Geboorteverhaal Mae - Enschede

Het geboorteverhaal van Mae | 26-07-2021

Op 28 januari 2021 neemt Ilse contact met mijn op. Ze is zwanger van hun 4e kindje en zou de bevalling heel graag vast willen laten leggen door een geboortefotograaf. We plannen een kennismakingsgesprek in en 17 februari kom ik langs.

We hebben gelijk een leuke klik, en nemen samen mijn vragenlijst door die ik als leidraad gebruik tijdens een gesprek. Tussendoor praten we over vanalles en nog wat. Ze hebben al twee dochters en een zoon en wil net als de vorige keer nu ook graag thuis bevallen. Al tijdens het gesprek wordt bevestigd dat ze mij er graag bij zouden willen hebben als fotograaf. Niet veel later ontvang ik een update waarbij Ilse me vertelt dat ze weer een meisje krijgen, superleuk! We houden contact.

Vlak nadat ik zelf ben bevallen stuurt Ilse mij een berichtje of ik misschien hun zwangerschapsshoot zou willen en kunnen doen, of dat het voor mij daarvoor nog te vroeg is. Ondanks dat ik zelf nog verlof heb plannen we deze in, ik voel me goed en doe dit heel graag voor ze! Samen met Peter en haar kindjes spreken we af op het Buurserzand. Zij op de ene parkeerplaats, ik op de andere.. Oeps! Ik besluit naar hen te rijden maar daar aangekomen bleek het aan mijn kant toch een stuk mooier te zijn. We rijden weer terug en we hebben geluk dat er koeien zijn. Ze begroeten ons en we hebben samen een ontzettende gezellige en af en toe hilarische shoot.

De weken erna hebben we wat regelmatiger contact. Ilse is 25 juli uitgerekend. Haar andere kindjes kwamen ook na en vlak voor de uitgerekende datum. Ik ben benieuwd of dit meisje ook zo lang blijft zitten! De uitgerekende datum komt dichterbij en bij Ilse blijft het voor alsnog rustig. Van haar mag het kindje echt wel komen, ze slaapt al dagen slecht. Op 40+1 heeft ze weer een controle bij de verloskundige. Na inwendig onderzoek blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben en kan ze gestript worden. Iets wat ze graag wil, omdat het steeds zwaarder voor haar wordt. Rond 09:00 wordt ze gestript en om 11:41 kreeg ik een appje van haar. Ze vertelt dat ze gestript is en wel wat buikkrampen heeft, maar nog niet regelmatig. Ik wacht geduldig af. Haar vorige bevallingen gingen supersnel, dus ik zorg ervoor dat ik klaar zit om te vertrekken en ga niet meer van huis.

Om 14:05 hoor ik mijn telefoon weer. De weeën worden nu regelmatiger, de verloskundige komt zo ook langs. Er zit 4-5 minuten tussen de weeën en ze zit even lekker in bad. Ik besluit om maar alvast wat te eten, wie weet gaat het zo erg snel. Om 15:04 belt Peter, de verloskundige is er en Ilse zit nu op 4-5 cm ontsluiting. Ze willen nog even afwachten tot de volgende controle en nemen dan weer contact op. Iets voor 16 uur krijg ik een appje van Peter dat ze over een half uur alles klaar gaan leggen om de vliezen te breken. Ik vraag hem om mij op de hoogte te houden wat er na het breken van de vriezen gebeurd aangezien Ilse heeft aangegeven dat ik over ongeveer 3 kwartier tot een uur wel kan komen. Mocht het toch sneller gaan of willen ze liever dat ik later kom dan hoor ik dat graag. Het is aan hen om te beslissen wanneer ik aanwezig ben. Vanaf dan hoor ik even niks en dus besluit ik rond 16:45 in de auto te stappen en die kant op te rijden. Ik app Peter dat ik eraan kom en krijg een appje terug dat het kindje er niet goed voor ligt. Ze gaan nog 45 minuten wachten en dan opnieuw voelen. Mocht er niks veranderd zijn dan moeten ze naar het ziekenhuis. Ik zet mijn auto aan de kant en probeer Peter te bellen. Hij pakt niet op dus ik app hem met de vraag of ze willen dat ik nog even wacht. Ik ben er al bijna maar het is maar een klein stukje rijden dus ik kan zo omdraaien. Peter appt terug dat ik misschien beter over een uurtje kan komen dus ik draai weer om en rijd terug naar huis. Ik vraag Peter welk ziekenhuis ze heen moeten als dit nodig is. Ik weet namelijk niet hoe de situatie is het ZGT nu is en of ik daar welkom ben. In het MST mag ik sowieso mee. Hij geeft aan dat het in dat geval het MST wordt. Rustig wacht ik tot het volgende appje.

