Het geboorteverhaal van Louis | 6 januari 2023

In de warme zomer van 2022 krijg ik een mailtje van Femke. Ze wil heel graag de bevalling van haar tweede kindje vast laten leggen en zou graag een kennismakingsgesprek in willen plannen. Ze is uitgerekend op 27 december. Een lastige periode omdat er twee dagen rondom die datum zijn waarop ik niet wil werken. Eerste Kerstdag en Oudejaarsdag. Gelukkig heb ik snel een back-up kunnen regelen die die dagen voor mij klaar wil staan en we plannen de kennismaking in.

Het is een heel warm en fijn gesprek en de klik is voelbaar. Ze willen heel graag dat ik de bevalling zal fotograferen en we hopen dan ook dat ze niet op Eerste Kerstdag of Oudejaarsdag zal bevallen. De weken voor haar uitgerekende datum hebben we wat vaker contact. Alles ziet er goed uit en het blijft rustig. Eerste Kerstdag gaat voorbij zonder appjes of telefoontjes dat er een bevalling begonnen is. De dagen erna rommelt het af en toe licht maar niet noemenswaardig. De uitgerekende datum gaat Femke voorbij en dan volgt Oudejaarsdag. Wij vinden het beide superspannend! Vooral tussen 15:00-01:30 hoop ik niet gebeld te worden. Ik wil er zo graag zelf bij zijn! Femke vindt het ook ontzettend spannend maar het blijft uiteindelijk rustig. Gelukkig!! Ook de dagen erna blijft het rustig. We appen af en toe en Femke zegt nog tegen mij dat ze de kerstversiering al in de vluchttas had zitten. Ik zeg haar dat dat alsnog wel mooi staat, van die lampjes tijdens de bevalling. Ze wilde ze sowieso op gaan hangen!

In de nacht van 5 op 6 januari gaat mijn telefoon. Het is Femke, de bevalling is wel begonnen. Ze heeft redelijk frequent weeën en ze vertrekken na een kopje thee naar het ziekenhuis. Ik zeg haar dat als ik moet komen ze maar gelijk moeten bellen. Om 07:15 krijg ik een appje van Stephan dat de vliezen zijn gebroken. Kennelijk hoor ik dat niet en eigenlijk moet er dan ook gelijk gebeld worden. Zo'n drie kwartier later schrik ik wakker en zie ik dat Stephan me belt. Hij verteld nogmaals dat de vliezen zijn gebroken en of ik die kant op wil komen. Ik vraag of ik nog koffie kan drinken, volgens de verloskundige kan dat wel. Daarna pas zie ik zijn appje. Als ik vraag of koffie zeker weten nog lukt reageert hij: Als je niet om rijdt komt dat goed! Dat klinkt mij te spannend. Ik kleed me gelijk aan en vertrek richting het ziekenhuis. 10 minuten later sta ik in de parkeergarage. Ik loop naar verloskamer 10, open de deur en zie de kerstlampjes aan de muur hangen. Het bed is leeg, Femke staat onder de douche de weeën weg te puffen. Ze heeft voornamelijk veel last van buik- en rugweeën en deze zijn onder de douche het beste op te vangen. Daarnaast zorgt het warme water voor de nodige verlichting. Stephan zit op de rand van het bad en kijkt toe. Ik ben blij dat ik op tijd ben, haha. Snel pak ik mijn camera om te starten met de geboortereportage. Terwijl Femke nog even onder de douche staat schrijft de verloskundige de namen van haarzelf, de kraamverzorgster en mij op het bord. Een grote camera wordt naast mijn naam getekend, mijn tattoo diende als voorbeeld. Hartstikke leuk! We lopen nog even naar Femke. De verloskundige checkt het hartje, dat klinkt helemaal goed.

Stephan neemt even plaats in de grote stoel en gaat videobellen met Charlie, hun dochter. Ze is wakker en het is natuurlijk een beetje gek wanneer niet papa en mama maar opa en opa er zijn. Stephan loopt met de telefoon naar Femke. "Kijk, hier is mama!" Femke kletst en lacht tegen Charlie. Daarna hangen ze weer op. Femke komt onder de douche vandaan, maar komt niet veel verder dan de stoel. Hier krijgt ze weer flinke weeën. Heel mooi, rustig en gefocust weet ze deze op te vangen. Stephan wil haar ondersteunen door tegendruk te bieden in haar onderrug maar Femke wil er nu allemaal niks van weten. "Blijf maar van me af. Laat me maar" bijt ze hem toe, en Stephan trekt gauw met een lach op zijn gezicht zijn hand terug. Soms vinden vrouwen de fysieke steun van hun partner heel prettig, maar soms ook komen ze liever in hun eigen bubbel waarin ze puur gefocust kunnen zijn op het opvangen van de steeds krachtiger worden weeën. Voor Stephan kan dit enigszins machteloos voelen, hij neemt plaats in de paarse stoel en we kijken bewonderenswaardig naar Femke. Wat doet ze het geweldig! Ze vraagt of Stephan de door haar uitgezochte muziek op wil zetten, maar ook deze moet snel weer af. Soms is vooraf niet te bedenken waar je precies behoefte aan hebt en wat fijn voelt. Ze blijft geconcentreerd en gefocust. Het liefst wil ze straks de bevalling op handen en knieën doen waarin de zwaartekracht een handje mee kan helpen. Het is een hele prettige houding om in te bevallen. Het is dus handig wanneer ze zo vast naar het bed kan komen. Met Stephan aan de ene kant en de verloskundige aan de andere kant loopt Femke naar het bed. Hier krijgt ze eerst weer een flinke wee. Wanneer deze voorbij is neemt ze plaats op het bed, ze geeft aan echt al wel een drukkend gevoel te hebben. De verloskundige geeft aan dat ze best wel wat mee mag drukken wanneer ze voelt dat dit nodig is. Er wordt nog even naar het hartje geluisterd, nog steeds alles prima in orde!

