Het geboorteverhaal River Mae - 9 november 2022
Melanie is bijna 32 weken zwanger wanneer ze mij een berichtje via Instagram stuurt. Of ik rondom haar uitgerekende datum nog een plekje heb. Het past precies tussen de geboortereportages die al geboekt zijn. Er is alleen nog wel een dingetje. Zij is lyrisch, maar hoe haar partner Adam erover denkt weet ze niet. Ze geeft aan met hem in gesprek te gaan en ik laat weten dat er altijd een vrijblijvend gesprek plaats kan vinden.
Er gaat een tijdje overheen maar dan ontvang ik een berichtje dat ze graag een gesprek inplant. Al snel ga ik bij ze langs en we hebben een prettig gesprek. Adam is aan het werk in huis en Melanie laat me al weten dat hij achter haar keuze staat. Het is fijn dat we elkaar ontmoet hebben en nog geen 2 weken later sta ik al stand-by! Haar eerste kindje is met 41 weken geboren en de verwachting is nu ook dat ze zeker richting de 40 weken zal gaan.
Wanneer Melanie bijna 41 weken zwanger is rommelt het behoorlijk. Ze is gestript en ze heeft harde buiken. Die avond belde de verloskundige dat ze de dag erna een ballon krijgt als ze dan nog niet bevallen is. De nacht gaat voorbij en in de ochtend van 9 november heeft ze nog steeds wel last van voorweeën. Ze gaat naar de verloskundige maar komt terug zonder ballon, wel had ze al 3 cm ontsluiting. In de middag komen ze om de 8 minuten en lijkt het op gang te komen. Niet veel later komen ze om de 5 minuten, maar ze zijn nog niet erg pijnlijk. Iets voor 7 besluit ik toch te gaan rijden, het bad wordt al gevuld. Het lijkt sneller te gaan en de vorige keer was er kindje er in no time! Maar net voor ik de snelweg op rij belt hij weer, het is toch nog niet helemaal op gang. Ik kan dus nog even wachten, de ontsluiting zit nog steeds op 3 cm. Ik draai om en rijd weer terug. Om 22 uur zal de verloskundige weer komen en 2 minuten over tien appt Adam dat ik kan komen. vlak daarna belt hij met dezelfde mededeling. Ze zit op 5/6 cm en ze gaan de vliezen breken. De verloskundige wil daar wel mee wachten tot ik er ben. Het kan dan zo snel gaan dus tof dat dit nu zo besloten wordt. Ik kleed me om, pak mijn tas en vertrek snel richting Markelo.
Een klein half uurtje later kom ik aan. De sleutel zit in de voordeur. Eenmaal binnen hoor ik stemmen, ik loop door richting de keuken waar de verloskundige Ellen en een stagiaire zitten te praten. Ik stel me voor en bespreek gelijk even het onderwerp flitsen. Dit heb ik nog niet eerder gedaan en zou ik graag willen proberen. Voor Melanie en Adam geen probleem en wanneer het toch vervelend is kan ik altijd stoppen. Ook Ellen vindt het prima. Adam geeft mij een glas water, ik drink wat en loop dan naar boven. Melanie staat naast het bed. De tens is aangesloten en helpt haar bij het opvangen van de weeën. Al heel snel lijken deze in kracht toe te nemen. Ze roept Adam om haar te ondersteunen door middel van het geven van tegendruk in de onderrug. De vliezen zijn al gebroken vlak voordat ik kwam, dan gaat het vaak ineens heel snel. De eerste beelden maak ik zonder flits, mijn lens beslaat natuurlijk gelijk door de overgang van koud naar wam (en vochtig!) Dat trekt gelukkig snel weg. Ondertussen zet ik de flitser op mijn camera en nog wat onwennig stel ik deze in. Het is vrij donker dus flitsen zou wel echt mooi uitkomen hier. Na even wat gedoe heb ik de flitser zoals ik hem wil. Op dat moment geeft Melanie ook aan dat de vk moet komen want ze heeft het idee dat het heel snel gaat en wil eigenlijk in bad.
Dit mag natuurlijk. Ze luistert nog even naar het hartje en ze haken de tens van de rug. Melanie stapt het bad in en probeert een fijne houding te vinden. Al heel snel geeft ze aan dat ze het gevoel heeft dat ze moet persen, maar ze denkt dat dit nog helemaal niet kan.. "Vertrouw op je lichaam, als je voelt dat je mee moet drukken dan die dat maar eens" zegt Ellen. Ik geef Ellen snel mijn lampje voor in bad aan voor meer licht. Bij de daarop volgende perswee waarbij Melanie het aandurft wat mee te drukken staat ineens het hoofdje al. Ik loop naar de achterkant van het bad en hoor Melanie verbaasd vragen of het hoofdje er echt al is. Adam roept snel de moeder van Melanie die de kamer samen met Mason binnenkomt. Ik kijk dan en zie inderdaad het eerste stukje van het hoofdje al. Terwijl ik de uitdrijving hier vrij goed in beeld krijg wordt daarna het hele hoofdje geboren, met een stukje arm. Het mondje is open. Melanie gaat iets anders zitten zodat ze haar dochter zo zelf aan kan pakken en ik loop weer naar de voorkant van het bad waar dan ook gelijk River Mae geboren wordt om 23:31! Ik denk al te zien dat de navelstreng om haar nekje zit. De verloskundige buigt zich over haar heen en zet een mutsje op. Melanie neemt River Mae dicht bij zich en gaat wat beter in het bad zitten. Alleen lijkt het kindje zo laag te zitten, is de navelstreng zo kort? Dan blijkt dat de verloskundige de navelstreng eerder niet gezien had en ziet dan dat deze nog helemaal om het nekje gewikkeld zit. Vlug wikkelt ze deze los en dan kunnen ze echt even goed bijkomen. Adam heeft Mason op de arm die er bij was toen zijn zusje geboren werd. Hij is vooral onder de indruk van de vreemde gezichten in de kamer en is daarnaast ook wat slaperig, hij vindt het allemaal maar zo-zo.
