Het geboorteverhaal van Emma | 5 augustus 2022
Op 17 april krijg ik een mailtje van Apollonia. Ze is zwanger van haar derde kindje, zoekt nog een geboortefotograaf en zag mijn 'wishlist' voorbij komen. Ze heeft twee zoons van 7 en dan nog 9 die als alles goed gaat ook bij de bevalling aanwezig zullen zijn. Supertof, want ik hoopte dit al langere tijd eens te mogen fotograferen.
Eigenlijk zit ik al vrij vol rondom haar uitgerekende datum, maar het zou net moeten lukken. En voor zo'n bevalling wil ik ook wel graag een uitzondering maken! We plannen een kennismakingsgesprek in en niet veel later spreken we af. Ze zijn druk bezig met verbouwen. Tijdens het kennismakingsgesprek is de beneden verdieping nog helemaal kaal en hebben ze boven een tijdelijke woonkamer/keuken. We hebben een heel fijn gesprek en er is gelijk sprake van een klik! Het was dan ook geen verassing dat ze me boekten als hun geboortefotograaf. Helemaal leuk!
Naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt hebben we vaker contact. De vorige keer beviel zo rond de 38 weken en nu begint het rond deze termijn ook lichtelijk te rommelen. Ook wordt haar baarmoedermond wat week gemaakt in de hoop te kunnen strippen, want echt sprake van ontsluiting is er nog niet maar het kindje mag al wel komen. Eigenlijk verwacht ik dat ze voor mijn andere juli klant bevalt maar dit blijkt toch niet zo te zijn. Haar uitgerekende datum komt dan steeds dichterbij en haar buurvrouw, die ook verloskundige is, heeft al meerdere pogingen gedaan om de bevalling wat in gang te zetten maar helaas. Twee dagen na haar uitgerekend datum gaat zij op vakantie en start voor mij de stand-by periode voor de volgende twee mama's. Op dat moment begin ik hem wel te knijpen, maar het enige wat je kunt doen is rustig afwachten! De dag daarna is haar oudste jarig dus hoopt ze dat het niet dan gebeurd, en twee dagen daarna heeft ze weer een afspraak bij de VK. We hopen dat ze gestript kan worden en dat er eventueel kan worden gekozen om de vliezen te breken. Ze moet er op tijd zijn en wordt inderdaad gestript. Dit lukt nu erg goed en ze heeft al 3 cm ontsluiting. Ze belt me wanneer ze terug is van de verloskundige. Eerst denk ik dat de bevalling begonnen is, want je belt niet zomaar. Maar ik vond het superlief dat ze me even belde voor de update! Ze vertelt me dus dat ze op 3 cm zit en nog steeds weeën heeft zo om de 10 minuten. Dat heeft ze nu al enkele dagen en de vk heeft aangegeven dat wanneer de weeën om de 4/5 min komen ze weer mag bellen. Dan zullen ze thuis haar vliezen breken.