Dan kijk ik bij de volgende wee even mee en zie al een klein stukje van het koppie! Wat heeft ze dit goed aangevoeld! Bij elke wee komt er iets meer van het koppie tevoorschijn, Femke doet het geweldig. En er zitten haartjes op!! Ook Stephan staat ondertussen bij het voeteneinde zodat hij goed mee kan kijken met de uitdrijving. Hij zegt nog dat hij de vorige keer op een 'veilige' plek stond waarin hij meer over haar schouder mee keek, maar dit is toch ook wel heel bijzonder. Nu duurt het echt niet lang meer, een groot deel van de bovenkant van het hoofdje is al geboren, Stephan slaat de hand voor zijn mond. Er komt weer een wee en daar zijn ineens een paar kleine oogjes. Al gauw is het hele gezichtje zichtbaar en het kindje begint gelijk al te huilen! Met een straal vruchtwater is daar het gehele koppie, nog heel even. Ze weten nog steeds niet of het een jongetje of een meisje is, al zegt hun gevoel dat het niks anders dan een jongetje kan zijn. De verloskundige ze dat Femke het kindje zelf aan kan pakken, ze had aangegeven dit graag te willen. Maar Femke weet nu even helemaal niet hoe ze er goed bij moet komen en zegt dat zij hem maar aan moet pakken. En terwijl de verloskundig het hoofdje pakt wordt al snel het lichaampje geboren! 09:12 is de tijd, waarvan ik snel een foto maak. Ze houdt het kindje vast richting de camera en ik weet prachtige foto's te maken, wat een mooi snoetje! In alle enthousiasme heb ik nog helemaal niet gezien of het een jongetje of een meisje is. Ik zie Stephan kijken, hij zegt: "Het is een jongetje! Ik zie een piemeltje!" Wat superleuk, na een meisje nu een mooi ventje erbij! De verloskundige zegt tegen Femke dat ze hem tussen haar benen door zal aangeven, dan kan ze hem gelijk bij haar nemen. Wat een intens en prachtig moment, Femke tilt hem op en houdt hem vast. Wat een geluk en wat een emoties komen er los! Er wordt natuurlijk gevraagd hoe hij heet. Louis zegt ze. Louis George Hagedoorn. Wat een toffe naam!

De kraamverzorgster zet een mutsje op en wijst me dan op zijn handje. Hij heeft het bandje van de jurk van Femke stevig vast. Stephan geeft Femke een kus op haar hoofd, wat is hij trots op haar! Dat zie je aan alles. Dan neemt Femke voorzichtig plaats in bed op haar rug, Louis wordt gelijk weer bij haar gelegd. Stephan en Femke bekronen hun geluk met een kus. Ze bewonderen hun prachtige zoon. Als je al een ouder kindje hemt is het altijd weer even wennen in het begin. Zo'n ontzettend klein frummeltje, met van die minivoetjes en minihandjes. Femke heeft last van de naweeën die vrij pittig zijn. De placenta is er ook nog niet, maar dit heeft geen directe haast. Toch wordt deze vrij snel na de bevalling al geboren. De verloskundige kijkt de placenta na. Alles ziet er goed uit. Dan laat ze hem aan Femke en Stephan zien. Ze legt uit aan welke kant hij aan de baarmoeder vastzat en hoe het heeft gediend als huisje van Louis. "Mag ik die vliezen eens voelen? Of is dat heel vies?" vraagt Femke. Uiteraard mag dat, ook voelt ze aan de navelstreng. Deze is ondertussen al helemaal wit, slap en uitgeklopt. De placenta wordt in een bakje naast Femke gelegd, ze wilden graag een halve lotusgeboorte en ook ngo een foto van het kindje verbonden aan de placenta. Dat kunnen we straks het beste bij de controles doen.

Dan komen bij Femke even alle emoties los. Een traan stroomt over haar wang, voor mij een prachtig fotomoment. Het is ook allemaal niet zomaar iets, bevallen, je kindje eindelijk mogen ontmoeten.. Maar het zijn tranen van geluk! De verloskundige controleert daarna hoe het er daar onder aan toe is. Helaas moet Femke wel gehecht worden. We zien dat Louis op zijn handje sabbelt en omdat ze borstvoeding wil geven wordt besloten hem eerst aan te leggen. Zo heeft ze tijdens het hechten ook wat afleiding. Hij begint eigenlijk al gelijk te drinken. Terwijl Louis rustig drinkt houdt hij Stephans vinger vast. Zijn hand ligt over die van Femke, die drie handen bij elkaar, wat een mooi beeld. Het duurt even voordat alles gehecht is maar het zit er bijna op. Dan komt de kraamverzorgster binnen met de beschuiten met muisjes. De verloskundige is bijna klaar met hechten en Femke vraagt of Stephan haar sokken even aan kan doen. Wanneer de sokken aan zijn doet hij ook even haar mooie sloffen aan, haha. Ziet er weer erg fashionable uit dit! Het hechten zit erop en wanneer Louis uitgedronken is is het tijd voor de controles. Eerst maken we de foto waarbij Louis nog aan de placenta verbonden zit. Louis wordt hiervoor gewoon lekker op het aankleedkussen gelegd, de placenta naast hem. Van bovenaf kan je dan een hele mooie foto maken. Het kindje samen met zijn huisje, nog heel even verbonden. Nu is het dan eindelijk tijd om ze van elkaar te scheiden en Stephan knipt de navelstreng door. Deze wordt afgenaveld met een cordring. Ik zie eigenlijk zelden wat anders, zo'n cordring lijkt me voor het kindje zelf ook het meest prettig.

