Het geboorteverhaal van Lonne | 3 mei 2023

Het is 8 september 2022 wanneer ik weer een berichtje van Mette krijg. Al 2x eerder had ze mij in 2021 gecontacteerd na een positieve test mbt een geboortereportage maar helaas gingen deze zwangerschappen niet goed en waren het beide lege vruchtzakjes blijkend op de eerste echo. Ze is nu opnieuw zwanger na hun ICSI traject, mét kloppend hartje en wel, en hoopt dat ze alvast een plekje mag reserveren rondom haar uitgerekende datum. Op het moment dat ze mij bericht is ze 7 weken in verwachting. Voor de zekerheid wachten we nog even af tot de volgende echo en plannen na goed nieuws snel een kennismakingsgesprek in. Op de echo die even later gemaakt wordt lijk ik een meisje te zien, dat zou wel superleuk zijn na een jongen. Het blijkt ook echt een meisje te zijn, blijkt enige tijd later, ik vind het superleuk voor ze!

Op 29 oktober kom ik langs voor het gesprek wat erg prettig was. Ze zijn dan ook overtuigd dat ik bij de bevalling aanwezig mag zijn en ik leg dit met veel liefde voor je vast. Mette laat weten dat ze ook graag foto's wil maken tijdens de zwangerschap en ook dit mag ik voor haar vast gaan leggen, superleuk! In de periode na het gesprek en de shoot in hebben we regelmatig even contact en stuurt Mette mij haar geboorteplan. Dat is altijd fijn om even in te kunnen zien zodat ik (nogmaals) weet wat voor hen belangrijke onderdelen zijn rondom het baringsproces.

Op Valentijnsdag krijg ik een berichtje van Mette, ze wil graag de zwangerschapsreportage in gaan plannen. Deze plannen we na overleg in op 4 maart. Het is dan ook 4 maart wanneer ik weer een appje krijg. Of ik nog aan het voeden ben, of dat ik van de radar ben geraakt. Dan dringt het tot me door dat ik eigenlijk al bij hen had moeten zijn. Het gebeurd me niet vaak maar ik was het gewoon vergeten! Gelukkig wonen ze vlakbij dus ik pak wat jurken en de mooie kimono en haast me naar Mette. Oeps! We maken de meest prachtige beelden en hebben het nog over mijn placenta waarvan ik afdrukken heb gemaakt. Ik zou dit ook wel eens willen maken van de placenta van één van mijn klanten en Mette geeft gelijk aan dat ik die van haar gerust mee mag nemen. We nemen afscheid en daarna zal de eerstvolgende keer dat ik ze zie waarschijnlijk zijn wanneer de bevalling begonnen is. Spannend!

Op 27 april aan het begin van de avond appt ze me dat ze nu wel écht hevige menstruatiekrampen begint te krijgen. Echt weeën kan ze het nog niet noemen, maar het zou natuurlijk zomaar het begin van de bevalling kunnen zijn. Ze heeft zelf ook het gevoel dat het niet meer heel erg lang zal gaan duren. Ze gaat me op de hoogte houden, ik ben benieuwd! Zelf doe ik ook wel eens een voorspelling wanneer het kindje geboren wordt en bij haar had ik de 28e gezegd, zou het weer eens een keertje kloppen? De nacht gaat rustig voorbij maar in de ochtend krijg ik wel een berichtje dat de krampen er nog waren maar ze weg waren zodra ze op stond. Op de controle bij de vk bleek ze ook nog steeds op 1 cm ontsluiting te zitten, er zat dus nog niet echt verandering in. Ze heeft ook niet echt kunnen strippen maar het wel een beetje geprobeerd los te krijgen. Ze moet 4 dagen later weet terug voor de volgende controle en heeft ook als back-up plan een inleiding gepland, op zaterdag 6 mei.

De echt volgende update ontvang ik in het begin van de midadg op 3 mei. Ze stuurt me een screenshot van een weeëntimer. Ze heeft nu toch echt wel een goede wee om de 5 minuten en hiermee lijkt er wat begonnen te zijn! De vk is op de hoogte en zal er zo bijna zijn, ook Arnold is onderweg naar huis. Voor de zekerheid! Een klein half uur later krijg ik weer een berichtje, ze heeft 4 cm ontsluiting en ze gaan zo naar het ziekenhuis om daar door te gaan pakken. De ontmoeting met hun kindje zal vandaag zijn! Ik pak mijn spullen en wil eigenlijk net vertrekken naar het MST maar dan laat Mette me weten dat het MST vol zit. Ze zullen naar het ZGT gaan en niet veel later ook het telefoontje dat ik die kant ook op mag gaan. Deze keer win ik en ben ik net iets eerder op de parkeerplaats, zij parkeren bij de spoedpost. Ik loop vast naar binnen om vast richting de verloskamers te gaan. Ondertussen appt Mette dat ze de kamer met het bevalbad hebben, iets wat ze graag wilde. Wat een geluk! In het ZGT hebben ze sinds dit jaar een nieuw, vast, bevalbad. Vol met gekleurde lichtjes, ik ben benieuwd hoe dat eruit zal zien.

Ik wacht even bij de ingang van de verloskamers en al snel zie ik ze het hoekje om lopen. Ik sluit me bij hen en verloskundige Sophie aan en loop mee naar de verloskamer. Het is wat schemerig in de kamer die mooi ruim is. Het bad staat op het eind van de ruimte met mooie ramen er omheen. Mette vangt weeën op aan de rand van het bed terwijl Arnold de spullen neer zet. Er bleken tassen te missen met daarin eigenlijk de belangrijkste spullen, waarop Mettes beste vriendin werd ingeseind die toevallig in de wijk bij ZGT woont en wel heen en weer wilde rijden naar Enschede om ze te halen. Ze reageerde erg enthousiast op het feit dat er ook een geboortefotograaf aanwezig was. Dat is voor mij ook altijd leuk, zo'n reactie. Mette vangt nog steeds kalm en gefocust de weeën op en Arnold steunt haar daarin door zo nu en dan een hand op haar rug te leggen. De verloskundige luisterde nog even naar het hartje, alles was goed. Het bad liet ze vol lopen en ook de kraamverzorgster was onderweg.

Zodra en bad vol genoeg is laat Mette zich erin zakken, het water lijkt rustgevend te werken. Ze blijft gefocust en vangt de weeën die blijven komen heel erg goed op! Telkens weer heb ik zoveel bewondering voor het vrouwelijke lichaam. Op de achtergrond klinkt ontspannende muziek wat erg kan helpen om goed in je bubbel terecht te komen. Het licht in het bad kan je op een bepaalde kleur zetten, of laten circuleren, gekscherend noem ik dit de 'discostand'. De kleuren werken fijn voor Mette, al is het fototechnisch niet altijd even handig. Maar het ziet er hoe dan ook gezellig uit, de kleine kan zo de weg naar buiten wel vinden 😉 Mette wisselt af en toe van houding, het bad geeft niks mee dus een hele fijne houding vinden is soms wat uitdagend. Het zitten op de knieën is vaak fijn, maar blijkt in dit vaste bad door de vaste vorm waarin ze uitgaan van een rugligging een vervelende stand voor de voeten (waarbij bovendien het waterpeil te laag blijft voor de buik), maar het is heerlijk om dit soms af te wisselen en even op je rug te liggen. Iets wat Mette ook doet, goed op adem komen tussendoor. De handen op haar buik. De kraamverzorgster is er ondertussen ook, het is Yvonne. zij was ook bij mijn eigen bevalling aanwezig, of nouja, Avan was toen al geboren. En ik heb haar later meerdere keren terug gezien bij andere bevallingen, altijd leuk om haar weer tegen te komen!

Yvonne en Sophie hebben Mette en Arnold eventjes een tijdje alleen gelaten maar komen nu weer terug op de kamer. Misschien wel net op het goede moment want de weeën lijkt wel steeds krachtiger te worden. Er wordt gekeken naar de ontsluiting die ondanks de toenemende kracht in de weeën nog niet verder gevorderd is. Vooraf is al even overlegd dat het in dit geval misschien beter was om da de vliezen te breken, en Mette staat hier nog steeds achter. Dan gaat er in ieder geval wat gebeuren, anders zou het misschien nog wel heel erg lang gaan duren. Iets dat Mette erg eng vindt want ze is bang te moe te worden en de nacht in de moeten, of dat de baby te moe wordt en er complicaties ontstaan. Zo gezegd zo gedaan, en op het moment dat de vliezen gebroken worden verkrampt haar gezicht en beginnen de weeën gelijk intenser te worden. Mette zag het nu niet direct zitten om weer terug het bad in te gaan maar wilde graag op de bal de weeën opvangen onder de warme douche. Arnold moest natuurlijk mee voor de ondersteuning en had zijn zwembroek mee zodat hij dicht bij Mette kon blijven om ondersteuning te bieden onder de douche. Een supermooi en tegelijkertijd intens moment waar ik prachtige beelden van weet te maken. Na enige tijd in verschillende houdingen onder het warme stromende water te hebben gezeten horen we Mette ineens roepen. "Volgens mij moet ik poepen". Als dit gevoel er is betekent dat meestal maar 1 ding, de baby is onderweg. De druk wordt veroorzaakt doordat het kindje lager en lager in het geboortekanaal zakt. Dus het was belangrijk dat ze nu zo snel mogelijk richting het bad zou komen om de gewenste badbevalling te realiseren. Op dat moment worden de missende tassen gebracht en Mettes vriendin hoort enkel een "dat kan ik niet!" en maakt zich weer schaars. Er wordt gezegd "jawel, we gaan je helpen". Met wat moeite komt Mette met de hulp van Arnold, Sophie en Yvonne aan bij het bad.

