dit nog een keer, maar de verloskundige komt maar niet. Dan eindelijk rond 21:50 komt de verloskundige weer in de kamer. Omdat de CTG een beetje een onregelmatige hartslag laat zien en ze zeker willen weten of het goed gaat met het kindje wordt er besloten een MBO (Micro BloedOnderzoek) te doen. Ook wordt Lotte getoucheerd en blijkt ze nog steeds niet op 10 cm te zitten. Dit terwijl de fase hiervoor zo gestaag verliep en ze ook al veel druk heeft ervaren. Er is nog altijd een klein randje voelbaar. Wat een tegenvaller! Iets voor 22 uur wordt dan de MBO gedaan. Hierbij wordt er via een koker een klein sneetje in de hoofdhuid van de baby gemaakt om bloed af te nemen en de zuurgraad te meten. Helaas mislukt het onderzoek en moeten ze het opnieuw doen. Lotte raakt steeds vermoeider en ik hoop zo dat het goed gaat en ze haar kindje snel vast kan houden. De uitslag is gelukkig goed en na het onderzoek wordt ze weer getoucheerd. Het randje dat er eerder nog zat is dan heel goed weg te masseren en ze mag nu echt actief mee gaan persen. Ik vraag me af of dit niet eerder gekund had, maar door de drukte konden ze gewoon niet eerder bij Lotte komen. Ik voel met haar mee dat ze het zo zwaar heeft.

De persfase is heel intens. In plaats van 2 of 3 keer meepersen doet ze dit liever 4 of 5 keer achter elkaar. Wat is ze sterk!! Het duurt lang maar ze komt steeds dichterbij de ontmoeting met hun kindje. Na ongeveer 45 min alles gegeven te hebben is het hoofdje zichtbaar. Met de hulp van de gynaecoloog wordt het hoofdje geboren. Ik sta achter bij het hoofdeinde van het bed omdat ze nadrukkelijk hadden aangegeven de uitdrijving niet goed in beeld te willen hebben. Ik zie het hoofdje geboren worden en door het lange persen zie je dat het een beetje vervormd is. Gelukkig trekt dit later wel weer bij. Daarna gaat het vrij snel en wordt om 22:58 Sev geboren. Lotte pakt hem aan en ze legt hem op haar borst. De verpleegkundige maakt hem schoon en zet een mutsje op. Wat een ontzettende opluchting, wat was dit zwaar en wat duurde het (onnodig) lang.

Terwijl ze Sev bekijken en genieten dat hij er eindelijk is vloeien er ook tranen. Ik maak vanuit verschillende hoeken prachtige beelden. De interactie tussen Lotte en Tim is prachtig en Sev is mooi alert en kijkt mij af en toe aan. We wachten nog een tijdje op de placenta in de hoop op een halve lotusgeboorte. Deze komt niet makkelijk los. Sev begint op zijn handje te sabbelen en omdat Lotte borstvoeding wil geven wordt hij aangelegd. Soms zorgt het geven van borstvoeding er ook voor dat de placenta beter los komt, maar dit gebeurd niet. Na een tijdje wordt besloten de navelstreng toch vast door te knippen, dit mag Tim doen. Ik merk dat de tijd begint te dringen volgens het protocol, maar gelukkig wordt even later met de hulp van de gynaecoloog de placenta toch geboren. Hij ziet er goed uit, al zitten er wel wat verkalkte stukjes in. Daaruit blijkt dat het ook wel tijd was dat Sev geboren zou worden.

Ik loop door de kamer en zie dan het "fluxusbakje" staan. Het viel wel op dat Lotte flink wat bloedverlies had, maar het is dus echt serieus. Later hoor ik van haar dat ze 1,5l bloed heeft verloren!! Dat is echt heftig. Ze blijkt ook een ruptuur te hebben maar gelukkig kan dit gehecht worden op de kamer. Zo kan zij Sev dicht bij haar houden wat het proces van het hechten iets draaglijker maakt. Na het hechten is het tijd voor de controles. Vol trots houdt Tim zijn zoon in zijn armen en brengt hem naar het aankleedkussen. Alles ziet er gelukkig helemaal goed uit! Ook wordt Sev gewogen en gemeten. Hij is 52 cm lang en weegt 3270 gram! De verpleegkundige houdt Sev nog even in de bekende foetushouding. Tim mag nu de eerste kleertjes aandoen en hoewel dat altijd wennen en best spannend is doet hij dit fantastisch! Ik maak nog een aantal prachtige beelden en daarna mag hij nog even knuffelen bij Tim voordat hij weer bij Lotte gelegd wordt. Ik maak de allerlaatste beelden en pak dan mijn spullen in.

Ik neem afscheid en vertrek moe naar huis. Wanneer een vrouw een zware bevalling heeft gehad merk ik dat het voor mij ook zwaarder is. Maar gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen dus toch een glimlach op mijn gezicht wanneer ik het ziekenhuis uit loop richting mijn fiets.

Lieve Lotte en Tim. Bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Lotte, wat ben jij krachtig! Je hebt het fantastisch gedaan. Prachtig ook om te zien hoe Tim je steunde en zijn rol van papa aan nam toen Sev daar uiteindelijk was. Ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe!

Liefs Jaleesa