Het blijft wat langer stil. Ik krijg een vermoeden dat dit is omdat ze de spullen pakken voor het ziekenhuis. Dan om 18:05 krijg ik een appje: "We zijn onderweg naar het MST". Ik vraag of ze willen dat ik gelijk kom, maar ze willen nog even wachten tot de volgende check. Ze gaan in het ziekenhuis dmv het aannemen van verschillende houdingen nog 45 minuten proberen om het kindje wat te laten draaien. Ik laat na een tijdje nogmaals weten dat het aan hen is om te beslissen wanneer ik kom. En dat ik tot hun beschikking sta, ook deze fase van de bevalling hoort er natuurlijk gewoon bij. Dan laat Peter weten dat Ilse het toch goed vindt wanneer ik vast kom. Ik spring op de fiets en iets over half 8 loop ik verloskamer 1.03 binnen nadat ik mij even bij de balie heb gemeld. De verloskundige die er de hele dag bij was heeft net de dient overgedragen aan Anne. Zij zit samen met Peter en Ilse in de ruimte. "Dit was niet de afspraak!" zeg ik lachend terwijl ik mijn tas neer zet. We hadden allemaal verwacht dat dit kindje er juist heel snel zou zijn. Op dat moment ligt het kindje nog altijd "fout fout", een natuurlijke bevalling zal op deze manier niet lukken waarschijnlijk. Ik ben in de veronderstelling dat ze een sterrenkijker is maar ze blijkt in aangezichtsligging te liggen, met het gezichtje naar beneden. Anne zei al, als het lukt om zo te bevallen dan is dat wel fantastisch voor de foto's!

Ilse moet naar het toilet. Ik hou even wat afstand en praat met Anne. Er komt een verloskundige binnen die mij vertelt dat zij in de 25 jaar dat ze er werkt nog nooit een aangezichtsligging gezien heeft. Ze hoopt dit vanavond mee te mogen maken maar haar dienst duurt tot 22 uur. Het wordt spannend of dit gaat lukken. Dan gebaart ze me dat ik eens bij het toilet moet kijken. Ilse wordt prachtig ondersteunt door Peter, ik maak foto's. Na een tijdje komt ze weer op bed te liggen. Anne gaat weer even meevoelen om te kijken hoe het kindje nu ligt. Ze blijkt bijna voldoende bijgedraaid te zijn om natuurlijk te kunnen bevallen. De ontsluiting zit op 7-8 cm. dus Ilse is er nog niet. Ik zie dat dit haar wel even zwaar valt. Wanneer je gewend bent om zo snel te bevallen dan is dit wel een ander verhaal! Ze wil eigenlijk graag onder de douche en de verloskundige van het MST vraagt of ze ook behoefte heeft aan de bekende 'skippybal'. Deze wordt even later de kamer ingerold. Anne vraagt of Ilse op de bal onder de douche wil. Dat blijkt een prima plan te zijn, de komende tijd wordt dit haar plekje. Het warme water van de douche ontspant en Peter wijkt niet van haar zijde. Ilse draait wat aan de douchekop en opeens spuit het water alle kanten op. Peter besluit dat hij beter zijn shirt uit kan doen en ondersteunt Ilse terwijl de weeën krachtiger worden. Het is een prachtig gezicht en tegelijkertijd voel ik met haar mee. Ondertussen begin ik vast aan het schrijven van dit geboorteverhaal. De zon gaat langzaam onder en het einde van de dienst van de verloskundige uit het ziekenhuis komt in zicht. Anne luistert naar het hartje terwijl Ilse nog onder de douche zit, alles klinkt perfect!