Het lukt Mette om hier weer in te stappen en ze laat zich zakken. Het is opnieuw moeilijk om goede houdingen te vinden omdat het bad niks meegeeft. Uiteindelijk ligt ze op haar zij met haar gezicht richting Arnold. Ze heeft het zwaar en er wordt geopperd of ze geen zin heeft in een Dextro. Deze heb ik zelf ook standaard in de tas zitten maar ze hebben ze zelf ook bij dus Arnold gaat er 1 pakken. Daarna loop ik even heen en weer in de ruimte en zie ineens al mijn cameraspullen verspreid op tafel liggen. Mijn tas staat open, in de haast heeft Arnold de verkeerde tas uitgepakt maar wel mijn Dextro gevonden haha. Geen probleem en kan gebeuren, ik vond het wel grappig. Snel even ingepakt en terug richting het bad. De weeën worden echter al snel enrom intens, af en toe schreeuwt Mette het uit. Soms schamen vrouwen zich daarvoor maar het is puur een oergevoel, en soms is het ook gewoon wel fijn om daar aan toe te geven. Sophie ziet wel liever dat ze haar krachten spaart en ook Yvonne zegt dat ze beter rustig kan blijven en blijven letten op haar ademhaling om haar krachten te sparen voor de uitdrijving. Tussendoor wordt het hartje nog een keer gecheckt en alles gaat nog goed! Ze komt nu redelijk snel op het punt aan dat ze van Sophie wel wat mee mag beginnen te drukken. Terwijl Sophie en Yvonne blijven herhalen dat ze rustig moet blijven. Mette luistert en zegt dat heel rustig tussendoor: "Ik hoor wat jullie allemaal tegen me zeggen en als ik het wil dan doe ik het. En anders niet." Heerlijk! Af en toe moeten we ook wel om haar lachen, maar ze doet het echt geweldig!

Sophie wil eigenlijk graag een keertje meevoelen om te kijken hoe de stand van zaken is. Mette vindt 't prima. Het hoofdje staat al heel laag, eigenlijk zit er zoals je wel vaker ziet nog net één laatste randje voor. Door met de vingers het hoofdje wat mee te begeleiden tijdens het persen kan net die laatste stukje soms weg worden geduwd. Het eind is in zicht, en dat is maar goed ook want Mette is er wel klaar mee. Wanneer het hoofdje steeds meer en meer verschijnt voelt Mette een keer mee. Ja, ze is er nu écht bijna! Arnold zit achter haar en houdt Mette goed vast, tussendoor kijkt hij mee en ziet ook hij steeds meer van het koppie van hun dochter tevoorschijn komen. Vlak nadat het hoofdje dan echt geboren wordt volgt er nog een golf vruchtwater met bloed waardoor het water compleet troebel wordt. Iets waar ik natuurlijk geen invloed op heb, maar het is wel balen wanneer je verder zulk mooi licht hebt! Dan gaat het snel. Om 17:20 wordt Lonne geboren. Sophie pakt haar aan en tilt haar uit het water omhoog, gelijk bij Mette op de borst. Een prachtig kindje dat nog een klein beetje blauw oogt na het laatste heftige stukje. Ze is rustig bij Mette en we wachten allemaal op het eerste huiltje. Dit wordt eventjes gestimuleerd maar al gauw laat Lonne van zich horen! Daarna is ze weer heel rustig en ligt ze veilig bij Mette op de borst. Arnold en Mette omhelzen en kussen elkaar, wat hebben ze dit samen fantastisch gedaan! Ik maak de meest mooie beelden,  van hun samen, maar ook mooie detailshots van hun mooie meisje. Mette wil borstvoeding geven en Yvonne probeert haar al even aan te leggen maar ze hapt nog niet gelijk aan, geen haast. Het water kleurt wel wat roder en ondanks dat het misschien niet direct noodzakelijk zou zijn vindt Sophie het toch wel fijn als de placenta al gauw geboren zal worden. Ze helpt hierbij daarom toch even mee en nog geen 10 minuten nadat Lonne geboren wordt is daar ook al de placenta. Ze kijkt hem direct even na en alles ziet er goed uit.

Omdat het water vrij rood is en Mette zelf ook eigenlijk wel graag uit bad wil stapt ze er daarna ook gelijk uit. Met de hulp van Yvonne en Sophie, Lonne ligt ondertussen al lekker bij papa die alvast naast het bed is gaan zitten. Zodra Mette uit het bad opstaat begint ze heel erg te trillen. Ze geeft ook aan dat ze het heel koud heeft. Ook zonder de kou zie je vaak wel dat vrouwen in de laatste fase van en net na de bevalling erg gaan trillen, door alle inspanningen waar het lichaam doorheen moet of is gegaan. Een deken wordt over haar heen gelegd in bed en Yvonne trekt lekkere warme sokken bij haar aan. Sophie checkt de schade bij Mette maar dit blijkt nihil te zijn. Hechtingen zijn niet nodig, nou dat is natuurlijk geweldig nieuws!

Omdat ze ook nog graag een foto wilden van de placenta nog verbonden aan Lonne wordt besloten dit nu eerst te doen zodat daarna de navelstreng ook doorgeknipt kan worden en ze heerlijk bij Mette kan liggen om samen bij te komen. Nadat de gewenste foto gemaakt is wordt Lonne bij Mette neergelegd en knipt zij zelf de navelstreng door. Sophie laat hen nog even zien hoe de placenta er als huisje van Lonne uitzag en daarna gaat deze in een zak zodat ik hem mee kan nemen om afdrukken van te maken. Lonne lijkt wat te zoeken en Yvonne helpt bij het aanleggen. Het gaat niet gelijk goed en Mette wil het zelf graag in alle rust doen. Nu pakt ze de borst wel gelijk goed, geweldig! Ondertussen worden er beschuiten met roze muisjes gebracht, iets waar ik ook wel trek in heb! Ik eet deze rustig op en laat Mette en Arnold op een iets groter afstandje even lekker genieten.

Daarna is het tijd voor de controles. Lonne weegt 4020 gram en is 52 cm lang. Alle reflexen doen het, ze wil zelfs al een eerste pasje zetten tijdens het testen van de loopreflex. Sophie houdt haar ook nog eventjes in de foetushouding en wanneer ze glansrijk geslaagd is voor alle controles mag ze worden aangekleed. Arnold houdt zich wat afzijdig en Yvonne neemt deze taak met liefde aan. Het mooie eerste pakje wordt aangegeven en het mutsje met de naam erop wordt eventjes opgezet. Enkel voor een foto. Arnold maakt ook foto's van haar en staat glunderend te kijken naar dat kleine bundeltje geluk. Lonne kijkt me soms recht aan en trekt de meest grappige gezichtjes. Af en toe steekt ze de tong even uit. Het blijft toch altijd mooi om te zien hoe alles zomaar helemaal op en top werkt! Ze hebben ook een leuk houten plankje met daarop de naam laten maken en deze leggen we er nog eventjes bij, dat wilden ze graag. Deze foto's zijn voor mij de laatste die ik maak. Mijn taak zit er weer op en met veel liefde heb ik deze mooie geboorte vastgelegd.

Ik pak mijn spullen in en denk gelukkig aan de placenta die met mij mee zal gaan. We nemen afscheid van elkaar en dan loop ik rustig naar mijn auto toe. Stiekem grinnikend over het feit dat ik hier langs al deze mensen loop met een placenta in mijn tas.

Lieve Mette en Arnold, ontzettend bedankt voor jullie vertrouwens in mij. Ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe, samen met Lonne en grote broer Charlie. Tot snel!