Louis wordt gewogen en weeg 4025 gram. Het gehemelte, de liezen, handjes en voetjes worden nagekeken en de reflexen worden getest. Ook het loopreflex wordt getest maar in echt een stapje zetten heeft Louis weinig zin, haha. Ze houdt hem nog even in de foetushouding wat altijd bijzonder blijft om te zien en als laatste wordt hij gemeten. Hij krijgt zijn eerste shotje vitamine D, nog een luiertje aan en mag dan heerlijk huid op huid knuffelen met Stephan. Hij pakt hem op en houdt hem stevig vast, vader en zoon. Wat mooi op te zien. Samen met Louis gaat hij weer in de paarse stoel zitten. Na even lekker samen geknuffeld te hebben mag Louis weer terug  naar Femke. We zien de kleine donshaartjes op zijn schoudertje. Soms hebben kindjes echt nog (delen) van het 'vachtje'. Superschattig om te zien! Femke legt hem nog weer even aan en dan is het tijd om de familie in te lichten. Als eerst Charlie, opa en oma! Wat mooi altijd om die eerste reacties te zien! Daarna is de zus van Stephan aan de beurt. Ik focus op het telefoonscherm zodat ik haar eerste reactie kan vastleggen. Zodra ze oppakt en het beeld zichtbaar wordt valt haar mond open van verbazing. Heerlijk! Nadat de eersten weer even op de hoogte zijn en Louis genoeg heeft gedronken mag hij zijn eerste kleertjes aan. Een mooie taak voor Stephan. Voorzichtig en liefdevol kleedt hij hem aan. Nu kan Femke zich mooi even opfrissen onder de douche. En wanneer Louis helemaal aangekleed is loopt Stephan naar Femke om het resultaat te laten zien, want zeg nou zelf. Die eerste kleertjes worden altijd zorgvuldig uitgezocht. Wanneer je kindje er dan daadwerkelijk in zit is dat wel een bijzonder moment!

Femke is zich net aan het afdrogen en moet erg lachen om hun kleine frummeltje in dat mooie pakje. Stephan die hem zo trots vasthoudt. Samen bewonderen ze hem, Louis. Wat een mooi moment om de geboortereportage mee af te sluiten. Ik zal ze snel weer terug zien bij de kraamreportage, daar kijk ik nu alweer naar uit!

Lieve Femke en Stephan, bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Dat ik bij zo'n intiem moment aanwezig mocht zijn en dit voor jullie vast mocht leggen. Ik heb het met alle liefde gedaan. Ik wens jullie samen met grote zus Charlie en de kleine Louis alle liefde, geluk en gezondheid toe. Geniet en tot snel!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal River Mae - 9 november 2022

Melanie is bijna 32 weken zwanger wanneer ze mij een berichtje via Instagram stuurt. Of ik rondom haar uitgerekende datum nog een plekje heb. Het past precies tussen de geboortereportages die al geboekt zijn. Er is alleen nog wel een dingetje. Zij is lyrisch, maar hoe haar partner Adam erover denkt weet ze niet. Ze geeft aan met hem in gesprek te gaan en ik laat weten dat er altijd een vrijblijvend gesprek plaats kan vinden.

Er gaat een tijdje overheen maar dan ontvang ik een berichtje dat ze graag een gesprek inplant. Al snel ga ik bij ze langs en we hebben een prettig gesprek. Adam is aan het werk in huis en Melanie laat me al weten dat hij achter haar keuze staat. Het is fijn dat we elkaar ontmoet hebben en nog geen 2 weken later sta ik al stand-by! Haar eerste kindje is met 41 weken geboren en de verwachting is nu ook dat ze zeker richting de 40 weken zal gaan.

Wanneer Melanie bijna 41 weken zwanger is rommelt het behoorlijk. Ze is gestript en ze heeft harde buiken. Die avond belde de verloskundige dat ze de dag erna een ballon krijgt als ze dan nog niet bevallen is. De nacht gaat voorbij en in de ochtend van 9 november heeft ze nog steeds wel last van voorweeën. Ze gaat naar de verloskundige maar komt terug zonder ballon, wel had ze al 3 cm ontsluiting. In de middag komen ze om de 8 minuten en lijkt het op gang te komen. Niet veel later komen ze om de 5 minuten, maar ze zijn nog niet erg pijnlijk. Iets voor 7 besluit ik toch te gaan rijden, het bad wordt al gevuld. Het lijkt sneller te gaan en de vorige keer was er kindje er in no time! Maar net voor ik de snelweg op rij belt hij weer, het is toch nog niet helemaal op gang. Ik kan dus nog even wachten, de ontsluiting zit nog steeds op 3 cm. Ik draai om en rijd weer terug. Om 22 uur zal de verloskundige weer komen en 2 minuten over tien appt Adam dat ik kan komen. vlak daarna belt hij met dezelfde mededeling. Ze zit op 5/6 cm en ze gaan de vliezen breken. De verloskundige wil daar wel mee wachten tot ik er ben. Het kan dan zo snel gaan dus tof dat dit nu zo besloten wordt. Ik kleed me om, pak mijn tas en vertrek snel richting Markelo.