Na even in bad gezeten te hebben wil Melanie wel graag op bed liggen. Ellen en Adam helpen haar om uit bad te komen en River Mae even over te nemen. Dan gaat Melanie op bed liggen en wordt River Mae gelijk weer bij haar gelegd. Wat een prachtig plaatje is dat toch en wat ging het snel allemaal! Terwijl ze daar samen heerlijk liggen bij te komen komt Mason ook nog eventjes kijken. Ellen positioneert River Mae op het schoot van Melanie zodat iedereen haar even goed kan bekijken. Ondertussen komt de kraamverzorgster van Naviva binnen. Net op tijd want zij kan helpen bij het aanleggen. Melanie wil graag borstvoeding geven. Het blijft altijd zo bijzonder om te zien hoe een kindje lijkt te weten hoe het moet drinken. Adam staat trots naast het bed en kijkt mee. Na een tijdje samen zo gelegen te hebben zou Ellen het wel fijn vinden dat de placenta geboren wordt. Melanie en Adam wilden graag een halve lotusgeboorte dus de navelstreng is nog niet doorgeknipt. Na nog even hard werken van Melanie en wat hulp van Ellen wordt de placenta gelukkig vrij vlot geboren. Deze wordt in een onderlegger naast Melanie gelegd zodat ze nog rustig kan blijven drinken.
Een andere cliënt van de verloskundige heeft gebeld en omdat Ellen daar ook heen moet wordt er besloten om de navelstreng die uitgeklopt is zo door te gaan knippen en dan gelijk de controles te doen. Ellen laat de placenta eerst nog even uitgebreid aan Melanie en Adam zien, daarna maken we nog een mooie foto van River Mae terwijl ze nog verbonden is aan de placenta. Nu is het aan Adam om de navelstreng door te knippen. We gaan dan gelijk door naar de controles en deze kunnen zoals vaak bij een thuisbevalling heerlijk op bed uitgevoerd worden. Zo kunnen Melanie en Adam goed mee blijven kijken. De reflexen worden getest en Ellen houdt haar in de foetushouding. Mooi om te zien hoe ze even ervoor nog in de buik zat! Ook wordt River Mae gewogen. Ze weegt 4140 gram. Na de controles die allemaal goed zijn wordt ze aangekleed door de kraamzorg. Ook dit gebeurd rustig op het bed, die allereerste pakjes zijn altijd zo superschattig. Het is net een klein kaboutertje. Ik kan tijdens dit moment ook prachtige foto's van haar maken waarbij ze me steeds goed in de gaten houdt. Ellen meet River nog even, ze is 52 cm lang, en daarna nemen zij en haar stagiaire afscheid en gaan naar de volgende (aanstaande) mama. Adam mag River Mae vasthouden en knuffelt heerlijk met haar, een prachtig en mooi vader-dochter moment. De vader van Melanie zal zo ook nog even komen dus daar wacht ik op!
Mason komt samen met de moeder van Melanie weer in de kamer en mag bij op het grote bed. Zo kan hij zijn zusje even echt goed bekijken. Ondertussen ligt River Mae alweer bij Melanie aan de borst. Eerst houdt hij wat afstand, een schuin oogje in haar richting. Maar al snel komt hij ook wat dichterbij, aait haar een keer over haar bolletje en tovert een grote glimlach op zijn gezicht. Het is ook wat, ben je ineens grote broer! Het is mooi om ze zo te zien genieten van deze nieuwe samenstelling. niet veel later komt dan ook haar vader binnen, Adam heeft op dat moment River Mae vast en laat haar vol trots zien. Dan feliciteert hij Melanie en wordt River Mae weer bij haar neergelegd. Een goed moment voor nog wat laatste mooie portretjes van dit mooie meisje! Nu Mason wat meer gewend is houdt Adam River Mae nog eens wat dichter bij hem. Hij lacht naar haar, aait haar en geeft wat kusjes. Ik zie hier een bijzonder mooi gezin en ben dankbaar dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Voor mij is het dan ook tijd om mijn spullen in te pakken en terug naar huis te rijden.
Lieve Melanie en Adam, ontzettend bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe! Geniet samen en een high five voor Mason, wat een top broer!
Liefs Jaleesa
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design
