Geboorteverhaal Roos - Enschede

Het geboorteverhaal van Roos | 11-03-2021

Op 8 oktober 2020 kreeg ik van Laura een mail. Ze is zwanger van hun eerste kindje en zou heel graag een fotograaf bij haar bevalling willen hebben. We mailen even wat over en weer en besluiten in november een gesprek in te plannen. Ik weet op dat moment zelf ook dat ik heel pril zwanger ben en niet veel later dan haar uitgerekend zal zijn.

Laura en Dirk hebben in Borne een huis gekocht maar omdat ze nog vol in de verbouwing zitten geven ze aan dat ze het gesprek misschien liever middels videobellen willen voeren. Dat is natuurlijk geen enkel probleem. Na het gesprek werd al gauw duidelijk dat ze mij graag bij de bevalling aanwezig wilden hebben. Mocht ik tegen die tijd niet meer mobiel genoeg zijn dan zou een back-up het van mij overnemen.

De tijd verstreek en de tweede lockdown volgde. Omdat Laura sowieso in het ziekenhuis moest bevallen sloeg de onzekerheid toe. Rond december stond ik stand-by voor een andere bevalling in het MST maar met geen enkele mogelijkheid werd een geboortefotograaf toegelaten terwijl elke andere willekeurige derde persoon wel welkom was. Hiermee zonk mij de moed in de schoenen, al gaf het teamhoofd toen aan dat ze hoopten rond februari weer fotografen toe te kunnen gaan laten. Maar ook februari ging voorbij en fotografen waren niet welkom. Ineens werd duidelijk dat er toch een fotograaf in het MST bij een bevalling geweest was, en de VK van Laura vertelde haar nog een andere fotograaf in het MST gezien te hebben bij een bevalling. Hierop ben ik weer in gesprek geweest en eindelijk met succes. Op maandag 8 maart, 2 dagen voor de uitgerekende datum van Laura, werd bekend gemaakt dat fotografen weer welkom zijn. Op het randje dus! Ik, maar Laura helemaal, kon haar geluk niet op. Wat een opluchting!!

Op haar uitgerekende datum, 10 maart, werd Laura in het begin van de middag gestript. Daarmee heb je natuurlijk nooit zekerheid maar wie weet brengt het wat in gang! Later op de dag heeft ze even wat lichte kramp maar dit zet verder nog niet door. Wat volgde was een verschrikkelijke nacht met weeën om de 8 minuten en daarnaast overgeven. 's Morgens komt de verloskundige langs. Om 10:01 krijg ik terwijl ik wat last van voorweeën heb, toch nog vrij onverwacht, een appje van Dirk. Laura zit op 4/5 cm en ze vertrekken zo naar het MST. Ik sta perplex maar ben blij dat het strippen zijn werk gedaan heeft en de bevalling begonnen is. Ik kleed me snel aan, pak mijn tas die klaar staat en besluit ondanks de harde rukwinden en storm die voorspelt is op de fiets naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb wel eens betere ideeën gehad!

Enkele minuten nadat zij aan zijn gekomen loop ook ik rond 10:50 de verloskamer binnen. Esmee van verloskundigenpraktijk Suus is er ook om de bevalling te begeleiden. Laura zit nog net even op het toilet en even later loopt ze nog vrij relaxed naar het bed. De weeën zijn aanwezig maar het is nog goed te doen voor haar. Na ongeveer een half uur wordt de ontsluiting gecheckt. Ze is alweer een centimeter verder. Eigenlijk schrikt het resultaat haar een beetje af, al doet ze het supergoed! Dirk wijkt geen moment van haar zijde en houdt haar hand vast of streelt liefkozend over haar arm. Tijdens het toucheren breken haar vliezen en hoewel dit normaal goed nieuws met zich mee brengt zo tijdens de bevalling gaat het nu gepaard met wat minder goed nieuws. Esmee ziet dat hun kindje in het vruchtwater gepoept heeft. Dat betekent dat Laura officieel overgedragen wordt aan het ziekenhuis zodat het kindje goed in de gaten gehouden kan worden. Ze wordt aan de CTG gehangen en de hartslag van het kindje wordt op deze manier goed gevolgd.

Laura vindt het jammer dat het anders loopt maar pakt het nieuws goed op. De weeën worden wel steeds heftiger en soms is het moeilijk voor haar om ze rustig weg proberen te puffen. Af en toe neemt de paniek even de overhand. Maar samen met Esmee lukt het haar steeds snel om rustig en gefocust te blijven! Laura geeft aan persdrang te krijgen. Zo'n anderhalf uur nadat ik de verloskamer binnen stapte wordt er dan ook opnieuw gekeken hoe ver de ontsluiting vordert. Dat de weeën steeds sterker werden zorgen voor een geweldig resultaat. Laura blijkt al volledige ontsluiting te hebben! Het hoofdje van hun kindje ligt echter nog erg hoog waardoor er nog niet helemaal actief meegeperst mag worden, maar zo kan het persen al wel vast worden geoefend.