Een klein half uurtje later kom ik aan. De sleutel zit in de voordeur. Eenmaal binnen hoor ik stemmen, ik loop door richting de keuken waar de verloskundige Ellen en een stagiaire zitten te praten. Ik stel me voor en bespreek gelijk even het onderwerp flitsen. Dit heb ik nog niet eerder gedaan en zou ik graag willen proberen. Voor Melanie en Adam geen probleem en wanneer het toch vervelend is kan ik altijd stoppen. Ook Ellen vindt het prima. Adam geeft mij een glas water, ik drink wat en loop dan naar boven. Melanie staat naast het bed. De tens is aangesloten en helpt haar bij het opvangen van de weeën. Al heel snel lijken deze in kracht toe te nemen. Ze roept Adam om haar te ondersteunen door middel van het geven van tegendruk in de onderrug. De vliezen zijn al gebroken vlak voordat ik kwam, dan gaat het vaak ineens heel snel. De eerste beelden maak ik zonder flits, mijn lens beslaat natuurlijk gelijk door de overgang van koud naar wam (en vochtig!) Dat trekt gelukkig snel weg. Ondertussen zet ik de flitser op mijn camera en nog wat onwennig stel ik deze in. Het is vrij donker dus flitsen zou wel echt mooi uitkomen hier. Na even wat gedoe heb ik de flitser zoals ik hem wil. Op dat moment geeft Melanie ook aan dat de vk moet komen want ze heeft het idee dat het heel snel gaat en wil eigenlijk in bad.

Dit mag natuurlijk. Ze luistert nog even naar het hartje en ze haken de tens van de rug. Melanie stapt het bad in en probeert een fijne houding te vinden. Al heel snel geeft ze aan dat ze het gevoel heeft dat ze moet persen, maar ze denkt dat dit nog helemaal niet kan.. "Vertrouw op je lichaam, als je voelt dat je mee moet drukken dan die dat maar eens" zegt Ellen. Ik geef Ellen snel mijn lampje voor in bad aan voor meer licht. Bij de daarop volgende perswee waarbij Melanie het aandurft wat mee te drukken staat ineens het hoofdje al. Ik loop naar de achterkant van het bad en hoor Melanie verbaasd vragen of het hoofdje er echt al is. Adam roept snel de moeder van Melanie die de kamer samen met Mason binnenkomt. Ik kijk dan en zie inderdaad het eerste stukje van het hoofdje al. Terwijl ik de uitdrijving hier vrij goed in beeld krijg wordt daarna het hele hoofdje geboren, met een stukje arm. Het mondje is open. Melanie gaat iets anders zitten zodat ze haar dochter zo zelf aan kan pakken en ik loop weer naar de voorkant van het bad waar dan ook gelijk River Mae geboren wordt om 23:31! Ik denk al te zien dat de navelstreng om haar nekje zit. De verloskundige buigt zich over haar heen en zet een mutsje op. Melanie neemt River Mae dicht bij zich en gaat wat beter in het bad zitten. Alleen lijkt het kindje zo laag te zitten, is de navelstreng zo kort? Dan blijkt dat de verloskundige de navelstreng eerder niet gezien had en ziet dan dat deze nog helemaal om het nekje gewikkeld zit. Vlug wikkelt ze deze los en dan kunnen ze echt even goed bijkomen. Adam heeft Mason op de arm die er bij was toen zijn zusje geboren werd. Hij is vooral onder de indruk van de vreemde gezichten in de kamer en is daarnaast ook wat slaperig, hij vindt het allemaal maar zo-zo.

Na even in bad gezeten te hebben wil Melanie wel graag op bed liggen. Ellen en Adam helpen haar om uit bad te komen en River Mae even over te nemen. Dan gaat Melanie op bed liggen en wordt River Mae gelijk weer bij haar gelegd. Wat een prachtig plaatje is dat toch en wat ging het snel allemaal! Terwijl ze daar samen heerlijk liggen bij te komen komt Mason ook nog eventjes kijken. Ellen positioneert River Mae op het schoot van Melanie zodat iedereen haar even goed kan bekijken. Ondertussen komt de kraamverzorgster van Naviva binnen. Net op tijd want zij kan helpen bij het aanleggen. Melanie wil graag borstvoeding geven. Het blijft altijd zo bijzonder om te zien hoe een kindje lijkt te weten hoe het moet drinken. Adam staat trots naast het bed en kijkt mee. Na een tijdje samen zo gelegen te hebben zou Ellen het wel fijn vinden dat de placenta geboren wordt. Melanie en Adam wilden graag een halve lotusgeboorte dus de navelstreng is nog niet doorgeknipt. Na nog even hard werken van Melanie en wat hulp van Ellen wordt de placenta gelukkig vrij vlot geboren. Deze wordt in een onderlegger naast Melanie gelegd zodat ze nog rustig kan blijven drinken.

