Geboorteverhaal Avan

Door Jaleesa Koelen op juli 3, 2021

Mijn eigen geboorteverhaal: Avan | 31-03-2021 | Enschede

Onder mijn verhaal lees je ook nog de ervaring van de verloskundige! Veel dank daarvoor!

Op 30 mei 2018 werden wij papa en mama van Eowyn. Voorafgaand aan de geboorte besloot ik dat ik er zo min mogelijk mensen bij wilde hebben, dus geen geboortefotograaf. Een grote fout, zo bleek later. Ik werd ingeleid in het ziekenhuis vanwege langdurig gebroken vliezen en dit eindigde in een traumatische bevalling waar ik niks meer van weet. Eowyn werd direct na de geboorte bij me weggehaald en tot op de dag van vandaag zit ik met vele vragen en lukt het me niet om dit te verwerken.

Gelukkig ging het na de bevalling snel goed met ons. Ik gaf haar borstvoeding en bleef dit veel langer doen dan ik van tevoren dacht. Hierdoor p bleef mijn cyclus uit. Na anderhalf jaar wilden we eigenlijk wel graag een tweede kindje erbij, maar dan is een cyclus wel essentieel. Ik wilde het echter niet ten koste laten gaan van de borstvoeding dus ik wachtte geduldig af. Na precies 25 maanden werd ik ineens weer ongesteld. De maand daarna waren we opnieuw zwanger! Het eerste wat ik toen regelde, nog voordat ik de verloskundige belde, was een geboortefotograaf. Ik hoefde niet lang na te denken wie ik bij mijn bevalling zou willen hebben. Christie kende ik van de rondleiding op de OK in het MST, zodat we daar als fotografen mochten fotograferen. Daarnaast kon ik bij haar terecht wanneer ik een back-up nodig had en haar bewerkingsstijl heeft overeenkomsten met die van mij. Ik hou van haar werk en stuurde haar een berichtje. Niet veel later kwam ze langs voor het kennismakingsgesprek. Best gek voor mij om nu aan de andere kant te zitten! Tim had ook gelijk een goed gevoel bij haar en zo boekten we haar als onze geboortefotograaf!

De zwangerschap
De zwangerschap verliep op zich prima. Wel ging het razendsnel voorbij. Mede doordat er continu een peuterpuber om me heen dartelde. Vanwege het Coronavirus moest ik bijna altijd alleen naar de controles, bij een echo mocht Tim mee maar die hadden we maar zelden.. Een kennis verhuurt een bevalbad en bij haar kon ik het bad ophalen. Ik wilde deze keer namelijk echt thuis bevallen en in bad. Met kerstlampjes. Ik zag het al helemaal voor mij. Ze had ook een fitnessbal waar ik de weken voor mijn bevalling standaard op zat als ik aan het werk was achter de computer. Omdat ik met 34 en 36 weken nog bevallingen, en even later ook nog twee kraamreportages, fotografeerde had ik genoeg te doen wat dat betreft. Ik vond het dan ook erg lastig dat ik richting het eind steeds vaker een stapje terug moest doen en in plaats van 's avonds werken al om 18 uur op bed lag. Maar hey, ik was de 38 weken al gepasseerd. Dat vergat ik soms! Met 38+2 verloor ik het eerste deel van de slijmprop. Later die avond een groter deel. Ik had die hele dag al ontzettende last van voorweeën. Die had ik al weken maar ze waren nu veel intenser en kwamen veel vaker voor. Ook mijn darmen waren zich aan het legen en voor de zekerheid appte ik Christie met deze updates. Wie weet is dit het begin! Ik bleef kleine delen de slijmprop verliezen en 's nachts rond half 5 lag ik een uur wakker van de voorweeën waarna ik toch in slaap viel. De dag erna was het ineens een stuk rustiger. Mijn buik hing zichtbaar lager en ik begreep hieruit dat de voorweeën en krampen die ik onderin voelde de dag ervoor moeten zijn geweest van het indalen. Dat werd tijd!