Liefs Jaleesa

Vandaag is het eindelijk zo ver. Na een heel jaar gewacht te hebben, en de dagen te hebben afgeteld, wordt Eowyn 5 jaar. Het is een bijzondere dag voor Eowyn, want ze mag een dagje meelopen in Bad Zweinstein. De Duitse variant van Zweinstein, hier net over de grens in Duitsland. Na een korte rit komen we aan en besluit ze eerst een kijkje te nemen rondom het kasteel. Ze komt aan bij een donkere grot. Nieuwsgierig als ze is loopt ze wat dichterbij.

Ze kijkt ze om zich heen. Een beetje spannend is dit wel.. Zou er wat in die grot verscholen zitten? Dan springt ze op! Ze hoor geritsel uit de grot komen. Ze richt haar toverstaf naar binnen en nog voordat ze een spreuk kan opzeggen ziet ze twee ogen verschijnen in het duister...

Ze slaakt een gilletje die door heel Bad Bentheim te horen is en rent gauw weg. Ze vervolgt haar tocht dan snel naar de ingang van kasteel Bad Zweinstein. Het wordt duister en het begint te regenen. Met een drafje loopt Eowyn flink door en vlak voor de ingang van het kasteel vindt ze een deur... Ze stapt naar binnen om hier te schuilen tegen de regen, maar het is zo donker buiten op dat moment en binnen zijn de lichten uit. Ze richt haar toverstaf omhoog en zegt hardop "Lumos!". Naast een lichtje aan haar toverstaf verschijnt buiten ook de zon die haar zonnestralen door het raam naar binnen laat schijnen.

Ze mocht plaatsnemen op een bankje waar er wat vertelt werd over deze prachtige school en wat er allemaal te beleven valt.

Nadat ze bijna alles wist over deze mooie school mocht ze op onderzoek uit gaan. Ze zag een trap in de hoek van de ruimte en was benieuwd wat er boven zou zijn. Langzaam liep ze de trap op, maar boven was er niks anders dan een mooi uitzicht over deze prachtige ruimte.

Daarna liep ze een stukje verder en vond ze, wat meer verscholen, een andere trap. Deze leidde naar beneden. Het was best een beetje spannend, maar ze wilde toch graag weten wat daar beneden te ontdekken was!

Ze kwam in een soort van 'grot'. Met een simpele Lumos, die ze al zeer goed onder de knie had, liep ze voorzichtig naar binnen. Maar het duurde niet lang. Een grom klonk uit het duister en snel rende ze terug. Toch een beetje té spannend op dit moment!

Nu ze al een tijdje binnen in het kasteel had rondgekeken en na de spannende grom van zojuist wilde ze graag buiten gaan rondkijken. Er was nog genoeg te beleven!! Allereerst probeerde ze een nieuwe spreuk uit en toverde ze zowaar een prachtige 5 in de lucht, hoera!

Wat cool dat dit in 1 keer lukte, ze was hier al helemaal op haar plek. Dat zag je zo! Ze liep wat verder en vond toen een mooie plek. Ze ging voor deze muur staan, totdat....

De muur achter haar verdween. En opeens was daar een lange, lange gang die er erg uitnodigend uit zag. Ze wist het zeker, hier wilde ze naar binnen! Ze rende door de gang en genoot van al het moois om haar heen.

Aan het einde van de gang verscheen een prachtige grote trap. Nog veel mooier en groter dan de twee eerdere trappen die ze had beklommen. Bovenaan de trap zag ze een grote deur. Wat zou daarachter te vinden zijn? Ze besloot eerst even uit te rusten op deze trap voordat ze haar weg zou vervolgen. Een lief uiltje kwam bij haar zitten.

Toen was het tijd om uit te vinden wat er nou precies achter die deur verscholen zat. Langzaam klom ze verder de trap op.

Toen opende ze de deur. Wat een prachtige ruimte. Dit moet de bibliotheek zijn, ze was benieuwd of ze een mooi boek kon vinden. Maar eerst was het tijd voor een klein dansje.

Nadat ze uitgedanst was liep ze verder door de bibliotheek en vond een gigantische kist. Hij was perfect als uitrustplek, maar ze had ook de spreuk om sloten te openen al geleerd. 'Alohomora!' riep ze, en de kist ging open. In de kist vond ze een groot boek over de geheimen van Bad Zweinstein. Ze besloot om er even in te lezen.

Ze las over rozen die spontaan gingen bloeien alleen maar door eraan te denken. En over een enge trol die in het verboden bos leefde, naast het kasteel. Deze trol kwam maar eens in de zoveel tijd uit zijn grot en zocht dan naar eenhoorns om hun haren af te knippen die ze gebruikten voor in luxe kleding. Soms dronken ze zelfs hun bloed (geleerd van Voldemort) om maar niet te hoeven sterven. Toen ze de kalender bestudeerde kwam ze tot de ontdekking dat het vandaag juist een dag is dat de trol de grot uit zou komen, op zoek naar eenhoorns. Ze besloot dat ze nog even rond wilde kijken, maar toch ook een bezoek te willen brengen aan het verboden bos. Zou ze deze trol vinden? En zou hij de eenhoorns wel met rust laten? Ze vond het toch wat spannend allemaal en besloot buiten nog even verder te lezen.

Na het lezen zag ze de struiken waarover ze gelezen had. Zonder rozen.. Ze was benieuwd of het echt lukte, dus ze ging staan en dacht zo hard als ze kon aan de mooie bloeiende rozen die ze zo graag wilde zien. En warempel! Overal verschenen de meest mooie rozen!!

Zo snel als dat ze verschenen waren, zo snel verdwenen ze ook weer. Wat jammer, maar hoe gaaf dat ze ze eventjes kon zien. Ze wilde verder lopen maar toen ze naar de grond keek schrok ze zich een hoedje. Zulke grote spinnen had ze nog niet eerder gezien. Deze was zo groot, er zat niks anders op dan.....

Ze was bang dat er nog meer spinnen zouden komen en rende er snel weer vandoor..

Opeens hoorde ze een ontzettend enge kreet ver van achter het kasteel vandaan komen. Het galmde door de hele lucht.. Het kwam uit het verboden bos!

Ze besloot dat ze toch wel erg graag die kant op wilde lopen, dat moest wel haast de trol zijn uit het boek. Dus wilde ze richting de uitgang van Bad Zweinstein rennen.

Alleen viel haar oog onderweg opnieuw op een trap. Al die trappen hier leiden naar iets, en ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Boven aangekomen was een pad met aan de zijkant een klein torentje. Zou daar iets verstopt zitten? Terwijl ze daar over nadacht verscheen er een prachtige regenboog in de lucht.

Ze liep naar het torentje. Voorzichtig probeerde ze een nieuwe spreuk maar er kwam enkel wat geknetter uit haar toverstaf.

Dit was niet de bedoeling! Maar ze zag dat het torentje leeg was en terwijl haar toverstaf maar bleef knetteren nam ze een kijkje. Er was inderdaad echt niks te zien hier binnen!

Tijd om verder te gaan, de tijd verstreek en ze wilde niet in het donker het bos in.. Alweer klonk er een gegrom en gebulder door de lucht. Voorzichtig keek ze om de hoek van het torentje, is de kust veilig?

Niks te zien, dus tijd om verder te gaan! Op naar het donkere bos.

Nog eventjes genieten van het mooie kasteel hier.. Even wegdromen in deze magische wereld.

Toen ze écht wilde vertrekken verscheen er een uil die haar een bezem bracht. Een Nimbus 2023!!

Wat ontzettend gaaf dacht Eowyn! En ze is een stuk sneller op de bezem dan dat haar voetjes lopen kunnen dus, hup! Ze sprong erop en vloog direct weg! En net op tijd, want daarachter op het dak verscheen een grote draak. Kwam dat gebrul nou van hem of was er écht een trol?

Toen ze buiten de kasteelmuren was geland vertrok ze verder richting het donkere bos.

Niet veel later vond ze weer een trap die nergens naar leidde. Om toch gebruik te kunnen maken van de trap, één van haar grote hobby's, besloot ze er eventjes op te gaan zitten.

Toen begon het langzaam te schemeren. Ze moest nu echt gaan rennen, anders kwam ze nooit voor het donker aan bij het verboden bos...

Ze was nog net voor het donker bij de ingang van het bos. Luid gebrul galmde door de lucht. Heel voorzichtig stapte Eowyn het bos in, waar het al snel toch een stuk donkerder was dan dat ze hoopte. Ze ging op de geluiden af die ze hoorde totdat ze inderdaad een grote trol zag staan. Met een domme blik keek hij haar aan, trollen zijn nou eenmaal niet echt snugger. Naast de trol lag een eenhoorn, ze wist niet zeker of hij nog leefde. Eowyn twijfelde geen moment. Ze richtte haar toverstaf op de trol en sprak de vloek: 'Momentum totalis'!! De trol versteende binnen seconden en Eowyn rende naar de eenhoorn. Hij was gelukkig nog in leven waarna ze de terreinknecht waarschuwde die de zorg op zich nam.