Een andere cliënt van de verloskundige heeft gebeld en omdat Ellen daar ook heen moet wordt er besloten om de navelstreng die uitgeklopt is zo door te gaan knippen en dan gelijk de controles te doen. Ellen laat de placenta eerst nog even uitgebreid aan Melanie en Adam zien, daarna maken we nog een mooie foto van River Mae terwijl ze nog verbonden is aan de placenta. Nu is het aan Adam om de navelstreng door te knippen. We gaan dan gelijk door naar de controles en deze kunnen zoals vaak bij een thuisbevalling heerlijk op bed uitgevoerd worden. Zo kunnen Melanie en Adam goed mee blijven kijken. De reflexen worden getest en Ellen houdt haar in de foetushouding. Mooi om te zien hoe ze even ervoor nog in de buik zat! Ook wordt River Mae gewogen. Ze weegt 4140 gram. Na de controles die allemaal goed zijn wordt ze aangekleed door de kraamzorg. Ook dit gebeurd rustig op het bed, die allereerste pakjes zijn altijd zo superschattig. Het is net een klein kaboutertje. Ik kan tijdens dit moment ook prachtige foto's van haar maken waarbij ze me steeds goed in de gaten houdt. Ellen meet River nog even, ze is 52 cm lang, en daarna nemen zij en haar stagiaire afscheid en gaan naar de volgende (aanstaande) mama. Adam mag River Mae vasthouden en knuffelt heerlijk met haar, een prachtig en mooi vader-dochter moment. De vader van Melanie zal zo ook nog even komen dus daar wacht ik op!

Mason komt samen met de moeder van Melanie weer in de kamer en mag bij op het grote bed. Zo kan hij zijn zusje even echt goed bekijken. Ondertussen ligt River Mae alweer bij Melanie aan de borst. Eerst houdt hij wat afstand, een schuin oogje in haar richting. Maar al snel komt hij ook wat dichterbij, aait haar een keer over haar bolletje en tovert een grote glimlach op zijn gezicht. Het is ook wat, ben je ineens grote broer! Het is mooi om ze zo te zien genieten van deze nieuwe samenstelling. niet veel later komt dan ook haar vader binnen, Adam heeft op dat moment River Mae vast en laat haar vol trots zien. Dan feliciteert hij Melanie en wordt River Mae weer bij haar neergelegd. Een goed moment voor nog wat laatste mooie portretjes van dit mooie meisje! Nu Mason wat meer gewend is houdt Adam River Mae nog eens wat dichter bij hem. Hij lacht naar haar, aait haar en geeft wat kusjes. Ik zie hier een bijzonder mooi gezin en ben dankbaar dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Voor mij is het dan ook tijd om mijn spullen in te pakken en terug naar huis te rijden.

Lieve Melanie en Adam, ontzettend bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe! Geniet samen en een high five voor Mason, wat een top broer!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal van Ava en Linde | 22 september 2022

Natascha en Wim vertrouwden het in september 2019 aan mij toe om de bevalling van haar tweede zoontje te fotograferen. Ik wist dat ze nog wel graag een derde kindje zouden willen en nadat het helaas een paar keer misgegaan was kreeg ik op 16 februari een berichtje dat ze heel pril in verwachting was! Op 15 maart kreeg ik van Natascha een berichtje: "ik denk dat het foute boel is. We zijn onderweg naar het ziekenhuis." Ze had een dikke prop ter grootte van een tennisbal verloren en zouden zo een echo krijgen. In spanning wachtte het af. Opeens kreeg ik een foto van de echo toegestuurd. Zag ik dat nou goed? Het lijken wel twee vruchtjes te zijn. "Heb je al een tweelingbevalling?" stuurde ze erachteraan. Wat?! Hoe is het mogelijk, hoe kan dit nou? Het bleek dat Natascha eigenlijk in verwachting van een drieling (!!!) was, maar dat ze één kindje verloren hebben. Er zitten er dus nog twee in, en ze maken het goed. Een tijdje later stuurt ze me opnieuw een foto, we zijn allemaal superbenieuwd naar wat ze krijgen. Ze hebben al twee kerels, en ik denk sowieso één meisje te zien. Op een andere foto lijken het beide meisjes! Kort daarna wordt dan ook bevestigd dat het inderdaad twee meiden zijn, wat bijzonder allemaal.

We houden die tijd erna contact omdat ze ook aan mijn prepartum project mee willen werken overleggen we een datum rondom de 30 weken te plannen, ook in verband met mogelijke vroeggeboorte. Op mijn zusjes verjaardag op 23 augustus krijg ik een berichtje dat ze met de ambulance naar Zwolle moeten. Ze is dan 30 weken en vier dagen, de shoot is nog niet geweest. Gelukkig hoeft ze hier maar enkele dagen te blijven en kunnen we een week later alsnog de prepartum reportage inplannen. Dit doen we in een maïsveld, puur natuur en het levert prachtige beelden op. We houden af en toe contact en het blijft spannend wanneer er iets gaat gebeuren.

Dan op 20 september om half 11 ben ik met Tim en Avan in de stad als mijn telefoon gaat. Ik schrik me een ongeluk. Het is Wim, de vliezen zijn gebroken dus ze vertrekken naar het ziekenhuis. Superspannend. Ik wacht het even rustig af want je weet nooit hoe het allemaal verder gaat verlopen. Mijn tas staat al klaar voor vertrek. We blijven dus niet superlang want ik ben het liefst gewoon al thuis wanneer ik hoor dat ik moet komen 😉 Het gaat allemaal niet zo snel als met hun eerste, en Natascha appt me een uur later dat ze aan de CTG ligt. Ze heeft het vermoeden dat ze er die avond wel zullen zijn. Om half 3 mag ze van de CTG af en kan ze weer bewegen. 's Avonds haalt Wim nog wat lekkers te eten. Ze heeft wel weeën maar geen idee of het wat doet met de ontsluiting. Die avond heb ik de eerste ouderavond op de school van mijn dochter en blijft het verder rustig. De volgende ochtend vroeg appt ze me dat ze nog steeds veel rugweeën heeft maar dat ze nog niet naar de ontsluiting willen kijken, ook in verband met mogelijk infectiegevaar door de gebroken vliezen. Die dag gaat dan uiteindelijk ook voorbij, ook al blijft Natascha flinke weeën houden. Ze is er helemaal klaar mee.