Om 14:10 gaat mijn telefoon weer. Het is Apollonia, ze vraagt of ik al terug van de winkel ben. "Is het zo ver?!" roep ik uit. Ze heeft nu inderdaad regelmatige weeën, soms om de 4-5 min, soms zitten er nog 6 min tussen. Maar de verloskundige is er met een uurtje, of het slim is dat ik er dan ook ben. Na het breken van de vliezen kan het heel snel gaan. Ook haar vorige bevalling ging snel, een uur na het breken van de vliezen was het kindje er. Ik ga me rustig klaarmaken en vertrek dan een klein half uurtje later zodat ik er rond 15:10 ben. Daar aangekomen zie ik een groot bord in de tuin, die duidt op de naderende komst van hun kindje. Ik pak mijn camera, een mooi begin van een prachtige reportage. Ik bel aan en Rutger doet open, ik loop door en zie daar hun prachtige woon- en eetkamer en keuken. Wat een verschil met hoe het was tijdens het gesprek! Het is nog niet helemaal af maar wat hebben ze hard gewerkt. De verloskundige van Verwacht, Hieke, zit aan tafel. Het bad loopt langzaam vol, Apollonia zie ik niet. Hieke vertelt dat ze haar na het breken van de vliezen onder de douche heeft gezet. Rutger schenkt ranja in met ijs en we kletsen wat. Na een tijd besluit Hieke om even bij Apollonia te kijken. Eigenlijk wil ik gelijk meelopen maar besluit even rustig af te wachten. Ondertussen leg ik wat sfeerverlichting om het bad. Ze komt al gauw terug beneden. "Het gaat wel snel hoor.." zegt ze. Ik hoor aan haar stem dat ze ook écht snel bedoeld. Ik vraag of ze het bad wel gaat halen, dat betwijfeld ze. Dus loop ik naar boven. In de badkamer tref ik Apollonia, "ik ga niet meer onder die douche hoor.. En dan zeggen ze dat bevallen niet zo'n pijn hoeft te doen, dahaag". En ze bukt voorover om weer een wee op te vangen. Stiekem moet ik wel lachen.
Boven zijn de kamers zo goed als klaar, maar de gang is nog kaal. Het heeft wel wat, haha. Apollonia doet haar jurk weer aan en loopt de badkamer uit. Ze vangt een wee op op de overloopt en heeft een onderonsje met Rutger die nog wat handdoeken ophaalt. Daarna loopt ze haar kamer in en komt terug met haar zelfgemaakte slinger. Ze had me hier eerder al een foto van geappt. Superschattig en dan zie ik ook de naam al staan, Emma. Ze wordt vernoemd naar de moeder van haar oma van Apollonia legt ze uit, wat mooi! We lopen langs het babykamertje waar ik snel een foto van maak, zo lief en schattig vind ik dat altijd!
Ze wil me het wiegje naast hun bed laten zien maar er komt gelijk weer een wee die ze gefocust opvangt. Dan komt Hieke de kamer binnen, ze heeft de doppler in de hand. "Ik ga niet weer onder de douche hoor!!" lacht Apollonia. Dat hoeft ook niet, maar ze wil wel even naar het hartje luisteren. Alles klinkt goed! Even later gaan we samen naar beneden, op de overloop volgt er eerst weer een krachtige wee. Ze doet het fantastisch! Beneden blijft ze de weeën die heel regelmatig en krachtig zijn goed opvangen. Aan de eettafel en later aan het aanrecht. "Ik denk dat ze al komt zo of niet? Kan ik al in bad?" Het zit nog niet vol maar ik ben zelf destijds het bad ingerold met een klein laagje water. Rutger zorgt af en toe voor extra kokend water bij in het bad. Apollonia staat weer bij het aanrecht en vraagt zich dan opeens af of het hemd dat ze aan heeft wel goed is. Ik zeg haar dat het het belangrijkste is dat het lekker zit. "Is het wel mooi dan?" Hieke zegt haar dat ze het eigenlijk best een sexy hemd vindt, haha. We wachten dan nog heel even af maar ze wil graag het bad in, geen probleem! De temperatuur is goed dus ze kan rustig instappen. Ze gaat op het zitje zitten en blijft gefocust. Ondertussen vraagt ze zich soms af of ze het wel goed doet en of het nog lang duurt. Dat laatste weet je nooit zeker maar zo ziet het er niet uit, en ze doet het geweldig! De kraamzorg komt al vrij snel binnen en is dus mooi op tijd. Af en toe meet ze even de hartslag van het kindje, alles gaat goed.
Na een tijdje geeft ze aan het idee te hebben dat ze anders moet gaan zitten. Ze vraagt zich afof op handen en knieën bv niet beter is vanwege de zwaartekracht. Hieke beaamt dat, ik geef aan dat ze bv ook over de badrand kan hangen. Dit gaat ze proberen en dan gaat het eigenlijk al erg snel. Hieke zegt dat ze, als ze voelt dat het moet, wat mee mag drukken. Tegen Rutger zegt ze dat de kinderen wel kunnen komen. Het duurt niet lang meer.. De jongens komen beneden en lopen gelijk naar het bad toe. Ze kijken toe hoe hun moeder de weeën fantastisch opvangt. Mooi om te zien.