Dit avontuur op Bad Zweinstein kwam hierna tot zijn eind. Ze vertrok weer uit het bos. Buiten het bos was het nog wat lichter en Eowyn sprong letterlijk een gat in de lucht dat ze dit avontuur op haar 5e verjaardag mocht beleven. Met de eenhoorn ging het al heel snel een stuk beter en ze kan niet wachten om hier vaker terug te keren om nieuwe avonturen te beleven!

Misschien ben je op dit moment zwanger en denk je na of en wat je met de placenta zou willen doen. Misschien ben je al bevallen en heb je hem nog in de vriezer liggen. Dit was bij mij het geval. Ik had al in mijn hoofd dat ik graag afdrukken van de placenta zou willen maken. Avan werd 31 maart 2 jaar en dus lag de placenta ook al 2 jaar lang in de vriezer. Tijd om hem eruit te halen!

Vanwege het gebrek aan ruimte in de koelkast besloot ik om hem in de koelste ruimte van het huis te laten ontdooien, de kelder. Maandagavond hebben we hem daarin gelegd en dinsdagmiddag rond 16:00 ben ik begonnen met het maken van de afdrukken. Ik wilde ook graag mooie foto's maken van de placenta zelf, op een zwarte schaal. Ik koos ervoor om bladeren van onze Calathea af te knippen. De woonplant Calathea staat symbool voor een nieuw begin. Bijzonder aan de Calathea is dat de bladeren 'leven'. De plant sluit 's avonds zijn bladeren om deze 's morgens weer te openen. Dit kan een ruisend geluid opleveren. Hierdoor staat de plant ook wel bekend als 'the living plant'. Dat vond ik wel toepasselijk. Daarnaast ging ik op zoek naar wat narcissen, de geboortebloem van mijn zoon. De foto's wilde ik maken na de eerste eventuele afdrukken met het beschikbare bloed.

Ik vond het best wel even spannend om hem uit de zak te halen. Allereerst trok ik handschoenen aan en met mijn hart in de keel maakte ik de zak open. Niet omdat ik de placenta niet mooi of vies vind, maar omdat ik niet wist hoe deze er na 2 jaar uit zou zien. Ik was dan ook heel erg verrast om te zien hoe mooi hij er nog uit zag. Je zag ook gelijk het einde van de navelstreng, die dichtgeschroeid was omdat we deze hadden doorgebrand. Ik legde hem op een puppy zindelijkheidsmatje en zag dat er nog best wat bloed vanaf kwam. Ook niet verwacht omdat ik in bad ben bevallen en ook de placenta in bad geboren is. Daarom begon ik met het maken van afdrukken met het bloed dat er nog op zat.

De afdrukken lukten verbazingwekkend goed, ook al was het aantal bloed dat er nog op zat minimaal. Deze afdrukken zijn vanzelfsprekend ook de lichtste geworden van allemaal. De eerste keer toen ik wat kracht zette op de navelstreng spoot er nog een restje bloed uit zag ik later op de afdruk terug.

Na deze twee afdrukken heb ik de placenta voorzichtig gewassen. Drooggedept en op mijn schaal gelegd met de bladeren en bloemen er omheen. Eerlijk gezegd vind ik het echt supermooi op beeld zo. Misschien ook iets minder 'naar' dan het beeld van een 'kale' placenta? Geen idee, maar ik ben er blij mee.

Daarna heb ik de placenta weer op een matje gelegd waar ik de eerste verflaag heb aangebracht. Ik had metallic waterverf gekocht en bedacht dat ik met blauw, groen en paarse tinten wilde werken. De verf pakte goed en al snel had ik hem helemaal klaar en beschilderd voor de eerste afdrukken met verf.

De afdrukken kwamen er ook deze keer mooier uit dan ik vooraf bedacht had. Wel had ik het idee dat het net allemaal een beetje te nattig was. De aderen zijn ook iets minder zichtbaar maar alsnog heel tevreden! Doordat de verf metallic is geeft het en lichte glans.

Ik wilde het nog een keer proberen maar nu wilde ik de aders meer accentueren en besloot ik ervoor deze met goudverf te beschilderen. Het resultaat was mooi maar ik bedacht me dat dit nog mooier zou worden met één kleur eronder. Ik had nog andere acrylverf gekocht met parelmoerglans maar deze verf is op wit papier niet echt zichtbaar. Oeps! Dan maar met gewone acrylverf van mijn dochter. Ik ging voor donkerblauw en maakte de aders weer goud. Dit lukte heel goed!

Het goud was in de navelstreng wat vermengd met het blauw. Vond ik mooi maar wilde het toch nog één keer anders doen. Ik maakte nu ook echt een boompje van de placenta door de 'bladeren' van goud in de takken te maken. Van de navelstreng maakte ik deze keer een hartje. Zo op de placenta zelf ziet het er in ieder geval schitterend uit!

Ook deze afdrukken werden mooi, en omdat ik eigenlijk al heel erg tevreden was met deze vier heel verschillende afdrukken besloot ik het hierbij te laten.

Al met al werkte het voor mij heel rustgevend. Soms bracht het me echt weer even terug bij de bevalling. Ik vind het mooi om hier een tastbaar iets van te hebben. Daarnaast vind ik het heel kunstzinnig. Op dit moment vraag ik me af of ik dit ook zou willen gaan aanbieden. Dan heb ik natuurlijk eerst een paar oefenplacenta's nodig die ik tegen een kleine bijdrage zou willen afdrukken. Uiteraard ontvang je zelf de afdruk van jouw placenta!

Toen ik later in bed lag bedacht ik me nog dat ik, ondanks dat we een geboortefotograaf bij de bevalling hadden, ik geen goede foto's heb van de placenta als het echte 'huisje'. Daarom heeft Tim deze foto's nog gemaakt terwijl ik hem zelf vasthield 😉

Af en toe zal er een gastblog verschijnen op mijn website. Jolita trapt af. Zij schreef een boek over het fertiliteitstraject dat zij hebben gevolgd. Als je in een soortgelijk traject zit kan het helpen om te weten dat je niet alleen bent in die ervaring en dat anderen vergelijkbare emoties, gedachten en gevoelens hebben (gehad). Je kan een gevoel van hoop, kracht en gemeenschap vinden in je reis naar ouderschap. Daarnaast kan je worden herinnerd aan de veerkracht van de menselijke geest en de vastberadenheid die nodig is om door moeilijke tijden heen te komen.

Jolita: "Te horen krijgen dat je een fertiliteitstraject moet ondergaan voor een kinderwens is niet fijn. Iemand zei ooit tegen mij schrijf het eens op… En daar ben ik in september 2019 maar mee begonnen. Ons verhaal werd lang… Helaas. Het werd een strijd die de landgrenzen over ging.

Op een gegeven moment zei ik tegen Bart mijn vriend: "Als onze reis een positieve afloop mag hebben, dan breng ik van ons verhaal een boek uit." Zelf ben ik wel het type dat wanneer je A zegt, je ook B moet zeggen en zo rolde op 29 maart 2023 mijn boek de drukkerij uit. Spannend…? Dat is het zeker! Je gooit toch een behoorlijk deel van je privéleven op straat. Maar doormiddel van dit boek probeer ik andere wensouders en hun omgeving te ondersteunen. En hoop ik dat ze meerdere tips uit mijn verhaal kunnen halen.

Mijn verhaal heeft dus een positieve afloop gekregen, op dit moment ben ik ruim 38 weken in verwachting van ons eerste kindje."

Het boek is via bol.com te bestellen, maar je kan ook een DM sturen op Instagram.

Het geboorteverhaal van Louis | 6 januari 2023

In de warme zomer van 2022 krijg ik een mailtje van Femke. Ze wil heel graag de bevalling van haar tweede kindje vast laten leggen en zou graag een kennismakingsgesprek in willen plannen. Ze is uitgerekend op 27 december. Een lastige periode omdat er twee dagen rondom die datum zijn waarop ik niet wil werken. Eerste Kerstdag en Oudejaarsdag. Gelukkig heb ik snel een back-up kunnen regelen die die dagen voor mij klaar wil staan en we plannen de kennismaking in.

Het is een heel warm en fijn gesprek en de klik is voelbaar. Ze willen heel graag dat ik de bevalling zal fotograferen en we hopen dan ook dat ze niet op Eerste Kerstdag of Oudejaarsdag zal bevallen. De weken voor haar uitgerekende datum hebben we wat vaker contact. Alles ziet er goed uit en het blijft rustig. Eerste Kerstdag gaat voorbij zonder appjes of telefoontjes dat er een bevalling begonnen is. De dagen erna rommelt het af en toe licht maar niet noemenswaardig. De uitgerekende datum gaat Femke voorbij en dan volgt Oudejaarsdag. Wij vinden het beide superspannend! Vooral tussen 15:00-01:30 hoop ik niet gebeld te worden. Ik wil er zo graag zelf bij zijn! Femke vindt het ook ontzettend spannend maar het blijft uiteindelijk rustig. Gelukkig!! Ook de dagen erna blijft het rustig. We appen af en toe en Femke zegt nog tegen mij dat ze de kerstversiering al in de vluchttas had zitten. Ik zeg haar dat dat alsnog wel mooi staat, van die lampjes tijdens de bevalling. Ze wilde ze sowieso op gaan hangen!

