Geboorteverhaal Elin - Hattem

Door Jaleesa Koelen op juni 30, 2020

Het geboorteverhaal van Elin | 17-06-2020

Op 18 januari heb ik een telefonisch kennismakingsgesprek gepland met Sandra. Ze gaf eerder via Instagram aan dat ze mogelijk interesse in een geboortereportage had. Omdat ze niet heel dicht bij woonden deden we het gesprek via de telefoon. Vanaf het allereerste moment hadden we een klik. We hebben wat praktische zaken besproken en vooral veel gelachen. Al snel werd duidelijk dat ze mij er echt bij wilde hebben!

Er ging wat tijd overheen en we spraken elkaar zeer regelmatig. Ze had bij een fotograaf in de buurt een zwangerschapsreportage gepland staan maar opeens bleek dat niet door te kunnen gaan. Overspoeld door emotie vroeg ze of ik dat dan niet ook wilde doen. En zo zagen we elkaar voor het eerst op 25 april voor een mooie zwangerschapsreportage samen met haar man en twee prachtige zoons, Ivan en Levi. Ook deze avond hebben we veel lol gehad en de klik die we eerder al voelden was er in het echt ook. Volgens mij vonden we het beide prettig dat we elkaar alvorens de bevalling begon al even ontmoet hebben! De weken daarna verstreken.

In de nacht van 25 op 26 mei hebben Tim en ik ruzie met een verschrikkelijke mug. Het is lekker weer en dan is dit altijd een vervelende bijkomstigheid. Rond een uur of 2 is hij eindelijk gepakt en kunnen we slapen. Opeens word ik wakker van een geluid op mijn telefoon. Ik begrijp er niks van, is dit een wekker? Ik houd hem vast en bekijk aandachtig wat er gebeurt. Ik zie dat het 04:30 is en dat ik gebeld wordt. Dan pas snap ik het! Snel pak ik op. Het is Hans. "We denken dat de bevalling wel begonnen is. Het rommelt al vanaf 02:45.." Ok, en het is écht al bezig denken jullie? Op de achtergrond hoor ik dat Sandra bezig is met het opvangen van weeën. "Ja, we denken van wel.." Omdat Sandra de dag ervoor na de controle liet weten dat haar kindje al met hoofd én schouders ingedaald is twijfel ik geen moment. Ik moet nog een uur rijden. "Ik kom eraan!" Eowyn wordt half wakker van het gesprek. Ik leg haar gauw nog even aan zodat ze verder slaapt. Dan sluip ik uit bed. Mijn stapeltje kleren ligt klaar, zodat ik deze midden in de nacht niet hoef te zoeken. Ik kleed me aan, pak mijn spullen, wat te eten en mijn tas. Ook het adres staat al op mijn startscherm. Ik stap 10 minuten later al in de auto en vertrek. Het begint net een beetje licht te worden. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Een bevalling bij daglicht! Dat is best ideaal en komt minder vaak voor dan midden in de nacht. Ik wil bijna de snelweg op rijden en word dan weer gebeld. Het is Hans. De verloskundige is geweest en er blijkt helaas nog maar 1 cm ontsluiting te zijn. Ze verwacht niet dat het kindje nu al snel zal komen. Ik besluit om te keren en nog weer even terug in bed te kruipen. De nacht gaat voorbij en ook de dag er na veranderd er nog niks. Hoewel Sandra het zwaar heeft en veel weeën op moet vangen vordert de ontsluiting niet. Op woensdag 27 mei, haar verjaardag, komt de verloskundige opnieuw langs. Helaas nog weinig vordering en er wordt besloten dat ze vrijdag opnieuw een controle krijgt en de week erop eventueel een afspraak kan maken voor een inleiding. In het ziekenhuis dus.. Hopelijk komt het eerder op gang en kan ze gewoon thuis bevallen zoals ze dat graag zou willen! Ik wacht in spanning af.