Ze hoopt dat ze die dag ingeleid zal gaan worden. Al is het maar om te weten of er iets vordert. Rond 17 uur hebben we weer contact. Ze hebben nog niks gecheckt, ze krijgt wel weeënopwekkers maar dit brengen ze langzaam omhoog. Ze zei al, het moet geen lancering worden. Ik grap dat ik mijn spatscherm, zwemvliezen en duikbril mee zal nemen. Ook Wim houdt me tussendoor al steeds goed op de hoogte. Om 18:37 appt hij me: "Ze gaan een elektrode in de bil doen van de kleine. 3cm ontsluiting". Omdat het bij Natascha heel snel kan gaan en de dames natuurlijk ook nog eens erg klein zijn geeft de verloskundige aan dat ik bij 5 cm wel die kant op kan komen. Iets over 7 laat Wim me weten dat er zoveel gehannest wordt en dat ze op 5 cm zit. Dus ik kleed me gauw om en fiets met 99 km per uur (voor mijn gevoel dan hè) naar het ziekenhuis.. Een klein kwartiertje later loop ik het ziekenhuis in. Dat zit hier praktisch op de hoek, ik ben er met 8 minuten als ik snel fiets, zoals nu. Maar ik kom compleet buiten adem aan. Ik loop gauw naar verloskamer 4 en daar tref ik Wim en Natascha. Natascha staat naast het bed, dat had ik niet zien aankomen haha. Gelukkig ben ik in ieder geval op tijd. We kletsen even wat en ik ben al lang blij dat ik op tijd ben. Ik kijk eigenlijk al uit naar een tweelinggeboorte sinds de allereerste keer dat ik een bevalling vast mocht leggen. Die van hun zoontje!

Eigenlijk ziet Natascha er superchill uit maar het duurt niet heel lang of het wordt wel duidelijk dat er echt wel sprake is van goede weeën. Wim heeft het zoveelste kopje koffie in de hand. Ik maak een foto van de oxytocinemeter. Ze hebben dat net weer wat naar beneden gezet omdat het ineens wel erg hard ging. Dat zorgde even voor wat rust, maar op dit moment komen de weeën weer in kracht terug. Natascha staat naast het bed en vraagt Wim het bed wat hoger te zetten. Ik maakte drie jaar geleden soortgelijke beelden als nu. Wim heeft tegendruk op haar onderrug wat een rode vlek veroorzaakt. De druk zorgt voor wat verlichting tijdens de weeën. Ook staat Natascha tussendoor weer op haar tenen, kenmerkend voor haar haha. Wanneer ik daar een foto van maakt begint Wim over al het vocht wat ze vasthoudt in de benen, iets wat me niet eens gelijk opviel.

Opeens worden de weeën steeds krachtiger en Natascha geeft aan dat ze steeds meer druk voelt. Ze heeft het idee dat ze al moet gaan persen. De verloskundige op de kamer is al snel niet meer de enige. Naast de gynaecoloog komen er nog drie dames de kamer binnen. Volle bak, en erg uitdagend voor mij. Natascha ligt op bed, ze willen voordat ze gaan kijken hoe ver ze is eerst een echo maken om te zien hoe de dames ervoor liggen. Ik merk aan de gynaecoloog dat het niet helemaal optimaal is. Het wordt spannend want het zou goed kunnen zijn dat het toch een keizersnede zal gaan worden. Iets waar we allemaal rekening mee houden, maar Natascha zou graag op een natuurlijke manier bevallen van haar kindjes. De eerste ligt nog altijd in stuit, maar haar handje ligt bij haar gezicht wat de uitdrijving lastiger kan maken. Eigenlijk wilde ze graag on all fours bevallen maar dan gaat het snel. De gynaecoloog besluit even mee te voelen tijdens een wee omdat hij misschien zo de ligging nog wat kan bijsturen. Het blijft even twijfelachtig maar dan zegt hij dat ze mee mag persen. Het kindje komt al en er kan niks anders meer worden besloten. Ik sta nog maar net en zie dan de billetjes al tevoorschijn komen. Tussen al het personeel door kan ik prachtige beelden schieten. De uitdrijving gaat heel vlot en wanneer het onderlichaam geboren is helpt de gynaecoloog mee met het laatste stukje. Daar verschijnt op het eind het gezichtje en dan is Ava er, om 20:07! Ze wordt bij Natascha neergelegd en terwijl ik nog steeds tussen al het personeel door plekjes zoek om te fotograferen hoor ik ze zeggen dat de tweede er gelijk achteraan komt. Natascha heeft het helemaal niet zo in de gaten, ook niet wanneer Wim het voor haar herhaalt. Ik loop snel naar de andere kant en daar komt inderdaad een klein koppie tevoorschijn. Het voetje van Ava boven haar hoofdje. Een gigantische golf vruchtwater komt mijn kant op en terwijl de verloskundige geen kant op kan spring ik net op tijd naar achteren. Daar wordt het hoofdje geboren en haar lichaampje volgt er direct achteraan. Om 10:08, een minuut later, wordt Linde geboren. Beide dames loggen bij elkaar bij Natascha op de borst. Wat ging dit snel!! Het is nog zo onwerkelijk. Natascha houdt de dames stevig vast, wat een rijkdom is dit en wat bijzonder dat ik er opnieuw bij mocht zijn!