In de nacht van 5 op 6 januari gaat mijn telefoon. Het is Femke, de bevalling is wel begonnen. Ze heeft redelijk frequent weeën en ze vertrekken na een kopje thee naar het ziekenhuis. Ik zeg haar dat als ik moet komen ze maar gelijk moeten bellen. Om 07:15 krijg ik een appje van Stephan dat de vliezen zijn gebroken. Kennelijk hoor ik dat niet en eigenlijk moet er dan ook gelijk gebeld worden. Zo'n drie kwartier later schrik ik wakker en zie ik dat Stephan me belt. Hij verteld nogmaals dat de vliezen zijn gebroken en of ik die kant op wil komen. Ik vraag of ik nog koffie kan drinken, volgens de verloskundige kan dat wel. Daarna pas zie ik zijn appje. Als ik vraag of koffie zeker weten nog lukt reageert hij: Als je niet om rijdt komt dat goed! Dat klinkt mij te spannend. Ik kleed me gelijk aan en vertrek richting het ziekenhuis. 10 minuten later sta ik in de parkeergarage. Ik loop naar verloskamer 10, open de deur en zie de kerstlampjes aan de muur hangen. Het bed is leeg, Femke staat onder de douche de weeën weg te puffen. Ze heeft voornamelijk veel last van buik- en rugweeën en deze zijn onder de douche het beste op te vangen. Daarnaast zorgt het warme water voor de nodige verlichting. Stephan zit op de rand van het bad en kijkt toe. Ik ben blij dat ik op tijd ben, haha. Snel pak ik mijn camera om te starten met de geboortereportage. Terwijl Femke nog even onder de douche staat schrijft de verloskundige de namen van haarzelf, de kraamverzorgster en mij op het bord. Een grote camera wordt naast mijn naam getekend, mijn tattoo diende als voorbeeld. Hartstikke leuk! We lopen nog even naar Femke. De verloskundige checkt het hartje, dat klinkt helemaal goed.

Stephan neemt even plaats in de grote stoel en gaat videobellen met Charlie, hun dochter. Ze is wakker en het is natuurlijk een beetje gek wanneer niet papa en mama maar opa en opa er zijn. Stephan loopt met de telefoon naar Femke. "Kijk, hier is mama!" Femke kletst en lacht tegen Charlie. Daarna hangen ze weer op. Femke komt onder de douche vandaan, maar komt niet veel verder dan de stoel. Hier krijgt ze weer flinke weeën. Heel mooi, rustig en gefocust weet ze deze op te vangen. Stephan wil haar ondersteunen door tegendruk te bieden in haar onderrug maar Femke wil er nu allemaal niks van weten. "Blijf maar van me af. Laat me maar" bijt ze hem toe, en Stephan trekt gauw met een lach op zijn gezicht zijn hand terug. Soms vinden vrouwen de fysieke steun van hun partner heel prettig, maar soms ook komen ze liever in hun eigen bubbel waarin ze puur gefocust kunnen zijn op het opvangen van de steeds krachtiger worden weeën. Voor Stephan kan dit enigszins machteloos voelen, hij neemt plaats in de paarse stoel en we kijken bewonderenswaardig naar Femke. Wat doet ze het geweldig! Ze vraagt of Stephan de door haar uitgezochte muziek op wil zetten, maar ook deze moet snel weer af. Soms is vooraf niet te bedenken waar je precies behoefte aan hebt en wat fijn voelt. Ze blijft geconcentreerd en gefocust. Het liefst wil ze straks de bevalling op handen en knieën doen waarin de zwaartekracht een handje mee kan helpen. Het is een hele prettige houding om in te bevallen. Het is dus handig wanneer ze zo vast naar het bed kan komen. Met Stephan aan de ene kant en de verloskundige aan de andere kant loopt Femke naar het bed. Hier krijgt ze eerst weer een flinke wee. Wanneer deze voorbij is neemt ze plaats op het bed, ze geeft aan echt al wel een drukkend gevoel te hebben. De verloskundige geeft aan dat ze best wel wat mee mag drukken wanneer ze voelt dat dit nodig is. Er wordt nog even naar het hartje geluisterd, nog steeds alles prima in orde!

Dan kijk ik bij de volgende wee even mee en zie al een klein stukje van het koppie! Wat heeft ze dit goed aangevoeld! Bij elke wee komt er iets meer van het koppie tevoorschijn, Femke doet het geweldig. En er zitten haartjes op!! Ook Stephan staat ondertussen bij het voeteneinde zodat hij goed mee kan kijken met de uitdrijving. Hij zegt nog dat hij de vorige keer op een 'veilige' plek stond waarin hij meer over haar schouder mee keek, maar dit is toch ook wel heel bijzonder. Nu duurt het echt niet lang meer, een groot deel van de bovenkant van het hoofdje is al geboren, Stephan slaat de hand voor zijn mond. Er komt weer een wee en daar zijn ineens een paar kleine oogjes. Al gauw is het hele gezichtje zichtbaar en het kindje begint gelijk al te huilen! Met een straal vruchtwater is daar het gehele koppie, nog heel even. Ze weten nog steeds niet of het een jongetje of een meisje is, al zegt hun gevoel dat het niks anders dan een jongetje kan zijn. De verloskundige ze dat Femke het kindje zelf aan kan pakken, ze had aangegeven dit graag te willen. Maar Femke weet nu even helemaal niet hoe ze er goed bij moet komen en zegt dat zij hem maar aan moet pakken. En terwijl de verloskundig het hoofdje pakt wordt al snel het lichaampje geboren! 09:12 is de tijd, waarvan ik snel een foto maak. Ze houdt het kindje vast richting de camera en ik weet prachtige foto's te maken, wat een mooi snoetje! In alle enthousiasme heb ik nog helemaal niet gezien of het een jongetje of een meisje is. Ik zie Stephan kijken, hij zegt: "Het is een jongetje! Ik zie een piemeltje!" Wat superleuk, na een meisje nu een mooi ventje erbij! De verloskundige zegt tegen Femke dat ze hem tussen haar benen door zal aangeven, dan kan ze hem gelijk bij haar nemen. Wat een intens en prachtig moment, Femke tilt hem op en houdt hem vast. Wat een geluk en wat een emoties komen er los! Er wordt natuurlijk gevraagd hoe hij heet. Louis zegt ze. Louis George Hagedoorn. Wat een toffe naam!

De kraamverzorgster zet een mutsje op en wijst me dan op zijn handje. Hij heeft het bandje van de jurk van Femke stevig vast. Stephan geeft Femke een kus op haar hoofd, wat is hij trots op haar! Dat zie je aan alles. Dan neemt Femke voorzichtig plaats in bed op haar rug, Louis wordt gelijk weer bij haar gelegd. Stephan en Femke bekronen hun geluk met een kus. Ze bewonderen hun prachtige zoon. Als je al een ouder kindje hemt is het altijd weer even wennen in het begin. Zo'n ontzettend klein frummeltje, met van die minivoetjes en minihandjes. Femke heeft last van de naweeën die vrij pittig zijn. De placenta is er ook nog niet, maar dit heeft geen directe haast. Toch wordt deze vrij snel na de bevalling al geboren. De verloskundige kijkt de placenta na. Alles ziet er goed uit. Dan laat ze hem aan Femke en Stephan zien. Ze legt uit aan welke kant hij aan de baarmoeder vastzat en hoe het heeft gediend als huisje van Louis. "Mag ik die vliezen eens voelen? Of is dat heel vies?" vraagt Femke. Uiteraard mag dat, ook voelt ze aan de navelstreng. Deze is ondertussen al helemaal wit, slap en uitgeklopt. De placenta wordt in een bakje naast Femke gelegd, ze wilden graag een halve lotusgeboorte en ook ngo een foto van het kindje verbonden aan de placenta. Dat kunnen we straks het beste bij de controles doen.