Daarna volgt er voor Laura een ontzettend zware periode. In verschillende houdingen mag ze gaan persen. Eerst voornamelijk om te oefenen maar later mag ze ook actief meepersen. Op haar ene zij, de andere, weer de rug.. Daarna wordt de baarkruk erbij gehaald en op het bed gezet, een spiegel eronder zorgt ervoor dat ze mee kan kijken. Laura geeft aan dat ze het idee heeft dat er geen schot in de zaak zit, ze is al 2 uur aan het persen en raakt uitgeput. Er wordt besloten een echo te maken om te kijken hoe hun kindje ligt. Ze blijkt een sterrenkijker te zijn, haar hoofdje staat zo ver achterover dat haar neusje richting de uitgang wijst. Dit is verre van ideaal. Ze mag nog even op armen en knieën zitten om te persen in de hoop dat deze houding ervoor zorgt dat ze vanzelf nog wat bij draait. Laura eindigt weer op de rug en de gynaecoloog komt meekijken en voelen hoe het kindje precies ligt. Daarna gaat hij in overleg. Er blijken nog twee opties te zijn. Het kindje vind het namelijk niet langer fijn meer en ook Laura is na zo'n 2,5 uur helemaal gesloopt. Ze willen naar de OK om te kijken of ze met de vacuümpomp geboren kan worden, lukt dit niet dan volgt er direct een keizersnede.

Het allereerste dat Laura vraagt is of ik er dan wel bij mag zijn. De gynaecoloog vraagt of ik bekend ben op de OK en een overeenkomst heb met het MST. Dat is het geval en dus krijg ik toestemming om erbij te zijn. Tot grote vreugde van Laura. Vanaf dan gaat het opeens heel erg snel. De kamer stroomt vol, Laura wordt de kamer uitgereden en Dirk en ik hobbelen er achteraan. Er wordt steeds meer en meer tempo gemaakt en wij hebben moeite om ze bij te houden. Aangekomen bij de OK worden Dirk en ik een andere ruimte in geleid waar we de bekende pakken en mutsjes op moeten zetten. Vanwege Corona dragen we allen al een mondkapje. Ik vraag me op dit moment wel even af of ik dit vol kan houden met mijn 36 weken zwangerschap.. Na een tijdje gewacht te hebben kunnen we eindelijk naar Laura. Helaas wordt mij direct de toegang geweigerd! Ik ben verbaasd en zeg dat ik zojuist toestemming had gekregen. Maar ik moest het enkel doen met een "dat gaan we nu echt niet doen". Teleurgesteld bleef ik achter. Niet veel later kwam Dirk terug samen met de gynaecoloog. Tranen stromen over zijn wangen. Het is niet gelukt met de vacuümpomp ven Laura wordt onder algehele narcose gebracht. Dirk mag er niet bij blijven. Ik vraag of ik dan nu wél mee mag maar de gynaecoloog geeft aan nu liever zo min mogelijk mensen erbij te hebben. Ik kijk langs hem heen en zie dat de ruimte met misschien wel meer dan 15 mensen ook wel erg vol is. Opnieuw teleurgesteld blijf ik achter met Dirk.

Hij is erg zenuwachtig over de afloop, vindt het verschrikkelijk voor Laura en ik vind het voor beide ontzettend sneu dat ik er uiteindelijk toch niet bij mag zijn. Met zijn telefoon worden nog wat foto's gemaakt van het moment van de geboorte. Mijn camera meegeven was in alle haast niet handig geweest, de kans dat zij met mijn geheel manueel ingestelde camera en back button focus, goede en scherpe foto's zouden kunnen maken was op dat moment minimaal. Dirk wordt overladen door emotie, de verpleegkundige die bij ons is stelt hem zoveel mogelijk gerust. Het feit dat Laura nu essentiële onderdelen mist van de geboorte en eerste momenten daarna maken hem het meest verdrietig. Ik vind het erg sneu voor ze en baal dat ik op het laatste moment alsnog geweigerd werd. Gelukkig gaat al heel snel de deur open en wordt het voor mij bekende 'bakje' met daarin een prachtig, klein meisje naar binnen gereden.

Ik start direct weer met fotograferen. Tranen stromen over Dirks wangen, wat is ze mooi! Ze wordt nog iets schoon gepoetst en daarna gelijk goed gecontroleerd door de kinderarts. Ik ben blij dat ik vanaf hier alles weer kan vastleggen en terwijl ik daarmee bezig ben valt het me op hoe ontzettend alert hun dochter is. Met grote open ogen kijkt ze me aan en volgt ze mijn camera. Het levert schitterende beelden op. Gelukkig is alles op en top in orde met haar. Terwijl ze wordt gewogen en gemeten wordt het geboortekaartje met alle gegevens ingevuld. Ze draagt de prachtige naam Roos en is geboren op 11 maart om 15:36 middels een spoedkeizersnede. Ze weegt 2995 gram en is 47 cm. Daarna wordt Roos in een doek gewikkeld en mag ze heerlijk met Dirk knuffelen. Hoewel het enigszins onwennig en onwerkelijk voelt voor hem, is het tegelijkertijd alsof het nooit anders was. Ik zie de meest trotse papa genieten van zijn dochter. De kleine bewegingen die ze maakt, de kleine geluidjes. "Wat is ze mooi! Oh wat schattig! Dat handje, dat mondje!" Het is prachtig en ontroerend om te zien en terwijl dit zoveel geluk met zich meebrengt denk ik ook aan Laura. Aan haar zware strijd die helaas helemaal anders liep dan ze hoopte.. Aan het feit dat ze de narcose in ging met het idee dat ik mee mocht om te blijven fotograferen.