Die vrijdag gaat door drukte de controle niet door. Enkele dagen daarna wordt een mogelijke inleiding besproken maar uiteindelijk besluiten Hans en Sandra dat ze toch willen gaan voor een thuisbevalling en de natuur zijn gang wil laten gaan. Ondertussen is de stand-by periode officieel van start gegaan. Ik ben erg benieuwd wanneer hun kindje zal komen en zorg dat alles ten alle tijde klaar staat.

Dan volgt er een lange, zware periode voor Sandra. Ze heeft veel weeën en veel pijn. Bij controles blijkt de ontsluiting maar niet te vorderen. En elke keer gebeurd er niks om het te bevorderen. Het ziet er naar uit dat de kans op een inleiding in het ziekenhuis groter gaat worden. Ze heeft 2 keer eerder akkoord gehad dat ik erbij mocht zijn maar vraagt het nog eens voor de zekerheid. Nee.... Het antwoord is nee! Dit kan toch niet waar zijn? Is dit de versoepeling? Van een ja naar een nee? Dit levert veel onrust, verdriet en zorgen op bij Sandra. Op 10 juni wordt ze gestript. Ze is dan ruim 39 weken en hopelijk kan ze met dit zetje toch thuis bevallen. Helaas blijkt het strippen niet helemaal te lukken, de ontsluiting is namelijk niet gevorderd. Hopelijk werkt het toch wat in de hand, ik duim zo voor haar!

Helaas gebeurt er niks behalve dat ze veel pijn en weeën blijft houden. Die zondag, 14 juni, is haar uitgerekende datum en ze zit nog steeds veilig in mama's buik. Ze trekt het af en toe echt bijna niet meer, ik leef zo met haar mee. Desondanks is ze blij dat deze mijlpaal van 40 weken bereikt is. Die dag er op doet Sandra zelf nog een shoot, ook zij fotografeert. Op dinsdag moet ze opnieuw terug naar de VK voor een poging tot strippen. Ik krijg niet veel daarna een intens verdrietige Sandra te spreken. Het strippen is niet gelukt, haar kindje ligt zo laag dat ze het aantal centimeters zelf tegenhoudt. Haar baarmoeder is gezakt en het kindje lijkt wat afgevallen. Het is onvermijdelijk, een bezoek aan de gynaecoloog is noodzaak. Een mogelijke inleiding komt dichterbij en daar mag ik niet bij zijn. Later hoor ik dat ze de volgende dag om 9 uur de afspraak al heeft. Ze kan niet meer. Onmacht, onrust, twijfel en verdriet nemen het over.. We hadden al bedacht dat ik sowieso zou proberen binnen te komen in het zkh maar haar zo zien deed me niet goed. In de loop van de tijd hebben wij een vriendschap opgebouwd en dit doet pijn. Er is sinds kort een petitie en actie opgezet door de geboortebeweging over het belang van een derde persoon bij de baring. Ik twijfel niet en contacteer het ziekenhuis. Een licht positief antwoord is het resultaat. Ze gaan dit met de desbetreffende gynaecoloog bespreken nog voor de afspraak die volgende ochtend.

Na de afspraak hoor ik van Sandra dat ik erbij mag zijn. Weliswaar niet als fotograaf (?) maar wel als een vriendin. En ik mag ook foto's maken. Erg bijzonder want ik zie niet waar het verschil hier ligt maar dit is goed nieuws! De volgende afspraak staat die vrijdag de 19e en dan gaan ze ook bespreken wanneer de mogelijke inleiding zou zijn. Voor Sandra duurt alles echt veel te lang😔 Hans belt die middag met het ziekenhuis en er wordt besloten dat ze vrijdagochtend ingeleid zal worden. Eindelijk! We hopen dat ze zich toch nog eerder zal melden, maar dat zal wel niet..