Dan komen bij Femke even alle emoties los. Een traan stroomt over haar wang, voor mij een prachtig fotomoment. Het is ook allemaal niet zomaar iets, bevallen, je kindje eindelijk mogen ontmoeten.. Maar het zijn tranen van geluk! De verloskundige controleert daarna hoe het er daar onder aan toe is. Helaas moet Femke wel gehecht worden. We zien dat Louis op zijn handje sabbelt en omdat ze borstvoeding wil geven wordt besloten hem eerst aan te leggen. Zo heeft ze tijdens het hechten ook wat afleiding. Hij begint eigenlijk al gelijk te drinken. Terwijl Louis rustig drinkt houdt hij Stephans vinger vast. Zijn hand ligt over die van Femke, die drie handen bij elkaar, wat een mooi beeld. Het duurt even voordat alles gehecht is maar het zit er bijna op. Dan komt de kraamverzorgster binnen met de beschuiten met muisjes. De verloskundige is bijna klaar met hechten en Femke vraagt of Stephan haar sokken even aan kan doen. Wanneer de sokken aan zijn doet hij ook even haar mooie sloffen aan, haha. Ziet er weer erg fashionable uit dit! Het hechten zit erop en wanneer Louis uitgedronken is is het tijd voor de controles. Eerst maken we de foto waarbij Louis nog aan de placenta verbonden zit. Louis wordt hiervoor gewoon lekker op het aankleedkussen gelegd, de placenta naast hem. Van bovenaf kan je dan een hele mooie foto maken. Het kindje samen met zijn huisje, nog heel even verbonden. Nu is het dan eindelijk tijd om ze van elkaar te scheiden en Stephan knipt de navelstreng door. Deze wordt afgenaveld met een cordring. Ik zie eigenlijk zelden wat anders, zo'n cordring lijkt me voor het kindje zelf ook het meest prettig.

Louis wordt gewogen en weeg 4025 gram. Het gehemelte, de liezen, handjes en voetjes worden nagekeken en de reflexen worden getest. Ook het loopreflex wordt getest maar in echt een stapje zetten heeft Louis weinig zin, haha. Ze houdt hem nog even in de foetushouding wat altijd bijzonder blijft om te zien en als laatste wordt hij gemeten. Hij krijgt zijn eerste shotje vitamine D, nog een luiertje aan en mag dan heerlijk huid op huid knuffelen met Stephan. Hij pakt hem op en houdt hem stevig vast, vader en zoon. Wat mooi op te zien. Samen met Louis gaat hij weer in de paarse stoel zitten. Na even lekker samen geknuffeld te hebben mag Louis weer terug  naar Femke. We zien de kleine donshaartjes op zijn schoudertje. Soms hebben kindjes echt nog (delen) van het 'vachtje'. Superschattig om te zien! Femke legt hem nog weer even aan en dan is het tijd om de familie in te lichten. Als eerst Charlie, opa en oma! Wat mooi altijd om die eerste reacties te zien! Daarna is de zus van Stephan aan de beurt. Ik focus op het telefoonscherm zodat ik haar eerste reactie kan vastleggen. Zodra ze oppakt en het beeld zichtbaar wordt valt haar mond open van verbazing. Heerlijk! Nadat de eersten weer even op de hoogte zijn en Louis genoeg heeft gedronken mag hij zijn eerste kleertjes aan. Een mooie taak voor Stephan. Voorzichtig en liefdevol kleedt hij hem aan. Nu kan Femke zich mooi even opfrissen onder de douche. En wanneer Louis helemaal aangekleed is loopt Stephan naar Femke om het resultaat te laten zien, want zeg nou zelf. Die eerste kleertjes worden altijd zorgvuldig uitgezocht. Wanneer je kindje er dan daadwerkelijk in zit is dat wel een bijzonder moment!

Femke is zich net aan het afdrogen en moet erg lachen om hun kleine frummeltje in dat mooie pakje. Stephan die hem zo trots vasthoudt. Samen bewonderen ze hem, Louis. Wat een mooi moment om de geboortereportage mee af te sluiten. Ik zal ze snel weer terug zien bij de kraamreportage, daar kijk ik nu alweer naar uit!

Lieve Femke en Stephan, bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Dat ik bij zo'n intiem moment aanwezig mocht zijn en dit voor jullie vast mocht leggen. Ik heb het met alle liefde gedaan. Ik wens jullie samen met grote zus Charlie en de kleine Louis alle liefde, geluk en gezondheid toe. Geniet en tot snel!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal River Mae - 9 november 2022

Melanie is bijna 32 weken zwanger wanneer ze mij een berichtje via Instagram stuurt. Of ik rondom haar uitgerekende datum nog een plekje heb. Het past precies tussen de geboortereportages die al geboekt zijn. Er is alleen nog wel een dingetje. Zij is lyrisch, maar hoe haar partner Adam erover denkt weet ze niet. Ze geeft aan met hem in gesprek te gaan en ik laat weten dat er altijd een vrijblijvend gesprek plaats kan vinden.

Er gaat een tijdje overheen maar dan ontvang ik een berichtje dat ze graag een gesprek inplant. Al snel ga ik bij ze langs en we hebben een prettig gesprek. Adam is aan het werk in huis en Melanie laat me al weten dat hij achter haar keuze staat. Het is fijn dat we elkaar ontmoet hebben en nog geen 2 weken later sta ik al stand-by! Haar eerste kindje is met 41 weken geboren en de verwachting is nu ook dat ze zeker richting de 40 weken zal gaan.

Wanneer Melanie bijna 41 weken zwanger is rommelt het behoorlijk. Ze is gestript en ze heeft harde buiken. Die avond belde de verloskundige dat ze de dag erna een ballon krijgt als ze dan nog niet bevallen is. De nacht gaat voorbij en in de ochtend van 9 november heeft ze nog steeds wel last van voorweeën. Ze gaat naar de verloskundige maar komt terug zonder ballon, wel had ze al 3 cm ontsluiting. In de middag komen ze om de 8 minuten en lijkt het op gang te komen. Niet veel later komen ze om de 5 minuten, maar ze zijn nog niet erg pijnlijk. Iets voor 7 besluit ik toch te gaan rijden, het bad wordt al gevuld. Het lijkt sneller te gaan en de vorige keer was er kindje er in no time! Maar net voor ik de snelweg op rij belt hij weer, het is toch nog niet helemaal op gang. Ik kan dus nog even wachten, de ontsluiting zit nog steeds op 3 cm. Ik draai om en rijd weer terug. Om 22 uur zal de verloskundige weer komen en 2 minuten over tien appt Adam dat ik kan komen. vlak daarna belt hij met dezelfde mededeling. Ze zit op 5/6 cm en ze gaan de vliezen breken. De verloskundige wil daar wel mee wachten tot ik er ben. Het kan dan zo snel gaan dus tof dat dit nu zo besloten wordt. Ik kleed me om, pak mijn tas en vertrek snel richting Markelo.

Een klein half uurtje later kom ik aan. De sleutel zit in de voordeur. Eenmaal binnen hoor ik stemmen, ik loop door richting de keuken waar de verloskundige Ellen en een stagiaire zitten te praten. Ik stel me voor en bespreek gelijk even het onderwerp flitsen. Dit heb ik nog niet eerder gedaan en zou ik graag willen proberen. Voor Melanie en Adam geen probleem en wanneer het toch vervelend is kan ik altijd stoppen. Ook Ellen vindt het prima. Adam geeft mij een glas water, ik drink wat en loop dan naar boven. Melanie staat naast het bed. De tens is aangesloten en helpt haar bij het opvangen van de weeën. Al heel snel lijken deze in kracht toe te nemen. Ze roept Adam om haar te ondersteunen door middel van het geven van tegendruk in de onderrug. De vliezen zijn al gebroken vlak voordat ik kwam, dan gaat het vaak ineens heel snel. De eerste beelden maak ik zonder flits, mijn lens beslaat natuurlijk gelijk door de overgang van koud naar wam (en vochtig!) Dat trekt gelukkig snel weg. Ondertussen zet ik de flitser op mijn camera en nog wat onwennig stel ik deze in. Het is vrij donker dus flitsen zou wel echt mooi uitkomen hier. Na even wat gedoe heb ik de flitser zoals ik hem wil. Op dat moment geeft Melanie ook aan dat de vk moet komen want ze heeft het idee dat het heel snel gaat en wil eigenlijk in bad.