Roos wordt na een tijdje in haar bedje gelegd en we lopen naar de verkoeverkamer om te kijken of Laura er al is en of ze wakker is. Daar moeten Dirk en ik nog een tijd wachten. Gelukkig mogen de pakken uit en mutsjes af. Met mijn 36 weken zwangerschap is het ook behoorlijk zwaar en ben blij dat ik even kan zitten tussendoor. Verpleegkundigen feliciteren Dirk en soms per ongeluk ook mij totdat ze mijn buik of camera zien. "Ooohhh jij moet nog!" We wachten geduldig en Dirk staat een paar keer op om te kijken of hij iets meer kan zien van wat er bij Laura gebeurd. Ze ligt helemaal achter in de hoek. Het lijkt een eeuwigheid te duren maar dan krijgen we het verlossende woord. We mogen, samen met Roos, naar Laura. Ze is wakker maar nog wel onder invloed van de narcose en morfine. Laura heeft een ijsje in haar hand en is blij Dirk te zien. Roos wordt snel bij haar neergelegd. Ze kan haar hoofd niet goed optillen dus ik laat haar wat foto's op mijn camera zien van haar mooie gezichtje. Dan besluit ik om maar direct te vertellen dat mij de toegang tot de OK helaas toch geweigerd werd op het laatste moment, maar dat er met de telefoon van Dirk foto's zijn gemaakt die ik ga bewerken om mee te nemen in de reportage. Uiteraard teleurgesteld dat ik daar niet bij mocht zijn maar blij dat ik er direct na de tijd nog steeds bij was geniet ze van haar dochter in haar armen. Dirk naast haar. Wat een mooi gezin! Ze heeft nog wel veel pijn en is behoorlijk duf, ze vraagt of ik er straks nog ben. Ik ben zelf ook behoorlijk moe aan het worden door alle hectiek maar geef aan dat als het even wil ik er zeker nog zal zijn! Na een tijd bij haar te hebben gezeten worden Dirk, Roos en ik begeleid naar hun kamer op de moeder-kind afdeling.

Eenmaal aangekomen wordt Roos aangekleed in haar eerste kleertjes. Een flesje melk wordt in overleg gemaakt en door Dirk gegeven. Uiteraard volg ik elk moment met mijn camera en tussendoor praten we wat en krijg ik een kinderbueno. Heerlijk! Het duurt nog een tijdje en een broeder komt ondertussen uitleggen hoe de tablet met alle functies werkt. Dirk krijgt warm eten wat eigenlijk voor Laura bestemd was aangeboden en mijn maag begint te rammelen. Buiten wordt het schemerig en dan wordt Laura gelukkig de kamer in gereden. Roos wordt weer bij haar gelegd en na even heerlijk geknuffeld te hebben besluit ze snel te gaan videobellen met haar moeder. Ondanks de ellendige, lange dag en de pijn die ze voelt zie ik een stralende mama (en papa). Deze laatste momenten fotografeer ik nog en dan wordt het voor mij ook tijd om afscheid te nemen.

Deze laatste geboortereportage voor mijn verlof was zwaar en pittig maar ik ben zo blij en dankbaar dat ik dit voor ze heb kunnen en mogen doen! Ik zeg ze gedag en loop rustig naar mijn fiets. Buiten stormt het nog steeds en moe maar voldaan kom ik rond 18:45 weer thuis.

Lieve Laura en Dirk.. wat een bewondering heb ik voor jullie beide! Het was niet makkelijk maar het is jullie gelukt. Heel erg bedankt voor het vertrouwen in mij en ik wens jullie alle liefde, geluk en gezondheid toe samen met jullie prachtige dochter Roos! Tot snel bij de kraamreportage.

Liefs Jaleesa

Lieve woorden van mama Laura
Ik ben zo ontzettend blij dat wij Jaleesa hebben geboekt voor de geboorte van onze dochter! Ik had het geluk dat in de week waarin ik moest bevallen de geboortefotograaf weer werd toegelaten in het ziekenhuis. We hebben goed contact gehad in de periode voorafgaand van de bevalling. Alles word goed besproken, ook dingen waar je zelf niet aan zou denken.

De investering is het meer dan dubbel waard! Zeker omdat mijn bevalling totaal niet ging zoals ik het had bedacht. Sterker nog ik had dit echt nodig voor traumaverwerking! Jaleesa is een lieve, leuke en gezellige meid. En toch heb je haar niet in de gaten tijdens de bevalling. Ik kan mijn dankbaarheid niet genoeg uitdrukken voor jou!❤

Bekijk de slideshow hieronder!