Op maandag 29 maart heb ik een afspraak bij de verloskundige. Eigenlijk ben ik er nog van overtuigd dat hij de 28e geboren zal worden maar die dag gaat in stilte voorbij. Bij de verloskundige wordt er geconstateerd dat hij inderdaad wat lager en vaster ligt maar ook dat mijn baarmoeder nog erg hoog zit. Sinds de nacht van zondag op maandag waggel ik heel erg en heb veel pijn in mijn bekken. De twee paracetamolletjes deden hun werk ook niet dus naast het bezoek aan de verloskundige nam ik die dag veel rust. Dinsdagochtend stap ik vrij gemakkelijk uit bed. Ik loop met gemak de trap af en snap er niks van. Het wordt vandaag rond de 20 graden en we besluiten aan het begin van de middag even lekker te gaan wandelen op het Buurserzand. Daarna boodschappen gedaan en de rest van de dag verliep rustig. De stilte voor de storm?

De bevalling begint
In de nacht van dinsdag op woensdag ligt Eowyn steeds erg dicht bij me. Normaal slaapt ze meer bij Tim de afgelopen weken maar ze kruipt nu steeds weer naar mij toe. Iets voor 05:00 vraag ik Tim haar bij hem neer te leggen zodat ik iets meer bewegingsruimte heb. Ik maak hierbij een soort draai met mijn onderlichaam en ik voel het nat worden. "Ok, ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken" zeg ik en ik loop naar de wc. Het maandverband is nat, maar vind ook opnieuw een groot deel van de slijmprop. Al bijna 6 dagen verlies ik delen van de slijmprop, dus dit is geen verrassing. Ik plas en ruik maar ben niet geheel overtuigd. Mijn slip is ook wat nat en het lijkt wel echt dun te zijn. Ik doe een schoon maandverband voor en ga maar weer liggen met de mededeling dat ik het ook allemaal niet weet.

Ik probeer te slapen, dat lijkt me slim. Helaas lukt dit niet echt meer. Af en toe voel ik iets lekken beneden en wanneer ik weer een draai maak komt er een klein golfje uit. Ik controleer nu verder niks want ik heb geen zin en behoefte om op te staan. Na een uur pak ik mijn tablet om te googlen over vruchtwater en om 06:13 time ik opeens mijn eerste 'wee'. Of iets wat ik als zodanig definieer. We zijn nu bijna een uur verder, iets over 07:00 en ik heb 5 'weeën' getimed. Gemiddeld duren ze tussen de 20-40 seconden en zijn heel mild. Ik ben benieuwd wat deze dag me brengt! Eowyn wordt wakker en ze is heel giegelig. Ik vertel Tim over de afgelopen uren en dan zegt Eowyn 'baby!' en legt haar handje op mijn buik. Ik vraag haar of de baby vandaag komt en ze antwoordt vastbesloten 'ja'.

