Het geboorteverhaal van Frenkie | 01-04-2022
Op 17 november reageert Ilona op mijn 'wensenlijstje'. "Hi. Ik weet niet of je al voorzien bent, maar voor mij is het nu pas actueel. Ik ben momenteel 19 weken zwanger als draagmoeder. Ik draag dit kindje vol liefde voor 2 papa's. Ik hoor 't wel." Helemaal top, want ik ben zeker nog niet voorzien van een draagmoeder. Hoe speciaal is dit!! Ilona heeft na haar twee zwangerschappen waaruit twee prachtige dochters van nu 10 en 14 ontstaan zijn nog altijd de drang gehouden om nog eens zwanger te raken.
We plannen een kennismakingsgesprek in via Teams. Dit gaat met de nodige horten en stoten, want het geluid lijkt niet goed mee te werken. Uiteindelijk lukt het dan toch via Facebook Messenger en heb ik een prettig gesprek met Ilona en de mannen, Istwan en Patrick. Ze willen mij er graag bij hebben en ik ben dolblij!
Naarmate de zwangerschap vordert spreek ik Ilona af en toe. Vlak voor de stand-by periode ingaat krijg ik te horen dat het niet zeker is of ik erbij mag zijn. Op 30 maart, een dag voor Avans verjaardag hoor ik dat ik er definitief niet bij mag zijn. Balen! Naast de twee papa's is ook haar zus erbij, meer personen in de ruimte is echt niet wenselijk. Ze nemen zelf gelukkig een camera mee, ik app Istwan nog snel wat door over de instellingen. Misschien kan ik eventueel wat bewerken naderhand. Op 31 maart wordt er een ballonnetje geplaatst. Ilona blijft dan in het ziekenhuis en wordt de volgende dag ingeleid. Ik heb zelf nog naar het ziekenhuis gemaild maar ik mag er écht niet bij zijn.
's Morgens vroeg op 1 april krijg ik een berichtje. Het aanwezige personeel is nog een laatste keer in beraad geweest omdat het toch wel een hele bijzondere situatie is. En wat een geluk, ik ben welkom!!! Ik vraag hoe het gaat, ze ligt aan de weeënopwekkers en heeft wat krampen. Gespannen wacht ik af. Om 10 uur krijg ik een berichtje dat ze op ongeveer 3/4 cm ontsluiting zit. Ik app haar dat ze over een uur vast weer zullen kijken en dat ik wellicht dan die kant wel eens op kan komen. Ik krijg geen reactie tot een half uur later om 10:33 mijn telefoon gaat. Het is Patrick. "Kom deze kant maar op, het gaat best snel nu!" Ik kleed me gauw aan, pak wat fruit en vertrek nog geen 15 min. later. Het is zo'n 45 min. rijden en het heeft gesneeuwd maar niet zo erg dat ik vertraging zal hebben. Ik zing lekker vals met de radio mee en de rit is relaxed tot mijn telefoon gaat om 11:10. Het is Patrick.. "Waar rij je nu?" Ik zeg dat het nog zo'n 20 min. is. "Doe maar even gas op de lolly, het gaat nu echt heel snel...". Ik trap het gaspedaal wat verder in en word zenuwachtig. Ga ik hem nu zeker ook nog missen. Dan belt Patrick weer, ik veronderstel dat de baby er is maar dat is niet het geval. Hij legt me uit waar ik de auto kan parkeren en dat Ilona's zus Anouk me ophaalt uit de garage. 20 min. later parkeer ik de auto en volg de bordjes richting de ingang van het ziekenhuis. Dan zie ik Anouk staan, we lopen snel naar binnen. Ze zegt dat Ilona waarschijnlijk al aan het persen is!! Ik pak de camera onder het lopen al uit de tas. We lopen de kamer binnen en het verplegend personeel spoort me aan gelijk te fotograferen.
Nog met de jas aan begin ik gelijk te fotograferen. Ilona ligt nog op de rug maar gaat dan al snel op handen en knieën zitten. Een hele fijne houding waarbij de zwaartekracht een handje helpt. Ze vangt de weeën rustig en kalm op. De verloskundige legt een spiegel onder haar neer. Ik kijk er in en kan gewoon al haartjes zien! Het gaat écht snel. Ondertussen doe ik mijn jas uit, ik zo blij dat ik op tijd ben. Aan de andere kant van de kamer zitten de twee papa's, ik zie gespannen koppies. Vanaf een afstandje kijken ze voorzichtig mee, ze houden elkaar vast en appen soms even tussendoor. Anouk staat naast Ilona, ze houdt haar hand vast. Heel even en gaat dan weer op een afstandje staan. Mooi dat ze op die manier even wil laten weten dat ze dichtbij is en haar steunt! De verloskundigen spreken haar bemoedigend toe, ze is er al bijna. Het laatste stukje is het zwaarst, maar ze doet het echt fantastisch.
Dan mag ze nog wat meer druk gaan zetten en verder naar achter hangen zodat de uitdrijving makkelijker zal gaan. Het bekken wordt daardoor namelijk wat groter. Ik sta er direct achter en kan perfect zien hoe het hoofdje rustig geboren wordt. Ik sta er echt vlakbij en dan bij de daadwerkelijke geboorte van het hoofdje komt er een flinke golf vruchtwater mee. Ik moet er letterlijk voor achteruit springen haha. Dit levert wel echt de meest toffe beelden op! Daarna volgt de rest van het kindje en dan om 11:49, zo'n 20 minuten nadat ik binnen kwam, wordt Frenkie geboren! Ik kijk naast me en zie de papa's vol trots en ontroering kijken. Natuurlijk fotografeer ik hun blikken ook. Ik loop naar de andere kant omdat Ilona haar kindje aanpakt en door haar benen naar voren haalt. De ontlading op haar gezicht terwijl ze hem in haar armen houdt is prachtig. Daarna wordt Frenkie bij haar neergelegd en komen Patrick en Istwan ook kijken om hun kindje te bewonderen. Een aai over de bol van Ilona, Patrick kijkt haar glunderend aan. "Wat heb jij het goed gedaan!" Hij is vooral verbaasd over de snelheid, niemand had dit aan zien komen. Zoals Patrick al zei: "als iemand zou vragen, hoe ging de bevalling? In een poep en een scheet!". Haha! Patrick begrijpt ondertussen ook volkomen wat Ilona vooraf bedoelde met die typische geur die een pasgeboren baby'tje heeft. Je kunt het niet omschrijven, maar het ruikt heerlijk.