Na een tijd komt ze weer terug op bed, altijd volledig ondersteund door Peter. Hoe zou het kindje nu liggen en is er sprake van volledige ontsluiting? Anne controleert en om 22:35 blijkt Ilse inderdaad volledige ontsluiting te hebben. Het kindje is ook weer verder bijgedraaid en niks lijkt een natuurlijke bevalling in de weg te staan, al moet ze nog wel iets verder zakken. Terwijl Ilse op bed ligt lijken de weeën wat weegt te zakken. Ze is erg moe en zou het liefste willen slapen. Ook rilt ze heel erg en heeft ze koude voeten. Peter trekt haar warme sokken aan. Ze moet nog weer even naar het toilet en net sokken in haar sandalen maakt ze grappen over hier mooi dit eruit ziet. Ik maak een foto van dit fashionable moment, iets grappigs maar ook zo veelzeggend. Moet de voeten van Peter en Anne aan beide zijden die haar ondersteunen in de weg naar het toilet. Hier kijken de weeën weer sterker te worden en eenmaal terug op de kamer gaat ze nog even op de bal zitten. Ze kan bijna niet meer. Dan bedenk ik me dat ik Dextro in de tas heb en bied hen er één aan. Na enige tijd wil ze toch weer op bed liggen en trekt de deken ver over zich heen. Ze is moe en heeft het koud, even lijkt het weer af te zwakken, de stilte voor de storm. Als ze wat persdrang voelt mag ze mee drukken van Anne, voorzichtig en op gevoel. Een andere verloskundige van het ziekenhuis is ondertussen ook in de kamer en zet verschillende dingen vast klaar. Ilse draait op haar rug en perst voorzichtig mee. Dan plots breken haar vliezen, het vruchtwater is wat groenig. Eerst schrikt Ilse daarvan maar beseft zich dan dat ze toch al in het ziekenhuis zijn. Terwijl Anne eigenlijk nog een verloskundige van het ziekenhuis erbij wil halen zegt ze: "laat maar, ik zie het kindje al!". Ik kijk en ja hoor, in plaats van een koppie met wat haar zie ik een klein neusje en mondje. Ik kan het perfect zien en maak prachtige foto's van dit moment. Ilse is super gefocust en kalm. Met haar hand voelt ze mee. Heel rustig komt het gezichtje steeds verder tevoorschijn. Dan wordt al snel het hoofdje geboren. Nog een laatste keer persen en daar wordt om 22:57 hun prachtige dochter Mae geboren!

Ze wordt bij Ilse op de borst gelegd en Peter kijkt vol trots naar Ilse en hun prachtige dochter. Anne zet haar rechtop in een zittende houding. Het is inderdaad een meisje en zo kan Ilse haar ook even goed bekijken! Wat een mooi gezicht. Ze wilde graag een halve lotusbevalling dus voor nu is het wachten op de placenta en bijkomen en genieten. Terwijl ze samen prachtige eerste momenten beleven, knuffelen en hun dochter bekijken maak ik foto's. Het duurt niet heel lang voor de placenta ook geboren wordt. Deze wordt nadat hij is nagekeken en getoond op een matje geplaatst en naast Ilse neergelegd omdat Mae nog op haar buik ligt. Ik loop naar de andere kant en zie de beentjes van Mae naar beneden hangen met tussendoor de navelstreng. Een prachtig beeld waar ik een mooie detailfoto van maak. We overleggen dan samen met Anne hoe we de foto gaan maken. Ze willen heel graag een foto waarop duidelijk te zien is dat Mae nog verbonden is aan de placenta. We besluiten om dit op het ziekenhuisbed te doen en Anne legt wat matjes neer. Terwijl Peter de placenta tilt pakt Anne Mae en legt haar voorzichtig neer, de placenta naast haar. Ik pak het krukje en klim erop zodat ik van bovenaf een foto kan nemen. Maak daarna nog wat extra foto's en dan kan Mae snel weer terug naar Ilse. Ze was al wat aan het zoeken dus ze willen zo ook kijken of ze wil aanhappen. Maar eerst de taak aan Peter om dan nu echt de navelstreng door te knippen.