Eowyn en Tim gaan zoals vaker vast naar beneden en ik blijf nog even liggen. Ondertussen time ik verder en krijg ik een aantal milde weeën vlak na elkaar. Ik moet naar het toilet en mijn darmen reinigen zich. Ik heb dan wel echt het idee dat de bevalling begonnen is. Daarom app ik mijn geboortefotograaf Christie met die mededeling. Ik leg nog wat dingen klaar, pak de slinger met geboorte affirmatiekaarten die ik mocht lenen van Marijke, zorg dat het bakje voor het doorbranden van de navelstreng met kaarsen klaarliggen en loop dan met de kaarten en yogabal naar beneden. Tim wil stokbrood kruidenboter in de oven doen maar ik heb geen zin om te eten. Ik voel dat ik ga bevallen. Ik wil ook geen koffie. Enkel een glas water. Ik ga op de bal zitten om wat weeën op te vangen. Ik besluit om niet langer te wachten en toch vast met de verloskundige te bellen. Het is Anne. "Ik heb nu een half uur lang om de 5 minuten een wee die tussen de 40-60 seconden duurt." Ze zegt dat ze eraan komt! Ik vraag haar of het slim is het bad klaar te zetten. Je kunt hem vast oppompen maar nog niet vullen, zegt Anne. Ik hang op en ga dan hangen over de bal. Eowyn loopt rond met haar camera en maakt foto's van mij. Even later lijkt het heel iets af te zakken. Anne belt me dan opnieuw. Er zijn gebroken vliezen tussendoor gekomen, of ze daar eerst langs kan. Ik vertel dat het wat lijkt te zakken en dat dat ok is. Ze zegt me nog dat, als het blijft zakken, ik even terug moet bellen. Misschien is het toch nog niet zo ver.. We hangen weer op en direct neemt het weer toe. Ik moet weer naar het toilet en Tim zet het bad verder op. Terwijl ik leegloop op de wc app ik Christie weer met de stand van zaken. Op het toilet krijg ik ineens veel zwaardere weeën. Deze voelen haast aan alsof ik al wil gaan persen. Zo werkt het niet denk ik.. Met moeite sta ik op en app ik Tim, vul het bad maar, niet wachten! Het gaat snel..

Het gaat snel
Wanneer ik beneden ben wil het niet gelijk lukken met de warmte van het water. De stress slaat bij Tim toe en mijn weeën worden heftiger. Christie vraagt of ze moet komen. Ik twijfel niet meer, kom maar! Het is kort over 10 wanneer ze appt dat ze in de auto stapt. Het vullen van het bad gaat langzaam, ik voel steeds meer druk en persdrang bij de weeën. Ik vraag Tim nog of een paracetamol zou helpen.. :p haha! Ondertussen belt Tim de verloskundige. Hij geeft aan dat het toch wel erg snel lijkt te gaan nu. Anne is al onderweg en hoort mij op de achtergrond. Er staat dan een laagje van ongeveer 20 cm in het bad en ik trek het niet meer. "Ik ga erin!!!" zeg ik. Tim kijkt snel naar de temperatuur, 37,5 graden, helemaal prima voor mij. Broek uit en laat me zo het bad in gaan. Wanneer mijn lichaam het warme water raakt voel ik een rust in mij en de pijn neemt gelijk wat af. Tim zet de muziek aan die ik zorgvuldig heb geselecteerd. De kerstlampjes op de achtergrond branden. De lampjes in het bad zijn uitgegaan maar het is een zonovergoten dag, dus dat geeft niet. Eowyn dartelt ondertussen door de kamer en vindt het allemaal reuze interessant. De bel gaat en Anne is er! De weeën nemen telkens toe en ineens ben ik bang dat Christie niet op tijd zal zijn, ik heb nu echte persdrang. Tim loopt net even de kamer uit wanneer mijn vliezen breken het is dan 10:30. Met een plop zie ik het vruchtwater het bad in schieten en overal drijven witte vlokken vernix.

Tim komt terug en belt Christie op mijn verzoek om te vragen waar ze rijdt. Ze geeft aan dat het nog 5/6 minuten is. Ik denk nog, dat gaat net niet of net wel lukken! Anne maakt met de telefoon van Tim alvast even wat foto's, voor het geval dat. Ik lig dan nog heerlijk op mij zij in het water. Wanneer ik persweeën heb hoor ik oerkreten uit me komen. Gecontroleerd blijf ik doorademen maar het helpt ook wanneer ik deze kreten niet binnen probeer te houden. Dan hoor ik de bel en weet ik dat Christie er is. Ik kan me nu helemaal overgeven en dan begint het avontuur pas echt.. In mijn hand houd ik een kam waarin ik knijp. De pijnprikkels vanuit mijn hand komen eerder aan in mijn hersenen dan die van de persweeën waardoor ik deze wat beter op kan vangen. De weeën zijn krachtig en heftig maar tussendoor kan ik op adem komen en neem dan ook de tijd om diep in te ademen en de adem via mijn buik naar beneden zoveel mogelijk uit te blazen. Ik voel heel goed wat er daar beneden gebeurd en voel me sterker dan ooit. Bij de eerste keer dat ik op gevoel mee ga persen, zo rond 10:45, hoor ik Anne zeggen dat ze de haartjes al kan zien. Hij heeft dus haar, en ik vraag me af hoeveel haar het is. Volgens Eowyn zouden het er 4 zijn. Ik probeer me te focussen en luister ondertussen naar de muziek die op staat. Eowyn staat bij het bad, ik heb mijn ogen grotendeels dicht maar ik hoor haar wel. "Goed zo mama! De baby is er bijna!"