Dit mag natuurlijk. Ze luistert nog even naar het hartje en ze haken de tens van de rug. Melanie stapt het bad in en probeert een fijne houding te vinden. Al heel snel geeft ze aan dat ze het gevoel heeft dat ze moet persen, maar ze denkt dat dit nog helemaal niet kan.. "Vertrouw op je lichaam, als je voelt dat je mee moet drukken dan die dat maar eens" zegt Ellen. Ik geef Ellen snel mijn lampje voor in bad aan voor meer licht. Bij de daarop volgende perswee waarbij Melanie het aandurft wat mee te drukken staat ineens het hoofdje al. Ik loop naar de achterkant van het bad en hoor Melanie verbaasd vragen of het hoofdje er echt al is. Adam roept snel de moeder van Melanie die de kamer samen met Mason binnenkomt. Ik kijk dan en zie inderdaad het eerste stukje van het hoofdje al. Terwijl ik de uitdrijving hier vrij goed in beeld krijg wordt daarna het hele hoofdje geboren, met een stukje arm. Het mondje is open. Melanie gaat iets anders zitten zodat ze haar dochter zo zelf aan kan pakken en ik loop weer naar de voorkant van het bad waar dan ook gelijk River Mae geboren wordt om 23:31! Ik denk al te zien dat de navelstreng om haar nekje zit. De verloskundige buigt zich over haar heen en zet een mutsje op. Melanie neemt River Mae dicht bij zich en gaat wat beter in het bad zitten. Alleen lijkt het kindje zo laag te zitten, is de navelstreng zo kort? Dan blijkt dat de verloskundige de navelstreng eerder niet gezien had en ziet dan dat deze nog helemaal om het nekje gewikkeld zit. Vlug wikkelt ze deze los en dan kunnen ze echt even goed bijkomen. Adam heeft Mason op de arm die er bij was toen zijn zusje geboren werd. Hij is vooral onder de indruk van de vreemde gezichten in de kamer en is daarnaast ook wat slaperig, hij vindt het allemaal maar zo-zo.

Na even in bad gezeten te hebben wil Melanie wel graag op bed liggen. Ellen en Adam helpen haar om uit bad te komen en River Mae even over te nemen. Dan gaat Melanie op bed liggen en wordt River Mae gelijk weer bij haar gelegd. Wat een prachtig plaatje is dat toch en wat ging het snel allemaal! Terwijl ze daar samen heerlijk liggen bij te komen komt Mason ook nog eventjes kijken. Ellen positioneert River Mae op het schoot van Melanie zodat iedereen haar even goed kan bekijken. Ondertussen komt de kraamverzorgster van Naviva binnen. Net op tijd want zij kan helpen bij het aanleggen. Melanie wil graag borstvoeding geven. Het blijft altijd zo bijzonder om te zien hoe een kindje lijkt te weten hoe het moet drinken. Adam staat trots naast het bed en kijkt mee. Na een tijdje samen zo gelegen te hebben zou Ellen het wel fijn vinden dat de placenta geboren wordt. Melanie en Adam wilden graag een halve lotusgeboorte dus de navelstreng is nog niet doorgeknipt. Na nog even hard werken van Melanie en wat hulp van Ellen wordt de placenta gelukkig vrij vlot geboren. Deze wordt in een onderlegger naast Melanie gelegd zodat ze nog rustig kan blijven drinken.

Een andere cliënt van de verloskundige heeft gebeld en omdat Ellen daar ook heen moet wordt er besloten om de navelstreng die uitgeklopt is zo door te gaan knippen en dan gelijk de controles te doen. Ellen laat de placenta eerst nog even uitgebreid aan Melanie en Adam zien, daarna maken we nog een mooie foto van River Mae terwijl ze nog verbonden is aan de placenta. Nu is het aan Adam om de navelstreng door te knippen. We gaan dan gelijk door naar de controles en deze kunnen zoals vaak bij een thuisbevalling heerlijk op bed uitgevoerd worden. Zo kunnen Melanie en Adam goed mee blijven kijken. De reflexen worden getest en Ellen houdt haar in de foetushouding. Mooi om te zien hoe ze even ervoor nog in de buik zat! Ook wordt River Mae gewogen. Ze weegt 4140 gram. Na de controles die allemaal goed zijn wordt ze aangekleed door de kraamzorg. Ook dit gebeurd rustig op het bed, die allereerste pakjes zijn altijd zo superschattig. Het is net een klein kaboutertje. Ik kan tijdens dit moment ook prachtige foto's van haar maken waarbij ze me steeds goed in de gaten houdt. Ellen meet River nog even, ze is 52 cm lang, en daarna nemen zij en haar stagiaire afscheid en gaan naar de volgende (aanstaande) mama. Adam mag River Mae vasthouden en knuffelt heerlijk met haar, een prachtig en mooi vader-dochter moment. De vader van Melanie zal zo ook nog even komen dus daar wacht ik op!

Mason komt samen met de moeder van Melanie weer in de kamer en mag bij op het grote bed. Zo kan hij zijn zusje even echt goed bekijken. Ondertussen ligt River Mae alweer bij Melanie aan de borst. Eerst houdt hij wat afstand, een schuin oogje in haar richting. Maar al snel komt hij ook wat dichterbij, aait haar een keer over haar bolletje en tovert een grote glimlach op zijn gezicht. Het is ook wat, ben je ineens grote broer! Het is mooi om ze zo te zien genieten van deze nieuwe samenstelling. niet veel later komt dan ook haar vader binnen, Adam heeft op dat moment River Mae vast en laat haar vol trots zien. Dan feliciteert hij Melanie en wordt River Mae weer bij haar neergelegd. Een goed moment voor nog wat laatste mooie portretjes van dit mooie meisje! Nu Mason wat meer gewend is houdt Adam River Mae nog eens wat dichter bij hem. Hij lacht naar haar, aait haar en geeft wat kusjes. Ik zie hier een bijzonder mooi gezin en ben dankbaar dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Voor mij is het dan ook tijd om mijn spullen in te pakken en terug naar huis te rijden.

Lieve Melanie en Adam, ontzettend bedankt voor jullie vertrouwen in mij. Ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe! Geniet samen en een high five voor Mason, wat een top broer!

Liefs Jaleesa

Het geboorteverhaal van Ava en Linde | 22 september 2022

Natascha en Wim vertrouwden het in september 2019 aan mij toe om de bevalling van haar tweede zoontje te fotograferen. Ik wist dat ze nog wel graag een derde kindje zouden willen en nadat het helaas een paar keer misgegaan was kreeg ik op 16 februari een berichtje dat ze heel pril in verwachting was! Op 15 maart kreeg ik van Natascha een berichtje: "ik denk dat het foute boel is. We zijn onderweg naar het ziekenhuis." Ze had een dikke prop ter grootte van een tennisbal verloren en zouden zo een echo krijgen. In spanning wachtte het af. Opeens kreeg ik een foto van de echo toegestuurd. Zag ik dat nou goed? Het lijken wel twee vruchtjes te zijn. "Heb je al een tweelingbevalling?" stuurde ze erachteraan. Wat?! Hoe is het mogelijk, hoe kan dit nou? Het bleek dat Natascha eigenlijk in verwachting van een drieling (!!!) was, maar dat ze één kindje verloren hebben. Er zitten er dus nog twee in, en ze maken het goed. Een tijdje later stuurt ze me opnieuw een foto, we zijn allemaal superbenieuwd naar wat ze krijgen. Ze hebben al twee kerels, en ik denk sowieso één meisje te zien. Op een andere foto lijken het beide meisjes! Kort daarna wordt dan ook bevestigd dat het inderdaad twee meiden zijn, wat bijzonder allemaal.

We houden die tijd erna contact omdat ze ook aan mijn prepartum project mee willen werken overleggen we een datum rondom de 30 weken te plannen, ook in verband met mogelijke vroeggeboorte. Op mijn zusjes verjaardag op 23 augustus krijg ik een berichtje dat ze met de ambulance naar Zwolle moeten. Ze is dan 30 weken en vier dagen, de shoot is nog niet geweest. Gelukkig hoeft ze hier maar enkele dagen te blijven en kunnen we een week later alsnog de prepartum reportage inplannen. Dit doen we in een maïsveld, puur natuur en het levert prachtige beelden op. We houden af en toe contact en het blijft spannend wanneer er iets gaat gebeuren.

Dan op 20 september om half 11 ben ik met Tim en Avan in de stad als mijn telefoon gaat. Ik schrik me een ongeluk. Het is Wim, de vliezen zijn gebroken dus ze vertrekken naar het ziekenhuis. Superspannend. Ik wacht het even rustig af want je weet nooit hoe het allemaal verder gaat verlopen. Mijn tas staat al klaar voor vertrek. We blijven dus niet superlang want ik ben het liefst gewoon al thuis wanneer ik hoor dat ik moet komen 😉 Het gaat allemaal niet zo snel als met hun eerste, en Natascha appt me een uur later dat ze aan de CTG ligt. Ze heeft het vermoeden dat ze er die avond wel zullen zijn. Om half 3 mag ze van de CTG af en kan ze weer bewegen. 's Avonds haalt Wim nog wat lekkers te eten. Ze heeft wel weeën maar geen idee of het wat doet met de ontsluiting. Die avond heb ik de eerste ouderavond op de school van mijn dochter en blijft het verder rustig. De volgende ochtend vroeg appt ze me dat ze nog steeds veel rugweeën heeft maar dat ze nog niet naar de ontsluiting willen kijken, ook in verband met mogelijk infectiegevaar door de gebroken vliezen. Die dag gaat dan uiteindelijk ook voorbij, ook al blijft Natascha flinke weeën houden. Ze is er helemaal klaar mee.