Dan om 20:43 gaat mijn telefoon. Het is begonnen! "Zijn je camera's opgeladen?" zegt Hans. Die staan al weken startklaar haha! Sandra blijkt 4 cm te hebben en goede weeën. Instinctief wil ik direct vertrekken, ik moet nog een uur rijden en het kan opeens snel gaan. De verloskundige wil nog even wachten en het een en ander wordt besproken. Dan ruim een uur later krijg ik een GO. Ze gaan doorpakken. Snel pak ik mijn laatste spullen en stap in de auto. Ik wil de A35 opdraaien maar.... Die zit hartstikke dicht!! Een verschrikkelijke rit van omleidingen is het gevolg. Ruim 40km moet ik omrijden over gekke sluipweggetjes en achter een slome paardenkar. Het is rond 22:30 dus rustig op de weg. Op plekken waar het kan geef ik plankgas, dit gaat me niet gebeuren! Spijt dat ik net gelijk ingestapt ben maar wie verwacht dit nou 🙈 voor de tijd de route gecheckt en niks was aangegeven. Als ik nog zo'n 20 minuten moet breken de vliezen. Ik ben er bijna....

Ik zie dat het nog zo'n 500 meter is en rijd bijna de straat waar ik in moet voorbij. Parkeer mijn auto iets verder op naast het huis, nergens plek voor de deur dus ook dat werkt niet mee. Ik race met mijn tassen naar het huis. Wordt binnen gelaten door Sandra's vader die jarig is. Haar oudste, Ivan, wil me eigenlijk van alles laten zien maar ik loop snel door naar boven. Beland nog twee keer op een verkeerde kamer en hoor Sandra dan vanachter een gesloten deur. Ik ga naar binnen en yes.. ik ben nog op tijd! Hans aan de ene kant, haar moeder aan de andere kant. De verloskundige en kraamzorg zijn er ook. De kamer is niet super ruim met zoveel mensen. De lamp is aan maar het is alsnog wat donker. Geen tijd te verliezen! Ik stel mijn camera snel in en maak de eerste foto met lensdop er op. Haha, kan gebeuren. Dan start ik écht en zie hoe Sandra gefocust de weeën opvangt en wegpuft. Ze doet dit fantastisch!! Ik ben nog net geen 10 minuten boven of ik hoor de verloskundige zeggen, "Sandra.... Ik zie het hoofdje al! Ze is er bijna!" Na al die weken ellende is de kracht bijna uit haar lichaam maar ze kan dit! Ze werkt er superhard voor en langzaam wordt het hoofdje geboren. De navelstreng om de nek. Sandra kan niet gelijk doorpakken waardoor ze wat in de verdrukking komt te zitten. Met alle kracht gaat ze voor dit laatste stukje en dan, om 23:36 wordt hun prachtige dochter Elin geboren! Thuis, zoals ze zo graag wilde. En ik mocht erbij zijn. Wat bijzonder!!

Elin huilt niet direct en is blauw en slap. Die laatste weeën waren ook voor haar niet fijn. Gelukkig duurt het niet heel lang voordat ze zich laat horen. Snel bij mama op de borst en genieten. Je hebt het geweldig gedaan Sandra!! Ik zie hoe Elin heerlijk bij mama ligt. Ze friemelt met haar kleine handje aan het hangertje van de ketting van Sandra. Het is een klein hartje. Wat is dit schattig om te zien!