Dan gaat het weer snel. Apollonia voelt druk aan de onderkant en mag zachtjes meedrukken. Ze maakt wat geluid en de jongens merken dat ze pijn heeft. "Mama doet het goed toch? Voelt het een beetje zoals poepen maar dan veel erger? Ja hè?" ik moet wel een beetje lachen, maar eigenlijk hebben ze best wel gelijk! Ze blijven in de buurt, soms even zittend op een stoel. Soms lopen ze wat heen en weer rondom het bad. Ik pak mijn lampje voor in het bad er vast bij en vraag of Hieke aan wil geven wanneer het kindje gaat komen. Dan geef ik haar het lampje zodat ze het in het water kan leggen. Ik loop net weer even naar de andere kant en dan zie ik aan Hieke dat het sneller gaat dan ik dacht. Ik loop terug en ze zegt: "Pak je lampje maar.. Apollonia, je kindje komt eraan!". Ik kijk mee en terwijl Apollonia wat mee drukt zie ik een golf vruchtwater het bad in 'schieten'. Bij de keer erna zie ik een stukje van het koppie. Ik maak foto's en eigenlijk direct erna wordt het hoofdje geboren. De jongens komen bij me staan nadat Hieke dit meedeelt. Ik maak een foto van hun gezichtjes en nog snel van Rutger. Je ziet wat spanning in zijn gezicht. Hieke vertelt Apollonia wat ze moet doen en probeert haar dochter geboren te laten worden maar dit gaat moeizaam. "Je moet nu omdraaien!" Zegt ze ineens. Ik herken dit van mijn eigen bevalling, al ging dat precies andersom. Gelukkig komt het kindje dan los en wordt Emma om 16:24 geboren! Wat een prachtige bevalling en de reacties van haar zoontjes zijn zoooo vertederend! Vooral de oudste, Damiano, is door het dolle heen. "Is de baby er??" Ze springen en dansen om het bad. "Wat is het? Is het een meisje???" Damiano is twee dagen ervoor 10 jaar geworden, en als hij hoort dat het inderdaad een meisje is klapt hij in zijn handen en roept: "Dit heb ik gewenst hè? Op mijn verjaardag!!! Ik hoopte zo dat het een meisje zou zijn!!! YESSS!". Tranen rollen over zijn wangen. Rutger en Apollonia kussen elkaar en ik maak prachtige beelden van hen, Emma en de broers. Zij staan aan de rand van het bad en kunnen hun ogen niet van haar afhouden. Terwijl Damiano een hand op de schouder van Levano legt zegt hij: "Zo, jij bent nu ook écht grote broer hè!!!" En tegen Rutger roept hij uit dat hij nu eindelijk ook écht een vader is. (Rutger is niet de papa van de jongens) Ik krijg bijna tranen in de ogen van de blijdschap en liefde die de kamer vult. Dan laat Emma heel even van zich horen, alles gaat goed met haar. Ze kleurt mooi bij en ligt gewoon heerlijk rustig bij Apollonia op de borst, in het warme water. Ik kan prachtige plaatjes maken van dit heerlijke moment. Niet veel later wordt ook de placenta in het bad geboren. Daarna is het aan de jongens én Rutger om samen de navelstreng door te knippen. De jongens maken beide wat foto's met de Instax camera, superleuk! Hieke kijkt de placenta na en laat deze aan de jongens en Rutger en Apollonia zien.