De navelstreng mag twee keer door Wim worden doorgeknipt. Natascha had aangegeven het liefst een halve lotusbevalling te willen of op z'n minst de navelstreng uit te laten kloppen. Maar omdat de meisjes te vroeg waren en naar de neonatologie moesten hebben ze hier niet mee gewacht. Ava is gelijk al super alert en volgt mij telkens. De oogjes mooi open.. Na nog even lekker geknuffeld te hebben worden Ava en Linde samen in één bedje gelegd, ook al waren er twee bedjes de kamer in gereden. Wat een lief gezicht is dit! Bij Natascha is ondertussen gebleken dat ze wel gehecht moet worden en terwijl dit gebeurd loopt Wim samen met een verpleegkundige en het bedje met de meiden erin naar de neonatologie. Daar worden ze gelijk gewogen. Ze wegen ... en ... gram. Ook de eerste controles vinden plaats wanneer ze beide apart in een bedje liggen. Wat zijn ze beide alert! Met hun mooie grote oogjes helemaal open kijken ze in het rond. Soms volgen ze mij, ook al kunnen ze natuurlijk nog niet echt veel zien. Het zorgt wel voor prachtige plaatjes! Ook de kinderarts kijkt ze nog even na en ze krijgen vitamine D. Alles ziet er goed uit. Ava haar handje is nog steeds blauw. Dit zat tijdens de uitdrijving bekneld. Linde wordt op haar buikje gelegd zodat ze wat makkelijker kan ademen. Wim houdt alles vanaf de zijlijn goed in de gaten. Ava begint dan op haar handje te sabbelen. Natascha wil graag borstvoeding geven maar ze vragen Wim of het goed is dat ze beide een flesje melk krijgen. Dat is prima en vooraf Avan drinkt het flesje supersnel leeg. Dat het drinken wordt ze nog even rechtop gehouden, dit ziet er super schattig uit!! Vrij snel na het drinken gaat de deur open en daar wordt Natascha binnen gereden. Ze wordt tussen de twee bedjes ingereden. Als ze zich iets uitstrekt kan ze Ava aanraken. Linde ligt net wat verder weg in de hoek, nog steeds op haar buikje. "Wat zijn ze klein hè". Wim houdt zijn hand naast Linde, ter vergelijking.

Niet veel later moet er bij beide dametjes bloed worden geprikt (via de hiel) om het zuurstofgehalte te meten. Allebei slagen ze voor de test, het ziet er goed uit. Natascha en Wim genieten van hun meisjes, ook al blijft het gek dat je nu moet gelijk lekker met ze kunt knuffelen. Omdat Natascha vrij snel na het hechten naar de neo is gekomen komen ze haar na een tijdje weer ophalen zodat ze even kan douchen en wat kan eten. We laten Ava en Linde op de kamer achter en samen lopen we terug naar de verloskamer. Natascha gaat even lekker douchen en ik maak nog wat beelden van haar postpartumlichaam. Dan kletsen we nog wat na, eten een beschuitje en dan is het tijd om afscheid te nemen. 2 dagen later zal ik terugkomen om de eerste ontmoeting met hun twee grote broers vast te leggen!

Lieve Wim en Natascha, opnieuw wil ik jullie bedanken voor het vertrouwen in mij. Het was een eer om hierbij aanwezig te mogen zijn. Alle liefde, geluk en gezondheid gewenst en veel liefs,

Jaleesa

Het geboorteverhaal van Micha | 26 augustus 2022

Op 23 augustus krijg ik na de controle bij de verloskundige een appje. Femke heeft 1 cm ontsluiting en is gestript. Fijn dat ze me dit laten weten want het zou zomaar eens kunnen gaan doorzetten! Verder blijft het uiteindelijk rustig die dag. En ook de 24e kabbelt voorbij. Op 25 augustus krijg ik om 06:30 een appje van Femke. Sinds half 5 is het flink aan het rommelen. Ze gaat nog proberen wat te rusten en zal me op de hoogte houden. Iets voor half 9 laat ze weten dat rusten niet meer lukte en de verloskundige onderweg is. Spannend! Een half uur later blijkt dat ze een ruime 1 cm is, de start is gemaakt. Ze is opnieuw gestript in de hoop dat het doorzet.

Rond 14 uur appt ze dat ze onregelmatige weeën heeft waardoor ze even gaat proberen te slapen. Wanneer het regelmatiger wordt belt ze de verloskundige weer. Een aantal uur later om half 5 zit Femke nog steeds op anderhalve centimeter ontsluiting. De baarmoedermond was wel goed plat. Rond 20:00 komt de verloskundige weer en dan wordt besproken hoe ze de nacht in zullen gaan.

Om 19:34 appt Robin mij. Femke gaat nog even proberen te slapen omdat de verloskundige bang is dat ze het anders niet vol zal houden. Om 21:00 wordt er nog even gecheckt hoe het er dan voor staat. Het kan zijn dat ze naar het ziekenhuis gaat om slaapmedicatie te krijgen om hopelijk de latente fase door te slapen en in de ochtend weer terug naar huis te kunnen. Om 22:30 hoor ik dat Femke inderdaad in het ziekenhuis is en dat Robin haar als alles goed gaat de volgende ochtend weer ophaalt. De volgende ochtend om 10:21 volgt er weer een appje met helaas slecht nieuws. Het nachtje ziekenhuis was geen succes. Om 03:00 is Robin weer naar haar toe gegaan omdat de slaapmedicatie niks deed. Om 05:00 zijn ze naar huis gegaan en om 08:30 kwam de verloskundige weer. Op haar advies krijgt Femke een ruggenprik wat betekent dat de gewenste thuisbevalling helaas niet door zal gaan. Voor Femke is deze beslissing nu het beste. Het is niet anders. Ze heeft nu nog maar 2 cm dus het vordert ook niet echt. Ik wacht rustig af.