Frenkie ligt bij Ilona op de borst. Af en toe komen Istwan en Patrick even kijken en ook haar zus Anouk komt even spieken. De navelstreng klopt nog en de verloskundige wijst de papa's en Ilona er op dat ze dit kunnen voelen. Allemaal voelen ze even hoe het nog pulseert. Na een tijdje is de navelstreng dan uitgeklopt en dat is het moment waarop deze doorgeknipt mag worden. Istwan krijgt deze taak. Terwijl Patrick naast hem staan knipt hij voorzichtig de navelstreng door. Er wordt een cordring omheen gedaan. Mooi dat ze hiervoor gekozen hebben, voor het kindje zelf ook erg prettig! Omdat de navelstreng nog vrij lang is mag ook Patrick nog een stukje afknippen. Dan wordt Frenkie gewogen, met 4240 gram een flinke kerel! Hij vindt er niks aan op de weegschaal dus hij mag snel lekker knuffelen bij Patrick, heerlijk huid-op-huid. De placenta is er na een minuut of 30 nog niet, volgens protocol is dit wel het moment waarop een gynaecoloog ingelicht wordt. Gaat deze nog natuurlijk geboren worden of moet ze naar de OK? Dat laatste zal wel echt een domper zijn natuurlijk. Ik hoor de verloskundigen zeggen dat het voelt alsof de navelstreng iets los lijkt te komen wanneer ze eraan trekken. Dan zo'n 10 minuten later, wanneer de gynaecoloog net voor de deur staat, wordt de placenta gelukkig toch geboren. Wat fijn!! Deze wordt gelijk nagekeken en alles ziet er goed uit.
Dan is het knuffeltijd voor Istwan. Hij mag ook het eerste flesje gaan geven. Terwijl Frenkie vrij snel goed drinkt wordt Ilona nagekeken en blijkt dat ze toch gehecht moet worden. Anouk staat naast haar, ze lachen, maken grapjes en poseren met een duim omhoog voor de foto. En dat terwijl dat hechten dus écht geen feestje is, haha. Er hangt een heerlijke ontspannen en ongedwongen sfeer. Frenkie drinkt snel, het flesje is in een mum van tijd leeg, wat fantastisch! Na het flesje mag hij nog even bij zijn geweldige mama liggen totdat het tijd is voor de controles.
Frenkie krijgt vitamine D en hij wordt getemperatuurd. Dan blijkt dat hij toch wel flink afgekoeld is. Zijn temperatuur is zo laag dat ze besluiten dat het voor Frenkie wel fijn is om even goed op te warmen in de couveuse. Terwijl deze opgehaald wordt laat de verloskundige nog even zien hoe Frenkie in de buik gezeten heeft, de bekende foetushouding. Heel fijn dat ze dit nog even wil laten zien, het levert altijd zo'n mooi beeld op! Daarna wordt de couveuse al binnen gereden en wordt hij daarin gelegd. Hij ligt er compleet ontspannen in. Heerlijk te slapen met zijn armpjes wijd. Ik kan mooie foto's maken, al werkt het met de weerspiegeling niet altijd even handig haha. Istwan en Patrick bekijken hun hummeltje en ook Ilona die alweer rechtop in bed zit glundert. Ondertussen zijn haar dochters ook op de hoogte gebracht van de geboorte van Frenkie, zij komen richting het ziekenhuis. Ik besluit dus nog even te blijven om de eerste ontmoeting vast te leggen. Al vrij snel komen de dames binnen, omdat het allemaal zo snel is gegaan is het voor hun ook vrij onverwacht! Mooi dat ik hiermee de reportage kan afsluiten. Ik pak mijn spullen in en Anouk zal zo even met me meelopen richting de parkeergarage. Anders maak ik eerst weer een hele tour door het voor mij onbekende ziekenhuis. Dan kom toch ook de moeder van Istwan nog binnen. Ik vraag of ze ook nog op de foto wil, ze zegt nee... Maar Ilona vindt het een goed idee. Ik maak dan écht de allerlaatste beelden van de eerste ontmoeting tussen oma en kleinzoon. De verwondering en het geluk stralen van haar gezicht. Een prachtige afsluiting!
Ik laat ze dan lekker samen alleen om in alle rust te kunnen genieten en neem afscheid. Anouk loopt met me mee en ik rij voldaan naar huis. Wetende dat ik binnen enkele dagen waarschijnlijk weer richting Deventer zal rijden voor de volgende geboorte.
Lieve Ilona, Patrick en Istwan! Ontzettend bedankt dat jullie het vertrouwen in mij hadden om deze bijzondere geboorte te mogen fotograferen. Ilona, je bent een bijzondere en krachtige vrouw. Ik heb diep respect dat je dit hebt willen doen, wat mooi! Patrick en Istwan, twee trotse papa's. Geniet van jullie mooie zoon, Frenkie! Ik wens jullie allemaal alle liefde, geluk en gezondheid toe.
Liefs Jaleesa
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design