Elke keer dat ik voel dat ik moet persen pers ik een keer of 3, soms 4 mee. Tim zit achter mij, buiten het bad, en wanneer ik pers houd ik me telkens vast aan hem. Ik voel het hoofdje tussen mijn benen dieper zakken. Rond 11:00 ga ik actief meepersen. Anne zegt opeens dat ik kan voelen als ik wil, zijn hoofdje staat al. Ik voel voorzichtig met één hand tussen mijn benen, met de ander houd ik Tim nog vast zodat ik niet weg glij. Ik ben verbaasd, wat veel haar!!! Ik aai hem over zijn bolletje en denk, nog een paar keer. Dan is hij er! Ik adem diep in en zucht rustig naar beneden. Ik houd Tim vast en voel weer dat ik moet persen. Na wat oerkreten waarbij ik aan één van de geboorte affirmatiekaarten denk "een open mond is een open vagina" voel ik ineens een flinke knak waarbij mijn onderlichaam zich lijkt te verschuiven in mijn onderrug. Dat was mijn stuitje, zo blijkt later. Heel kort daarna voel ik nadat zijn hoofdje een paar keer wat terugzakte nu toch zijn hoofdje geboren worden. Heel duidelijk maakte ik het nu mee, the ring of fire! Ik voel de pijn maar tegelijkertijd ook de euforie dat ik al zo ver ben. Enkel het laatste stukje! Instinctief wil ik hem er gelijk uit drukken maar ik wacht op de volgende wee. "Pak hem zo maar!!" hoor ik Anne enthousiast zeggen. Ik maak me klaar, doe mijn handen naar beneden om hem aan te pakken en wil voor de laatste keer persen, maar... Hij komt niet. Ik pers flink mee.. "Het lukt me echt niet!" zeg ik... Ik krijg hem er niet uit? Dan zegt Anne dat ik me snel om moet draaien op handen en knieën, ze moet me even helpen. Avan zit vast met zijn schouder achter mijn schaambeen, zelf kan ik dit niet. Ik las later dat dit bij 0,5% van de bevallingen voorkomt en te maken kan hebben met een grote baby..

Anne helpt heel kort mee en zorgt dat zijn achterste schouder los komt. Zodra dat is gelukt duwt ze hem tussen mijn benen door en volautomatisch draai ik me om, pak hem direct vast en laat hem nog heel even zwemmen. Twee oogjes kijken me al aan, een bos haar... Ik neem het beeld in mij op en geniet van dit moment! Heel langzaam laat ik hem naar boven komen, zodra hij het wateroppervlak raakt reikt zijn handje omhoog. Ik duw mijn neus tegen zijn handje aan, dit beeld kreeg ik een dag later in een preview al van Christie toegestuurd! Tim geëmotioneerd achter mij, en Eowyn die meekijkt. Iets wat ik op dat moment niet wist! Wat bijzonder, onze zoon en broertje Avan. Hij is er!! Ik til hem uit het water en leg hem bij me neer. Wat is hij mooi, perfect.. Het is ons gelukt, ik ben intens gelukkig en direct verliefd. Eerst knuffelen we een tijdje, genieten van het moment. Ik trek mijn knieën op en leg hem er met zijn ruggetje tegenaan zodat we hem goed kunnen bekijken. Wanneer hij begint te zoeken leg ik hem aan en als een natuurtalent begint hij te drinken. Dat blijft zo bijzonder, dat het allemaal maar volautomatisch gaat en nog werkt ook! Ik kijk naar het water... Weinig bloedverlies! Ik pak de navelstreng om deze te bekijken en voelen, hij 'klopt'. Anne zegt dat de navelstreng om zijn beentje zat. Yvonne van de kraamzorg komt dan ook binnen, om te ondersteunen daar waar nodig. De bevalling ging te snel om daarbij aanwezig te zijn maar hulp is altijd prettig! Ze geniet van de aanblik van ons in het bad, helemaal zen.