Ze hoopt dat ze die dag ingeleid zal gaan worden. Al is het maar om te weten of er iets vordert. Rond 17 uur hebben we weer contact. Ze hebben nog niks gecheckt, ze krijgt wel weeënopwekkers maar dit brengen ze langzaam omhoog. Ze zei al, het moet geen lancering worden. Ik grap dat ik mijn spatscherm, zwemvliezen en duikbril mee zal nemen. Ook Wim houdt me tussendoor al steeds goed op de hoogte. Om 18:37 appt hij me: "Ze gaan een elektrode in de bil doen van de kleine. 3cm ontsluiting". Omdat het bij Natascha heel snel kan gaan en de dames natuurlijk ook nog eens erg klein zijn geeft de verloskundige aan dat ik bij 5 cm wel die kant op kan komen. Iets over 7 laat Wim me weten dat er zoveel gehannest wordt en dat ze op 5 cm zit. Dus ik kleed me gauw om en fiets met 99 km per uur (voor mijn gevoel dan hè) naar het ziekenhuis.. Een klein kwartiertje later loop ik het ziekenhuis in. Dat zit hier praktisch op de hoek, ik ben er met 8 minuten als ik snel fiets, zoals nu. Maar ik kom compleet buiten adem aan. Ik loop gauw naar verloskamer 4 en daar tref ik Wim en Natascha. Natascha staat naast het bed, dat had ik niet zien aankomen haha. Gelukkig ben ik in ieder geval op tijd. We kletsen even wat en ik ben al lang blij dat ik op tijd ben. Ik kijk eigenlijk al uit naar een tweelinggeboorte sinds de allereerste keer dat ik een bevalling vast mocht leggen. Die van hun zoontje!

Eigenlijk ziet Natascha er superchill uit maar het duurt niet heel lang of het wordt wel duidelijk dat er echt wel sprake is van goede weeën. Wim heeft het zoveelste kopje koffie in de hand. Ik maak een foto van de oxytocinemeter. Ze hebben dat net weer wat naar beneden gezet omdat het ineens wel erg hard ging. Dat zorgde even voor wat rust, maar op dit moment komen de weeën weer in kracht terug. Natascha staat naast het bed en vraagt Wim het bed wat hoger te zetten. Ik maakte drie jaar geleden soortgelijke beelden als nu. Wim heeft tegendruk op haar onderrug wat een rode vlek veroorzaakt. De druk zorgt voor wat verlichting tijdens de weeën. Ook staat Natascha tussendoor weer op haar tenen, kenmerkend voor haar haha. Wanneer ik daar een foto van maakt begint Wim over al het vocht wat ze vasthoudt in de benen, iets wat me niet eens gelijk opviel.

Opeens worden de weeën steeds krachtiger en Natascha geeft aan dat ze steeds meer druk voelt. Ze heeft het idee dat ze al moet gaan persen. De verloskundige op de kamer is al snel niet meer de enige. Naast de gynaecoloog komen er nog drie dames de kamer binnen. Volle bak, en erg uitdagend voor mij. Natascha ligt op bed, ze willen voordat ze gaan kijken hoe ver ze is eerst een echo maken om te zien hoe de dames ervoor liggen. Ik merk aan de gynaecoloog dat het niet helemaal optimaal is. Het wordt spannend want het zou goed kunnen zijn dat het toch een keizersnede zal gaan worden. Iets waar we allemaal rekening mee houden, maar Natascha zou graag op een natuurlijke manier bevallen van haar kindjes. De eerste ligt nog altijd in stuit, maar haar handje ligt bij haar gezicht wat de uitdrijving lastiger kan maken. Eigenlijk wilde ze graag on all fours bevallen maar dan gaat het snel. De gynaecoloog besluit even mee te voelen tijdens een wee omdat hij misschien zo de ligging nog wat kan bijsturen. Het blijft even twijfelachtig maar dan zegt hij dat ze mee mag persen. Het kindje komt al en er kan niks anders meer worden besloten. Ik sta nog maar net en zie dan de billetjes al tevoorschijn komen. Tussen al het personeel door kan ik prachtige beelden schieten. De uitdrijving gaat heel vlot en wanneer het onderlichaam geboren is helpt de gynaecoloog mee met het laatste stukje. Daar verschijnt op het eind het gezichtje en dan is Ava er, om 20:07! Ze wordt bij Natascha neergelegd en terwijl ik nog steeds tussen al het personeel door plekjes zoek om te fotograferen hoor ik ze zeggen dat de tweede er gelijk achteraan komt. Natascha heeft het helemaal niet zo in de gaten, ook niet wanneer Wim het voor haar herhaalt. Ik loop snel naar de andere kant en daar komt inderdaad een klein koppie tevoorschijn. Het voetje van Ava boven haar hoofdje. Een gigantische golf vruchtwater komt mijn kant op en terwijl de verloskundige geen kant op kan spring ik net op tijd naar achteren. Daar wordt het hoofdje geboren en haar lichaampje volgt er direct achteraan. Om 10:08, een minuut later, wordt Linde geboren. Beide dames loggen bij elkaar bij Natascha op de borst. Wat ging dit snel!! Het is nog zo onwerkelijk. Natascha houdt de dames stevig vast, wat een rijkdom is dit en wat bijzonder dat ik er opnieuw bij mocht zijn!

De navelstreng mag twee keer door Wim worden doorgeknipt. Natascha had aangegeven het liefst een halve lotusbevalling te willen of op z'n minst de navelstreng uit te laten kloppen. Maar omdat de meisjes te vroeg waren en naar de neonatologie moesten hebben ze hier niet mee gewacht. Ava is gelijk al super alert en volgt mij telkens. De oogjes mooi open.. Na nog even lekker geknuffeld te hebben worden Ava en Linde samen in één bedje gelegd, ook al waren er twee bedjes de kamer in gereden. Wat een lief gezicht is dit! Bij Natascha is ondertussen gebleken dat ze wel gehecht moet worden en terwijl dit gebeurd loopt Wim samen met een verpleegkundige en het bedje met de meiden erin naar de neonatologie. Daar worden ze gelijk gewogen. Ze wegen ... en ... gram. Ook de eerste controles vinden plaats wanneer ze beide apart in een bedje liggen. Wat zijn ze beide alert! Met hun mooie grote oogjes helemaal open kijken ze in het rond. Soms volgen ze mij, ook al kunnen ze natuurlijk nog niet echt veel zien. Het zorgt wel voor prachtige plaatjes! Ook de kinderarts kijkt ze nog even na en ze krijgen vitamine D. Alles ziet er goed uit. Ava haar handje is nog steeds blauw. Dit zat tijdens de uitdrijving bekneld. Linde wordt op haar buikje gelegd zodat ze wat makkelijker kan ademen. Wim houdt alles vanaf de zijlijn goed in de gaten. Ava begint dan op haar handje te sabbelen. Natascha wil graag borstvoeding geven maar ze vragen Wim of het goed is dat ze beide een flesje melk krijgen. Dat is prima en vooraf Avan drinkt het flesje supersnel leeg. Dat het drinken wordt ze nog even rechtop gehouden, dit ziet er super schattig uit!! Vrij snel na het drinken gaat de deur open en daar wordt Natascha binnen gereden. Ze wordt tussen de twee bedjes ingereden. Als ze zich iets uitstrekt kan ze Ava aanraken. Linde ligt net wat verder weg in de hoek, nog steeds op haar buikje. "Wat zijn ze klein hè". Wim houdt zijn hand naast Linde, ter vergelijking.

Niet veel later moet er bij beide dametjes bloed worden geprikt (via de hiel) om het zuurstofgehalte te meten. Allebei slagen ze voor de test, het ziet er goed uit. Natascha en Wim genieten van hun meisjes, ook al blijft het gek dat je nu moet gelijk lekker met ze kunt knuffelen. Omdat Natascha vrij snel na het hechten naar de neo is gekomen komen ze haar na een tijdje weer ophalen zodat ze even kan douchen en wat kan eten. We laten Ava en Linde op de kamer achter en samen lopen we terug naar de verloskamer. Natascha gaat even lekker douchen en ik maak nog wat beelden van haar postpartumlichaam. Dan kletsen we nog wat na, eten een beschuitje en dan is het tijd om afscheid te nemen. 2 dagen later zal ik terugkomen om de eerste ontmoeting met hun twee grote broers vast te leggen!

Lieve Wim en Natascha, opnieuw wil ik jullie bedanken voor het vertrouwen in mij. Het was een eer om hierbij aanwezig te mogen zijn. Alle liefde, geluk en gezondheid gewenst en veel liefs,

Jaleesa