Na een tijdje in alle rust in het bad te hebben gelegen is het tijd om uit het water te komen. Hieke neemt Emma over en geeft zijn dochter aan Rutger, natuurlijk huid op huid! Apollonia stapt uit het bad en neemt plaats op het matras. Emma heeft de oogjes steeds open en kijkt recht in de camera. Rutger gaat even naar de woonkamer en de trotse broers willen steeds dichtbij haar zijn. Ze aaien haar over haar wangetjes, geven kusjes en bekijken haar. Wat vertederend. Damiano blijft maar herhalen hoe mooi ze wel niet is. Levano vraagt zich af of mama niet ziek is, omdat ze daar nu moet liggen. Ze zijn zo begaan met haar! Ondertussen bekijkt Hieke de schade, het valt gelukkig mee maar ze moet wel gehecht worden. Dit vindt ze echt vreselijk. Ze houdt niet van naalden en alles wat ermee te maken heeft. Gelukkig doet Hieke alles heel voorzichtig en hierdoor kan Apollonia kalm blijven. Ze had ons al gewaarschuwd voor geschreeuw maar dit was dus niet nodig! Na het hechten wordt Emma weer bij Apollonia gelegd zodat ze haar aan kan leggen. Ze hapt aan en drinkt! Dat blijft toch bijzonder. Damiano vraagt of hij wat te drinken voor zijn moeder kan halen, en haalt een pakje Taksi. Ik ben een beetje overdonderd door deze lieve jongens. En dat ze zo meedenken, echt fantastisch mooi om te zien.
Omdat we allemaal benieuwd zijn hoeveel Emma weegt is er na het drinken tijd voor de controles. Dit doet Hieke gewoon op het matras, lekker dichtbij en iedereen kan goed meekijken. Emma wordt eerst even nagekeken, alles ziet er goed uit! Ook de reflexen doen het waarna het weegmoment aangebroken is. Levano mag de weegdoek eiken. Ze ziet er behoorlijk flink uit, in spanning wachten Rutger en Apollonia af. Emma is inderdaad flink, ze weegt maarliefst 4480 gram! Het moet even bezinken haha, dit hadden ze nou ook weer niet verwacht! En met 53 cm is ze ook geen korte baby. Als laatste houdt Hieke Emma nog even in de foetushouding en daarna is het tijd voor haar eerste pakje. Hier past ze nog maar net in! Als ze aangekleed is mag ze nog even lekker met haar mama knuffelen en nog eventjes drinken.
Eigenlijk wil Apollonia daarna graag douchen, dus gaan de jongens de hondjes uitlaten. Ik zag wel eens beelden voorbij komen van het postpartum lichaam onder de douche, net na de bevalling. Ik vroeg haar of ze het ok vond als ik hier ook wat foto's van maakte, dit is geen probleem. Gek dat we net nog in deze badkamer stonden, Emma nog in de buik en vol in de weeën. En nu is ze er gewoon al! Wanneer we beneden komen ligt Emma nog lekker te knuffelen met Rutger, de jongens zijn ook weer terug. We besluiten de reportage af te sluiten met mooie foto's van Emma met haar broers en met z'n allen samen. Daarna eten we samen een lekker beschuitje met roze muisjes! Rutger brief of ik mee wilde eten, maar het is bedtijd voor mijn kindjes, en ik had in de middag al warm gegeten, haha. Superlief maar voor mij is het tijd om naar huis te gaan. Ze laten nog weten dat ze graag een paar foto's zouden willen voor op een strip die bij het geboortekaartje bijgevoegd zal worden. Ik beloof deze de dag erop gelijk te sturen en pak dan mijn spullen bij elkaar om dit mooie gezin rustig in hun bubbel achter te laten!
Lieve Apollonia en Rutger, dank jullie wel voor het vertrouwen in mij. Het was een eer om bij de geboorte van Emma aanwezig te mogen zijn. Damiano en Levano hebben mij omver geblazen met al hun liefde voor hun kleine zusje!
Ik wens jullie veel liefde, geluk en gezondheid toe!
Veel liefs,
Jaleesa
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design