Ik hoopte dat de placenta ook geboren zou kunnen worden in bad. Ik heb nog steeds praktisch geen bloedverlies dus ik mag nog lekker blijven zitten en knuffelen. Anne zegt dat ik ook zelf de placenta geboren mag laten worden. Echte naweeën heb ik (nog) niet maar de oxytocine doet zijn werk want wanneer ik even later probeer of ik met een beetje te persen de placenta kan laten komen wordt hij direct geboren. Hij blijft nog net even hangen en Anne zegt dan na een tijdje als hij er nog steeds niet helemaal geboren is dat ik mag kijken of ik hem aan kan pakken. Ik pak de placenta voorzichtig vast en dan kom hij los. Met mijn hand ondersteun ik dit bijzondere orgaan en haal hem naar boven om te kijken. Voorzichtig til ik hem uit het water en leg hem in een bakje zodat ook deze nog even bij ons in bad kan dobberen. Wat bijzonder dat ook deze handeling geheel aan mij toevertrouwd wordt!

Toch minder goed nieuws
Dan wordt het tijd om de opa's en oma's in te lichten. Zij wisten helemaal niet dat de bevalling begonnen was en reageren allen dan ook heel verbaasd en verrast wanneer ze mij zien liggen in het bad met Avan aan de borst. Na het heugelijke nieuws te hebben verteld is het voor ons tijd om uit het bad te komen. Tim pakt Avan aan en legt hem op de bank. Daar wordt hij getemperatuurd, en ondanks dat het water al wat afgekoeld was heb ik heb met mijn lichaam en borstvoeding goed op temperatuur weten te houden! 37 graden precies! Ik verzamel wat vernix wat in grote vlokken in het water ligt en laat dit trots aan Christie zien. Terwijl Avan lekker op de bank ligt met de placenta naast zich sta ik op om uit bad te gaan. Vrij soepel stap ik om 12:35 over de rand van het bad en ga op de bank liggen. Ook ik moet worden nagekeken want het zou kunnen dat er iets van een scheurtje zit en ik gehecht moet worden al verwacht ik dit niet. Ik heb nergens last van. Ik zie Anne kijken en de blik in haar ogen wat veranderen.. Ze zegt dat ze wat minder goed nieuws heeft. Ik zal gehecht moeten worden maar dit kan niet thuis. Misschien moet ik zelfs naar de OK. Eigenlijk snap ik er niks van, ik heb geen pijn. Toch lijkt de kringspier geraakt te zijn en om het zekere voor het onzekere te nemen kan ik beter naar het ziekenhuis. Ik heb mijn zusje en ouders gebeld om te komen omdat ik vervoer nodig heb naar het ziekenhuis. Mijn zusje kan Tim hier dan helpen en ik ga met mijn vader en Avan naar het ziekenhuis.