Iets over half 5 app ik dan toch maar, omdat ik niks meer gehoord had. Om dat moment heeft ze 4-5 cm en is erg misselijk. Ik denk dat het slim is mij gelijk te bellen als ze op 6 cm zit, het kan toch ineens snel gaan. De verloskundige gaf ook aan mij te bellen bij 6/7 cm. Femke krijgt nu ook weeënopwekkers. Om 16:57 eindigt dat gesprek. 42 minuten later appt Robin me, het gaat ineens heel erg snel, ze zit op 8 cm. Ik schrik me een ongeluk en spring direct in de auto. Om 18:47 app ik dat ik nog 10 minuten moet rijden en om 18:58 sta ik in de lift. Geen reactie, da's goed lijkt me. Ik ben op tijd!

Ik haast me naar verloskamer 1 maar nog voordat ik de deur open kan doen hoor ik gehuil. Van een baby. De moed zakt me in de schoenen en wanneer ik de deur open hoor ik dat het uit die kamer komt. 6 minuten voor mijn aankomst om 18:51 is hun mooie zoon Micha geboren. Blij dat het uiteindelijk goed gegaan is maar wat balen dat ik het niet heb kunnen redden. Micha ligt bij Femke op de borst. Aan de ene kant staat een zichtbaar geëmotioneerde Robin, aan de andere kant haar moeder. Ik pak mijn camera en begin gelijk met fotograferen. Al vrij snel wordt dan de placenta geboren waar ik een prachtig beeld van kan maken! Daarna moet Femke nog gehecht wordt. Ik maak wat mooie beelden van Robin en Femke, samen met hun zoontje. Ook deze eerste momenten samen zijn zo mooi! Er worden beschuitjes met blauwe muisjes binnen gebracht. Er ligt ook een klein knuffelkonijntje bij voor Micha. Hij lijkt dat wat last van slijm te hebben en de verpleegkundige tilt hem even op zodat hij gaat huilen. Dit gebeurd inderdaad, waarop Femke zelf ook een traantje moet laten. Liefdevol veegt Robin deze weg. Wat een ontzettend lange dagen waren dit voor hen, en wat een gek en snel einde. Micha ligt dicht met zijn gezichtje tegen Femkes gezicht aan. Ze wrijft er langs: "wat ben je lekker zacht!"

Femke is ondertussen gehecht en het is tijd voor de eerste controles. Hieruit blijkt dat ze zich toch wat zorgen maken mbt de ademhaling van Micha. En neusvleugelt een beetje en de borstkas deukt wat in bij de snelle ademhaling. Verder ziet alles er goed uit maar ze willen we even het zuurstofgehalte in het bloed meten. Dit is niet heel slecht maar ook niet zoals het moet wezen. Daarom zal even later de kinderarts ook nog even komen om hem te beoordelen. Micha wordt gewogen, hij weegt 3615 gram. Robin staat er de hele tijd naast en kijkt trots en liefdevol naar zijn zoon. Af en toe houdt hij zijn handje even vast. Hij checkt of alle vingers en teentjes er aan zitten. Het valt me op dat Micha erg alert is. Met open oogjes volgt hij mij en kijkt hij Robin aan. Wat is dat prachtig om te zien! Femkes moeder maakt nog wat foto's met haar telefoon en geniet zichtbaar van haar kleinzoon. Wat een liefde in deze kamer. De kinderarts komt dan binnen. Hij luistert naar het hartje en kijkt hem na, ze willen over een half uur nog weer even het zuurstofgehalte meten. Er zijn nog steeds wat zorgen over hem.

In de tussentijd mag hij weer lekker bij Femke liggen waar hij wordt aangelegd. Niet veel later komt de vader van Femke binnen. Ook hij wil zijn kleinzoon natuurlijk bewonderen. Prachtig om te zien hoe trots hij kijkt. Hij blijft maar even en wanneer hij vertrokken is wordt Micha opnieuw nagekeken en checken ze het zuurstofgehalte. Dit blijkt nog niet op en top te zijn. Ze probeert hem in de foetushouding te houden maar Micha wil volgens mij vooral lekker liggen. De rest wordt nagekeken en op het snelle ademen, neusvleugelen en het ingedrukte borstkast je na ziet alles er goed uit. Omdat ze zicht toch wat zorgen maken zal Micha straks toch even worden opgenomen zodat ze hem goed in de gaten kunnen houden. Femke vraagt aan Robin of zijn ouders ook nog even langs willen komen. Niet te lang, gewoon even spieken haha. Niet veel later komen zij aan, ze feliciteren Femke en Robin en bekijken Micha. Al die trotse opa's en oma's, zo mooi! Wanneer zij weer vertrekken wordt Micha opgehaald met de couveuse. Ik loop samen met Robin mee om daar nog wat beelden te maken. Daarna neem ik afscheid van Robin en loop naar verloskamer 1 waar Femke nog is. Ook van haar neem ik afscheid waarna ik mijn spullen in pak. Dan loop ik terug naar de parkeerplaats. Bij de ingang kom ik haar zus nog tegen die net onderweg is naar haar. Aangekomen bij de auto maak ik nog een laatste foto van het ziekenhuis wat er beste sfeervol uit ziet in het donker. Daarna stap ik in en rij ik terug naar Enschede.

Lieve Femke en Robin, ik wens jullie samen met de kleine Micha alle liefde, geluk en gezondheid toe. Geniet van elkaar!!❤️

Liefs Jaleesa