Nadat haar ouders haar en Hans hebben gefeliciteerd en er snel een korte check gedaan is kunnen haar jongens erbij komen. Ik hoor ze beneden van blijdschap gillen en joelen wanneer ze horen dat hun zusje er is! Wat prachtig om dit gezin helemaal compleet bij elkaar te zien. Wat was het zwaar de laatste maand. Wat een pijn... Maar wat is jullie dochter prachtig! Hans krijgt de eer om de navelstreng door te knippen, voor het eerst. Want de vorige keer zag hij dat niet zitten. Beschuit met muisjes wordt de kamer ingebracht door Ivan en we vieren dit moment. Ze mag bij mama drinken en wat doet ze dat goed. Elin krijgt even later de eerste controles en wordt gewogen. Ze zou wat afgevallen zijn maar ze weegt toch een mooie 3640 gram! Terwijl Sandra even bijkomt kleed Hans Elin voorzichtig aan. Het is altijd even wennen, zo'n klein frummeltje, maar het gaat hartstikke goed. Ik maak nog wat foto's voor op het het geboortekaartje en uiteindelijk stap ik rond half 2 weer in de auto. Ook de terugrit is spectaculair. Een deel van de weg blijkt hier ook te zijn afgezet en ik ga weer over bijzonder leuke boerenweggetjes. Maar nu met wat minder snelheid. Uiteindelijk valt mijn telefoon waarop de route staat halverwege uit en heeft mijn TomTom kuren maar rond 02:45 kom ik toch nog thuis aan.

Welkom lieve, mooie Elin. Wat zul jij in een prachtig gezin opgroeien met fantastische ouders! Hans en Sandra, dank voor jullie vertrouwen in mij om deze bijzondere gebeurtenis voor jullie te mogen documenteren! Heel veel liefde, geluk en gezondheid gewenst samen met Elin en haar twee grote trotse broers❤️

Liefs Jaleesa

Lieve Jaleesa. Begin dit jaar was ik opzoek naar een geboortefotograaf, omdat wij in verwachting waren van ons 3e kindje. Omdat ik zelf relatief bekend ben hier inde omgeving voelde het niet fijn om mensen die te dicht bij staan/stonden om mij heen te hebben. Ik zelf ben behoorlijk onzeker en begon te twijfelen, wil ik dit wel of niet… het is een smak geld, durf ik dit, wil ik dit.

Tot dat ik jou tegen kwam; neem vrijblijvend contact op… Dit gaf een fijn gevoel ik zat nergens aan vast. En al snel raakte we aan de klets en kwam er een telefonisch contact. Omdat mijn zwangerschap niet geheel vlekkeloos verliep hadden we samen afgesproken ik je af en toe wat updates te sturen. We appten over de zwangerschap maar we bouwden ook echt een band op, en dat was zo fijn en voelde zo vertrouwd! Toen het ook niet helemaal lekker ging met onze zwangerschapsreportage en wij jou hier ook voor vroegen was de klik compleet, wij als stelletje nuchtere Hollanders over de heide struinend, niet weten dat ons meisje toch langer bleef zitten dan dat we allemaal dachten.

Vanaf HET moment dat het toch loos alarm was ’s nachts stond je paraat, we konden en mochten je ten alle tijden appen of bellen, zo zat ik er een keer helemaal doorheen en hielp jou nuchterheid mij een hele andere blik te geven op de situatie.

De laatste week was ingegaan; wat was het spannend, en toen ineens woensdag leek de hoop volledig verloren en het ziekenhuis was voor het eerst op de route gevonden, en de inleiding leek dichterbij te komen. In tranen belde ik je op…. Het enige wat je zei was; jammer voor mijn bucketlist maar ik ben er bij! Anders leert het ziekenhuis mij kennen! Dat zelfde ziekenhuis heb ik niet meer weer gezien… want woensdagavond bedacht mijn lichaam en ons meisje dat het tijd was om iedereen te verassen…. Wat ik begrepen heb van de mensen om mij heen is dat je precies op tijd was.

Lieve Jaleesa wij hebben je leren kennen als een vakvrouw, een warme vrouw een vrouw met humor in de juiste dosis maar ook weet waar ze het over heeft en de juiste woorden geeft! Wij zijn dankbaar en heel blij dat wij voor jou hebben gekozen. Bij elk voorproefje van de bevalling krijg ik namelijk tranen… Je hebt echt een gave een talent! Dankjewel!

Bekijk de slideshow hieronder!

© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design