Het heeft niet direct haast en we kunnen voor vertrek nog eerst de navelstreng doorbranden! Avan wordt eerst nagekeken en gewogen. 4060 gram!! Dat verklaart wel een aantal dingen, wat een flinke baby! Anne had wel een grotere baby dan Eowyn verwacht maar hij was wel zwaarder dan gedacht. Zijn hoofdomtrek is 35 cm. en hij is 53 cm. lang. Toen werd het tijd om de navelstreng door te branden. Ik had een mooie ronde asbak klaargelegd die mijn moeder heeft gemaakt toen ze een jaar of 15/16 was. Daar legden we de navelstreng in. Avan aan de ene kant, de placenta aan de andere kant. Tim en ik staken beide een kaars aan en hielden deze onder de navelstreng. Eerder had ik al gelezen dat er een klein knalletje kan komen, dit is niet erg. Ik had dit voor de tijd ook al even benoemd maar het was toch even schrikken toen dat ook gebeurde. Eowyn keek rustig mee. Mijn ouders liepen net de kamer binnen toen we begonnen, en ook mijn zusje was vlak daarvoor binnengekomen. Het hele huis was in 1 klap vol, maar toch verstoorde dit de rust voor mij en Tim niet en konden we lekker in onze eigen bubbel op de bank de navelstreng doorbranden. Het duurde vrij lang ook al leek hij een tijdje elk moment door te kunnen gaan.. Avan lag heerlijk zen te slapen. Omdat hij toch niet helemaal doorging besloten we het laatste stukje te knippen, zodat Avan en ik samen naar het ziekenhuis konden.

Naar het ziekenhuis
Na dit prachtige ritueel heeft Tim hem in alle rust aangekleed. Ik heb ook snel wat aangetrokken en liep wat rond door de kamer. Ik voelde me goed en ondanks dat deze wending heel erg jammer was had ik er wel vrede mee. Wat dat betreft ben ik heel nuchter en wat moet, dat moet. Avan werd in de maxi cosi gezet en achterin de auto van mijn vader geplaatst. Ik nam afscheid van Tim die toch wel flink bezorgd was, van Christie die weer naar huis vertrok, en samen met mijn vader reden we achter Anne aan naar het ziekenhuis. Haar navigatie deed apart en met een flinke omweg kwamen bij het MST aan. Toen ik daar uit de auto stapte voelde ik mijn stuitje en een flinke pijnscheut. Ik vertelde dit Anne ook en ging daarna in een rolstoel zitten. Mijn vader nam Avan mee en we liepen naar de afdeling verloskunde. Daar werd door twee artsen bekeken wat de schade was. Helaas ging het inderdaad om een totaalruptuur. Ik moest naar de OK en in overleg besloot ik voor volledige narcose te gaan. Daarmee zou ik namelijk het snelst weer thuis zijn!

Ik werd gelukkig al snel opgehaald en naar de verkoeverkamer gereden. Daar kreeg in mijn infuus en werden wat vragen gesteld. Ik was vrolijk en opgewekt, stelde me aan iedereen voor en vertelde dat mijn kont kapot was. Ik kon er maar het beste van maken. Zodra de operatiekamer (nummer 8, kan niet misgaan!) klaar was konden we vertrekken. Ik kende de weg maar dan voornamelijk als geboortefotograaf bij keizersnedes, en nu lag ik zelf in een bed. We reden kamer 8 binnen, het was er erg koud. Ik moest van mijn bed op de operatietafel schuiven wat lastig ging met mijn rug. Daar kreeg ik wat extra dekens over. Toen iedereen zover was kreeg ik een kapje op en viel in een heerlijke slaap, waar ik toen ook best aan toe was! Zodra ik bij kwam lag ik alweer op de verkoeverkamer waar ik een waterijsje kreeg. Na ongeveer een half uurtje werd ik naar de moeder-kind afdeling gereden en daar in de kamer stond het bedje met Avan erin. Ze legden hem gelijk bij me zodat hij kon drinken. Hij had wel even gehuild maar zodra hij bij de secretaresse werd gezet was hij rustig geweest. Eenmaal aan de borst begon hij gelijk te drinken. Ik kreeg beschuit met muisjes, wat anders te eten en te drinken. Mijn vader was ondertussen al gebeld. Zodra ik had geplast en alles was goed kon ik weg.