Dan is het tijd voor de controles en mag Peter haar aankleden. Alles ziet er helemaal top uit en Mae wordt goedgekeurd! Mae weegt 3975 gram en is 52 centimeter lang. Peter kleedt haar rustig aan, ik zie de trots in zijn ogen. Deze eerste uren na de geboorte zijn altijd zo magisch wanneer alles goed en rustig verloopt. Genieten! Ondertussen leg ik nog steeds elke handeling en daarna ook elke knuffel en kus vast. Er wordt dan verteld dat er toch wat minder nieuws is. Omdat Mae in het vruchtwater gepoept heeft moeten ze nog eventjes blijven, waarschijnlijk mogen ze in de ochtend al wel naar huis. Mae wordt weer bij Ilse gelegd. Ze wordt voorzichtig aangelegd maar ze hapt al gelijk goed aan. Ook het drinken gaat haar prima af, een natuurtalent! Iets wat ik best vaak zie en waar ik me over blijf verbazen, hoe mooi werkt ons lichaam?! Ik maak van de eerste momenten borstvoeding een aantal mooie beelden vanuit verschillende hoeken en ga dan eventjes zitten. Ik laat Ilse wat beelden zien, ze is ook benieuwd naar de uitdrijving. Er is een foto waarbij ze met haar vinger precies in het oogje 'prikt'. Eerder die avond vertelde ze dat dit de verloskundige ook was gebeurd tijdens een controle thuis, dat ze dit nu zelf ook had gedaan was stiekem wel erg grappig.

Terwijl moeder en dochter daar lekker liggen ploft ook Peter neer in de stoel. Hij appt wat familieleden om ze op de hoogte te brengen. Anne komt binnen en vraagt of ik de beelden van de uitdrijving aan de andere dames op de afdeling mag laten zien, ook zij zijn erg benieuwd! Ilse vindt het geen probleem, met trots laat ik de beelden zien. Daarna loop ik terug naar de kamer en neem ik afscheid. Zij houden me op de hoogte hoe laat ze naar huis mogen, ik kom dan namelijk terug om de eerste ontmoeting met de zussen en broer thuis vast te leggen. Moe maar voldaan loop ik in de stilte van de nacht naar mijn fiets en vertrek naar huis.

De volgende ochtend zit ik rond 08:40 in de auto onderweg naar Hengelo. Wanneer ik de straat in rij zie ik ze de auto uitstappen. Ik parkeer en fotografeer de eerste ontmoeting met de meer dan trotse broer en zussen! Ze kijken glunderend naar Mae. Ook opa is er nog even, hij heeft op de kids gepast maar moet snel door naar een afspraak. Terwijl iedereen lekker op de bank zit om Mae om de beurt vast te houden en te knuffelen maak ik foto's. Als laatste een foto van de vier kinderen samen, voor op het geboortekaartje! Deze foto stuur ik enkele uren later al naar ze toe. Een paar dagen later zie ik het resultaat en hebben ook zij de eerste beelden van de bevalling teruggekeken. De uitdrijving was de meest bijzondere die ik heb meegemaakt en is dus ook superzeldzaam. Wat een geluk dat ik hierbij mocht zijn!

Lieve Ilse en Peter, dankjewel voor jullie vertrouwen in mij. Met veel liefde heb ik je zwangerschap en bevalling vastgelegd en kijk uit naar de babyreportage. Veel geluk en gezondheid toegewenst, geniet met z'n zessen en tot snel!

Liefs Jaleesa