Een van de artsen kwam me nog vertellen dat het goed was dat ik gehecht werd, het was echt wel helemaal door namelijk. Ik had verder nog steeds geen pijn. Na een minuut of 15 moest ik plassen, ook dit ging veel beter dan verwacht. Daarna heb ik geduldig gewacht tot mijn vader er weer was om ons thuis te brengen en nog voor 19:00 uur waren ik en Avan weer heerlijk thuis bij Tim en Eowyn.

De ervaring van de verloskundige: Anne
Het was een heel lekker weertje! De hele nacht geslapen (dat is natuurlijk nooit zeker als je dienst hebt) en mijn ontbijt met een kop koffie net op. Er werd gebeld; het was Jaleesa, sinds een half uur ww (dit is een medische afkorting voor weeën), ze kwamen om de 5 min. en duurden zo'n 40-50 sec. Omdat ze een 2e kindje verwachtte, is dit reden om een huisbezoek te doen om in te schatten hoe het gaat. Toen ik net in de auto wou stappen belde een andere zwangere: gebroken vliezen! Ik besloot om Jaleesa even weer te bellen of het goed was dat ik onderweg die dame nog even ging zien. Zij had nog geen ww. Dit was prima! De ww leken bij Jaleesa iets meer af te zakken. Misschien een valse start? Dit komt vaker voor. We spraken af dat Jaleesa mij zou bellen als het verder af ging zakken.

Ik hoorde niets, dus reed vanaf het consult gelijk naar Jaleesa. Onderweg belde Tim; het lijkt nu erg snel te gaan. Ik hoorde Jaleesa op de achtergrond. Als verloskundige herken je dit geluid eigenlijk direct: persdrang. Gelukkig was ik al in de buurt! 5 min. later stond ik al bij ze in de woonkamer. Vanuit mijn hectiek (een consult tussendoor, het verkeer in Enschede) stond ik ineens midden in een woonkamer vol rust en kalmte. Het bad was al voor een gedeelte gevuld, Jaleesa zat er al heerlijk ontspannen in. Ondertussen zuchtte ze de ww weg waar het kon, en duwde passief mee waar ze het niet kon houden. Op de achtergrond rustgevende muziek en er hingen kaarten met mooie krachtige teksten. Ook dochtertje Eowyn is erbij, dartelt een beetje rond en maakt prachtige foto's met haar eigen fototoestel. Van een afstand zie ik het prachtige gezin samen de ww opvangen. Jaleesa hield een kam vast, ik vroeg me af of ze haar haar nog wou kammen!? Dit leek me namelijk nu niet echt een prioriteit.. Maar ze vertelde me dat het knijpen in een kam de pijnprikkel wat verplaatst, waardoor ze de ww makkelijker kon hebben. Wat interessant! Zo leer je als verloskundige iedere bevalling nog weer bij.

Ik zette snel mijn spullen voor de eerste opvang klaar en belde de kraamzorg. Tijdens die bezigheid braken de vliezen. Je zag het bijna niet in het bevalwater, enkel wat witte vlokjes vernix (huidsmeer van de baby), dus de kleur was gelukkig helder. Het was zo bijzonder om te zien hoe Jaleesa helemaal in haar eigen kracht stond, en deed wat haar lichaam haar vertelde. Ze voelde de baby nog goed bewegen, dus wou liever niet dat ik naar het hartje ging luisteren. Voor mij als verloskundige best lastig, om zo met mijn handen op de rug te staan. Toch had ik het vertrouwen in Jaleesa, en zij in mij. Iets wat in mijn ogen heel belangrijk is tijdens een bevalling!

Om 11:00 begon Jaleesa wat actiever te persen. Voor mij een reden om toch even een paar keer het hartje te luisteren; telkens prima! De geboortefotograaf arriveerde ondertussen ook. Een kwartier later werd het hoofdje geboren, ik vertelde Jaleesa dat ze het kindje zelf zo kon pakken. Jaleesa gaf aan dat het hoofdje niet verder kwam. Duw maar eens flink mee vertelde ik haar, wou natuurlijk het liefst dat ik niet in hoefde te grijpen. 'Het lukt niet!' Misschien toch een beetje hulp nodig van mij. Ik probeerde het voorste schoudertje geboren te laten worden, maar deze zat inderdaad vast. Ik vroeg haar om op handen en knieën te gaan zitten, aan de kant van het staartbotje is namelijk meer ruimte om het (achterste) schoudertje geboren te laten worden. En dit ging inderdaad vrij gemakkelijk. Zoontje Avan werd geboren! Zo bijzonder hoe Jaleesa zo makkelijk weer omdraaide om naar haar zoon onder water te kijken. Wat een mooi moment! Hij keek ons aan en bewoog heel rustig. Jaleesa bracht hem rustig naar het wateroppervlak en stimuleerde hem om te huilen; puur instinct, ik verplaatste me weer naar de achtergrond. Jaleesa kon dit prima zelf, dat voelde ik.

Hij kleurde mooi bij en zette het op een krijsen. Ook voor mij als verloskundige altijd een opluchtend moment. De kraamverzorgende kwam ook net na de geboorte van Avan binnen. Een tijdje later lag hij al aan de borst; natuurtalent. Hierdoor komt natuurlijke oxytocine vrij en kneep de baarmoeder goed samen, waardoor de placenta ook geboren werd. Geheel door Jaleesa zelf 'eruit gehaald'. Ik kon eigenlijk na de geboorte van Avan mijn spullen wel pakken om naar huis te gaan, haha.

De tijd in bad was fijn, maar we wouden Avan niet teveel af laten koelen, dus besloten na een uur uit bad te gaan. Gelijk maar even kijken of ik Jaleesa moest hechten. Helaas bleek er sprake te zijn van een totaalruptuur. Dit is een ruptuur die wij als verloskundigen thuis niet kunnen hechten, dit moest waarschijnlijk op OK gebeuren. Er werd vervoer geregeld, wat een lieve mensen heeft ze om zich heen zeg.

We moesten nog even wachten op het vervoer en keken ondertussen Avan na. Alles zag er goed uit! Ondertussen maakte Christie een foto (niet eens zo meegekregen), maar voor mij een super waardevolle foto! Tim en Jaleesa brandden de navelstreng door met kaarsen, iets wat nieuw voor mij was. Ben zelf een nuchter persoon dat denkt; 'knip die navelstreng toch door', maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het een erg mooi ritueel is. Of ik het zelf ooit zou doen? Ik denk het niet, haha. Het laatste stukje maar even afgeknipt, zodat ik er een cordring omheen kon doen, dit is een klein flexibel plastic ringetje, waarvoor de 'oude' navelklem langzaamaan plaats maakt. Met een grote omweg (ik heb een beroerd richtinggevoel en mijn Google Maps liet me een beeetje in de steek) reden we naar het ziekenhuis. Aldaar bleek inderdaad dat dit gehecht moest worden op de OK. We kletsen nog wat na over de mooie bevalling en hoe jammer het eigenlijk is dat we nu in het ziekenhuis zijn. Maar tot mijn verassing maakte Jaleesa hier eigenlijk ook een feestje van! Hoe positief kun je zijn!?

De gynaecoloog kwam al snel en ik liet haar daar in goede handen achter. Met een voldaan gevoel reed ik in het stralende weer (met een open dakkie) weer naar huis, een intens gelukkig gevoel!

Jaleesa en Tim, dank voor deze mooie ervaring en het wederzijdse vertrouwen, jullie zijn toppers!

Bekijk hieronder een deel van de reportage die Christie heeft gemaakt. De eerste twee (zwart-wit) foto's liggend in het bad zijn gemaakt door Anne. Ben je benieuwd naar wat er precies te zien is op de foto? Bekijk de bijschriften eronder op mijn aparte blog.

En bekijk hier het werk van Christie!

© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design